CHAPTER 2

Pumasok si Lily sa kwarto, mabilis na nilibot ng tingin ang paligid na parang may hinahanap. Pamilyar ang pakiramdam, pero malayo sa pagiging komportable. Naupo siya sa gitna ng sofa, bagsak ang balikat at halatang lutang dahil sa pagod.

“Isa na namang araw ang natapos,” bulong niya habang sinulyapan ang oras sa relo.

Dahan-dahan niyang dinala ang bag sa kwarto, saka humiga, parang ginapang ng buong katawan ang buong linggo.

Kinabukasan…

“Ughh…” Nagising si Lily, pikit pa ang mata. Inabot ang telepono sa tabi ng kama at sinagot ang tawag.

Beep.

“Hello?”

(Hindi ka pa rin gising?) tanong ng boses sa kabilang linya—si Vanessa.

“Grabe ka naman, kaka-gising ko lang.”

(Tumingin ka sa orasan, Lily. Halos tanghali na.)

Napakunot-noo siya habang umuupo sa kama. “Ha? Ganun na ba katagal? Akala ko maaga pa.”

(Tara, brunch tayo.)

“Sige, saan?”

(Maghugas ka muna. Kita tayo sa Square Mall.)

“Sakto, may bibilhin din ako. Pampakalma na rin.”

(Kailangan ba kitang sunduin?)

“Wag na, magda-drive ako.” Sagot ni Lily bago pinutol ang tawag at diretso nang tumayo para mag-ayos.

Sa Square Mall…

“Matagal ka bang naghihintay?” tanong ni Lily habang umuupo sa tapat ni Vanessa, na abala pa sa pagtingin sa menu.

“Hindi naman, kararating ko lang,” sagot ni Vanessa, sabay abot ng menu kay Lily. “Anong trip mong kainin?”

Binuklat ni Lily ang menu at agad na tinawag ang waiter para umorder.

“May nahanap ka na bang trabaho?” tanong ni Vanessa habang sumisipsip ng malamig na tubig.

“May tumawag. Interview daw bukas, mga alas-siyete ng gabi.”

“Gabi? Bakit gabi?” napakunot ang noo ni Vanessa.

“Baka night shift? Kaya ganun ang oras,” sagot ni Lily habang iwas sa tingin.

“Lily naman, hindi mo ba tinanong? Sketchy kaya ‘yon.”

“Eh baka lang ibang timezone o di kaya shifting yung trabaho. At saka malaki raw ang sweldo, Vanessa.” Pilit na ngumiti si Lily.

“Hay nako. Minsan parang wala kang radar sa peligro. Gusto mo, samahan na lang kita bukas?”

“Hindi na. Kaya ko ‘to, promise. Ayoko ring gabihin ka.” sabay tawa ni Lily. “Kain ka na lang, baka magmukha ka pang masungit.”

Napailing si Vanessa pero halatang hindi pa rin mapalagay. “Sige na nga. Pero please, maging maingat ka.”

“Promise,” sagot ni Lily, pero may bahid ng alinlangan sa mga mata.

Isang oras ang lumipas…

“Lily, CR lang ako sandali ha. Mag-ikot ka muna kung gusto mo,” sabi ni Vanessa.

“Sige,” tumango si Lily at nagsimulang maglakad-lakad.

“Ayy!” Napaatras si Lily nang aksidenteng mabangga ang isang lalaki. Muntik na siyang matumba, pero maagap siyang nasalo nito.

“Lily?”

“P-pasensya na po… Kuya Chris?” gulat na tanong ni Lily habang tinitingnan ang lalaki.

Tinitigan siya ni Chris, parang nagtataka.

“Hindi ako nasaktan. Ikaw, ayos ka lang ba? Nasa call kasi ako, sorry ha.”

“Ayos lang po. Ako dapat ang mag-sorry.”

Ngumiti si Chris. “Kamusta ka na? Matagal ka ring nawala.”

“Lumipat po ako sa Finland. Nag-aral doon at nakisama na rin sa pamilya.” sagot ni Lily na may ngiting masigla.

