CHAPTER 2

" mom ayaw ko po, please mom di pa po ako ready para sa ganyan and besides di ko po siya kilala at mahal, please mom." sabi ko kay mommy at umiiyak na talaga ako sa pagmamaka awa.

"My decision is fix already, sa ayaw at sa gusto mo ay magpapakasal ka sa kanya, Period." Sabi pa niya na matapang ang boses.

" mom may ibang paraan pa naman po diba, please mom ayaw kopa po magpakasal lalo na sa taong di ko naman gusto." sabi ko na iyak pa din ng iyak.

" wag kana mag inarte diyan, at wala ng makaka bago sa desisyon ko. " sabi pa ni mommy na naglakad na papalayo.

" paano na to? ano ng gagawin ko? ayaw ko pang makasal lalo na sa taong di ko naman mahal. " sabi ko pa pero wala namang ibang tao kaya ako lang ang nakakarinig.

Naiwan akong mag-isa dito sa sala namin na iyak pa din ng iyak. Di kona kaya pang pigilan dahil grabeng sakit na talaga ang nararamdaman ko sa ngayon. Feeling ko pinanganak lang ako para saktan ng paulit ulit, di man nila ako sinasaktan ng physical ay sinasaksak naman nila ako sa mga salitang binibitawan nila at sa mga ginagawa nila lalo na si mommy.

" Ano pa bang silbi para mabuhay ako kung di naman ako magiging masaya, kung di naman ako magiging malaya at kung di naman ako makakapag desisyon ng para sa akin. " sabi ko at nawawalan na talaga ako ng pag-asa, nawawalan na din ng rason para mabuhay.

umakyat ako sa kwarto ko at may naisip akong gawin na alam kong ikaka tuwa nilang lahat. Pagdating ko doon ay kumuha ako ng papel at saka ballpen at saka nag sulat.

Mommy I love you, I really really love you all lalo kana, I know na nahihirapan kayo sa akin dahil nga malas ako, na malas dahil nagkaroon pa kayo ng ika limang anak na babae. Pero tao pa din po ako, anak niyo pa din po ako mommy, ang sakit sakit na po di kona po talaga kaya ang pinaparamdam at pinapakita niya sa akin. Simula pagka bata ko ay wala na po kayong ginawa kundi ang pagalitan, pagmalupitan at pagbawalan ako sa lahat ng nais kong gawin. Tapos ngayon balak mopa po akong ipakasal sa taong di ko naman kilala at higit sa lahat ay di ko mahal. Mommy kahit kaditing po ba ay minahal ninyo ako?, na kahit papaano po ba ay naisip niyo po din ba na anak niyo po ako na kaylangan din ng kalinga, karamay at higit sa lahat ay pagmamahal ng isang ina, at ng isang pamilya? pero ganon pa man po ay mahal na mahal ko po kayo mom. Sana po ay maging masaya na po kayo sa gagawin ko.

sulat ko sa papel at patuloy ang pag hahagulgul ng iyak. maya maya pa ay nag hanap na ako ng lubid dahil tatapusin ko nalang ang buhay ko. Wala na din naman, wala namang nagmamahal at wala ding malulukot kahit pa mawala na ako at gusto ko na din makalaya at makapag pahinga ang puso ko na lagi nalang nasasaktan sa ginagawa nila sa akin.

23 palang ako alam kong bata pa talaga ako para mawala sa mundong ito. Pero ano pa bang silbe ang mabuhay kung wala ka naman kalayaan, at nagdurusa ka lang.

"Pwede na to" saad ko dahil naka kita ako ng lubid na sa pagtatansta ko ay kakayanin naman ako nito na ibit*y hanggang sa tuluyang mawalan ng hininga. Habang itinatali ko ang lubid sa may kisame ay napa hagul-gul na naman ako ng iyak.

"Paalam mommy, daddy at mga kuya ko, sana maging masaya na kayo" sabi ko na hinahawakan ang lubid na pinulupot ko sa aking leeg at itutulak na sana ang bangko na kinakatayuan ko ng bigla nalang...