บททั้งหมดของ My Captor: บทที่ 1 - บทที่ 6

"Hanggang kailan mo ba plano na maging pabigat!?" Parang hangin lamang na dumaan sa aking harapan ang mga katanungan ng aking Ina. I should be sad and devastated, I know in the pits of my stomach that I should feel sad pero hindi iyon ang naramdaman ko. Sa halip ay kasiyahan ang bumalot sa akin, kasiyahan na may kaakibat na pamamanhid. Ilang beses na nga ba nila akong binagsakan ng mga masasakit na salita? Hindi ko na mabilang na sa tuwing sinasabi nila ang mga katagang iyon ng paulit-ulit ay wala na akong maramdaman. Isang malutong na sampal ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. Napatingin ako sa aking Ina na nanggagalaiti ang mga mata habang nakatingin sa akin. "Am I not talking to you Sophia Alexandra Montenegro!?" Ibig kong mapa-bulanghit ng tawa dahil para ng mapuputol ang mga litid ni Mommy sa leeg habang galit na galit na nakatingin sa akin at dinuduro ako. I bit my lower lip harder noong dumilim pa lalo ang mga tingin nito. "What is happening here?" Napaupo ako

"Your daughter is in danger Mrs. Montenegro. The drugs that she used has a high dosage." Said the strangers voice. Drugs? Who? Me?! Where am I? And why is my body hurting? I tried to lift a hand but failed, even a simple eye movement ay hindi ko magawa. "Is she dying?" That voice! It came from my mom. She's here and she sound hopeful? Well, ano pa ba ang aasahan ko sa tao na kinalimutan na yata na may anak siya. "No, but she will probably if I stop treating her!" The stranger snapped. She's most probably a doctor, otherwise my Mom will not gonna talk to her. "So?" I heard an exasperated laugh after my Mom's retort. "So!? That's it!? Are you hearing yourself right now!?" Galit na Singhal ng doctor. "Mukha bang hindi ko naririnig yung sarili ko!?" Ganting singhal naman ni Mommy. Their voices, it's making me feel nauseaus and terrible. I wanted to shout to stop them but I can't find my voice. "SHE'S YOUR DAUGHTER!" Mom laugh hysterically as if the docto

REIGAN POINT OF VIEW "Did you do what I asked you to do?" Tanong ko not breaking eye contact sa dalawang tao na nasa harapan ko. Mukhang naintimidate ang mga ito dahil mabilis silang nag-iwas ng tingin sa akin. Napangiti ako dahil kitang-kita ang guilt sa expression ng mga ito habang kaharap ako. Sa kabilang banda ay nagngingitngit ako sa galit dahil sa ginawa ng mga lalaking ito sa kapatid ko. "Y-Yes, w-we did her so good." Sagot nung isa sa mga kaibigan ni Carina ng hindi nakatingin sa akin. "S-Sigurado na hindi nito makakalimutan ang ginawa namin." Dugtong naman ng kaibigan nito na may kasamang pagtawa. But the laugh came out awkward. Ngumisi ako. "I will make sure na hindi niyo rin makakalimutan ang gagawin ko sa Inyo." Mahinang bulong ko. Napangiti ako nung narinig ko ang magkasunod na pagsinghap. Pero walang nagtangkang umalma sa mga ito. "Get out and make sure to be ready whenever I need you." I said dismissively. Nag-unahan na parang daga sa paglabas ng opi