ดวงดาราผู้เฝ้ามองนาย

            ห้องจัดเลี้ยงของโรงเรียนสว่างไสวไปด้วยแสงคริสตัล  เวทมนตร์ประดับลอยอยู่เหนือเพดาน ราวกับดวงดาวจำลอง

            จอมเวทสวมชุดพิธีสีดำ งดงาม สง่า และเต็มไปด้วยอำนาจ

            มนุษย์สวมชุดพิธีสีขาว สะอาดตา บริสุทธิ์ และเปราะบาง

            สองสีตัดกันอย่างชัดเจน ราวกับโลกสองฝั่งที่ถูกจัดวางให้อยู่ในพื้นที่เดียวกัน

            โนอาห์กับเอมิลัสเดินเคียงกันอยู่ท่ามกลางงาน หยิบขนม ทดลองเครื่องดื่ม พูดคุยหัวเราะกันอย่างผ่อนคลาย และไม่ไกลจากนั้น สายตาสองคู่ก็กำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่

            เลออนยืนถือแก้วอยู่ข้างเสา ดวงตาไม่ละไปจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ความสงสัยยังคงอยู่ แต่ความมั่นใจกำลังก่อตัวชัดเจนขึ้นทุกที

            ข้างๆ เขา คีรันยืนพิงผนังอย่างสบายๆ สายตาเลื่อนไปมาระหว่างเอมิลัสกับโนอาห์ ก่อนจะหยุดที่คนแรกนานกว่าปกติ

            “นายจะชวนเขาเต้นรำในท้ายพิธีไหม” เสียงของคีรันทำลายความเงียบ

            เลออนตอบทันทีโดยไม่ละสายตา

            “แน่นอนสิ ฉันต้องเข้าใกล้เด็กคนนั้นให้ได้มากที่สุด จนกว่าจะรู้ความจริง”

            เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองเพื่อน

            “นายนั่นแหละ จะขอเอมิลัส...เด็กมนุษย์ปีหนึ่งคนนั้นเต้นรำล่ะสิ”

            คีรันยิ้มมุมปาก “น่ารักแบบนั้น ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ล่ะ”

            บทสนทนาของทั้งสองหยุดลงเพียงแค่นั้น แล้วคีรันก็ลากเลออนไปดึ่มด่ำกับงานเลี้ยง

            เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และดนตรีคลอเบาๆ ดังต่อเนื่อง จนกระทั่ง ช่วงท้ายของงานเลี้ยงมาถึง

          พิธีเต้นรำ

            ในราชอาณาจักรนี้ พิธีเต้นรำมีความหมายชัดเจนเกินกว่าจะเรียกว่าการเต้นรำ

            มันคือคำเชิญจากจอมเวทสู่มนุษย์ว่า

          ได้โปรดมาเป็นคู่หูของฉันด้วยเถิด

            เป็นก้าวแรกของการสานสัมพันธ์ที่อาจนำไปสู่การทำปฏิญาณคู่หู

            เลออนก้าวขึ้นไปบนเวทีในฐานะประธานนักเรียน กล่าวเปิดพิธีเต้นรำด้วยน้ำเสียงนิ่ง สุขุม สมศักดิ์ศรี ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็รีบลงจากเวที และรีบสาวเท้าพุ่งตรงไปหาโนอาห์ในทันที

            เลออนยื่นมือไปหาเขา “ได้โปรดเต้นรำกับฉันได้ไหม”

            เมื่อเสียงทุ้มต่ำ หนักแน่น แต่อ่อนโยนพูดจบประโยค

            เสียงฮือฮาของนักเรียนรอบข้างก็ดังขึ้นในทันที

            “เด็กปีหนึ่งคนนั้นอีกแล้ว”

            “เฮ้ย ไม่จริงน่า ประธานเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนเนี่ยนะ”

            “เด็กคนนั้นมีอะไรดีกัน”

            “น่าอิจฉาจัง”

