CHAPTER 2

CHAPTER 2

Matapos na makausap ni Jillian ang doktor na sumuri sa kanyang ina ay tulala na siyang naglakad pabalik ng emergency room kung nasaan ang kanyang ina. Mabigat pa ang bawat hakbang niya at tila ba hindi na niya alam kung anong gagawin nya dahil hindi naman nya maaaring pabayaan ang kanyang ina dahil mahal na mahal niya ito at ito na lang talaga ang meron siya.

Pagkabalik ni Jillian sa emergency room ay nadatnan niya ang kanyang kaibigan na si Jane na nakaupo sa upuan na nasa tabi ng higaan ng kanyang ina.

At nang makita naman siya ni Jane ay dali dali na itong lumapit sa kanya.

“Kumusta? Anong sabi ng doktor? Kumusta si nanay Leony?” sunod sunod na tanong ni Jane kay Jillian.

Hindi naman kaagad nakasagot si Jillian sa kanyang kaibigan at napatingin na lamang siya sa gawi ng kanyang ina at parang dinudurog ang kanyang puso na makita ang kanyang ina na maputla at wala pa ring malay hanggang ngayon.

Lumapit naman muna si Jillian sa kanyang ina at saka nya hinawakan ang kamay nito at saka nya ito hinalikan sa noo.

“Nay magpagaling po kayo ha. Ako na po ang bahala sa inyo. Gagawin ko po ang lahat ng makakaya ko basta po magpagaling po kayo kaagad. Kayo na lang po ang meron ako kaya please po nay magpagaling po kayo, lumaban pa po kayo nay,” sabi ni Jillian sa kanyang ina na wala pa ring malay. At kasabay ng pagbigkas niya noon ay ang pagpatak naman ng kanyang luha.

Napabuntong hininga naman si Jane habang tinitingnan niya ang kanyang kaibigan na si Jillian. Alam nya na mahirap para rito na makita sa ganoong kalagayan ang ina nito. Kaya naman hinayaan na lamang nya muna ito at sinamahan na lang nya ito roon.

Maya maya naman ay may lumapit na sa kanila na mga nurse at inassist na sila nito para mailipat na sa room ang pasyente.

Pagkarating nila sa silid kung saan mag stay si Leony ay saglit lamang na inayos ng mga nurse ang pasyente at umalis na rin naman kaagad ang mga ito.

“Ano friend? Kaya pa ba?” tanong ni Jane kay Jillian ng makita niya na nakatulala na lamang ito sa ina nito.

Isang malalim na buntong hininga naman ang pinakawalan ni Jillian at naihilamos na lamang talaga niya ang kanyang kamay sa kanyang mukha at pilit niyang pinipigilan ang kanyang mga luha ng mga oras na iyon.

“Hindi ko na alam Jane. Ang hirap maging mahirap,” sabi ni Jillian at tuluyan na nga na umagos ang masaganang luha sa kanyang mga mata. “Mahal na mahal ko si nanay at ang hirap makita na nasa ganyan syang kalagayan. Gusto ko na syang mapaoperahan para naman hindi na nga sya nagkakaganyan at hindi na rin sya mahirapan pa. Pero paano? Paano ko sya mapapaoperahan? Wala kaming sapat na pera. Hindi ko na alam ang gagawin ko,” humahagulhol pa na sabi ni Jillian habang nanatili pa na nakatakip ang kanyang mga kamay sa kanyang mukha.

Napabuntong hininga na lamang din talaga si Jane dahil naaawa siya sa kanyang kaibigan pero hindi naman niya alam kung paano ba nya ito matutulungan dahil kagaya ni Jillian ay sapat lamang din naman ang kanyang sahod para sa pang araw araw nilang buhay. Hinaplos haplos na lamang niya ang likod nito para kahit papaano ay kumalma ito.

“Pasensya ka na Jillian. Kung may pera lang sana ako ay tinulungan ko na sana kayo ni nanay Leony pero wala rin kasi ako e,” mahinang sabi ni Jane sa kaibigan. “Basta lakasan mo lang ang loob mo. Alam ko na kaya mo yan at malalagpasan nyo yan ni nay Leony,” dagdag pa niya.

Hindi naman na sumagot pa si Jillian sa kaibigan niya at patuloy na lamang siya na umiyak para kahit papaano ay mabawasan naman ang bigat na nararamdaman niya sa kanyang dibdib.

Hinayaan na lamang din ni Jane si Jillian na umiyak at hindi na niya ito iniwanan dahil alam nya na ngayon siya mas higit na kailangan ng kaibigan niya.

Maya maya naman ay napansin ni Jane na gising na ang ina ni Jillian.

“Jillian gising na si nanay Leony,” mahinang sabi ni Jane sa kaibigan.

Agad naman na napatingin si Jillian sa gawi ng kanyang ina at nakita niya na nakamulat na nga ito kaya naman agad na siyang nagpunas ng kanyang luha dahil alam nya na ayaw ng kanyang ina na nakikita syang umiiyak.

“Nay!” sabi ni Jillian at agad na siyang tumayo at agad na lumapit at yumakap sa kanyang ina na nakahiga.

“Sshhh. B-bakit ka na n-naman umiiyak a-anak? B-buhay pa ako. B-bakit mo ako i-iniiyakan?” tila nahihirapan pa na sabi ni Leony sa kanyang anak.

“Nay naman e,” sabi ni Jillian at hindi na niya napigilan ang kanyang sarili at napahagulhol na lang talaga siya ng iyak sa kanyang ina.

“W-wag ka ng umiyak anak. K-kaya ko to. L-lalaban ako p-para sa’yo anak,” nakangiti pa na sabi ni Leony kay Jillian kahit na medyo nahihirapan pa rin talaga ito na huminga.

Pinipilit rin ni Leony na ipakita sa kanyang anak na kaya nya at nagtatapang tapangan na lang talaga siya ng mga oras na iyon. Pero ang totoo nyan ay madalas na talaga na manikip ang kanyang dibdib at sadyang linalakasan lang niya ang kanyang loob dahil sa kaisa isa niyang anak na si Jillian.

Ayaw naman din kasi ni Leony na maulila ng tuluyan si Jillian dahil wala na rin itong ama. Alam nya na baka hindi ito kayanin ng kanyang anak. Kaya kailangan talaga nyang lumaban at magpakatatag para kay Jillian.

Nang medyo kalmado na si Jillian ay agad na niyang pinunasan ang kanyang luha at saka nya hinarap ang kanyang ina.

“Nay ano po ba ang nangyare? Bakit po nawalan kayo ng malay? Diba sabi ko naman po sa inyo na wag na po kayong magkikikilos sa bahay dahil ako na po ang bahala sa inyo. Baka naman po hindi nyo iniinom ang gamot nyo kaya po kayo inatake,” daldal kaagad ni Jillian sa kanyang ina.

“Wala naman akong ginawa anak. Basta nanikip na lang ang dibdib ko,” pagsisinungaling ni Leony dahil ang totoo nyan ay kaya nanikip ang dibdib nya ay dahil sa napagod talaga siya sa paglilinis ng kanilang bahay. Inip na inip na kasi talaga siya at hindi naman siya sanay na uupo at hihiga na lang siya buong maghapon. Para kasing pakiramdam nya ay mas lalo syang magkakasakit kapag nakahiga na lamang sya maghapon at walang ginagawa.