Novels by Bblackpeony

“หนูดี...แต่งงานกับพี่นะ”คำพูดนี้สามารถใช้อธิบายถึงเหตุผลที่ที่เขากลับบ้านมาก่อนเวลาและท่าทางที่ดูสนิทสนมกับอดีตภรรยาจนเกินไปได้ คนที่เพิ่งถูกเซอร์ไพรส์เข้าใจขึ้นมาในทันทีคนเราถ้าจะสุขที่สุดก็ต้องรู้สึกทุกข์ที่สุดก่อน“คนบ้า...”คนตัวเล็กนั้นร้องไห้ออกมาอย่างตื้นตันใจจนสองแม่ลูกที่อยู่เป็นพยานในที่แห่งนี้เองก็ซึ้งไปด้วย และถึงแม้ว่าวิสัยทัศน์การมองเห็นของหนูดีจะถูกบดบังด้วยม่านของน้ำตามากเพียงใดแต่ก็ยังมองเห็นคนที่ตนรักที่สุดได้ชัดปัณณทัตในตอนนี้เองก็มีน้ำตาคลออยู่ในเบ้าเช่นเดียวกัน คนที่ถูกแกล้งเช่นกษิดิศจึงคิดที่จะเอาคืนโดยการไม่ตอบตกลง ทว่าใจกับปากกลับไม่เป็นเช่นนั้น พวกมันกลับโพล่งออกมาอย่างตามใจตัวเองว่า“แต่งครับ ผมยินดี ฮึก...”เมื่อได้ยินคำตอบที่ต้องการร่างสูงจึงลุกขึ้นมาสวมแหวนให้ว่าที่คู่ชีวิตก่อนจะโน้มตัวลงไปมอบจุมพิตอันแสนหวานให้ ธานิดากับปณิตาพากันปรบมือให้กับความรักที่สมหวังนี้เพราะพวกเธอรู้ดีว่ากว่าปัณณทัตจะหาคนที่ใช่เจอกันไม่ใช่เรื่องง่าย ชายหนุ่มนั้นคบคนมามากมาย และกับอดีตภรรยาเองเธอก็รู้สึกดีใจแทนเขายิ่งนักเพราะเวลาผ่านมาเกือบยี่สิบปี ในที่สุดเขาก็ได้แต่งงานกับคนท

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว แต่ผู้จัดการร้านนั้นก็ยังไม่ได้เอาแหวนมาส่ง หนูดีถามถึงวันทุกวันจนกระทั่งวันหนึ่งคนที่มาเยือนที่บ้านกลับไม่ใช่ผู้จัดการร้านที่ต้องเอาแหวนมาให้ตอนนี้ปณิตาปิดเทอมเรียบร้อยแล้วแม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นานแต่เด็กสาวนั้นก็จะไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศอยู่ดี ดังนั้นคนที่กษิดิศคิดว่ามีความสำคัญในใจของปัณณทัตไม่น้อยกว่าลูกสาวก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเมื่อรถแท็กซี่ได้จอดตรงที่หน้าบ้าน หญิงสาวที่มีรูปร่างปราดเปรียวคนหนึ่งก็เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก เธอนั้นแต่งตัวค่อนข้างที่จะแฟชั่นทำให้หนูดีนึกถึงคำที่ว่าอาชีพของมารดาน้องปริมนั้นเป็นแฟชั่นสไตล์ลิสให้กับนิตยสารที่อังกฤษ“คุณแม่!”สาวน้อยนั้นเมื่อเห็นบุคคลอันเป็นที่รักก็ได้รีบวิ่งมาหาธานิดาในทันที คนที่ไม่ได้เจอกับลูกมานานก็ได้รีบอ้าแขนออกให้กว้างเพื่อรอรับอ้อมกอดอันอบอุ่น“น้องปริม คิดถึงจังเลยค่ะมาให้แม่กอดหน่อย”สองแม่ลูกแสดงความรักกันเสร็จ ปณิตาจึงได้แนะให้มารดานั้นรู้จักคนรักของพ่ออย่างกษิดิศในทันที เขานั้นมองผู้ที่มาใหม่ตรงหน้าเช่นเดียวกันกับที่เธอมองมา หากจะให้อธิบายความรู้สึกได้พบได้แล้วก็หนูดีต้องขอบอกว่าคนคนนี้ดูน่าเกรงข

