CHAPTER 2

CHAPTER 2

Matapos nga na makausap ni Jillian ang doktor na sumuri sa kanyang ina ay tulala nga siyang naglakad pabalik ng emergency room kung nasaan ang kanyang ina. Mabigat pa nga ang bawat hakbang niya at tila ba hindi na nga niya alam kung anong gagawin nya dahil hindi naman nya maaaring pabayaan ang kanyang ina dahil mahal na mahal nga niya ito at ito na lang nga talaga ang meron siya.

Pagkabalik nga ni Jillian sa emergency room ay nadatnan nga niya ang kanyang kaibigan na si Jane na nakaupo sa upuan na nasa tabi ng higaan ng kanyang ina.

At nang makita nga siya ni Jane ay dali dali nga itong lumapit sa kanya.

“Kumusta? Anong sabi ng doktor? Kumusta si nanay Leony?” sunod sunod na tanong ni Jane kay Jillian.

Hindi naman nga kaagad nakasagot si Jillian sa kanyang kaibigan at napatingin na lamang nga siya sa gawi ng kanyang ina at parang dinudurog nga ang kanyang puso na makita ang kanyang ina na maputla at wala pa rin ngang malay. 

Lumapit naman nga muna si Jillian sa kanyang ina at saka nya nga hinawakan ang kamay nito at saka nya ito hinalikan sa noo.

“Nay magpagaling po kayo ha. Ako na po ang bahala sa inyo. Gagawin ko po ang lahat ng makakaya ko basta po magpagaling po kayo kaagad. Kayo na lang po ang meron ako kaya please po nay magpagaling po kayo, lumaban pa po kayo nay,” sabi ni Jillian sa kanyang ina na wala pa rin ngang malay. At kasabay nga ng pagbigkas niya noon ay ang pagpatak nga ng kanyang  luha.

Napabuntong hininga naman nga si Jane habang tinitingnan nga niya ang kanyang kaibigan na si Jillian. Alam nya na mahirap para rito na makita sa ganoong kalagayan ang ina nito. Kaya naman hinayaan na lamang nya nga muna ito at sinamahan na lang nya ito roon.

Maya maya nga ay may lumapit nga sa kanila na mga nurse at inassist nga sila nito para mailipat na nga sa room ang pasyente.

Pagkarating nga nila sa silid kung saan nga mag stay si Leony ay saglit lamang nga na inayos ng mga nurse ang pasyente at umalis na rin naman kaagad ang mga ito.

“Ano friend? Kaya pa ba?” tanong ni Jane kay Jillian ng makita nga niya na nakatulala na lamang nga ito sa ina nito.

Isang malalim na buntong hininga naman nga ang pinakawalan ni Jillian at naihilamos na lamang nga niya ang kanyang kamay sa kanyang mukha at pilit nga niyang pinipigilan ang kanyang mga luha.

“Hindi ko na alam Jane. Ang hirap maging mahirap,” sabi ni Jillian at tuluyan na nga na umagos ang masaganang luha sa kanyang mga mata. “Mahal na mahal ko si nanay at ang hirap makita na nasa ganyan syang kalagayan. Gusto ko na syang mapaoperahan para naman hindi na nga sya nagkakaganyan at hindi na nga rin sya mahirapan. Pero paano? Paano ko sya mapapaoperahan? Wala kaming sapat na pera. Hindi ko na alam ang gagawin ko,” humahagulhol pa na sabi ni Jillian habang nanatili nga na nakatakip ang kanyang mga kamay sa kanyang mukha.

Napabuntong hininga na lamang din nga si Jane dahil naaawa nga siya sa kanyang kaibigan pero hindi naman nga niya alam kung paano ba nya ito matutulungan dahil kagaya ni Jillian ay sapat lamang din naman ang kanyang sahod para sa pang araw araw nilang buhay. Hinaplos haplos na lamang nga niya ang likod nito para kahit papaano nga ay kumalma ito.

“Pasensya ka na Jillian. Kung may pera lang sana ako ay tinulungan ko na sana kayo ni nanay Leony  pero wala rin kasi ako e,” mahinang sabi ni Jane sa kaibigan. “Basta lakasan mo lang ang loob mo. Alam ko na kaya mo yan at malalagpasan nyo yan ni nay Leony,” dagdag pa  niya.

Hindi na nga sumagot pa si Jillian sa kaibigan niya at patuloy na lamang nga siya na umiyak para kahit papaano nga ay mabawasan naman ang bigat na nararamdaman niya sa kanyang dibdib.

Hinayaan na lamang nga din ni Jane si Jillian na umiyak at hindi nga niya ito iniwanan dahil alam nya na ngayon nga siya higit na kailangan ng kaibigan niya.

Maya maya nga ay napansin nga ni Jane na gising na ang ina ni Jillian.

“Jillian gising na si nanay Leony,” mahinang sabi ni Jane sa kaibigan.

Agad naman nga na napatingin si Jillian sa gawi ng kanyang ina at nakita nga niya na nakamulat na nga ito kaya naman agad na nga siyang nagpunas ng kanyang luha dahil alam nya na ayaw nga ng kanyang ina na nakikita syang umiiyak.

“Nay!” sabi ni Jillian at agad na nga itong tumayo at agad na lumapit at yumakap sa kanyang ina na nakahiga.

“Sshhh. B-bakit ka na n-naman umiiyak a-anak? B-buhay pa ako. B-bakit mo ako i-iniiyakan?” tila nahihirapan pa na sabi ni Leony sa kanyang anak.

“Nay naman e,” sabi ni Jillian at hindi na nga niya napigilan ang kanyang sarili at napahagulhol na nga talaga siya ng iyak sa kanyang ina.

“W-wag ka ng umiyak anak. K-kaya ko to. L-lalaban ako p-para sa’yo anak,” nakangiti pa na sabi ni Leony kay Jillian kahit na medyo nahihirapan pa nga rin talaga ito na huminga. 

Pinipilit nga ni Leony na ipakita sa kanyang anak  na kaya nya at nagtatapang tapangan na nga lang talaga siya. Pero ang totoo nyan ay madalas nga talaga na manikip ang kanyang dibdib at sadyang linalakasan lang nga niya ang kanyang loob dahil sa kaisa isa niyang anak na si Jillian.

Ayaw naman din kasi ni Leony na maulila ng tuluyan si Jillian dahil wala na nga itong ama. Alam nya na baka hindi nga ito kayanin ng kanyang anak. Kaya kailangan nga talaga nyang lumaban at magpakatatag.

Nang medyo kalmado na nga si Jillian ay agad na nga niyang pinunasan ang kanyang luha at saka nya nga hinarap ang kanyang ina.

“Nay ano po ba ang nangyare? Bakit po nawalan kayo ng malay? Diba sabi ko naman po sa inyo na wag na po kayong magkikikilos sa bahay dahil ako na po ang bahala sa inyo. Baka naman po hindi nyo iniinom ang gamot nyo kaya po kayo inatake,” daldal kaagad ni Jillian sa kanyang ina.

“Wala naman akong ginawa anak. Basta nanikip na lang ang dibdib ko,” pagsisinungaling ni Leony dahil ang totoo nyan kaya sya nanikip ang dibdib nya ay dahil sa napagod nga siya sa paglilinis ng kanilang bahay. Inip na inip na kasi siya at hindi nga siya sanay na uupo at hihiga na nga lang siya buong maghapon. Para kasing pakiramdam nya ay mas lalo syang magkakasakit kapag nakahiga na lamang sya maghapon at walang ginagawa.