CHAPTER 3

CHAPTER 3

Napabuntong hininga naman muli si Jillian at saka niya seryosong tiningnan ang kanyang ina dahil alam nya na nagsisinungaling ito sa kanya ngayon.

“Nay wag na po kayong magsinungaling pa sa akin. Alam ko po na naglinis na naman kayo ng bahay kaya ayan at napagod na naman kayo,” sagot ni Jillian sa kanyang ina. “Nay alam ko naman po na naiinip na kayo dahil sa wala po kayong ginagawa. Pero please po nay wag nyo pong pagurin ang sarili nyo. Ako na po ang bahala sa lahat ng yan. Dahil ang gusto ko po ngayon ay gumaling kayo at makasama ko pa po kayo ng mas matagal pa,” pagpapatuloy pa ni Jillian.

Matamis naman na ngumiti si Leony sa kanyang anak. Kitang kita rin niya ang labis na pag aalala sa mukha ng kanyang anak kaya naman parang bigla siyang nakunsensya sa kanyang ginawa.

“P-pasensya ka na talaga anak. H-hindi ko kasi talaga mapigilan ang sarili ko. Mas sanay kasi talaga ako kumikilos ako sa loob ng bahay at pakiramdam ko ay mas lalo akong nanghihina kapag nakahiga lang ako at walang ginagawa,” mahinang sabi ni Leony.

Nginitian naman ni Jillian ang kanyang ina at nanatili lamang na hawak niya ang kamay nito.

“Basta po nay wag nyo na pong uulitin pa iyan. Ayos lang naman po na kumilos kilos kayo pero wag nyo na lamang po talagang pagurin na maigi ang inyong katawan para hndi na po kayo atakihin pang muli,” sagot ni Jillian at saka niya muling hinalikan sa noo ang kanyang ina. “Sobra po akong nag alala sa inyo nay. Hayaan nyo po at gagawa po ako ng paraan para mapaoperahan ko na po kayo. Basta wag na lang po matigas ang ulo nyo,” dagdag pa nya

Matamis naman na ngumiti si Leony kay Jillian. Kahit papaano naman din ay naguilty din siya sa kanyang ginawa dahil kitang kita niya ngayon kung gaano nag alala si Jillian sa kanya.

“Oo anak. Pasensya ka na. Naaawa lang naman din talaga kasi ako sa iyo dahil alam ko na pagod ka na sa trabaho at pag uwi mo ay mag aasikaso ka pa sa bahay kaya ko nagawa iyon. Alam ko naman na pagod ka na rin anak kaya kahit papaano sana ay gusto ko na mabawasan ang iyong gawain,” sagot ni Leony at mabagal pa ang bawat pagbigkas nya ng mga salita na iyon.

Agad naman na yinakap ni Jillian ang kanyang ina at hindi na niya napigilan pa ang kanyang luha.

“Kaya ko po nay. Kayang kaya ko po ito. At gagawin ko po ang lahat para sa inyo,” sagot naman ni Jillian sa kanyang ina.

Ilang minuto pa sila na nanatili sa ganong senaryo bago muling binitawan ni Jillian ang kanyang ina at agad na rin siyang nagpahid ng kanyang luha.

Maya maya ay dumating naman na ang doktor ni Leony kaya naman tumabi na muna si Jillian para naman matingnan ng maayos ng doktor ang kanyang ina.

“Nay kumusta po ang pakiramdam nyo? Naninikip pa po ba ang dibdib nyo?” tanong ng doktor kay Leony.

“Ayos naman na ho ang pakiramdam ko dok. Medyo masakit na lang ho ng kaunti ang dibdib ko,” mahinang sagot ni Leony sa doktor.

Dahan dahan naman na tumango ang doktor at saka niya kinuha sa nurse na kasama niya ang mga records ng mga pasyente nya at saka may isinulat doon.

“Nay wag na po kayo magpapagod masyado. Hindi po ba at kabilin bilinan ko po sa inyo ay wag po kayong masyadong magkikilos. Mabuti na lamang po talaga at nadala kayo kaagad dito sa ospital,” sabi ng doktor.

“Oho dok. Pasensya na ho,” sagot ni Leony.

“Sige po nay. Magpahinga na lamang po muna kayo at inumin nyo pa rin po ang mga gamot ninyo. Kinailangan po namin na i-admit kayo para maobserbahan pa po namin kayo ng maayos. Sa susunod ay mag iingat na po kayo nay ha. Kung may mararamdaman po kayo na kakaiba ay magsabi po kayo kaagad. May nurse po r’yan sa labas ng room nyo at maaari nyo po silang tawagin kaagad,” sagot ng doktor.

Hindi na rin naman nagtagal pa roon ang doktor dahil may iba pa siyang pupuntahan na mga pasyente sadyang tiningnan lang niya ang lagay ni Leony at agad na rin siyang umalis doon.. Tumingin na lamang rin ito kay Jillian at saka niya ito tinanguan dahil nakausap na rin naman nya ito kanina tungkol sa kalagayan ng ina nito.

Pagkaalis naman ng doktor ay hinayaan na lamang din muna ni Jillian ang kanyang ina na makapagpahinga at hinayaan nya na matulog na muna ulit ito.

Tahimik naman na nakatingin si Jillian sa kanyang ina habang nakaupo siya sa sofa na naroon lang din sa silid yun.

At nang mapansin ni Jane si Jillian ay linapitan na niya ang kanyang kaibigan at saka siya tumabi rito. Isang malalim na buntong hininga naman din muna ang pinakawalan ni Jane bago ito nagsalita.

“Ano na ang balak mo ngayon?” tanong ni Jane.

Ngayon naman ay si Jillian naman ang napabuntong hininga at saka siya tumingin sa kanyang kaibigan.

“Hindi ko pa alam Jane. Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng ganon kalaking pera para mapaoperahan si nanay. Hindi ko na alam kung ano pa bang klase ng trabaho ang kailangan ko dahil kahit na ano pang sipag ko sa kumpanya ay hirap talaga akong makaipon ng pera para sa pagpapaopera kay nanay. Sapat naman sana ang sahod ko kaso hirap talaga akong makaipon” seryoso na sagot ni Jillian sa kanyang kaibigan. “Baka naman may alam ka na sideline r’yan. Baka naman pwede mo akong ipasok,” dagdag pa nya.

Seryoso naman na tumingin si Jane kay Jillian at saka niya ito hinawakan sa kamay.

“Jillian wala na akong alam na iba pang trabaho na mabilis ang kitaan. P-pero….” hindi na matuloy tuloy ni Jane ang sasabihin nya dahil hindi nya alam kung tama ba na sabihin nya kay Jillian ang ganitong klase ng trabaho.

Napatingin naman si Jillian sa kanyang kaibigan dahil bigla nitong pinutol ang nais nitong sabihin sa kanya.

“Ano yan Jane? Kahit na ano pa yan papatusin ko na yan basta mapaoperahan ko lang si nanay ay gagawin ko yan,” puno ng pagsusumamo na sabi ni Jillian kay Jane. “Kaya sabihin mo na sa akin kung ano ba yan Jane. Please!” pagpapatuloy pa niya.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Jane at saka niya naaawang tiningnan ang kanyang kaibigan na desperada na talaga na kumita ng pera para lang mapaoperahan ang kanyang ina.