ระยะนี้ทุกคนเข้ากันได้เป็นอย่างดีทำให้บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข หนูดีเองที่มหาวิทยาลัยก็ทำได้ดีเช่นเดียวกัน งานคราวที่แล้วที่เขาได้ออกไปพรีเซนต์คะแนนก็อยู่ในกลุ่มท็อป ความรักเองก็ราบรื่นความเป็นผู้ใหญ่ของปัณณทัตนั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก“มีความสุขไหมจ๊ะเพื่อนรัก”เบสท์ถามออกมาพวกเขานั้นแม้จะชอบเป็นเกย์เหมือนกัน แต่รูปลักษณ์ภายนอกก็ต่างกันมากเพราะคนที่ถามนั้นตอนนี้แค่มองภายนอกก็คล้ายกับผู้หญิงแล้ว“มีความสุข...”หนูดีไม่ปฏิเสธความจริงข้อนี้ จึงทำให้ผู้ที่ได้ฟังอีกคนอย่างพิ้งค์ต้องเบะปากมองบนก่อนจะกล่าวออกมาว่า“วาสนาของคนเรานี่มันไม่เท่ากันจริง ๆ เอาเถอะแก ฉันปลงแล้วโสดไปจนตายก็ไม่แย่หรอกนะ”คราวนี้ไม้เบื่อไม้เมาของเธอกลับเห็นด้วย บนโลกนี้นั้นไม่จำเป็นว่าจะต้องมีคู่อีกต่อไปเพราะอาหารก็สามารถหาเองได้ ป่วยก็สามารถเรียกรถพยาบาลได้ แล้วถ้าแก่ไปก็ยังสามารถอยู่บ้านพักคนชราได้ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ด้วยตัวเองแล้วเราต้องการเพื่อชีวิตคนอื่นไปทำไม“ใช่แล้วแหละตอนนี้ฉันยังมีแรงฉันก็จะตั้งใจเรียนแล้วก็หาเงินเยอะ ๆ ไปอัพหน้าอัพนมผ่ากีกี้ หลังจากนั้นก

“อันนี้ดีไหม เป็นกลิ่นที่หนูดีใช้ประจำหรือเปล่า”ปัณณทัตถามในขณะที่หยิบน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ราคาแพงที่สุดขึ้นมา แต่ก่อนเขาก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าจะต้องใช้กลิ่นไหน แต่เพราะการเข้ามาของคนที่ตนจับมือเอาไว้อยู่นี้ทำให้เขาหันมาชอบกลิ่นของเสื้อผ้าที่ซักใหม่ ๆ มากขึ้น“ไม่ใช่ครับอีกยี่ห้อนึง”หนูดีชี้ไปที่ชั้นบนสุด ทันใดนั้นในสมองของคนที่ตัวโตกว่าก็ปรากฏภาพภาพหนึ่ง เขาอยากจะรู้ว่าหากตนทำตามสิ่งที่เห็นนั้นปฏิกิริยาของคนข้างหน้านี้จะเป็นยังไง กษิดิศที่ไม่ล่วงรู้เลยว่าคนรักของตนจะทำสิ่งใดก็หยิบน้ำยาปรับผ้านุ่มลงมาได้สำเร็จ“เรียบร้อยแล้วต่อไปเราไปซื้อของสดกันเถอะ”คนที่ไม่ได้ทำการตามที่วาดฝันเอาไว้เงียบไป เรื่องนี้เขาจะไม่บอกใครเด็ดขาด ใครมันจะทำมือไปหยิบเอาของบนชั้นบนไม่ได้กันแค่สูง 165 ซม. ก็น่าจะหยิบได้แล้ว“พี่ชอบกินอาหารไทยที่หนูดีทำนะ ครั้งก่อนที่เข้าตู้เย็นค้างคืนมาแล้วเอาไปอุ่นด้วยไมโครเวฟยังอร่อยเลยอ่ะ”ชายหนุ่มนั้นพูดตามจริง เขาชอบรสชาติจัดจ้านเช่นนี้เป็นอย่างมากเลยต้องการที่จะชิมมันอีกรอบ คนที่ได้ยินคำชมก็คิดเมนูขึ้นมาในหัวทันทีคนตัวเล็กนั้นเดินไปหยิบเอาวัตถุดิบที่ต้องการอย่างรวดเร็วปล่อยใ

