CHAPTER 2

Sa airport makalipas ang ilang taon.

Naantala ang isang flight ng mahigit kalahating oras dahil sa lagay ng panahon. Medyo naiinip na ang mga tao sa hall. May isang lalaki na naka-light gray na shirt, gayunpaman, na mukhang kalmado. Nakasuot siya ng gintong rimmed na salamin, at mukhang maamo at guwapo, na umaakit sa atensyon ng karamihan ng mga tao.

'Si Charles Walton ba iyon?' Nakilala ng ilang mga batang babae sa paligid na ang guwapong ginoong ito ay tagapagmana ng Walton Group, na pumapangalawa sa bansa. Sa buong bansa, ang pamilya Walton ay itinuring na mas mababa kaysa sa pamilyang Hult. Ngunit, hindi ito mahalaga dahil hindi kapani-paniwalang mayaman pa rin sila. "Aaah! Ang gwapo niya!" sigaw ng isang batang babae sa mahinang boses.

Walang alinlangan na si Charles Walton ay mas mabait kaysa sa taong, si Darf Hult!

Hindi araw-araw may makakakilala lang kay Charles. Isang babae ang lumapit sa kanya para samantalahin ang pagkakataong ito. Sandaling nag-alinlangan ang babae. Maganda siya, at nakasuot ng napakagandang damit na floral. Nag-ipon ng lakas ng loob, ngumiti siya kay Charles at maingat na nagpakilala.

"Hello there, Mr. Charles. I was wondering if you would do me the honor of having a cup of coffee with me."

"Well, maswerte akong nakatanggap ng imbitasyon ng napakagandang babae,"

Sabi ni Charles habang nakangiti ng mahina. "Pero sorry. Dumating na yung taong hinihintay ko."

Nang tumingin sila sa direksyon na itinuro niya, isang magandang babae na nasa mid-twenties ang naglalakad palapit sa kanya. Siya ay may mahabang buhok na nakasabit sa kanyang mga balikat, at walang makeup sa kanyang mukha. Maging ang kanyang mga damit ay malinis at simple— isang simpleng puting sando at kupas na asul na maong. Sa kabila ng kanyang pagiging simple, namumukod-tangi siya sa karamihan. Ito ay walang iba kundi si Jennica.

Kakaiba, bitbit niya lang ang bag niya sa isang kamay... Sa tabi niya, isang cute at inosenteng batang lalaki ang humabol sa kanya, hila-hila ang isang maliit na maleta.

Paglabas na pagkalabas ni Jennica ay napansin niyang naiinggit at naiinis na nakatingin sa kanya ang dalaga. 'Yung lalaking iyon ay isang patay na tao para sa paggamit sa akin bilang his stupid shield na naman!'

Isinusumpa niya sa kanyang puso kung paano siya pinagalitan ni Charles, ngunit nagpanggap pa rin siyang isang matamis na asawa at mabuting ina at ngumiti ng matamis. Mabilis siyang naglakad, hinawakan ang kamay ni Charles at tinawag siya sa mahinang boses.

"Honey, matagal ka na bang naghihintay?"

Natural na inakbayan siya ni Charles at tinawag siyang "honey", siyempre. Ang maliit na batang lalaki sa tabi niya ay inakbayan din ang mga binti ni Charles at tinawag siya sa matamis na boses.

"Namiss ka ni Elijah sobra! Bakit mo kami hinihintay dito? Ang bango ng katawan mo!"

Ang babaeng nakapaligid sa kanya ay awkward na umubo at tumakas sa kalungkutan. Malawak ang ngiti, pinaupo ni Charles si Elijah sa maleta, hila-hila ito gamit ang isang kamay at hawak-hawak si Jennica sa isa. Pagkasakay na pagkasakay nila sa sasakyan ay pinisil ni Jennica ang pisngi niya.

"I swear this will be the last time you can use me as a shield from your fan club!"

"Come on, Jennica! Let's be like good old friends like before in Sorbonne. Tsaka sino pa ba ang makakatulong sa akin bukod sa iyo?"

