ตอนที่ 6 คุณอยากนอนกับผมหรอ?

“โธ่เว้ย! จริง ๆ เลย... เธอหยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม”

ตอนนี้ปัณณทัตกำลังหัวเสียเป็นอย่างมาก เนื่องจากชายหนุ่มนั้นคิดว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เขาทำเป็นสาเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กร้องไห้ คนที่พึ่งได้ระบายน้ำตาแห่งความอดทนกว่าสามวันออกมาพยายามสุดฤทธิ์ที่จะห้ามไม่ให้ตนนั้นร้องไห้ตามคำขอของเขา

“ฮือ ๆ หะ...หยุดร้องไห้แล้ว ฮึก!”

“ฉันเพิ่งเคยเห็นคนลงมือร้องไห้เหมือนตัวเองเป็นเหยื่ออย่างนั้นแหละ เธอกำลังจะไปหลอกผู้ชายไม่ใช่หรือไง นอนกับฉันหรือนอนกับคนอื่นมันก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ”

แม้จะรู้สึกผิดเพียงใดแต่เพราะจำได้ว่าตนเองลากคนตรงหน้านี้เข้ามาทำอะไรเขาจึงยังไม่ได้พูดดีกับหนูดี ในเวลานี้เองคนมีสติล่องลอยก็เพิ่งจะฟังประโยคนี้เข้าใจ

“คุณอยากนอนกับผมหรอ?”

เด็กหนุ่มทวนคำถามเพื่อความแน่ใจ เลยทำให้คนที่มีอายุมากกว่ายอมลดหลั่นระดับคำพูดที่รุนแรงลงมาบ้าง

“ไม่ใช่! แต่ถ้าเธออยากขาย ฉันก็จะเป็นคนซื้อเอง”

ได้ยินคำพูดอย่างนี้ออกมาจากปากของคนตรงหน้า กษิดิศจึงรีบปฏิเสธทันควัน เรื่องแบบนั้นเขามีความกล้าที่จะทำมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะหลังจากลิ้มรสชาติของการขายตัวเองและหลอกคนอื่นเสร็จทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่ามันไม่คุ้มค่าเลยสักนิด

“ผมไม่ได้อยากจะมาขาย ผมแค่มาบอกลาพี่ที่รู้จัก”

ส่วนปัณณทัตเมื่อได้ยินแค่นี้ก็สามารถยืนยันได้ว่าข้อสันนิษฐานของเขาในตอนต้นเป็นความจริง ข้อมูลของเขาที่ชอบมาดื่มที่นี่พร้อมกับหิ้วคนไปต่อคงเป็นพนักงานคนนั้นบอกและวางแผนให้กับหนูดีเป็นแน่ ข้อที่อยากจะพิสูจน์เรื่องจริงต่อไปจึงได้ถามคำถามออกมาอีกหนึ่งข้อ

“อ้อ! ที่แท้พวกเธอร่วมมือกันกับพนักงานของร้านนี้นี่เอง หนูดีเธอรู้ไหมว่าวันนี้ฉันมาที่นี่ทำไม”

“ทำไมครับ?”

กษิดิศนั้นไม่อยากจะทายเลยด้วยซ้ำว่าเขามาที่นี่ทำไม เพราะตัวของคนที่มีความผิดอยู่ก่อนรู้ดีว่าเรื่องราวหลังจากนี้ล้วนเป็นปัณณทัตคนเดียวที่สามารถกำหนดมันได้

“ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะสืบเรื่องของคืนนั้น”

“คืนนั้น?”

หนูดีถามคำถามอีกรอบคืนนั้นหมายถึงคืนที่พวกเขามีอะไรกันใช่หรือไม่ และข้อสงสัยของเขาก็ถูกไขออกเพราะคำสรุปของผู้ที่ถูกตนทำร้าย

“ใช่! และฉันก็รู้ว่าเธอหลอกฉัน เธออายุเลยสิบแปดปีมาแล้วไม่ใช่หรือไง เรื่องย่าของเธอก็คงปลอมสินะ”

เมื่อเรื่องทั้งหมดได้จบสิ้นลงแล้ว ย่าของตนก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว กษิดิศจึงได้ตัดสินใจสารภาพความจริงของหมดเรื่องใดจริงเขารับ เรื่องใดไม่จริงเขาปฏิเสธ