ร่างสูงไม่รอช้าเริ่มจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของเขาออก ก่อนจะทาบตัวลงไปบนร่างของอีกฝ่าย ตอนนี้อาวุธของเขานั้นเจริญเติบโตเต็มวัยแล้วพร้อมที่จะออกรบเต็มที“จะเริ่มละนะ”ร่างเล็กมองไปที่เป้าหมายซึ่งตนเองก็พอจะคุ้นชินอย่างเต็มตา เขาหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สามารถทำได้เพราะทุกอย่างจะต้องถูกเตรียมการเอาไว้ก่อน ครั้งนี้มันฉุกละหุกมากเกินไป“สอดใส่ไม่ได้นะครับ วันนี้หนูดีไม่พร้อม”ปัณณทัตเมื่อได้ยินก็เข้าใจ เขาจึงจะเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง ทว่าในตอนที่ร่างสูงจะลุกออกจากที่นอนไปนั่นเอง ที่ตรงนั้นของเขาก็ถูกจับจองเข้า ในตอนนี้นั้นกษิดิศคิดที่จะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขบ้าง “อ่า..หนูดี แบบนี้ไม่ดีเลย”เขานั้นแม้ปากจะพูดออกมาแบบนี้ แต่การกระทำกับสวนทาง เพราะถ้าดูจากสีหน้าและท่าทีแล้วนั้นร่างสูงจะพอใจเป็นอย่างมาก“แล้วต้องทำแบบไหนหรอครับ แบบนี้หรอ”คนตัวเล็กคลานเข้ามาใกล้ก่อนที่จะใช้ริมฝีปากของตนสัมผัสเข้ากับสิ่งที่มโหฬารผิดกับคนทั่วไปเข้า การกระทำเช่นนี้ทำให้ใจที่เต้นรัวอยู่แล้วของคนตัวโตนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะมากกว่าเดิม“หนูดีเคยเห็นและก็เคยดู แต่ว่าไม่เ

“ก็เพราะว่าฉันชอบหนูดียังไง”คนที่ปิดบังความคิดอันลึกซึ้งเช่นนี้เอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้สารภาพออกมา“คุณ... คุณชอบผม เอ่อ... คือ... มันไม่ถูกต้องนะครับ ผมไม่ใช่คนที่คุณควรจะชอบ”“ทำไมฉันจะชอบเธอไม่ได้ แต่ครั้งแรกที่เจอกัน จนเราไปจบที่เตียงในครั้งนั้นเธอก็น่าจะรู้แล้วว่าสเปคของฉันเป็นแบบไหน แน่นอนว่าเรื่องราวหลังจากนั้นทำให้ฉันไม่กล้าคิดกับเธอเกินเลย เพราะฉันเองก็ไม่อยากทำผิดกฎหมาย แต่พอรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กแล้วฉันก็รู้สึกตกใจ แปลกใจมากจนเผลอลงมือทำร้ายจิตใจเธอไป แต่ครั้งนั้นก็ทำให้ฉันรู้ว่าเธอเองก็เป็นคนที่ไม่ได้แย่อะไร จริง ๆ นะ ฉันชอบเธอจริง ๆ”เมื่อได้ยินคำสารภาพที่พรั่งพรูออกมาจากปากของคนที่ตนวางเอาไว้บนหิ้ง กษิดิศก็ได้ช็อคไปแล้ว เรื่องเช่นนี้มันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด จนเสียงที่ออกมานั้นมีแต่คำพูดไม่ได้ศัพท์“ผม...ไม่...คะ..คุณ ...ไม่”นี่เขาตั้งใจจะบอกว่าผมไม่ได้ชอบคุณแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ และประโยคหลังเขาก็จะบอกว่าคุณไม่ได้ชอบผม สิ่งนี้เขาก็พูดออกมาไม่ได้เช่นเดียวกัน หนูดีตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะหยุดความสัมพันธ์นี้ไม่ให้เกินเลยไปเนื่องจากรู้ที่ว่าตนไม่คู่ควร“ไม่อะไร เธอไม่ได้ช

