CAPTURED 5: MEET REIGAN "THE HEARTLESS CEO" BIENVIAJE

REIGAN POINT OF VIEW

"Did you do what I asked you to do?" Tanong ko not breaking eye contact sa dalawang tao na nasa harapan ko.

Mukhang naintimidate ang mga ito dahil mabilis silang nag-iwas ng tingin sa akin. Napangiti ako dahil kitang-kita ang guilt sa expression ng mga ito habang kaharap ako. Sa kabilang banda ay nagngingitngit ako sa galit dahil sa ginawa ng mga lalaking ito sa kapatid ko.

"Y-Yes, w-we did her so good." Sagot nung isa sa mga kaibigan ni Carina ng hindi nakatingin sa akin.

"S-Sigurado na hindi nito makakalimutan ang ginawa namin." Dugtong naman ng kaibigan nito na may kasamang pagtawa. But the laugh came out awkward.

Ngumisi ako.

"I will make sure na hindi niyo rin makakalimutan ang gagawin ko sa Inyo." Mahinang bulong ko.

Napangiti ako nung narinig ko ang magkasunod na pagsinghap. Pero walang nagtangkang umalma sa mga ito.

"Get out and make sure to be ready whenever I need you." I said dismissively.

Nag-unahan na parang daga sa paglabas ng opisina ko ang dalawa na labis na nagbigay ng kasiyahan sa akin. Ilang minuto pa muna akong naghintay dahil ramdam ko pa rin ang presensya ng dalawa sa likod ng nakasaradong pinto.

"Eavesdropping huh." komento ko habang dina-dial ko ang numero nung kaibigan ko.

Ilang segundo ang lumipas nung pumailanlang ang boses ni Kian.

"What is it!?" Galit na tanong nito.

I rolled my eyes. "Benz Colminares, Andrian Salvador. Find any information about them and I want their business to be crash first thing in the morning."

Binaba ko ang tawag ng hindi hinihintay ang sagot ni Kian. "I will make sure, you get the justice you deserve, Carina."

Tumayo ako at lalabas na sana ng opisina ko nung makita ko ang larawan ng kapatid ko. Nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga bago ako umiiling na tumalikod sa larawan at tuluyang umalis ng silid.

My sister is always been stubborn, she always gets what she wants pero hindi ko lubos maisip na magagawa niyang magpaka-overdose sa drugs. Our parents are always been hard on her but they just want what's best for her and my sister seems to not understand them.

Mabagal lang akong naglalakad ng hindi alam kung saan ba ako pupunta. Dining ko ang mahinang bulungan ng mga kasambahay na nadadaanan ko pero wala ako sa mood na pansinin pa ang mga ito. Dire-diretso lang ako hanggang sa natagpuan ko ang sarili ko sa tapat ng kwarto kung saan naka-piit ang bihag ko.

Nagdalawang-isip pa ako kung bubuksan ko ba ang pinto or lalagpasan ko pero sa huli nagwagi din ang una kong naisip, dahan-dahan kong pinihit ang seradura at puno ng pag-iingat akong pumasok sa silid.

Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad papasok ng silid ng mapatigil ako dahil sa isang boses na narinig ko. Puno ito ng lungkot at awa.

Pinagmamasdan ko ang pinanggalingan ng boses.

"Who let you in?" Malamig na tanong ko.

Napasigaw ito at napatalon bago humarap sa akin. Maputla ang mukha nito at mukha itong takot na takot.

"Ahm sir, h-hindi ko po sinasadya na pumasok dito." Nauutal na sagot nito.

Tinitigan ko ito ng matalim. Pero mukha lang itong tanga na nakatingin sa akin. Nakaramdam ako ng inis.

"What are you still doing here? Do you want to exchange position to that lady?"

Magkasunod itong umiling bilang sagot at hindi alam kung ano ang unang dadamputin. Her stupidity is pissing me off big-time.

"LEAVE THOSE FVCKING THINGS AND GET THE HELL OUT OF HERE!"

Mas lalong nataranta ang babae at napasalampak pa sa sahig. Gusto kong magwala at saktan ito for testing my limited patience. As I was about to get near her to hurt her ay lumagabog pabukas ang pinto at magkakasunod na pumasok ang taltong kasambahay.

I recognize them as our long term servants. I eyed them one by one. Bakas ang hiya sa mukha ng mga ito habang inaalayan patayo ang pangahas na babae na pumasok sa silid.

"Paumanhin sa pagkakamali ng aking pmangkin. Hindi niya sinasadyang pumasok sa silid na ito." Mapagpakumbabang sambit ng kasambahay.

Nagpakawala ako ng malalim na paghinga para pakalmahin ang sarili ko. Binalingan ko ang isa sa mga kasambahay ng pamilya namin. "Pwede na kayong umalis ng silid na ito." Kalmadong utos ko.

Kaagad naman sumunod ang mga kasambahay at nagsimulang kaladkarin palabas ang batang nilang kasamahan na hanggang ngayon ay nakatulala pa rin.

Malapit na ang mga ito sa pinto ng peke akong umubo para kunin ang atensyon ng mga ito. Kaagad naman ang mga itong huminto.

"I want her gone first thing in the morning."

"Sir?" Asked the same servant who apologize earlier.

"I hate repeating myself." Tanging tugon ko.

Magkakasunod na singhap ang narinig ko kasabay ng nakakairitang hikbi.

"Siya ay bago pa lamang kaya sana ay hayaan ninyo po akong disiplinahin ang aking pamangkin." Muli pa ay giit ng matandang kasambahay.

"Walang lugar ang katangahan sa pamamahay ko. Makakaalis na kayo at kung hindi niyo matanggap ang desisyon ko ay maluwag ang pinto ng bahay ko."

Walang nagsalita sa mga servant, hindi ko na rin hinintay pa ang isasagot ng mga ito lumapit na ako sa kinahihigaan ng bihag ko.

"If you didn't involve yourself in my sister's life, hindi mo sana dadanasin ang mga ito." Komento ko bago ko inilanas ang isang syringe na isinuksok ko sa bulsa ng pantalon ko.

"Time to make you suffer again." Dugtong ko at saka ko tinusok ang droga sa braso nito.

Naghintay ako ng ilang segundo na umipekto ang droga. At hindi nagtagal ay nagising ito at nagsimulang maghabol ng hininga.

"Good morning, time for suffering." Nakangisi kong sambit.

Binaling nito ang tingin sa akin. Tingin na puno ng pagmamakaawa, galit at takot. Pero ngiti lang ang isinukli ko sa mga iyon.