Napatingin siya sa maleta sa likod ni Elijah na nakataas ang kilay. "Talaga? Anim na taon na kayong hindi bumabalik ng anak mo at iyon lang ang dala mo?"

"Sabi ni mommy, dito na lang daw kami bumili ng mga kailangan namin. I think this is the most efficient way," sabi ni Elijah.

"Yes. We can save too much energy and space by getting rid of something unnecessary. That's what efficiency is."

Pumayag naman si Jennica sa anak. Pero mukhang hindi masyadong nasisiyahan si Charles.

"Hey, six years old pa lang si Elijah. Kahit henyo siya, hindi mo siya kailangang turuan ng ganoon kalamig! Sa tingin ko, ang mga silly babies ang pinaka-cute." Inabot naman ni Charles para kilitiin ang binti ni Elijah.

Pinagpag ng maliit na bata ang kanyang dalawang maiikling binti at naiinis na inalis ang kamay ni Charles, malamig na nakatingin sa kanya.

"This is a safe zone at walang ibang babaeng dadating at gugulo sa iyo. Hindi ko po kailangang magpanggap na anak mo, Tito Charles."

"Jennica Ponce! Anong klaseng bata ang pinalaki mo dito?"

Na may mapaklang ngiti, nagkibit-balikat si Jennica at tumingin sa labas ng bintana sa pamilyar na tanawin.

Siya ay halos 18 taong gulang nang umalis siya patungong Paris pitong taon na ang nakararaan. Buhay na mag-isa, si Jennica ay nasa mababang loob. At pagkatapos, ang kanyang buong buhay ay nagbago. Dahil sa isang nakakabaliw na gabing naranasan niya pitong taon na ang nakakaraan, si Elijah ay dinala sa kanyang buhay. Buti na lang at matalik niyang kaibigan si Charles at malaki ang naitulong nito sa kanya noon.

Minsan, iniisip niya kung kumusta ang lalaking iyon ngayon...

Hindi man niya matandaan nang malinaw kung ano ang hitsura nito, sigurado siyang guwapong lalaki ito. Kung alam niyang may anak ang isang estranghero, magugulat siya!

Bago umuwi, nag-alala si Jennica kay Elijah. Matalino at mature si Elijah sa kanyang edad, at matagal na niyang tinanggap ang realidad na wala talaga siyang ama. Kahit na, ito ay hindi mapalagay para sa isang bata na walang pag-ibig ng pagkakaroon ng isang ama sa paligid. 'Walang dapat ipag-alala kung mahahanap ko ang lalaking iyon at tanggap niya si Elijah bilang anak niya. Pero kung hindi ko siya mahanap, o may asawa na siya, ano ang dapat kong gawin?'

Nang maisip niya ito, napakunot ang noo niya sa pag-aalala. Nakita sya ni Elijah sa ganoon pag iisip, kaya tinapik niya ang balikat niya ng may kaaliwan.

"Huwag ka pong magalit, mommy. Alam ko pong masarap magkaroon ng daddy. Pero kahit papaano, hindi na po mahalaga kung wala ako!"

Habang nasa sasakyan ay panay ang tawa at biro ni Charles na lalong nagpagaan ng loob ni Jennica. Nakahanap sa kanya ng matutuluyan ang kumpanyang papasukan niya rito. Dumating si Charles sa airport para sunduin sina Jennica at Elijah. Isa pa, sinamahan pa niya ang mga ito sa supermarket para makabili ng mga kailangan. Pagkatapos, binigyan ni Charles ng makahulugang tingin si Jennica.

"You know what? I remember telling you that as long as I was in the Walton Group, I could easily get you a job. I don't understand why you would go to the Hult Group. Don't you know what nakakatakot na tao si Darf Hult?" he remarked, kalahati seryoso at kalahati panunukso.

"Come on Charles! Kung gagawin ko iyon, palagi mo akong gagawin bilang fake girlfriend mo,"

Nakangiting pang-aasar ni Jennica habang itinutulak ang shopping cart.