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและปรารถนาในเวลาเดียวกันทำให้เทวัญรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลัง เขาพยายามหันหน้ามามองไครินแต่แรงกดที่ต้นคอไม่ยอมให้เขาขยับ“มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” เทวัญพูดด้วยเสียงที่พยายามจะแข็งกร้าว แม้ร่างกายจะสั่นเทา “ถึงจะลูกนักการเมืองดัง ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องสนใจมึง!”คำพูดนั้นทำให้มือที่กดอยู่ที่ต้นคอของเทวัญกดแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก เทวัญรู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็งและร้อนผ่าวดุนดันที่ช่องทางด้านหลังของเขา จังหวะหายใจของไครินเร่งเร็วขึ้น ความเกลียดชังและความปรารถนาผสมปนเปกลายเป็นพลังงานอันน่ากลัว“มึงจะรู้เดี๋ยวนี้แหละว่ากูเป็นใคร...” ไครินกระซิบ ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปในร่างของเทวัญโดยไม่มีการเตรียมพร้อมใด ๆ“อ๊าาา!” เทวัญร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างกายกระตุกและพยายามดิ้นหนี แต่นั่นกลับทำให้ไครินยิ่งดันตัวเข้ามาลึกขึ้น “หยุด! กูเจ็บ! ไอ้เหี้ย!”แต่ไครินไม่สนใจคำขอร้อง เขายิ่งดันสะโพกตัวเองเข้าไปลึกขึ้นและลึกขึ้น จนกระทั่งเข้าไปสุด เทวัญรู้สึกถึงความเต็มล้นและความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดทำให้ส

หลังจากผ่านไปอีกหลายรอบ เทวัญที่เมาหนักเริ่มเอนเอียงไปมา เพื่อน ๆ ของเขาหัวเราะและแซวว่า “ไอ้เท! มึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะ! เดี๋ยวกูไปส่ง” เทวัญส่ายหน้า แต่ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก“ไม่เป็นไร กูกลับเองได้...” เทวัญตอบเสียงเนือย ๆ “ห้องกูอยู่แค่ชั้น 5 หอในนี่เอง...”เทวัญเดินโซเซออกจากงาน เพื่อน ๆ เสนอจะไปส่งอีกครั้ง แต่เขายังคงปฏิเสธ บอกว่าอยากเดินคนเดียวให้สร่างเมา แต่เขาคงไม่ทันสังเกตว่ามีเงาร่างหนึ่งลุกตามออกมาไม่ไกลลิฟต์ในอาคารหอพักเปิดออก เทวัญก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้า กดปุ่มชั้น 5 ซ้ำ ๆ เพราะตาพร่าเลือนมองแทบไม่เห็น ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด มีมือข้างหนึ่งยื่นมาขวางไว้ ประตูเปิดออกอีกครั้ง ไครินก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย“โอ้! ลูกแม่ ส.ส. คนดัง...” เทวัญเอ่ยเสียงเนือย ๆ “กลับห้องเหมือนกันเหรอ? เมาแล้วหรือยัง? หรือว่าเหล้าไม่กล้าเข้าปากคุณชายอย่างนาย?”ไครินไม่ตอบ เพียงกดปุ่มชั้น 5 ซ้ำกับที่เทวัญกดไว้ ดวงตาคมยังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเทวัญ เป็นการจ้องที่ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกอึดอัด แต่เทวัญที่เมาหนักกลับไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา“จูบกับไอ้นั้นสนุกไหม?” ในที่สุดไคริน

เสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วห้องจัดเลี้ยงของชั้น 8 หอประชุมกลางของมหาวิทยาลัยนานาชาติแห่งนั้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักของเหล่านักศึกษาและสตาฟรุ่นพี่ที่ร่วมฉลองพิธีจบรับน้องอันยาวนานกว่าสองเดือน ไฟหลากสีกระพริบไปมา เสียงเพลงเร้าใจดังก้องกังวาน แก้วช็อตถูกยกขึ้นดื่มกันอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยกันแทบกลืนเสียงเพลงในบางช่วงที่มุมหนึ่งของห้อง ไคริน นั่งเงียบ ๆ บนโซฟายาวสีแดง แก้วเหล้าในมือถูกถือไว้อย่างเฉยเมย เขาไม่ได้ร่วมวงเต้นรำเหมือนคนอื่น ดวงตาสีดำสนิทกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไร้ความรู้สึก หน้าหล่อเหลาได้รูปคมเข้มดูเย็นชาภายใต้แสงไฟวูบวาบ คนที่พอจะรู้จักเขาไม่กล้าเข้ามาทัก รู้ดีว่าหนุ่มลูกนักการเมืองคนนี้ไม่ชอบการเข้าสังคมเสียงหัวเราะดังลั่นดึงความสนใจของไครินให้หันไปมอง กลางวงเต้นรำ เทวัญ กำลังเต้นอย่างสนุกสนาน ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ปลดกระดุมลงมาสามเม็ด เผยให้เห็นเรือนร่างที่เพรียวบาง ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งประกายใต้แสงไฟ เขาเต้นราวกับไม่มีใครมองอยู่ ยิ้มกว้างอย่างมีเสน่ห์ ดึงดูดทุกสายตาให้จับจ้องมาที่เขา รวมถึงสายตาของไครินด้วย“ไอ้เท! นี่เตรียมเกมพิเศษมาแล้ว

คนนึงก็ร้าย อีกคนก็ไม่ยอมใคร มันจะเป็นความรักได้จริง ๆ หรอ? หรือสุดท้ายมันก็แค่ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว?⚠️ คำเตือน : ⚠️ ✅ อาการผิดปกติทางจิตใจ✅ ทำร้ายร่างกาย✅ ความรุนแรง✅ เสพติดความเจ็บปวด🖤 พระเอกธงดำปี๋ - ไคริน💛 นายเอกธงเหลือง - เทวัญนิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก ‘ส่วนหนึ่งในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546’ โดยระบุว่า ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากใจไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีต่อคนที่ตนรักมีความสุข การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด และการเสียสละความสุขของตนเพื่อคนที่ตนรัก…⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน,ขอเกริ่นก่อนว่านิยายเรื่องคลื่นรัก (Waves of Desire) คือการเดินทางของหัวใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อถ่ายทอดว่าความรักไม่ใช่แค่ความสุข แต่เป็นความเจ็บปวด เป็นคลื่นที่ซัดกระหน่ำ และเป็นทะเลที่เราจมลงไปด้วยความเต็มใจนิยายเรื่องนี้อาจไม่สวยงามในทุกช่วงเวลาและอาจมีบาดแผล แต่หากคุณอ่านมันด้วยหัวใจ คุณจะได้พบความจริงข้อหนึ่ง: ในโลกที่โหดร้าย ความรักคือสิ่งที่เรายังคงเลือกจะโหยหา แม้มันจะเจ็บปวดก็ตามขอบค