ตอนที่ 5 คนอย่างหนูดีก็ทำได้แค่นี้แหละ

“เธอทำเพื่อย่าของเธอฉันเข้าใจ แต่วิธีการแบบนี้มันไม่เข้าท่า อายุเธอก็มากกว่าลูกสาวฉันแค่สองปีเอง เด็กน้อย... ถ้าหากลำบากจริง ๆ ก็ขอความช่วยเหลือสิ”

เป็นเพราะปัณณทัตเติบโตมาในสังคมที่ทุกคนให้ความช่วยกัน ชายหนุ่มจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงต้องเลือกเส้นทางที่ผิดปกติเช่นนี้ด้วย

“จากใครครับ? ขอความช่วยเหลือ? คุณจะบอกว่าถ้าผมเดินดุ่ม ๆ เข้าไปขอยืมเงินจากใครก็ได้โดยที่บอกว่าจะเอาไปรักษาย่าจะมีคนให้หรอ”

หนูดีถามกลับ เขาที่ได้ยินเช่นนี้เสียงแรกที่ดังขึ้นมาในใจก็คือแน่นอนว่าต้องมีคนเต็มใจช่วยสิ แต่หลังจากนั้นก็มีประโยคถกเถียงโผล่ขึ้นมาขัดในสมองด้วยเช่นเดียวกัน ปัณณทัตใช้ความคิดอยู่นานจนในที่สุดเขาก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีคำตอบที่ตายตัว จึงบอกกับเด็กน้อยไปว่า

“...ก็จริง แต่ถ้าเป็นฉัน เธอมาขอฉัน ฉันจะให้! เอาล่ะ! ฉันว่าเราไม่ควรฟื้นฝอยหาความผิด แต่ต่อไปเธอต้องจำเอาไว้นะว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครที่ไหนอีก อายุน้อย ๆ อย่าหลงเดินทางผิดเลย”

คำพูดนี้ทำให้กษิดิศรู้สึกผิดมากที่วางแผนทำเรื่องมากมายขึ้นมาขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะบอกความจริงเรื่องอายุออกมา เพราะถ้าหากคนตรงหน้ารู้ว่าตนไม่ใช่ผู้เยาว์ที่มีอายุมากกว่าลูกสาวเขาแค่ไม่กี่ปีเรื่องจะเปลี่ยนไปไหม

“ครับ”

และทั้งคู่ก็จากกันไปเช่นนี้ ปัณณทัตไม่ได้ตามไปยุ่งกับหนูดีอีก เพราะชายหนุ่มนั้นรู้ดีว่าคนที่วางแผนได้ขนาดนี้ไม่มีทางเสียเปรียบใครแน่ แค่ที่ตนแสดงให้เห็นว่าไม่ควรเอาตัวไม่เสี่ยงเพราะใช่ว่าจะเจอคนดีให้หลอกนั้น เขาก็คิดว่ากษิดิศคงตระหนักรู้และไม่ทำมันอีกแล้ว

...หนึ่งเดือนผ่านไป ...

กษิดิศพูดคุยกับปลายสายเกี่ยวกับบุคคลที่ตัวเองต้องเอาตัวออกห่างอย่างปัณณทัต เขาจะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วก็เลยจะส่งต่อโน้ตบุ๊กที่ตนคิดว่าจะไม่ได้ใช้แล้วให้กับรุ่นพี่ไป เลยจะเอามาให้ที่บาร์แห่งนี้เพราะเป็นทางผ่านไปสนามบินพอดี

“พี่อ้อน! เขาจะไม่มาจริง ๆ ใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่เห็นเขามานานแล้ว แกสบายใจได้ เรื่องคราวก่อนก็ไม่มีใครถามด้วย”

นักศึกษามหาวิทยาลัยดังที่นอกจากเรียนแล้วยังต้องทำงานตัวเป็นเกลียวเพื่อหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายประจำวันและส่งกลับบ้านนั้นตอบกลับมาอย่างครบถ้วน

“ถ้างั้นหนูดีจะเอาไปให้แล้วรีบกลับเลยนะครับ”

หนูดีเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นเมื่อพูดกับคนที่สนิทสนม เพราะที่ผ่านมาคนที่ให้ความช่วยเหลือตนมาตลอดก็คือรุ่นพี่คนนี้ ทางด้านปลายสายก็รู้สึกผิดไม่น้อยเพราะเธอนั้นต้องวิ่งทำงานหลายที่แถมหอพักก็ยังเป็นหอห้องรวม ถ้าเอาของมีค่าไว้ที่นั่นไม่แคล้วจะสูญหายหรือพัง ดังนั้นทุกครั้งที่ออกมานอกห้องอรปรียาจะพกของมีค่าติดตัวมาด้วย

“ได้สิ ขอโทษจริง ๆ นะ พี่ว่าจะแวะเข้าไปเอาแต่หาเวลาไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นอะไรหรอก นี่เป็นทางผ่านไปสนามบินอยู่แล้ว อีกแป๊บนึงก็จะถึงแล้ว พี่ไปรออยู่ตรงเคาน์เตอร์เลยนะครับ”

เขาตอบกลับอย่างใจกว้าง ในเมื่อได้ยินคำยืนยันว่าตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นปัณณทัตไม่กลับไปที่นั่น กษิดิศจึงพอจะยกหินถึงความกังวลที่หนักอึ้งออกจากอกได้บ้าง เวลาล่วงเลยจนถึงช่วงที่สถาบันเทิงยามค่ำคืนมีลูกค้าพลุกพล่านเขาที่เพิ่งโทรคุยกับรุ่นพี่ก็มาถึงที่ทำงานของเธอ

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับกษิดิศเป็นอย่างมากเพราะเรื่องที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมากที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้นั้นปัณณทัตที่ไม่ก้าวย่างเหยียบเข้าร้านที่แห่งนี้มาเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนกลับมายืนต่อแถวหลังเขาไปไม่กี่คิว

“นั่นมัน...”

ผู้ที่เห็นแค่แผ่นหลังกับด้านข้างบางส่วนก็สามารถจำได้ว่าคนที่การ์ดกำลังตรวจอยู่นั้นเป็นใครพึมพาออกมา ตอนนี้ชายหนุ่มเกรงกลัวเหลือเกินว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเด็กคนนั้นยังคงได้ทำเรื่องที่ผิดไปอยู่ เขาที่กำลังจะวิ่งเข้าไม่ทำก็ได้ถูกคุมคนที่อยู่ด้านหน้ายืนขวางเอาไว้

“ขอบคุณครับ”

หนูดีรับบัตรประชาชนคืนมาจากมือของพนักงานรักษาความปลอดภัยก่อนจะก้าวเข้าไปในร้านอย่างเร่งรีบ คนที่ไม่อยากเจอเรื่องไม่คาดคิดตั้งใจไว้แล้วว่าจะรีบกลับออกมาเขาจึงสาวเท้ายาวไปไกลจนปัณณทัตมองตามไม่เห็นเงา ดังนั้นพอมาถึงคิวของตัวเองมองว่าจนเป็นผู้ใหญ่ซึ่งต้องรับผิดชอบต่อเยาวชนเลยรีบต่อว่าการ์ดที่ทำหน้าที่บกพร่อง

“เมื่อกี้คุณให้เด็กอายุไม่ถึงยี่สิบปีเข้าไปได้ยังไงกัน!”

“คุณผู้ชายครับ พวกผมทำตามหน้าที่ได้ครบถ้วนนะครับ คนที่คุณว่าเขาอาจจะหน้าเด็กเฉย ๆ หรือเปล่า”

คนที่จำข้อมูลของลูกค้าที่พี่ตรวจสอบไปเมื่อกี้ได้รีบตอบกลับ เพราะนี่เป็นการกล่าวหาที่ร้ายแรงมาก พวกเขานั้นทำงานอย่างซื่อสัตย์มั่นคงและทำตามกฎหมายเสมอมา

“ไม่ใช่สักหน่อย คนที่ถือกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ที่เข้าไปก่อนหน้าผมสี่ห้าคนนั่นไง เขายังไม่บรรลุนิติภาวะนะ”

