My Engineer รักร้ายนายจอมโหด (ต้าร์) บทที่ 5

มือบางค่อย ๆ เอื้อมมือลงไปหยิบรองเท้าผ้าใบที่ถอดออกโดยที่ไม่มีใครเห็น อย่างที่บอกเธอตัวเล็กสูงแค่ 159 เอง เลยไม่มีใครสังเกตเห็นคนตัวเล็กแบบเธอว่ากำลังทำอะไร เมื่อหยิบได้รองเท้าแล้วเธอก็เอามาซ่อนไว้ใต้กระเป๋าผ้าไว้ไม่ให้คนเห็น

นับหนึ่งถึงสามในใจและเล็งไปที่...หัวของไอ้คนชื่อวาโย...เอาละ พินอินแกใจเย็น ๆ นะ

มือกำรองเท้าไว้แน่น!!

หนึ่ง…สอง…สาม

โป๊ก!!

“โอ๊ย! ไอ้สัสใครวะ”

อ้าวใคร? ไม่ใช่เธอนะ รองเท้ายังอยู่ในมืออยู่เลย

วาโยยกมือกุมหน้าผากที่ตอนนี้มีของเหลวสีแดงไหลลงมาอย่างโมโห หมาตัวไหนมันลอบกัดเขากัน ก่อนจะตวัดสายตามองยัยหน้าจืดที่ยืนโง่โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำเขาหรอก!

เขาสะบัดหน้าหนี ท่าทางขี้กลัวแบบนั้นจะมีปัญญาทำอะไรได้ และทิศทางของก้อนหินก็มาจากทางออกซอกตึก

“โทษทีมันหลุดมือ”

น้ำเสียงยียวนแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้ต้าร์ ศัตรูตัวฉกาจของเขา วาโยกัดกรามแน่นพลางยกมือกุมปากแผลไม่ให้เลือดมันไหลไปมากกว่านี้

“ไอ้สัสมึงลอบกัดกู!”

“เปล่า ก็บอกว่ามันหลุดมือไง”

วาโยคิ้วกระตุกทันที นี่แหละเพราะมันเป็นแบบนี้เขาเลยเกลียดมัน ยิ่งท่าทางอ้อนมืออ้อนตีนของมันยิ่งน่าตบ ก่อนที่เขาจะคิดขึ้นมาได้ว่าทำไมไอ้ต้าร์มันถึงได้มา ทั้งที่ตอนแรกบอกจะไม่มา เขาเหลือบตามองยัยจืดก่อนคว้าเธอมาใกล้

“อะ...น…นายจะทำอะไร”

แรงกระชากของเขาทำให้ตัวเธอเซถลาเข้ามาชนอกแกร่งจนเกิดเสียงดังปั๊ก! ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็ใช้แขนอีกข้างกอดรัดตัวเธอไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้

ไอ้บ้า ท่านี้มันล่อแหลมเกิน!

“เงียบไปแล้วอยู่นิ่ง ๆ อย่าดิ้น!” วาโยก้มลงมากระซิบ ริมฝีปากเขาแทบชิดใบหูของเธอ

“แล้วมึงมาทำอะไร ไหนบอกจะไม่มาแล้ว”

“แค่ผ่านมา”

ต้าร์ยกยิ้มมุมปากจ้องมองศัตรูต่างสถาบันที่เวลามันว่างจะให้คนมาท้าเขาต่อยตีอยู่เรื่อย โคตรไร้สาระ วันนี้ก็เหมือนกัน เขามารอนานแล้วแต่เจอกับยัยเด็กนั่นพอดีเลยลืมนัดและกลับไปที่ช็อป แต่นึกขึ้นได้ก่อนเลยกลับมาที่นี่อีกครั้ง

ไม่นึกว่ามันจะกล้าเล่นงานคนอื่นจริง ๆ พร้อมส่งสายตาคาดโทษไปให้เธอที่ยืนตัวสั่นอยู่ พินอินที่เห็นรุ่นพี่หนุ่มจ้องอย่างนั้นก็งุนงงว่าเธอทำอะไรผิด

“อาฮะ ก็นึกว่าจะมาช่วยคน แต่ถ้ามึงแค่ผ่านมามึงก็ไปซะสิ กูจะได้เล่นกับยัยนี่ให้สมใจ”

“อย่านะ”

พินอินย่นคอหนีเมื่อเขาก้มหน้าลงมาใกล้ซอกคอจนเธอขนลุก พลางมองพี่ต้าร์อย่างขอร้องให้เขาช่วย แต่กลับได้รับเพียงสายตาว่างเปล่า

ดวงตากลมโตมองเขาผ่านแว่นสายตา ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างใช้ความคิด ในเมื่อเขาไม่ช่วยเธอคงต้องพึ่งตัวเอง พลางเหลือบตามองรองเท้าผ้าใบที่ซ่อนไว้ใต้กระเป๋าผ้า

“ยังไม่ไสหัวไปอีก...อยากดูคนเล่นหนังสดเหรอวะ” วาโยตะโกนเสียงดังพอให้คนหน้าตึกได้ยินแต่เขาก็ยังนิ่ง ด้วยความอยากเอาชนะมือหนาของวาโยกระชากพินอินเข้ามาใกล้ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาเพื่อชิมริมฝีปากอวบอิ่ม

กึก

“โอ๊ยย!”

