Nobela ni Mooncaster

Pag-uwi ni Celestine galing work, hindi muna siya dumiretso sa condo niya. Dumaan muna siya sa pharmacy para bumili ng pregnancy test. Habang hawak niya ang maliit na kahon, ramdam niya ang kaba sa dibdib niya. “Paano kung…?” naiisip niya habang pinipilit huwag mag-panic.Pagpasok sa bahay, diretso siya sa banyo. Hinanap niya ang tuwalya upang maayos niyang mailatag ang test kit. Binuksan niya ang kahon at inilabas ang stick kasama ang instruction manual. Binasa niya ito ng mabuti—“Step 1: I-dip ang test stick sa ihi mo for 5 seconds.”Nagsuot siya ng gloves, kahit alam niyang over-prepared na ito, at dahan-dahang nilagay ang stick sa cup ng ihi. Counting every second, ang puso niya ay parang tumatalon sa dibdib niya. “1… 2… 3… 4… 5,” bumulong siya sa sarili habang inaalala ang bawat scenario sa isip niya.Pagkatapos, inilagay niya ang stick sa flat surface at tiniyak na stable ito. Sunod, sinunod niya ang instruction: “Wait for 3 minutes.” Tatlong minuto na parang tatlong oras ang ta

Ilang linggo na rin ang lumipas mula nung may nangyari sa amin. At sa totoo lang, pilit kong ibinabaon sa isip ko na wala lang ‘yon. Normal life lang ulit — work, deadlines, at chikahan with officemates. Pilit kong ibinalik sa normal ang buhay ko. Sa office, iwas pa rin ako kay Boss, acting as if nothing happened. At sa bahay… well, mas pinili kong umiwas din. Hindi pa ako handang harapin yung tungkol sa fiance at sa stepsister ko.Pero kahit anong iwas ko, hindi ko maitago sa sarili ko na may nagbago. Tuwing dumadaan siya sa harap ng cubicle ko, ramdam ko ang bigat ng tingin niya, o baka ako lang ang nag-iisip.Pero nitong mga araw na ‘to, may mga nararamdaman akong kakaiba. Minsan bigla akong napapagod kahit konti lang naman ang ginawa ko. May time din na parang nahihilo at inaantok ako. Sabi ko sa sarili ko, baka stress lang o kulang sa tulog. Ayokong isipin na baka… buntis ako.Pero habang lumilipas ang mga araw, lalo lang lumalakas ang hinala ko. Lalo na nang mapansing wala pa

Kinabukasan, para akong lutang. Hindi pa rin ako makapaniwala na kung paano nangyari na napunta ako sa hotel kasama ang boss ko. One night stand lang yun—pero bakit parang ang bigat ng pakiramdam ko? habang nasa kotse papuntang office, hindi ko mapigilan ang kaba. Paano ko siya haharapin? Siya yung taong sinusunod ko sa trabaho, pero nung isang gabi… ibang klase yung nangyari.Pagdating ko sa office, ramdam ko ang kakaibang bigat ng hangin. Ang tunog ng telepono, yabag ng mga sapatos, kaluskos ng papel—parang dumoble ang lakas sa pandinig ko. Para bang may spotlight na nakatutok sa akin, kahit wala naman. parang lahat ng tao normal lang. Nagtatawanan, busy sa reports, may kape sa tabi. Ako lang yata yung hindi normal. Pakiramdam ko parang ang daming mata ang nakatingin sakin kahit alam kong wala namang may alam. Maybe it was just me, guilty lang ako.Huminga ako nang malalim bago pumunta sa desk ko. Act normal, Celestine. Wala lang ‘yon. Wala lang. Paulit-ulit ko itong mantra sa i

Mabigat na ang ulo ni Celestine nang lumabas sila ng bar. Ramdam niya pa rin ang tama ng alak, pero higit pa roon, ramdam niya rin ang kakaibang init ng presensya niya sa tabi nito. malamig ang simoy ng hangin pero ang init ng kamay ni Adrian na nakahawak sa braso ni Celestine ay sapat na para bumilis ang tibok ng puso nito. Hindi niya maintindihan ilang oras lang ang nakalipas, wasak na wasak siya. Pero ngayon, bakit parang may kakaiba siyang nararamdaman?“Sigurado ka bang kaya mo pang umuwi?” tanong nito, bahagyang nakayuko upang makita ang mukha niya.Napalunok si Celestine. Bakit ba ang hirap kontrolin ng pakiramdam na ito? Hindi niya alam kung dahil ba sa alak o sa mismong presensya ng lalaking ito.“Kayang-kaya,” mahina niyang sagot, pero ramdam niyang namumula siya.Habang naglalakad, Adrian offered, “Let me take you somewhere safe. You shouldn’t be alone tonight.” Hindi na siya nakatanggi. Mas safe na sumama kaysa mag-isa siyang maglakad sa dis-oras ng gabi.Pagdating nila s

Hindi ko alam kung paano ako nakarating dito. Basta naglalakad na lang ako papasok sa isang bar na madalas ko lang nadadaanan. The Silver Moon Bar. Neon lights sa labas, half-dead na yung sign pero parang bagay naman sa mood ko: wasak at nagf-flicker.Pagpasok ko, sinalubong ako ng amoy ng alak at tunog ng bass na parang gusto kong sakyan, para takpan ang lahat ng ingay sa utak ko. Mga taong nagtatawanan, nag-iinuman, may mga couple na naglalaplapan sa gilid. Ako naman? Naglakad diretso sa counter, parang automatic na gumalaw yung mga paa ko.“Isang whiskey” sabi ko agad sa bartender, halos hindi ko na narinig yung sarili ko sa lakas ng music. Napataas siya ng kilay pero nag-abot pa rin.Hindi ko alam kung mas gusto ko bang sumigaw o maiyak, kaya eto na lang ako inom hanggang mawalan ng pakiramdam.Unang lagok pa lang, ramdam ko na yung init na gumapang pababa ng lalamunan ko. Masakit, pero mas gusto ko ’yon kesa sa sakit na hindi ko kayang takasan sa loob ng condo—lalo na kapag na

Maaga akong nagising that Saturday morning, puno ng excitement. Today, plano kong sorpresahin si Marcus — fiancé ko, ang lalaking ilang buwan na lang ay magiging asawa ko. Gusto kong ipadama sa kanya na kahit gaano kami ka-busy, may time pa rin ako to make him feel special. Maliliit na bagay yun para sa akin, pero malaki ang ibig sabihin nila sa puso ko.Agad akong bumaba. Sumilip sa kitchen, nag lista ng bibilhin, at dali-dali akong lumabas papuntang palengke. Isa-isa kong pinili ang mga sangkap para sa paborito niyang adobo with a twist — yung tipong may konting spice at gata na alam kong mapapa-“wow” siya. Kinuha ko rin ang mga itlog at gatas para sa leche flan na lagi niyang sinasabi na “comfort dessert.” Simple lang, pero alam kong yun ang makakapagpasaya sa kanya.Pag-uwi ko, sinunod agad ang recipe na lagi ko ring ginagawa tuwing may espesyal na okasyon. Habang hinihiwa ko ang bawang at sibuyas, amoy na amoy ko ang kusina at bigla akong napangiti. Iniisip ko na mamaya, yung