“ไม่ครับ! ย่าของผมป่วยเป็นมะเร็งจริง ๆ และเงินห้าแสนนั่นก็เอาไปจ่ายค่ายาส่วนนึง อีกส่วนนึง ผมก็จัดงานศพให้ย่าไปแล้ว"

ก็ที่บอกว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้โกหกจึงหวังที่จะฉุดคนที่เคยเดินทางผิดนี้ขึ้นมาจากโคลนตมเพื่อให้คนที่กตัญญูต่อผู้เลี้ยงนั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น ปัณณทัตจึงเริ่มที่จะวางแผนต้อนให้หนูดีกลับสู่ระบบการศึกษา

“ฉันเชื่อเธอ! แต่ว่าสิ่งที่เธอร่วมกันกับเพื่อนเพื่อหลอกฉัน ฉันจะเอาเรื่องแน่”

ขั้นตอนแรกก็จึงจัดการใช้ความรู้คุณคนมาบีบบังคับโดยอ้างว่าตนนั้นจะลากเอาคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมารับผิดด้วยกัน กษิดิศนั้นไม่เกรงกลัวอยู่แล้วเขาทำเรื่องผิดกฎหมายการเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมย่อมเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

“ได้ครับคุณแจ้งความได้เลย ผมจะรับผิดทุกข้อกล่าวหาเอง”

“ว้าว! น่าแปลกใจจัง แต่เธอคงลืมไปใช่ไหมว่าถ้าทำแบบนั้นคนที่เดือดร้อนอีกคนก็คือพนักงานคนนั้น”

ปัณณทัตคิดว่าคนที่รีบรับปากนั้นฟังไม่กระจ่าง จึงจัดการเน้นย้ำไปที่ประโยคสำคัญอย่างเขาจะเอาผิดกับรุ่นพี่คนนั้นด้วย หนูดีเมื่อฟังคำพูดของปัณณทัตเข้าใจก็ร้อนรนขึ้นมา เขาไม่มีทางให้คนที่ทำให้กับตนเองต้องมาพลอยติดร่างแหไปด้วย เพราะหากตนไม่อยากได้เงินด่วนอรปรียาก็ไม่ต้องช่วยหาทางที่ไม่ถูกต้องมีให้กับเขา

ดังนั้นเมื่อตนเองเป็นผู้ได้รับผลประโยชน์เพียงคนเดียว ผลของการลงโทษกษิดิศก็จะรับมันเอาไว้เพียงคนเดียวเช่นกัน

“คุณอย่าถือสาพี่อ้อนเลยนะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมเอง ผมขอร้องล่ะครับ”

เป็นไปตามที่ปัณณทัตคิดเอาไว้เด็กนี่นั้นเป็นคนที่รักพวกพ้องมากจริง ๆ อย่างนี้ถึงเข้าทางตามที่ตนวางแผนเอาไว้

“ถ้าอย่างงั้นก็คืนเงินห้าแสนมา”

“ตอนนี้ผมยังมีเงินติดตัวอยู่แค่สองพัน คุณรอก่อนได้ไหมครับ”

พูดถึงเรื่องเงินออกมาแล้วหนูดีก็จนใจ เขานั้นอยากจะให้คืนมันไว ๆ แต่ก็ไร้กำลัง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของตนนั้นไม่มีอะไรเลย แม้แต่วุฒิการศึกษาที่ใช้หางานทำก็ยังไม่มี

“คุณว่าผมจะรอไหม? คุณมาหลอกเอาเงินผมไป ผมที่เป็นเจ้าทุกข์ ยังต้องทำตามความต้องการของมิจฉาชีพอย่างคุณอีกรึไง”

“คุณ... คุณช่วยเหลือผมเถอะนะครับ ภายในสามปีนี้ผมจะหาเงินมาคืนคุณแน่นอน”

กษิดิศอ้อนวอนขอร้องยืดเวลาออกไปหากว่าทำงานตามค่าแรงขั้นต่ำเก็บเงินสักสามปีก็คงจะสามารถคืนหนี้ได้หมด แต่สิ่งที่ผู้ใหญ่อย่างเขาต้องการกลับไม่ใช่เช่นนี้ ปัณณทัตจึงยื่นข้อเสนอออกมา

“สามปีออกจะนานไปหน่อย ผมเป็นคนที่ความอดทนต่ำมาก เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คุณมาอยู่กับผมสิ”

กับข้อเสนอนี้หนูดีไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยเพราะเขามองว่าภาระหน้าที่มันจะมากเกินกว่าที่ตนรับไหว คนตัวเล็กจึงร้องตกใจออกมา

“อะไรนะครับ? คุณจะให้ผม...”

