Kabanata 2

KABANATA 2

IZARIA’S POV

Pinagpuyatan ko talaga ang paghahanap ng iba pang impormasyon tungkol sa mga Bernaville. Pero bukod sa isa sila sa mga natatanging pamilya at makapangyarihan ang buong angkan nila ay wala ng iba. Ni hindi ko alam kung mahahanapan ba namin sila ng kahinaan. Nakakatakot ang chairman nila kahit na hindi naman siya matanda at mukhang wala pang asawa. Natatakot tuloy ako na patuluyin at suportahan si lolo sa kanyang binabalak na pakikipag-ugnayan sa kanila. But I won’t question anything as of now. Our company is worth fighting for.

“Zari, would you like to come tonight? Dadalo kami sa party ng mga Bernaville tulad ng napagplanuhan,” sambit ni mommy.

Nasa hapag kaming lahat para kumain ng almusal. Halata ang pagpupuyat ko dahil kanina pa ako tinititigan sa mga mata ni lolo. He is giving me that warning look. Alam ko na agad na nagagalit siya ngayon. Bawal kasi sa akin ang pagpupuyat dahil ipinagbawal sa akin ng doctor ko. Iniiwas ko na lamang ang tingin ko sa kanya. Hindi naman masyadong mahigpit si lolo sa akin pero ayaw ko rin na nagkakaroon siya ng sakit sa ulo dahil lang sa akin. May sakit siya kaya iniiwasan kong magalit ko siya. But what I did last night is intended and I feel guilty.

“I don’t think I will come. Mas maganda po siguro na manatili ako rito sa bahay at mag-ensayo,” malumanay kong sagot kay mommy.

I don’t really want to come because I feel frightened! Ayaw kong makaharap ang chairman nila! Hindi lang ang chairman. Paano pala kung lahat silang pamilya ay nakakatakot? Baka mahimatay ako!

“You will come, Zaria.” Natunugan ko ang pagbabanta sa tono ng boses ni lolo.

Napalunok naman ako. I guess I have no other choice but to come. Inabot ko ang gatas ko at uminom.

“It is more convenient for you to get to know your rival. Nasa kanila ang 60 percent stocks ng kompanya natin kaya hindi tayo pwedeng magpadalos-dalos. Who knows… But you should try to become close with the chairman of the Bernaville Group to make the work easier for us. So it is much better if you come tonight.”

Halos maibuga ko na ang iniinom kong gatas dahil sa sinabi ni lolo. Naubo ako dahil doon. Dinaluhan ako ni mommy at hinagod ang aking likod.

“May nasabi ba akong mali?” si lolo na mukhang nakakahalata na dahil sa mga akto ko.

Hindi ko naman pwedeng aminin na takot na ako sa chairman na iyon! Anyone but Grand Bernaville! Baka nga nangangain pa ang tattoo niyang dragon! Kinilabutan ako agad nang maalaala ang nakita kong litrato niya. I don’t really think he is easy to deal with. At ano itong naiisip ni lolo na susubukan kong makipag close sa chairman na iyon? Baka nga ibalibag lang ako ng lalaking iyon eh.

“W-Wala po. Sasama na lang ako. Pero hindi ko alam kung magiging maayos ba ang pakiramdam ko roon lalo na at mukhang maraming dadalo.”

Of course anyone can guess that I am not used to intermingling with other people. Pero hindi iyon ang malaking problema kundi dahil ayaw kong makita ang lalaking nagngangalang Grandeur Vermillion Bernaville. He doesn’t look friendly. Paano kung ibagsak niya ang kompanya namin? I can’t help it but overthink right now.

“That’s another reason. You have to get used to this kind of gatherings. Hindi ka maaaring hindi masanay dahil sa hinaharap ay ikaw na ang sasalubong sa mga tao sa sarili mong party,” singit naman ni daddy.

Ngumiti na lamang ako nang hilaw at tumango. Of course I have to act as if I am good with their decisions. I know that they are doing this for the sake of our company. Naituro naman na sa akin ni lolo ang lahat pero iba pa rin pala kapag totoong nasa battlefield ka.

“Kailangan mo nang magbagong buhay dahil dito na tayo mamamalagi sa Pilipinas.”

Tango lang ako nang tango sa mga pangangaral at paalala ni lolo sa akin. Lalo na si mommy na mukhang marami ang pabaong aral dahil matagal na kaming hindi nakakapagkita. Kaya naman ay pagsapit ng gabi ay bihis na bihis kaming lahat. They even ask a make-up artist and a designer to dress me up. Pero hindi ko sila hinayaan na pakapalin ang koloret ko sa mukha. Kahit pa magsuot ako ng make-up ay halata pa rin ang mapusyaw kong balat.

