ตอนที่ 4 นอนที่แปลว่านอนหลับต่างหาก

หลังจากกระทำการซ้ำเพิ่มอีกหนึ่งรอบสำเร็จเสร็จสิ้น คนสองคนที่ตกอยู่ห้วงความเสน่หาจึงได้ผละออกจากกันแล้วไปชำระร่างกายในห้องน้ำ กษิดิศที่ดำเนินตามแผนสร้างหลักฐานทางชีวภาพออกมาได้สำเร็จจึงชวนปัณณทัตเข้านอนเพื่อหวังลดสติสัมปชัญญะของเขา

“ผมล้างตัวเสร็จแล้ว เรามานอนกันเถอะ”

“ครับผม...”

ผู้ที่ตกอยู่ในความรู้สึกหลงใหลก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มได้รวบตัวของหนูดีมากอดแล้วผลักอีกฝ่ายลงไปที่เตียง คนตัวเล็กที่เผชิญกับศึกรักมาสองรอบก็ตกใจ เขากลัวเหลือเกินว่าผู้ชายคนนี้จะลงมือรับประทานตนอีกรอบจึงรีบอธิบายเป็นพัลวัน

“ผมหมายถึงนอนที่แปลว่านอนหลับต่างหาก”

คนที่ถูกสงสัยจึงได้รีบปล่อยมือทั้งสองข้าง แล้วยกขึ้นมาโชว์ว่าตนไม่ได้เจตนาที่จะกระทำการล่วงเกินอีกฝ่าย

“ครับผม รู้แล้วครับ!”

คราวนี้ไฟในห้องได้ถูกดับลง หนูดีนั้นแอบมองปัณณทัตอยู่เนือง ๆ เขานั้นจะรอให้อีกฝ่ายหลับสนิทได้ครู่นึงแล้วค่อยปลุกขึ้นมา เมื่อได้ยินคนข้างกายหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนที่แกล้งทำเป็นหลับก็ได้ลืมตาขึ้นมา กษิดิศปรับให้คุ้นชินกับความมืดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของผู้ที่จะกลายเป็นเหยื่อตนเพื่อที่จะทำการปิดเครื่องด้วยกลัวว่าบทสนทนาที่จะคุยกันต่อไปนี้ถูกปัณณทัตบันทึกเอาไว้

แต่ทว่าในความมืดอันเงียบสงัดนี้เอง เมื่อมีเสียงชัตดาวน์มือถือดังขึ้นมาปรากฏคนที่คล้ายว่าหลับสนิทไปแล้วก็ได้ลุกขึ้นมากดเปิดโคมไฟตรงหัวเตียง

ที่แท้แล้วชายหนุ่มเองก็ไม่ได้หลับ!

“นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

“คุณปัณณทัต!”

กษิดิศที่คิดว่า ณ เวลานี้ปัณณทัตหลับอยู่ เมื่อเจอกับเรื่องนอกแผนการขึ้นมาก็ได้ร้องตกใจขึ้นมาเสียงดัง มือหนาคว้าข้อมือของคนที่จับโทรศัพท์ของตนเอาไว้แน่น ชายหนุ่มนึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า ผู้ที่ตนเพิ่งถ่ายทอดความรักให้จะปิดเครื่องสมาร์ทโฟนของเขาไปทำไม

“ผมถามว่าคุณกำลังจะทำอะไร! คุณหยิบโทรศัพท์ของผมไปทำไม”

หลังจากประโยคนี้ถูกพูดออกมา หนูดีก็ไม่คิดที่จะปกปิดอีกต่อไป ขณะนี้เขานั้นพร้อมที่จะเปิดเผยจุดประสงค์ที่เข้าใกล้ปัณณทัตออกมาแล้ว

“ปิดเครื่องครับ คุณรู้ไหมว่าทำไม”

ตั้งแต่เสียงของคนที่ตนเองคิดว่าน่ารักนั้นถูกเอ่ยออกมาอย่างเฉยชา เขาที่ผ่านโลกมามากก็ได้ตระหนักแล้วว่าเรื่องนี้นั้นมันผิดปกติ ชายหนุ่มจึงถามต่อด้วยความอยากรู้

“ทำไม?”