"Besides, isn't it time that you found yourself a girlfriend? Filling in those shoes is getting a bit tedious for me already," Dagdag pa niya.

'Well, kung napapagod ka na, baka gusto mo pang kumilos bilang totoong girlfriend ko...'

Sa isip ni Charles. Walang sapat na lakas ng loob sa loob niya para sabihin kay Jennica ang tunay niyang nararamdaman. Kinasusuklaman niya ang kanyang sarili dahil sa kanyang kaduwagan. Sa mapait na ngiti ay mabilis niyang naabutan si Jennica.Pagkarating sa kanilang bagong tahanan, nakaramdam ng pagod sina Jennica at Elijah, kaya dumiretso sila sa kama. Kinaumagahan, nakipag-usap siya sa punong guro ng bagong school ni Elijah upang ipaalam sa kanila na dumating na sila. Masayang tono, sinabi ng punong guro na isa sa pinakamagaling nilang guro ang pupunta sa kanyang bahay para sunduin si Elijah. Nang malaman nilang mag-e-enroll sa kanilang paaralan ang isang talentadong bata, sobrang saya nila.

Medyo nag-aalala si Jennica kung ano ang gagawin ng kanyang anak sa isang bagong lugar, ngunit napaka-mature niya para sa kanyang edad! Tinutulungan pa niya si Elijah sa pag-aayos.

"Mommy, mas mabuting sarili mo nalang po ang inaalala mo kaysa sa akin. Ngayon po ang unang araw mo sa trabaho. Dapat gawin mo po ng maayos ang trabaho mo. Ayoko pong mamatay sa gutom!"

"Ikaw pasaway na bata ka!"

Natawa si Jennica habang nakatitig sa maliit na bata. Nang sunduin si Elijah papuntang school, sumakay si Jennica ng taxi papunta sa Hult Group. Sa pagdating, hindi naiwasang isipin ni Jennica na may masarap na panlasa ang hamak na presidente ng kumpanyang ito. Ang buong palapag ay gawa sa salamin, kaya napakasimple ngunit eleganteng tingnan. May isang problema lang...

'Paano ako lalakad dito!?'

Walang magawang tumingin si Jennica sa kanyang 8 cm na mataas na takong. Lihim niyang hinangaan ang mga babaeng nasa harapan niya na kasing bilis ng paglipad sa sahig. Kinagat niya ang kanyang mga ngipin at determinadong hakbang pasulong. Sa unang hakbang pa lang ay nadulas na siya sa makinis na sahig.

'Damn it! Kailangang mangyari talaga ito sa akin sa unang araw ng trabaho ko!?'

Mariing ipinikit ni Jennica ang kanyang mga mata at naghanda sa pagbagsak. Ngunit sa sumunod na segundo, isang pares ng malalakas na braso ang humawak sa kanya.

Bahagyang dumilat ang kanyang mga mata, naramdaman ni Jennica na medyo pamilyar ang lalaki...

Nang sandaling itinaas niya ang kanyang ulo, nakita niya ang malalim at malamig nitong mukha. Para siyang perpektong sculpture na inukit ng isang magaling na craftsman. Habang sinusubukan niyang isipin kung saan niya nakita ang lalaking ito noon, maingat siyang pinakawalan ng lalaki. Nakita niya ang paraan ng pagtitig nito sa mukha nito, at tinaasan siya ng kilay.

"Tapos ka na bang tumitig?"

'Shit! Ano ang ginagawa ko!' Napasimangot si Jennica. Tumayo siya ng tuwid, inayos niya ang kanyang damit at naglagay ng matikas na ngiti.

"Thank you sir, pasensya na po."

'Huh... Napakabilis ng babaeng 'to nakapag-compose ng sarili.'

Sa pagpikit ng mga mata, pakiramdam niya ay nakita na niya ang babaeng ito noon pa. Na may pag kunot ng noo na lumingon siya sa kanyang secretary.

"Sino siya?"

