CHAPTER 1

LILY’S POV

“Ano ba ’to? Tinatanong kita!” sigaw ni Sir Franco, punong-puno ng galit ang kanyang boses.

“A-Ano po ba ’yun, Sir Franco?” nanginginig kong tanong, hindi alam kung saan ako lulugar.

“Ito na ba ’yung binibigay mo sa ’kin? Huh, Lily?” muling sigaw niya, halos mabingi ako sa lakas ng boses niya.

“H-Hindi po, Sir Franco, pakiusap, pakinggan n’yo po muna ako,” pagsusumamo ko habang pinipilit kong ipaliwanag ang panig ko.

“Pakinggan? Tsk! Ano na naman ’tong mga kasinungalingan mo?” singhal niya, hindi man lang ako binibigyan ng pagkakataong magsalita.

“Hindi po ako nagsisinungaling, Sir Franco. Pakiusap, pakinggan n’yo lang muna ako,” ulit ko habang pinipigilan ang luha ko.

“Lisanin mo na ang buhay ko!” sigaw ni Franco, tumitindi pa ang emosyon.

“At huwag ka nang babalik pa!”

***

Biglang bumukas ang pinto ng eroplano.

“Passengers, please adjust your seats. The plane is about to land,” anunsyo ng flight attendant.

Tumango ako. “Okay po.” Dahan-dahan kong inayos ang upuan pabalik sa tamang posisyon.

“Kailan ba mawawala sa isip ko ang mga nangyari?” mahinang bulong ko habang nakatingin sa labas ng bintana. Kita ko na ang mga ilaw sa ibaba.

“Nagkita na naman tayo… Pilipinas,” mahina kong sabi habang sinusubukang damhin muli ang pakiramdam ng pagbabalik.

Mas gusto ko talaga ang Pilipinas kumpara sa ibang bansa. Ang tatay ko ay isang diplomat kaya madalas kaming magpalipat-lipat ng lugar. Nang nag-college ako, hiniling kong manatili rito. Pumayag naman siya dahil sabi niya, kaya ko na raw alagaan ang sarili ko. Pero may mga bagay na humila sa’kin paalis… at hindi ko nagawang manatili ng mahigit dalawang taon.

Dalawang taon kong inakalang gumaling na ako.

Dalawang taon kong pinilit kalimutan siya.

Pero sa totoo lang… malinaw pa rin sa alaala ko ang mukha niya.

Sapat na ang pagtakas ko. Panahon na para harapin ang katotohanan.

Paglabas ko ng paliparan, tumingin ako sa mga sasakyang dumaraan, sa mga ilaw ng gusali—lahat ng ’yon, nagpapaalala sa ’kin ng lugar na ito.

“Uy, nag-e-MV ka ba?”

“Vanessa!” sabay yakap ko sa matalik kong kaibigan. “Miss na miss kita!”

“Miss na rin kita!” sagot niya habang niyayakap ako ng mahigpit, may luha sa kanyang mga mata.

“Tara na, ’wag ka nang umiyak. Nandito na ako, ’di ba?” biro ko habang hinihimas ang likod niya para aliwin siya.

“Halika na sa kotse. Gutom ka ba?” tanong niya habang naglalakad kami papunta sa paradahan.

“Hindi naman. Ayokong kumain. Gusto ko lang matulog.”

“Hmm…”

Sa loob ng sasakyan, tumingin siya sa akin.

“Nawala ka ng dalawang taon, pero gumanda ka pa lalo ha,” nakangiti niyang puri.

“S’yempre naman,” biro ko rin sabay ngiti.

“Pagbalik mo dito, ano bang balak mo? Bakit hindi ka na lang nanatili sa Finland bilang prinsesa?”

“Miss na kita. Miss ko rin si Annie,” sagot ko nang walang pag-aalinlangan.

“Totoo ba ’yan? Miss mo talaga kami?”

“Actually, Lily. Simula nang umalis ka, halos wala na rin kaming balita tungkol sa kanya. Pati siya, tila nawala na rin kasabay mo.”

“Bakit hindi mo subukang muli? Alam kong hindi mo pa rin nakakalimutan ang nangyari noon.”

“Hindi niya ako pinapakinggan. Hindi kailanman.”

“Gusto kong makita kang umusad na, Lily.”

“Sinusubukan ko naman,” sagot ko habang lumingon sa bintana.

“Kung nahihirapan ka, ayusin mo na lahat. Para makapag-move on ka na. Para wala nang pipigil sa’yo.”

“Hmm… kung makita ko lang siya…”

Tahimik si Vanessa sandali, tapos seryoso niyang sinabi, “Makikita mo siya… kasi siya ang fiancé mo.”