“ผมต้องการเงินจำนวนห้าแสนบาท”

กษิดิศรีบเอ่ยประเด็นสำคัญในชีวิตตนเองออกมา เพราะที่เขายอมทนเรื่องทั้งหมดนี้ก็เพื่อเงินจำนวนเท่านี้ หมอที่ดูแลย่าของเขาบอกมาแล้วว่ามะเร็งของคนที่เลี้ยงตนมานั้นลามไปจนทั่วแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงรักษาไม่ให้คนไข้รู้สึกทรมานสามารถกินอิ่มนอนหลับเป็นเวลาสามเดือนก่อนจะจากไปเท่านั้น ทางด้านของผู้ที่ได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ถามออกมาด้วยความเสียใจ

“ห้าแสนบาท? คุณนอนกับผมก็เพราะว่าเรื่องเงินนี้หรอ”

“ใช่ครับ ถ้าจะพูดให้ถูกคือผมกำลังช่วยคุณไม่ให้ทำความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไง ผมในตอนนี้มีอายุแค่สิบเจ็ดปีเอง”

หนูดีรีบตัดบท ตอนนี้สิ่งที่คนไม่ดีอย่างเขาต้องทำคือการบีบบังคับอีกฝ่ายเพื่อเอาเงินห้าแสนมาให้ได้โดยด่วน ปัณณทัตที่สมองเพิ่งประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ได้แต่อึ้ง!

“นี่เธอ! ...”

ชายหนุ่มไม่สามารถพูดอันใดออกมาได้ เพราะมันยากเกินที่จะยอมรับว่าตนเพิ่งนอนกับคนที่อายุมากกว่าลูกสาวตนแค่สองสามปี สมองของเขาว้าวุ่นไปหมด ตอนนี้คำถามสำคัญคือมีเหตุผลอะไรกันที่เด็กอายุสิบเจ็ดคิดแผนแบบนี้ออกมา

“ทำไมครับ? ผมต้องการเงินห้าแสนเป็นค่าปิดปากเงียบ คุณรวยจนสามารถซื้อรถให้แฟนทุกคนได้ เงินแค่นี้คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณนี่”

“เธออายุสิบเจ็ดปีจริง ๆ หรอ? ทำแบบนี้พ่อแม่จะเสียใจนะรู้ตัวไหม”

ในฐานะที่เป็นพ่อคน ปัณณทัตสามารถจินตนาการได้เลยว่าบุพการีของคนตรงหน้านี้ หากรู้เรื่องเข้าจะเสียใจมากเพียงใด แต่กษิดิศที่หลอกว่าตัวเองยังเป็นผู้เยาว์อยู่กลับไม่สนใจ เขายื่นบัตรประชาชนปลอมออกมาโชว์เพราะต้องการทำให้เหยื่อกลัว

“จริงสิ! นี่ไงบัตรประชาชน”

เมื่อตรวจสอบดูปัณณทัตก็ไม่พบความผิดปกติ ภายในใจของเขาก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นมาก ชายหนุ่มจึงถามด้วยความห่วงใยพร้อมกับใช้คำเรียกที่เปลี่ยนไปว่า

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ อายุแค่นี้ทำไมเธอถึงกล้าใช้วิธีนี้”

แต่หนูดีนั้นไม่อยากตอบ เพราะเขาเจอมาเยอะแล้ว ตอนที่ไปขอยืมเงินจากลุงแท้ ๆ มารักษาย่าที่มีศักดิ์เป็นมารดาของลุงยังไม่ได้เงินมาเลย นับประสาอะไรกับคนแปลกหน้าอย่างปัณณทัต เด็กหนุ่มไม่เชื่อและไม่อยากจะเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนดีอยู่

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ถ้าคุณไม่จ่ายก็แค่แจ้งตำรวจ ถ้าปล่อยให้เรื่องไปถึงหูลูกสาวของคุณเข้า คุณว่าเธอจะมองพ่อตัวเองเปลี่ยนไปไหมครับ”

เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปลอม ๆ เริ่มขู่อีกรอบ คำขู่ครั้งนี้ทำให้ผู้ที่ได้ยินคำว่าลูกสาวจะรู้นั้นเปลี่ยนกลยุทธ์ ปณิตานั้นสำคัญกับเขามากกว่าเรื่องราวใด ๆ ในโลกนี้ ปัณณทัตจึงตกลงที่จะให้เงิน

“อย่ามาลามปามถึงคนในครอบครัวฉัน เงินห้าแสนนั่นฉันจะให้เธอเอง”