“Ah, noong third year ka nga biglang nawala… dahil ba ‘yon kay—”

Hindi na nakasagot si Lily. Napilitan na lang siyang ngumiti nang pilit.

Beep beep…

“Sandali lang,” sabi ni Chris at sinagot ang tawag.

(Saan ka na?)

“Nasa third floor. Kukunin ko lang yung isang bagay sa kotse.”

(Hintayin mo ako diyan.)

“Sige. Ah, Franco, pwede mo ba akong bilhan ng kape?”

(Paakyat na ako.)

“Nice, salamat. Hihintayin kita.”

Beep!

Nang marinig ni Lily ang pangalang “ Franco,” agad siyang lumingon.

“Kailangan ko na pong umalis. May lakad ako kasama ng kaibigan ko.”

“Hindi ka na muna maghihintay?”

“Pasensya na talaga, Chris. Emergency lang.”

“Sige, ingat ka.” Tumango si Chris habang pinapanood si Lily na mabilis na umalis. “Tsk, iniiwasan niya rin si Franco, ano?”

“Hoy! Sino yun?” tanong ni Vanessa na kakabalik lang mula CR. “Familiar yung guy. Kaibigan mo?”

“Sasabihin ko sa’yo mamaya. Sa kotse na tayo mag-usap,” sagot ni Lily habang mahigpit na hinila si Vanessa papunta sa parking lot.

Samantala….

“Sino siya?” tanong ni Franco habang nakatingin sa babaeng papalayo. May kirot sa tinig niya, ngunit pilit niya itong tinatago.

“Si Lily,” sagot ni Chris sa mahinahong boses, halos pabulong.

Tumigil si Franco at pinanood ang pigura ni Lily habang palayo ito, hindi makapagsalita agad.

“Susundan ba natin siya?”

“Para saan pa?” malamig ang tono ni Franco. “Huwag mo na ulit banggitin ang pangalan na ‘yon, Chris. Pagod na ‘ko.”

Ngumisi si Chris, may halong panunukso pero may bahid din ng simpatya.

“Tara na,” dagdag ni Franco habang naglalakad papunta sa restaurant kung saan siya may business meeting.

Sa loob ng kotse…

“Lily, ano bang nangyayari? Akala ko magwi-window shopping ka lang?” tanong ni Vanessa, nagtatakang nakatingin sa kaibigan habang humaharurot sa trapik.

“Si Chris ‘yon,” sagot ni Lily habang nakatingin sa bintana, iniwasang magpakita ng emosyon.

“Chris? Yung kaibigan ni… Franco?” tumigil si Vanessa, napatingin kay Lily. Tumango lang si Lily nang marahan.

“Oo. At kanina pa paakyat si Franco,” mahinang sabi ni Lily, halos hindi marinig.

Napabuntong-hininga si Vanessa. “Hindi ka puwedeng laging umiiwas sa kanya, Lily.”

“Hindi ako umiiwas. Hindi pa lang talaga ako handang humarap.”

“Pero darating din ang panahon na wala ka nang ibang choice kundi harapin siya. At sarili mo.”

Tumango si Lily. “Alam ko.”

Tahimik na sandali. Hinawakan ni Vanessa ang kamay ni Lily at pinisil iyon nang marahan bilang suporta.

Beep! Beep!

“Hello, si Lily Cortez po ba ito?”

“Opo.”

“Gusto lang po sana naming i-confirm na ang interview niyo ay nailipat ngayong gabi, 7 PM. Ayos lang po ba?”

“Opo, ayos lang po.”

“Ise-send po namin sa Line ang location. Salamat po.”

“Maraming salamat din po.”

Beep!

“Inilipat nila ang interview ko mamayang gabi,” sabi ni Lily habang ibinaling ang tingin kay Vanessa.

“Okay. Pahinga ka muna. Ihahatid na kita sa parking. Anong floor ‘yon?”

“First floor.”