I don’t really get it when people try their best to look good when they have no other intention but make benefits out of other guests. I mean, most of the time, people tend to be around you because they need something from you or you are an asset to them. Nagpapaganda ba sila para sa advance na selebrasyon sa tagumpay nila? Maybe I am misinterpreting everyone. Ganito na ako dahil hindi naman ako nasanay na nakikisalamuha sa iba.

“Good evening! Welcome, Mr. and Mrs. Asunscion! Thank you so much for making it tonight. It is an honor to have you,” bati ng isang babae sa aking mga magulang.

Sa entrance pa lang ng Casa Bernaville ay makikitang engrande na ang magaganap na piging. Nasa tabi lamang ako ni lolo. Bago sa aking paningin ang lahat kaya naman ay hindi ako nakakaramdam ng bagot. The decoration is grand and beautiful.

“Thank you for inviting us, Maricar. We are looking forward to this kind of banquet,” mommy replied and glanced at me.

“Who do we have here? Nakauwi na pala ng Pilipinas si Don Fuego!” Nabaling sa amin ang atensyon ng lahat dahil sa sinabi ng babae.

Tinanguan na lamang sila ni lolo at ngumiti.

“Matagal na panahon na rin simula nang namalagi ako sa Japan. Nagagalak akong makabalik at makadalo sa piging na ito,” ani lolo na ikinatuwa naman ng babaeng tinawag ni mommy kanina na Maricar.

“Ah syanga pala, Maricar. Ito ang nag-iisang anak ko. Lumaki siya sa Japan at ngayon lang nakauwi ng Pilipinas. She is Izaria Mauve, Zari, this is Madam Maricar Bernaville,” pakilala sa akin ni mommy.

Nanlaki ang mga mata ng babae habang sinusuri ako. Para bang nakakagulat na makita ang isang katulad ko. Nagtagal ang tingin niya sa aking mukha. Hindi ko alam kung ano ang nakakagulat. Wala naman sigurong nakakakilala sa akin. O baka gulat siya dahil akala niya ay walang anak si mommy?

“Siya ba iyong kapapanganak mo pa lang ay kinailangang sa ibang bansa na mamalagi dahil sa sakit niya?” tanong ng babae.

Ngumiti na lamang ako. Maybe they thought I grew up in a hospital in other country all these years. Hindi na dapat ako magtaka gayong nasabi na sa akin ni lolo na karamihan sa mga tao ay iyon ang iniisip.

“Oo…”

Lumapit sa akin ang babae. She tried to caress my face. Pinigilan ko naman ang huminga dahil sa pabango niyang nalalanghap ko. She smells sweet but the fragrance of her perfume is too strong to the point that I almost sneeze if I haven’t suppressed it. Mukhang mahihirapan akong mag-adjust dito sa Pilipinas. I survived in Japan because I don’t usually interact with other people. Ang ibang estudyante na nag-aaral ng martial arts ay hindi ako nalalapitan dahil advance sa kanila ang mga itinuturo sa akin nina lolo at ang ibang master ko. Si Samshin lang talaga ang naging malapit sa akin dahil minsan na niya akong naturuan ng ibang techniques.

“Napakalambot ng iyong balat, hija,” bigla niyang sambit.

Napataas ang kilay ko. Akala ko ay unang sasabihin niya ay napakapusyaw ng balat ko.

“T-Thank you po,” nahihiya kong tugon sa kanya.

“Dito na ba siya mamamalagi, Rose? May dalaga ako. Hindi rin siya mahilig makisalamuha sa iba at nagkukulong lang sa kwarto. Baka pupwede silang maging magkaibigan,” baling niya kay mommy.

Tumawa nang hilaw si mommy. “Oo naman. Si Zari na kasi ang bagong hahawak sa stocks ng kompanya namin. After all, she has to lead it in the future.”

Alam kong nagpaparinig si mommy pero mukhang walang natutunugan ang babaeng Bernaville. Mali pala ako ng akala. Mukhang mabait naman ang isang ito kaya hindi siguro nakakatakot ang pamilya nila. Baka iyong Grand lang ang nakakatakot.

“Pumasok na muna kayo. Saka na tayo magkwentuhan mamaya. Please help yourself inside and enjoy the banquet.”

Iginiya kami ni Madam Maricar sa loob ng mansion nila. Marami na ang tao pero hindi pa puno sa loob sa laki ng mansion nilang ito. May ibang mga taong lumapit sa amin at binati si lolo. Some tried to talk to me but most of them ignored me as if I am invincible. Paano kasi ay karamihan sa kanila ay hindi ako nakikita. This is fine with me. Mas mabuti na ito kaysa naman sa magsalita ako buong magdamag. Hindi ako sanay na makipag-usap sa mga taong hindi ko ganoon kilala. Is it safe to assume that I am being wary? Iyan pa naman ang unang natutunan ko kay lolo sa mga training ko.

“Nandito na si Senyora Ammara!”