Tanong niya sa mahinang boses.

"Mr. Hult, this is Miss Jennica. She just graduated from Sorbonne University last month. Siya ang director hired from abroad."

Halatang nagulat silang dalawa sa sinabi ng secretary. Bahagyang tumaas ang kilay ni Darf, at halos mabuka ang bibig ni Jennica sa gulat.

Hindi pwede. Unang araw niya iyon sa trabaho at napahiya siya ng ganito sa harap ng maalamat na si Darf Hult!

Sa pag-iisip sa sinabi sa kanya ng anak, sa sobrang lungkot niya ay halos mapaiyak siya. 'Elijah, tila hindi kayang panatilihin ng iyong mommy ang kanyang trabaho nang higit sa isang minuto!'

Gaya ng inaasahan, tinignan siya ni Darf ng taas-baba na may mapanuksong ekspresyon.

"The Director?" walang pakialam niyang sambit.

Bakas ang pagkadismaya sa sinabi ng lalaki. Kinagat ni Jennica ang kanyang mga ngipin.

"Papatunayan ko sa iyo na karapat-dapat ako sa trabaho, Mr. Hult. Everyone has two sides. I acknowledge that my clumsiness must have left a bad first impression on you. But I believe you are a sensible enough person who can distinguish talent when he sees one. I don't think the way I entered this building on my first day says a lot about my work ethics."

Ang babaeng ito, talagang napakatalino! Nagkibit balikat si Darf.

"Sana matupad mo ang iyong mga sinabi, Miss Jennica."

Matapos iwanan ang mga salitang ito, pumasok si Darf sa kumpanya nang hindi lumilingon. Nagulat si Jennica. Sa isa pang maingat na mga hakbang, si Jennica ay nakalakad nang maayos sa sahig at pumasok sa loob nang may kumpiyansa.

Hindi niya alam kung bakit, pero nang makita niya si Darf, bumilis ang tibok ng puso niya. May kakaiba, nostalgic na pakiramdam sa loob niya. Ngunit, dahil siya ang director, marami siyang dapat gawin at okupado ng lahat ng uri ng mga ulat at kontrata. Walang anumang oras upang mag-isip tungkol sa anumang bagay para sa sandaling ito.

Bagama't si Jennica ay isang taong may malaking personalidad, mayroon siyang paraan para magawa ang mga bagay nang walang pag-aalinlangan. Sa isang umaga, malinaw na naunawaan niya ang lahat ng negosyo ng Market Department na kanyang pinangangasiwaan. Nagdaos siya ng isang meeting para sa lahat ng mga tauhan, at nag-iwan ng malalim na impresyon sa kanila. Sa mabilis na nagdaang araw, nalaman ng buong Hult Group ang lahat tungkol sa maganda at matiyagang director ng Market Department.

Sa ganitong paraan, nagkaroon si Jennica ng respeto at matatag na posisyon sa Hult Group. Napakaswerte niya na nakamit niya ang isang malaking plano ng kooperasyon, hindi nagtagal pagkatapos niyang manungkulan. Siya ay mapagpasyahan sa negosyo at matagumpay na nanalo ng isang magandang deal sa kanyang unang buwan, na naging dahilan upang humanga sa kanya ang lahat sa kumpanya. Pati si Darf ay humanga kanya. Sa kauna-unahang pagkakataon, nag-book si Darf ng isang hotel para magdaos ng party ng kumpanya bilang karangalan sa kanya.

Sa gitna ng lahat ng pagmamalabis at tagumpay at mga salita ng papuri, medyo nalungkot si Jennica.

Noong mga panahon, noong nabubuhay pa ang kanyang ama, maunlad ang kanilang kumpanya. Noong panahong iyon, bilang panganay na anak na babae ng pamilya Ponce, madalas na nakikipag-ugnayan si Jennica sa maraming tao sa mga social event na may ngiti, katulad ng ginagawa niya ngayon. Pero imbes na nasa tabi niya ang kanyang ama, si Darf ang nandoon.