พินอินรวบรวมแรงที่มีผลักวาโยออก หลังจากที่เขาพยายามจะจูบเธอเลยกัดปากเขาไปทีหนึ่ง และเหตุชุลมุนวุ่นวายก็เกิดขึ้น เมื่อคนที่ไม่คิดว่าจะช่วยเหลือกันตามมาถีบวาโยและกระชากแขนฉันออกมา

ผลัวะ ผลัวะ!

“ไปเร็ว” ต้าร์ดึงแขนคนตัวเล็กให้วิ่งไปด้วยกัน ตอนนี้พวกมันกำลังวุ่นวายกันอยู่

“พวกมึงจะยืนทำเหี้ยไร...ตามมันไป”

“ไปพวกเรา”

หลังจากทุกคนตั้งสติได้จะรีบเข้าไปดูวาโยแต่โดนลูกพี่ตะคอกให้รีบตามสองคนนั้นไปพวกลูกน้องทั้งหลายก็วิ่งตามคนสองคนไปทันที โดยที่วาโยยืนหัวเสียอยู่ ทั้งเจ็บหัวทั้งเจ็บปาก เขาคาดโทษสองคนนั้นไว้เรียบร้อยแล้ว!

แฮก แฮก!

ฉันหอบหายใจอย่างแรง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยวิ่งหนักแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลขนาดไหน แต่ดีแล้วดีกว่าโดนคนพวกนั้นทำอะไร ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้วิ่งมาคนเดียว

“ขอบคุณนะคะ”

“ขอบคุณทำไม”

“ก็พี่ช่วยหนูไว้”

“เออ กองไว้ตรงนั้นแหละ”

ต้าร์ยืนพิงกำแพงตึกและชะโงกหน้าออกไปดูสถานการณ์ว่าพวกมันไปกันหรือยัง ดีนะยัยนี่ไหวพริบดีเขาเลยมีจังหวะให้ได้เล่นงานไอ้วาโย ไม่งั้นคนที่จะโดนเล่นน่ะมันเขาแน่ เขาไม่ใช่ยอดมนุษย์นะที่เจอสิบยี่สิบตีนแล้วจะไม่เป็นอะไร

“เอ๊ะ แล้วแบบนี้พวกเขาจะตามมาอีกไหม หมายถึงหลังจากนี้ เพราะตอนที่โดนจับพวกเขาพูดเหมือนเข้าใจผิดเลย”

“เข้าใจผิด?”

“ใช่ค่ะ เขาพูดว่าหนู...เอ่อ...เป็นแฟนพี่”

“ฮ้า! ฉันกับเธอเนี่ยนะ...จิ! คิดกันได้ยังไง ใครจะเอายัยแว่นแบบเธอเป็นแฟนกัน”

คำก็แว่น สองคำก็แว่น เธอก็ไม่อยากได้ผู้ชายผมสีแดงเพลิงโดดเด่นเป็นแฟนเหมือนกัน!

“อะไร มองฉันแบบนี้หมายความว่าไงวะ”

ต้าร์ขมวดคิ้วเมื่อเจอเธอทำสีหน้าใส่แล้วยังเหลือบตามองสีผมเขาอีก อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ

“เอ่อ เปล่านะคะ”

“ดี อย่าให้รู้ว่าแอบนินทาฉัน…พวกมันคงไปแล้วแหละ ไปเถอะ”

“ขอบคุณนะคะ งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ”

พินอินหันมายกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งหลังจากที่ก้มสวมรองเท้าผ้าใบ ซึ่งโชคดีที่ระหว่างทางไม่มีเศษอะไรบาดเท้าเพราะวิ่งเท้าเปล่ามาข้างหนึ่ง คงเพราะสถานการณ์บังคับเลยลืมว่าถอดรองเท้าออกอีกข้าง

เธอเดินออกไปยังถนนใหญ่เพื่อหาป้ายรถเมล์ แต่ต้องชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม เธอเลยหันกลับไปมอง

“พี่ก็กลับทางนี้เหรอคะ” เป็นพี่ต้าร์

“เปล่า”

“แล้ว”