            เสียงกระซิบทั้งในแง่ดี และไม่ดี ไหลผ่านหูของโนอาห์ไป เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงสีเขียวสบกับดวงตาสีแดงนิ่ง

            “คุณแน่ใจเหรอครับ ว่าอยากเต้นรำกับผม”

            “ฉันแน่ใจ” คำตอบนั้นไม่ลังเล ไม่อ้อมค้อม

            โนอาห์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยื่นมือออกไป

            มือเล็กๆ ของเขา วางลงบนมือใหญ่ของเลออนอย่างแผ่วเบา มันทั้งอบอุ่น และมั่นคง

            มือใหญ่กว่าเมื่อก่อนอีกแฮะ

            แล้วทั้งสองก้าวลงสู่ฟลอร์เต้นรำด้วยกัน

            อีกฟากหนึ่ง คีรันก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป

            “ได้โปรดเต้นรำกับฉันได้ไหม”

            เอมิลัสเลิกคิ้ว ยิ้มบางๆ อย่างขี้เล่น “คุณรองประธานนี่ แอบรุกเก่งสินะครับ”

            “ถ้าถูกใจใคร ก็ต้องเริ่มรุกเลยสิ” คีรันยื่นมือออกไป “แล้วว่าไงล่ะ”

            “ด้วยความยินดีครับ”

            รอยยิ้มสดใสของเอมิลัสทำให้คีรันยิ้มบางๆ ตามมาโดยไม่รู้ตัว

            ดนตรีเริ่มบรรเลง จังหวะเรียบง่าย สง่างาม เลออนเต้นนำอย่างชำนาญ โนอาห์ก็ตามเข้าได้อย่าไม่ติดขัดเช่นกัน เลออนไม่ได้ชวนโนอาห์คุย เขาเพียงแค่ปล่อยร่างกายของทั้งคู่ให้ไหลไปตามจังหวะเพลงเท่านั้น

            เขาอยู่ใกล้

            ใกล้จนสัมผัสที่ดึงดูดเขามาทั้งวันก็ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

            ช่วงท้ายของเพลง เลออนเอ่ยถามอีกครั้ง เสียงเบา

            “เราไม่เคยเจอกันจริงๆ เหรอ”

            “ไม่เคยครับ” คำตอบนั้นเรียบ มั่นคง

          เพราะคนที่คุณเคยเจอ ไม่ใช่ผมในร่างนี้

            โนอาห์คิดในใจ แต่ไม่ได้เอ่ยออกมา

            เลออนไม่ถามต่อ เขาจ้องดวงตาสีเขียวนั้นนิ่ง

            คำตอบเมื่อครู่ ไม่ใช่คำโกหก แต่มันเหมือนกับว่าโนอาห์กำลังรอ

            เขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่

---

            อีกฟากหนึ่งของโลก

            ห่างไกลจากแสงไฟและเสียงดนตรีของราชอาณาจักร

            บนชั้นบนสุดของหอคอยที่สูงเฉียดฟ้า

            หอคอยซึ่งตั้งตระหง่านเดียวดายท่ามกลางผืนดินรกร้าง

            ชายผู้หนึ่งยืนอยู่ในห้องมืดมิด

            ร่างกายถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีเข้มจนแทบกลืนไปกับเงา

            เบื้องหน้าเขา

            คริสตัลเวทมนตร์สีดำลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ

            ภาพจากภายในคริสตัลฉายชัด งานเลี้ยงของโรงเรียน แสงไฟ เสียงหัวเราะ เด็กหนุ่มเด็กสาวที่เต้นรำกันอย่างไร้เดียงสา

