LOGINMabilis kumalat ang balita sa Spain tungkol sa nangyari kay Celestine at kay baby Aiden. Hindi man ito inilabas lahat sa media, sapat na ang impormasyong nakarating sa pamilya niya para mag-alala nang husto. Kaya walang pagdadalawang-isip, agad na lumipad papunta sa kanila ang daddy ni Celestine.Pagdating niya sa airport, sinalubong siya ni Adrian. Hindi na kailangan ng mahabang salita… isang mahigpit na handshake lang, puno ng respeto at pasasalamat. Pareho nilang alam na pareho silang nag-aalala sa iisang tao at iisang bata.“Nasaan si Celestine?” agad na tanong ng daddy niya.“Nasa bahay, sir. With the baby,” sagot ni Adrian. “She’s okay… but still shaken.”Tumango ang ama ni Celestine. “Understandable.”Pagdating nila sa bahay, agad na tumayo si Celestine nang makita ang ama. Hindi na niya napigilan ang luha. Lumapit siya at niyakap ito nang mahigpit.“Daddy…” mahina niyang sabi.“Anak…” sagot ng ama niya, mahigpit din ang yakap. “I’m here. You don’t have to be strong all the tim
Tahimik ang paligid matapos ang kaguluhan. Ang rooftop na kanina’y puno ng sigawan at takot ay napalitan ng malamig na hangin at mabibigat na buntong-hininga. Yakap-yakap ni Celestine si baby Aiden, parang natatakot na baka sa isang iglap ay mawala ulit ito sa kanya. Ramdam niya ang bahagyang paghinga ng bata sa kanyang dibdib… buhay, ligtas, at nasa kanya na.“Ce… okay na,” mahinang sabi ni Adrian habang inilalagay ang kamay sa balikat niya. Nanginginig pa rin ang katawan ni Celestine, pero pilit siyang huminga ng malalim. “Nasa atin na siya,” dagdag ni Adrian, halatang pinipilit ding pakalmahin ang sarili.Samantala, si Margaux ay napaupo sa sahig, halos wala nang lakas. Ang mga pulis ay dahan-dahang lumapit, maingat ang kilos, parang takot na muling mag-trigger ang kanyang isipan. Si Marcus ang lumapit sa kanya, lumuhod sa harap niya.“Margaux… it’s over,” sabi ni Marcus, nanginginig ang boses. “You don’t have to fight anymore.”Tumingin si Margaux sa kanya, bakas sa mata ang matin
Hindi na nakatiis si Celestine. Agad siyang bumaba ng sasakyan at tumakbo papunta sa condo ni Margaux. Bago pa man makahabol si Adrian, nakaalis na si Celestine. Pilit nitong hinabol ni Adrian habang humihinga ng malalim. “Ce, wait!” sigaw niya.Sa labas, nakatingin ang mga police na handang mag-intervene sa kahit anong mangyari. Alam nilang delikado ang sitwasyon.Paglapit ni Celestine sa pinto ng condo, nakita niya si Marcus na nakatayo, nakatingin sa kanya ng may pangamba. “Celestine, anong ginagawa mo dito? Delikado!” sabi niya, may halong takot sa boses.Wala na akong panahon para sa kahibangan niya, tugon ni Celestine, matatag ang boses, “Kailangan kong makuha ang anak ko.”Pinigilan siya ni Marcus. “Huwag kang pumasok! Hindi mo alam kung ano ang kaya niyang gawin!”Ngunit pilit niyang itinulak si Marcus at agad na kinalampag ang pinto. “Margaux! Buksan mo ito! Tigilan mo na ang kahibangan mo! Ibigay mo ang anak ko!” sigaw niya, halos nanginginig sa galit at takot.Biglang dumat
Nakangiti si Margaux habang pinagmamasdan si Marcus na pinapadede sa bote si baby Aiden. Ang liwanag sa mukha ng bata at ang katahimikan ng condo ay parang panandaliang katahimikan sa gitna ng gulo. Humikab si Margaux at dahan-dahang umupo sa sofa.“Margaux, matulog ka na muna sa kwarto,” sabi ni Marcus ng mahinahon. “Mukhang pagod ka na. Ako na ang magbabantay kay baby.”Nag-aalinlangan man si Margaux pero tumango nalang. Naglakad siya patungo sa kwarto, paunti-unti. Pumasok siya sa kwarto at isinara ang pinto ng dahan-dahan.Si Marcus naman, habang nakatingin kay Aiden, ay napaisip. This is my chance. Tumayo siya, dahan-dahang naglakad patungo sa pinto, bawat hakbang niya ay maingat. Hawak niya ng mahigpit ang bata, parang ang bawat paggalaw ay kailangang perpekto para hindi magising si Aiden.---Sa loob ng kwarto, nakahiga na si Margaux sa kama. Biglang nag-ring ang phone niya. Napapikit siya sa pagod at konting stress, pero nang makita niyang si Bianca ang tumatawag, agad siyang
Tahimik ang loob ng police station nang magkausap sina Celestine at Adrian kasama ang isang senior officer at isang psychologist. Parehong halata ang pagod at takot sa mga mata nila, pero pinipilit nilang maging kalmado. Kailangan nilang maging matatag sila para sa anak nila.“Ma’am, Sir,” mahinahong sabi ng pulis, “base sa initial assessment, mentally unstable si Margaux right now. Mataas ang risk kung magpa-panic siya.”Napakagat-labi si Celestine. “So ano po ang gagawin namin? Anak namin ‘yon. Baby pa siya.”Sumingit ang psychologist. “The worst thing you can do is confront her directly. Sa ngayon, nasa illusion siya na kanya ang bata. Kapag sinira bigla ‘yon, possible na mag-react siya ng extreme.”Humigpit ang hawak ni Adrian sa kamay ng asawa niya. “You’re saying… we let her keep our baby?”“Temporarily,” sagot ng pulis. “Under close monitoring. Ang priority natin ay safety ng bata.”Tahimik ang sumunod na ilang segundo. Ramdam ni Celestine ang pagkirot sa dibdib niya. Bilang in
Nakangiti si Margaux habang buhat niya ang sanggol. Tahimik ang paligid, tanging mahinang huni lang ng hangin ang maririnig mula sa bintana. Mahigpit pero maingat ang pagkakayakap niya sa bata, para bang takot siyang mawala ito anumang oras.“Napaka-cute mo talaga, anak,” bulong niya, may ngiting puno ng ilusyon. Dahan-dahan niyang hinaplos ang pisngi ng sanggol. Mahimbing ang tulog ni baby Aiden… sobrang tahimik.Sa isip ni Margaux, payapa ang lahat. Para sa kanya, ito na ang kulang sa buhay niya. Ito na ang sagot sa lahat ng sakit, lahat ng pagkatalo, lahat ng pagkakait.Hindi niya iniisip ang panganib. Hindi niya iniisip ang takot na nararamdaman ng mga magulang ng bata. Sa mundo niya, isa lang ang totoo… akin na siya.Kinuha niya ang phone at tinawagan si Marcus. Masaya ang boses niya, halos parang nanalo sa lotto.“Marcus,” sabi niya, “magkasama na kami ng anak natin.”Parang binuhusan ng yelo ang katawan ni Marcus sa narinig. Nasa opisina siya noon, pero bigla siyang napahawak s