Tumango si Vanessa at muling pinaandar ang kotse.

“Text mo lang ako kung may kailangan ka, ha,” paalala niya habang humihinto sa harap ng elevator.

“Salamat, Vanessa.” Ngumiti si Lily bago bumaba at pumasok sa gusali.

[Lily’s POV]

"Hindi ko yata siya makikita dito… ang daming tao," bulong ko sa sarili habang nakatayo sa harap ng pub, hawak ang dibdib na parang lalabas na ang puso ko. Ito na nga. Nandito na ako sa lugar na matagal ko nang iniiwasan.

“Nandito po ako para kay Mr. Sanchez,” sabi ko sa staff na nakaabang sa hagdan paakyat sa VIP area.

“VIP Room 2. Diretso lang po, ma'am,” magalang niyang sagot.

“Salamat po,” tango ko bago nagmadaling umakyat.

Bumagal ang hakbang ko pagkabukas ng pinto. Napatigil ako saglit. Kilala ko ang mga mukha sa loob. Parang walang nagbago—maliban sa bigat ng alaala.

“Magandang araw po, Sir Trevor, Sir Chris,” bati ko sa kanila habang pilit ang ngiti.

“Lily?” gulat na tanong ni Kuya Trevor. “Ikaw ba ‘yung nag-apply bilang interpreter?”

“Opo. Ako po ‘yun,” sagot ko, pilit pa ring kumakapit sa mahinhing lakas.

“Aba, eh kung ganun, hindi mo na kailangan pang dumaan sa interview. Tanggap ka na,” ani Trevor sabay ngiti. “Saan ka ba napadpad nang matagal?”

“Nasa probinsya po ako. Kasama si Papa,” maikling sagot ko.

“Halika, dito ka sa tabi ko,” yaya ni Kuya Chris habang kinawayan ako.

“Kaya pala hindi ka namin ma-contact,” seryosong sabi ni Trevor.

“Pasensya na po talaga,” sagot ko.

“Parang kapatid na kita, Lily. Kahit wala na kayo ni Franco, hindi mo kailangang putulin ang ugnayan sa amin,” malumanay na sabi ni Chris habang hinaplos ang buhok ko gaya ng dati.

“Maraming salamat po… Pasensya na po at bigla akong nawala,” ngumiti ako. “Pero kung puwede po sana, kahit papaano i-interviewhin niyo pa rin ako. Hindi ko po alam kung pasok ako sa hinahanap niyo.”

“Lily, alam na namin ang kakayahan mo. Hindi na kailangan ng kung ano pang proseso,” sagot ni Trevor.

“Sige na, mag-order na tayo,” sabi ni Trevor habang kinukuha ang menu.

“Hindi na po, aalis na rin ako. Ayokong makaabala sa inyo,” maingat kong sabi habang unti-unti akong tumayo.

“Huwag kang kabahan. Darating din ang oras na kailangang magtagpo kayo ulit,” seryosong sabi ni Chris.

Ipinikit ko ang mga mata. Saglit na katahimikan. “Alam ko po… pero hindi pa talaga ako handa.”

“Hmph, anong kinakatakot mo sa lalaking ‘yon?” biro ni Trevor. “Alam mo ba, may anak na ako ngayon?” sabay labas ng phone niya at pinakita ang litrato ng batang lalaki.

“Ang cute naman!” napangiti ako. “Mukhang ikaw talaga, Kuya Trevor.”

“Siyempre! Maganda ang lahi ko,” sagot niya sabay wink. Napatawa ako.

“Oo na, pogi ka na.”

Napalingon kami sa pinto. Unti-unting nawala ang ngiti ko nang makita ko kung sino ang bagong dating.

Nakatayo siya roon. Tahimik. Matigas ang tingin. Diretsong nakatuon sa akin. Ramdam ko ang pag-igting ng paligid.

Siya.

Ang una kong minahal.

Ang buong mundo ko noon.

Ang dahilan kung bakit ako nawala ng dalawang taon.

“Magandang araw po, Sir Franco.”