            คริสตัลทอแสงสลัว พอให้ห้องไม่มืดจนเกินไป

            แต่ก็ไม่สว่างพอจะขับไล่ความหนาวเย็นที่แผ่ซึมอยู่ในอากาศ

            ชายในผ้าคลุมมองภาพนั้นด้วยแววตาดุดัน ไร้ความรู้สึก ไร้ความเมตตา

            ในหัวของเขา เต็มไปด้วยแผนการณ์ เส้นทาง และตัวแปรที่ถูกคำนวณไว้อย่างแม่นยำ

            “ไม่ว่าจะมนุษย์หรือจอมเวท…”

            เสียงต่ำเอ่ยขึ้นในความมืด

            “ข้าจะเอาพลังของพวกเจ้ามาให้หมด”

            เงามืดรอบกายสั่นไหว เวทมนตร์สีดำไหลวนรอบคริสตัลช้าๆ

            “ข้าต้องครอบครองโลกใบนี้ให้ได้”

            สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ภาพคู่หนึ่งบนฟลอร์เต้นรำครู่เดียว ก่อนรอยยิ้มเย็นยะเยือกจะผุดขึ้นใต้ผ้าคลุม

          เจ้าพวกดวงดาวเริ่มเคลื่อนไหวแล้วสินะ…

            อีกไม่นานหรอก

            เชิญสนุกต่อไปให้เต็มที่ได้เถอะ

            เพราะเมื่อเวลานั้นมาถึง จะไม่มีใครได้หัวเราะอีก

---

            กลับมาที่พิธีเต้นรำ

            เสียงดนตรียังคงบรรเลงต่อเนื่อง จังหวะเนิบช้า ละมุน อบอวลไปด้วยแสงไฟและเสียงหัวเราะ

            โนอาห์ยังคงยืนอยู่บนฟลอร์เต้นรำ มือหนึ่งวางอยู่บนมือของเลออน อีกมือแตะอยู่ที่บ่าของเขา

            ทันใดนั้น ร่างของโนอาห์ก็สะดุ้งเฮือก เหมือนมีใครบางคน หัวเราะแผ่วเบา ดังมาจากที่ไกลแสนไกล เสียงนั้นไม่ได้ผ่านหู แต่มันแทรกเข้ามาในสติโนอาห์หันขวับ สายตาพุ่งไปยังบานประตูที่เชื่อมออกสู่ระเบียงด้านนอก

            ท้องฟ้ายามค่ำคืนทอดตัวอยู่ตรงนั้นและดวงดาวบนนั้น กำลังสั่นไหว

            ไม่ใช่เพราะลม ไม่ใช่เพราะเมฆ แต่ราวกับกำลังพยายามบอกใบ้บางสิ่งให้เขารับรู้

          เริ่มแล้วสินะ…

            รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของโนอาห์หายไป แววตาสีเขียวสดใสเปลี่ยนเป็นคมกริบและจริงจังในพริบตา

          ครั้งนี้…ผมจะไม่ยอมให้แกมาพรากคนสำคัญของผมไปอีกแน่

            “มีอะไรรึเปล่า”

            เสียงของเลออนดังขึ้นใกล้หู แฝงความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง

            โนอาห์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมา ยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่อ่อนโยนพอจะกลบเกลื่อนทุกอย่าง

            “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากดูดาวน่ะครับ”

            เลออนมองเขานิ่ง เหมือนจะยังไม่คลายกังวล แต่ก็ไม่ได้ซักต่อ

            ดนตรียังคงดำเนินต่อไป คู่เต้นรำรอบข้างยังหัวเราะ ยังหมุนตัวอย่างสนุกสนาน

            มีเพียงโนอาห์เท่านั้นที่รับรู้ว่าเวลาของความสงบกำลังจะหมดลง

          อีกแค่นิดเดียว…ขออีกแค่นิดเดียวเท่านั้นนะ

            เมื่อถึงเวลาที่พร้อม เมื่อดวงดาวเอ่ยชื่อของเขาออกมา

          ผมจะบอกคุณเอง

            โนอาห์หลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะภาวนาเงียบๆ ในใจ

            เวลาที่เขารอคอย เหลืออีกแค่นิดเดียวแล้ว