กษิดิศจึงคืนโทรศัพท์มือถือที่กำลังรีสตาร์ทอยู่ให้กับเจ้าของของมันไป แล้วหยิบสมาร์ทโฟนของตนขึ้นมาเป็นรหัสกระเป๋าคริปโต หนูดีนั้นศึกษามาแล้วว่าคนตรงหน้าลงทุนกับเหรียญดิจิตอลสกุลใดไปบ้าง การรับเงินมาในครั้งนี้จึงกลายเป็นเส้นทางที่ตามเจ้าของบัญชีไม่ได้ และนี่เองก็หมายความว่าปัณณทัตจะสืบหาตนได้ยาก

“คริปโตนะครับ นี่หมายเลขกระเป๋าของผม”

“เด็กน้อย! เธอเตรียมพร้อมทุกอย่างแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอคือมิจฉาชีพเลยนะ”

หลังจากโอนเหรียญที่มีมูลค่าใกล้เคียงกับห้าแสนบาทให้เด็กหนุ่มสำเร็จ ผู้ที่มีอายุมากกว่าจึงคิดที่จะตะล่อมถามถึงความยากลำบากของคนที่ทำเรื่องที่ผิดกฎหมายและผิดต่อตัวเองอย่างหนูดี

“แล้วแต่คุณจะคิดครับ ขอตัว!”

กษิดิศคิดจะปลีกตัวออกมา แต่ปัณณทัตไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเขาคว้ามือของคนตัวเล็กเอาไว้แน่นเพื่อแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างกายภาพ

“เดี๋ยวก่อน!”

“ปล่อยนะ! ปล่อยผม...”

หนูดีที่ตระหนักได้ว่าเรี่ยวแรงของตนเทียบกับอีกฝ่ายไม่ได้เริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว หากเขาตายอยู่ตรงนี้ย่าจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากแน่ คนที่พยายามรวบรวมแรงทั้งชีวิตมาสู้กลับหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตนนั้นจะได้ออกไปโดยที่ยังมีชีวิตรอด

“ในฐานะที่ฉันให้เงินเธอไป ตอบฉันหน่อยสักคำสิว่า ทำไมถึงทำแบบนี้ ถ้าเกิดว่าไปเจอคนที่เลวกว่าฉันเข้า เธอคิดหรอว่าจะได้เงินมา เธออาจโดนทำร้ายก็ได้นะ ฉันกลัวจริง ๆ ว่าเธอจะเกิดอันตราย”

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหวังดีความอ่อนแอที่เก็บเอาไว้มานานก็ได้ถูกแสดงออกมา คนที่เพิ่งกลายเป็นผู้ใหญ่ได้ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

“ผมจะทำแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ผม... ฮึก! ฮือ ๆ”

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ฉันรู้ว่าเธออาจมีเหตุจำเป็น แต่หาเงินด้วยวิธีนี้มันไม่ถูกต้อง”

ปัณณทัตพยายามปลอบด้วยการใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ด้วยเหตุนี้เองหนูดีจึงรู้สึกผิดเข้าเต็มประดา เขากล่าวคำขอโทษออกมาไม่หยุด

“ฮือ... ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ขอโทษครับ!”

“ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าเธอมีปัญหาก็บอกผู้ใหญ่ไปสิจะได้ช่วยกันหาทางแก้”

ผู้ที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายลงไปเพราะความคิดน้อยเลยไม่ถือสา เงินนั่นปัณณทัตตั้งใจจะให้ไปจริง เพราะอย่างไรที่ได้รับมานั้นคนตรงหน้าก็เป็นผู้เยาว์จริง ๆ

“ไม่มีทางออก ผมยังเรียนอยู่และไม่มีญาติคนไหนเลย แต่ย่าของผมจำเป็นต้องใช้เงินไปซื้อยาพิเศษ ฮึก.. หมอบอกมาแล้วว่าต้องใช้ยานอกบัญชีถึงจะทำให้การรักษามะเร็งนั้นมีประสิทธิภาพมากขึ้น”

เมื่อได้ฟังต้นสายปลายเหตุที่ออกมาจากปากของคนที่ปิดบังตนตอนแรกเขาจึงเข้าใจ แต่ก็ไม่เห็นด้วยจึงคิดที่จะเตือนทว่าประโยคถัดมาของคนตรงหน้านี้กลับทำให้ปัณณทัตฉุกคิดไปสักพัก