Napatingin kaming lahat sa isang matandang babae na nasa isang wheelchair. Mukhang siya ang pinakamatanda sa mga Bernaville. Tumayo kami para bumati sa kanya. As expected, the woman looks strict and ruthless. Napakurap-kurap ako nang sumagi sa isip ko ang imahe ng batang Bernaville. Sa kanya nagmana ang isang iyon.

“Thank you, everyone. I am happy to witness that you are all present here in my banquet. Please enjoy tonight,” the old woman said followed by a short prayer. I know that most of people do this to ask for blessings and good health from God. Mabuti naman at walang ibang motibo sa piging na ito kundi iyon.

“Zari, makinig kang mabuti. Wala pa ang padre de pamilya ng mga Bernaville. Si Ammara pa lang ang nagpapakita kaya hindi ko pa sila makakausap tungkol sa kompanya natin. Pero narinig ko na iba na pala ang nakaupong chairman kaya baka ay hindi ko siya magagawang kausapin ngayon kung wala siya rito. Hindi pa naman siya naipapakilala bilang bagong chairman ng Bernaville Group dahil walang alam ang mommy mo at ang daddy mo,” bulong sa akin ni lolo.

Napabuntong hininga ako. “Lolo I told you that it would be better if I stayed in Kyoto. Wala naman akong magagawa para lumago ang kompanya natin. I don’t even know how to help at times like this. Lalo na at wala na sa atin ang malaking share sa kompanya kaya baka makagulo lamang ako.”

“You will do better. I know. Nararamdaman kong magagawa mong bawiin ang kompanya natin. Unless you will let them devour our company and wreck our legacy just like that.”

Napalunok ako bigla. Ano kayang iniisip ni lolo na magagawa ko? I can try to assassinate the chairman but I am not capable enough to do that. Kahit maalam ako sa mixed martial arts ay nakakatakot pa rin na banggain ang Grand Bernaville na iyon.

“Are you willing to do anything to restore the pride of our clan?”

Hindi ko alam kung bakit biglang naitanong iyan ni lolo sa akin. Pero tumango ako dahil alam ko kung gaano nila kamahal ang kompanya namin.

“Then I have a plan. Once they introduce the new chairman tonight, I will introduce you to him as the new stockholder of our company. Try to get to know him and work a little. It might work…”

Napatitig ako kay lolo. “No. You are trying to challenge me, lolo. Alam mong baka hindi approachable ang lalaking iyon.”

“That is impossible. Mababait ang mga Bernaville.”

“I am not good at talking with other people.”

“Then do your best.”

Hindi ako makalusot. At ilang minuto lang ang lumilipas ay dumating na nga ang kinatatakutan ko!

“Attention, please.”

My eyes darted at the person who tried to get our attention. Si Madam Maricar lang pala.

“Alam niyong hindi lang piging ang dahilan kung bakit namin kayo inimbetahan. Alam kong marami na sa inyo ang nakarinig na nabago na ang chairman ng Bernaville Group. Tonight, we are going to introduce to you our new chairman. Kakarating niya lang galing sa Singapore .”

Lumakas ang bulungan ng mga tao. Mukhang natatakot ang iba dahil sa mga naririnig kong usapan nila.

“Siya na kaya ang bagong chairman?”

“Pero magaling naman siyang mamahala. Ang kaso ay nakakatakot banggain. Hindi pa siya mahilig makipag-ugnayan sa ibang kompanya kaya baka bumaba ang retention rate ng kita natin ngayong buwan hanggang sa mga susunod pang taon.”

“Do you think he came back after his girlfriend canceled their engagement party?”

Iba-iba ma ang mga naririnig ko. Pero alam kong iisa lang ang tinutukoy nilang tao. Base pa lamang sa komento ng mga tao sa kanya ay totoong nakakatakot siyang tao. Sino ba kasi si Grandeur Vermillion Bernaville? Simpleng tao lang ba? O baka hindi lang ang 60 percent share ng kompanya ang kaya niyang lunukin nang isahan?

“Nandyan na siya.”

Napatingin kaming lahat sa isang lalaking pababa sa engrandeng hagdan ng mansion. My lips parted at the sight of him. If he is intimidating in that photo I saw then I can say that his aura is darker in person. Nanuyo ang lalamunan ko nang mapagmasdan ang kabuuan ng kanyang mukha. His hooded eyes can frighten anyone. Masungit pa rin tignan dahil sa pagkunot ng kanyang noo at magkasalubong na dalawang kilay. He is wearing a Dolce and Gabbana tailored suit but I can see the head of his dragon tattoo on his nape. Nakatalikod kasi siya sa gawi namin nang makababa na. Kumurap ako pero naestatwa rin sa aking kinatatayuan nang lumingon siya at magtama ang aming mga mata. Pakiramdam ko ay alam niyang kanina ko pa siya tinititigan at kinatatakutan. Can he smell my fear?