ปัณณทัตเรียบระบุลักษณะพิเศษของคนที่ตนกล่าวถึงให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่กลับถูกความจริงล่าสุดตีแสกหน้ากลับมา ชายหนุ่มนั้นในใจก็เอนเอียงไปในทันทีว่าครั้งนั้นเขาถูกหลอกแล้ว เพราะถ้าหากนับตามความสามารถในอาชีพแล้วนั้นตนไม่ได้เก่งเรื่องแยกแยะบัตรประชาชนจริงหรือปลอมเหมือนกับการ์ดพวกนี้แน่

“พูดอะไรครับเนี่ย คุณปัณณทัตครับ! เขาอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ได้สามเดือนแล้วนะครับ คุณเลิกโวยวายเถอะครับ ผมไม่อยากหิ้วตัวลูกค้าประจำออกไป”

“ครับ...”

เขายอมจำนนแต่โดยดี และเมื่อขอโทษพนักงานเสร็จร่างสูงก็รีบเดินเข้าไปตามหาคนคนนั้นที่ตนไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นจริงหรือหลอกกันแน่ ผู้ที่รีบร้อนอยากหาความจริงนั้นเดินไปไม่นานก็ได้พบว่ากษิดิศกำลังยืนพูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งตรงทางเดินไปเข้าห้อง และก็เพราะเสียงเพลงในบาร์นั้นไม่เบาเท่าไหร่ทั้งคู่จึงหันหลังให้กับตน

“หนูดี! แกคิดดีแล้วหรอว่าจะทำอย่างนี้”

“หนูดีคิดมาดีแล้ว คนอย่างหนูดีก็ทำได้แค่นี้แหละ”

ปัณณทัตที่ได้ยินประโยคสำคัญนี้เข้าจึงฟิวส์ขาดผึง! เขารับรู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นคำโกหกก้อนโต ชายหนุ่มนั้นคิดไปจนถึงว่าคนตรงหน้านี้เป็นคนที่เอาตัวมาหารายได้จากบาร์นี้เป็นประจำด้วยการสมคิดกับพนักงาน

ทันใดนั้นตัวเขาก็รู้สึกดีใจจริงที่วันนี้ตนมายกเลิกสัญญาเม็มเบอร์วีไอพี เพราะข้อมูลที่ได้รับมาสำหรับระดับสุดยอดจริง ๆ และเพื่อที่จะฉีกหน้าอันใสซื่อของคนน่าสงสารจอมปลอมนี้ทิ้ง ชายหนุ่มถึงเดินอ้อมไปปรากฏตัวตรงหน้าของรุ่นพี่รุ่นน้องคู่นี้

“เธอมาแบล็กเมลคนอีกแล้วหรือไง ชื่อหนูดี แต่นิสัยไม่ดีเหมือนชื่อเลยนะ”

พอจบประโยคนี้ไม่เห็นว่าคนที่ถูกกล่าวหาไม่ปฏิเสธเขาจึงพูดประโยคขอความเห็นด้วยแต่ความจริงแล้วเป็นคำสั่งออกมาทันที

“ตามมาคุยกันหน่อย!”

หนูดีกับอรปรียาที่เห็นคนที่พวกตนรวมหัวกันหลอกเข้าโผล่มาตรงหน้านี้ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด เขาซึ่งปรากฏตัวมาใหม่นั้นไม่ได้สนใจพนักงานหญิงคนนี้แม้แต่น้อย เมื่อได้ทีเขารีบดึงเอาข้อมือของกษิดิศไว้แล้วจึงลาอีกฝ่ายไปที่ห้องน้ำชายเพื่อจัดการถามไถ่สืบหาว่าคนตรงหน้ามาทำอะไรที่นี่กันแน่

และในพื้นที่ที่มีแค่เธอกับเขาสองคนนั่นเองก็ทำให้ปัณณทัตรู้ว่าตัวเองนั้นใจร้ายกับคนที่ตนเคยถูกใจไม่ลงจริง ๆ เห็นน้ำตาของคนตัวเล็กเขาก็รู้สึกเหมือนว่าหัวใจถูกบีบรัดอย่างรุนแรงเสียอย่างนั้น