“Fiancé na nagpaalis sa akin sa buhay niya,” sagot ko na may mapait na tawa.

“Gusto mo bang samahan kita matulog?” tanong niya, halatang nag-aalala.

“Hindi na, kaya ko naman mag-isa,” sagot ko.

“Sigurado ka ba?”

“Oo… gusto ko sanang kasama si Annie.”

“Bukas, uuwi na siya, ’di ba?”

“Tapos… kamusta si Elaine?” tanong ko, may alinlangan.

“Ayos lang naman, wala namang problema. Bakit mo siya tinatanong?”

“Vanessa kahit ano pa man noong araw… ako pa rin ang may kasalanan.”

“Tigilan mo na ’yan! Huwag mo nang banggitin pa,” mariing sagot ni Vanessa.

Tahimik akong tumingin sa labas ng bintana. Malaki na ang pagbabago sa mga kalsada. Natural lang siguro… habang tumatagal, lahat ng bagay ay nagbabago.

Pagkalipas ng ilang sandali…

“Salamat ha,” ngiti ko kay Vanessa.

“Ang ginhawa,” sagot niya na may bahid ng biro.

“Magpahinga ka nang marami.”

“O sige. Kita tayo ulit sa susunod.” Pinigil ko sandali ang pinto ng kotse at tinignan siya habang papalayo ang sasakyan.

Pagkatapos ay nilingon ko ang condo, ang matagal ko nang hindi nakita na lugar dahil lumisan ako dalawang taon na ang nakalipas.

[Sa Kabilang Banda]

“Ano na, tol!” tawag ni Chris, habang nakatitig kay Franco na kararating lang.

“Ang tagal mo naman bumaba rito,” dagdag pa niya, may halong inis sa boses.

“Gaano ka na katagal?” tanong ni Franco, habang umuupo sa tabi at dahan-dahang nagsalin ng alak sa baso.

“Medyo matagal na,” sagot ni Chris sabay lagok sa alak.

“Dumating ba si Trevor ngayon?” tanong muli ni Franco.

“Hay naku,” umiling si Chris. “Sobra mo talagang iniisip ang isang ‘yun. Sa tingin mo ba darating siya?”

“Hindi ka ba naghahanap ng asawa? Mula pa nung araw na ‘yon, wala ka nang ibang kasama.”

“Hindi mo pa siya nakakalimutan, ‘no?” usisa ni Chris, seryoso na ang tono.

Tahimik si Franco. Iniangat niya ang baso, tinitigan ito saglit bago ininom ang laman, may lungkot sa mga mata.

“Kung mahal mo pa siya,” sabi ni Chris, “hanapin mo na ang sagot tungkol sa gabing ‘yon.”

“Malinaw na naman ang lahat,” malamig na sagot ni Franco. “Ano pa ba ang hahanapin ko?”

“Si misis mo... ikaw mismo ang mas nakakakilala sa kanya,” giit ni Chris.

“Hindi ko na siya asawa,” mariing sagot ni Franco.

“Tsk! Tingnan ko nga ‘yan,” biro ni Chris, sabay ubos sa alak na tila masayang-masaya pa rin. Tinawag niya ang waiter na nakatayo sa malapit.

“Dalhan niyo ako ng babae,” utos niya.

“Opo, Sir,” sagot ng waiter at umalis agad.

“Hays,” napabuntong-hininga si Franco habang iniikot ang ulo, tila may bahid ng panghihinayang sa tinig.

“Matutulog ka ba dito ngayon?” tanong ni Franco.

“Hindi,” sagot ni Chris. “May meeting ako bukas ng umaga.”

“Okay,” sagot ni Franco sabay tungga muli ng alak.

“Halika dito,” tawag ni Chris sa babaeng bagong pasok, may mapang-akit na tingin sa mga mata.

Tinapunan lang ni Franco ng bahagyang tingin ang babae bago tumayo. Nilapitan niya si Chris at tahimik na nagsalita.

“Aalis na ako. Kung hindi mo na kayaning magmaneho, ipapahatid nalang kita sa mga tauhan ko.”

“Sige,” sagot ni Chris habang abala na sa pakikipagharutan sa babaeng kasama.

Pumasok si Franco sa opisina, humiga sa sofa at saglit na tumitig sa kisame, iniisip ang mga sinabi ni Chris.

“‘Hanapin ang sagot?’ Tss.” bulong niya sa sarili, sabay iling, tila may pinagsisisihan.

Kinuha niya ang susi ng mamahaling kotse, at walang alinlangang lumabas papuntang parking lot.