ร่างสูงกว่ามองลงมาเห็นท่าทีราวกับกระต่ายตื่นตูมเช่นคนตรงหน้าก็ได้ยิ้มออกมา เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นมากกว่าเดิมว่า

“คุณคิดว่าผมจะให้คุณทำอะไร”

“คุณ! ผะ...ผม... ผมจะไม่ทำอะไรที่ไม่ถูกกฎหมายอีกแล้วครับ"

หนูดีรีบบอกขอบเขตที่ตนสามารถทำได้ออกมาอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มแค่ตอนนี้นั้นหนึ่งคือไม่อยากทำผิดกฎหมาย สองคือไม่อยากทำผิดศีลธรรม ดังนั้นกับข้อเสนอให้ดูกำกวมเช่นนี้จะต้องขีดเส้นให้ชัดหน่อย ท่าทางที่ชวนให้ผู้คนที่มาพบเห็น ยิ้มออกมาได้เช่นนี้ทำให้ปัณณทัตหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาได้รีบเฉลยว่างานที่ว่านั้นคืออะไร

“หึ! ฮ่า ๆ คิดมากไปแล้วล่ะ พอดีที่บ้านผมขาดคนทำงาน คุณเลยต้องมาเป็นแม่บ้านและดูแลลูกสาวผมไง”

“คุณทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่าผมไม่ต้องคืนเงินคุณและผมยังมีที่พักกับอาหารกินฟรี ผมรู้ครับว่าคุณเป็นคนที่ดีมาก แต่แบบนี้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่”

พอได้ยินเช่นนี้กษิดิศยิ่งรู้สึกติดหนี้บุญคุณของผู้ใหญ่ใจดีอย่างพ่อลูกหนึ่งคนนี้เป็นอย่างยิ่ง ทำเช่นนั้นก็เหมือนกับอัฐยายซื้อขนมยายชัด ๆ

“ตอนนี้รู้จักผิดชอบชั่วดีแล้วหรอ ตอนนั้นทำไมถึงกล้าทำเรื่องสิ้นคิดล่ะ สรุปแล้วเอาตามนี้แหละ ถ้าเธอกลัวตัวเองจะได้เปรียบมากเกินไป ฉันก็แนะนำให้เธอกลับไปเรียนซะ แล้วหลังจากเรียนจบหางานดี ๆ ทำ แล้วค่อยคืนเงินฉัน”

ปัณณทัตพูดเองเออเองเสร็จสรรพพร้อมกับจัดวางอนาคตให้กับหนูดีเป็นที่เรียบร้อย คนที่ซาบซึ้งน้ำใจจากเขาเป็นอย่างมากจึงได้หลั่งน้ำตาออกมาอีกรอบ

“คุณ... ฮือ ๆ ๆ คุณเป็นคนดีมาก ฉันมันเลวจริง ๆ ที่หลอกคุณได้ ฮือ ๆ”

คนที่เอ็นดูหนูดีไม่น้อยเช่นเขาก็ได้ลูบหลังของผู้ที่ตัดสินใจมาเป็นแม่บ้านของตนเพื่อปลอบใจอยู่สักพัก ก่อนที่จะเปิดประตูห้องน้ำออกไปแล้วดึงตัวของกษิดิศออกมา

“เลิกร้องได้แล้ว ตามผมกลับบ้านเถอะ”

“ครับ...”

“แล้วก็... เรื่องย่าของเธอน่ะ ฉันเสียใจด้วยนะ”

และในวันนี้เองความสัมพันธ์ในรูปแบบใหม่ของทั้งคู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นทั้งหมดล้วนเป็นความหวังดีจากปัณณทัต และความรู้สึกผิดของกษิดิศ