Chapter 4 – Awkward Silence

<

>

Kinabukasan, para akong lutang. Hindi pa rin ako makapaniwala na kung paano nangyari na napunta ako sa hotel kasama ang boss ko. One night stand lang yun—pero bakit parang ang bigat ng pakiramdam ko? habang nasa kotse papuntang office, hindi ko mapigilan ang kaba. Paano ko siya haharapin? Siya yung taong sinusunod ko sa trabaho, pero nung isang gabi… ibang klase yung nangyari.

Pagdating ko sa office, ramdam ko ang kakaibang bigat ng hangin. Ang tunog ng telepono, yabag ng mga sapatos, kaluskos ng papel—parang dumoble ang lakas sa pandinig ko. Para bang may spotlight na nakatutok sa akin, kahit wala naman. parang lahat ng tao normal lang. Nagtatawanan, busy sa reports, may kape sa tabi. Ako lang yata yung hindi normal. Pakiramdam ko parang ang daming mata ang nakatingin sakin kahit alam kong wala namang may alam. Maybe it was just me, guilty lang ako.

Huminga ako nang malalim bago pumunta sa desk ko. Act normal, Celestine. Wala lang ‘yon. Wala lang. Paulit-ulit ko itong mantra sa isip ko, pero hindi ko mapigilan ang pagkabog ng dibdib ko.

Biglang bumukas ang glass door—dumating siya. Crisp white shirt, serious look, at yung mabigat na aura niya na lagi kong iniiwasan dati. parang walang nangyari. Napalunok ako at mabilis na tumingin sa monitor ko, kunwari may tinatype.

Huminto siya saglit sa gilid ng desk ko. Ramdam ko yung bigat ng presensya niya. Para bang bawat hakbang niya papalapit, lalong lumiliit ang mundo ko.

“Good morning,” sabi niya habang dumadaan sa likod ko.

Nag-stutter ako. “G-good morning po, Boss.”

Narinig kong huminto siya sandali, tapos diretso na ulit sa office niya. Hindi man lang nagbago yung expression niya, pero ramdam ko yung tension.

Sinubukan kong magpaka-normal. Binuksan ko ang computer, binabad ang sarili sa trabaho, at pinilit ngumiti kapag may lumalapit na katrabaho. Pero sa bawat segundo, ramdam ko ang tingin niya.

Para akong binabantayan. Kahit abala ako sa spreadsheet sa harap ko, pakiramdam ko bawat galaw ko ay sinusukat niya—kung paano ako humihinga, kung paano ko pinipigilang hindi manginig ang mga daliri ko.

Sa tuwing maglalakad siya palabas ng opisina, bahagya akong nakakahinga. Pero sa tuwing bumabalik siya, para bang sumisikip ulit ang paligid. Bakit ba ako ganito? Bakit siya parang walang epekto, samantalang ako—halos mabaliw kakaisip?

All day, iwasan kung iwasan. Kapag may kailangan akong ipasa, ini-email ko. Kapag may tanong siya, maikli lang sagot ko. At kapag accidentally nagkasalubong yung mata namin, umiiwas ako.

Nasa kabilang dulo lang siya ng opisina, abala sa mga papeles at meeting schedules. Pero sa tuwing magtatama ang mga mata namin, parang humihinto ang oras. Agad kaming umiiwas ng tingin, nagkakahiyaan, at pilit nag-aakto na parang walang nangyari.

Wala lang. Normal lang. Focus, Celestine, paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko. Pero paano kung mismong katawan ko ang nagpaalala ng gabing iyon? Paano kung bawat titig niya ay bumabalik ang lahat?

“Uy, Celestine,” bulong ng isa kong officemate, “parang iba ka ngayon ah… tahimik ka, parang lutang.”

Napakagat ako sa labi at pilit ngumiti. “Ah, wala… siguro kulang lang sa tulog.”

Pero hindi lang ako ang napapansin. Kahit sila, ramdam nila ang kakaibang tension sa pagitan namin ni Adrian. At habang tumatagal ang oras, mas lalong sumisikip ang dibdib ko sa awkward na katahimikan na hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang itago.

At doon, sa gilid ng paningin ko, nasilayan ko si Adrian na nakatingin—diretso, hindi kumukurap. Nakakunot ang noo niya, para bang binabasa niya mismo ang iniisip ko.

Napalunok ako at mabilis na ibinalik ang tingin sa screen. Act normal. Wala lang ‘yon. Pero paano kung hindi lang pala isang gabi ang halaga ng nangyari?

After lunch, napansin ulit ng office mate ko.

“Uy, parang ang tahimik mo ah. May problema ba?”

Ngumiti lang ako ng pilit. “Wala, puyat lang siguro.”

Pero ang totoo, hindi puyat lang. Gulo ng isip ko. Bakit siya? Bakit ako pumayag? At higit sa lahat… paano na kami sa mga susunod pang araw?

Isang sikreto. Isang gabi. At ngayon, isang opisina na puno ng mga matang hindi ko alam kung makakayanan ko.

Pagbalik ko sa mesa, pilit kong inayos ang sarili. Pero sa bawat pag sketch ko, wala akong naiintindihan sa mga drawing sa papel. Para bang may manipis na ulap na bumabalot sa isip ko.

Hindi puyat. Hindi pagod. Kundi siya.

Ang lalaking dati ay tinitingala ko lang mula sa malayo. Seryoso, disiplinado, halos untouchable. Pero nung gabing yun, siya yung nakayakap sa akin, humahalik na para bang ako lang ang mundo niya.

At ngayon, ilang metro lang ang layo niya. Nakaupo sa office niya na may transparent na salamin, at paminsan-minsan, ramdam kong napapatingin siya sa akin. Hindi ko siya masilip nang diretso, pero dama ko.

Pag-uwi ko, binagsak ko kaagad ang sarili ko sa kama, nakatingin lang sa kisame habang nakatulala. Tahimik ang buong condo, pero ang isip ko, sobrang gulo. Hindi mawala sa utak ko ang mga nangyari kanina sa office.

Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong nireplay sa isip ang bawat galaw niya—kung paano siya tumitig, mga salitang binubulong niya na parang suntok sa dibdib. Humahalo lahat: guilt, kaba, at—hindi ko gustong aminin—may naiwan na pagtimpla ng pagkasabik.

Yung mga titig na parang aksidente lang, pero alam naming pareho ni Adrian na hindi. Yung katahimikan sa pagitan namin na halos sumisigaw ng alaala ng gabing pilit kong gustong kalimutan. At yung mga kasamahan naming nakatingin, halatang nagtataka kung bakit ako biglang naging tahimik at lutang.

Humugot ako ng malalim na hininga, pinipilit maging matapang. Kaya ko ‘to. Wala namang makakaalam kung hindi kami magsasalita, diba?

Pero kahit anong tapang ang ipakita ko, hindi ko mapigilan ang kaba. Sa tuwing naiisip ko na baka kausapin niya ako, o baka may makahalata, bumibilis ang tibok ng puso ko. Parang anytime, puputok ang sikreto namin.

Pumikit ako at tinakpan ang mukha ko ng unan. Sana panaginip lang lahat. Sana paggising ko bukas, normal na ulit ang lahat.

Pero alam kong hindi na.

At iyon ang mas nakakatakot.