บทที่ 1

INTRO

Hello, my ex.

ท้องฟ้ายามเข็มสั้นอยู่ตรงเลขสามนั้นถูกปกคลุมไปด้วยสีดำมืดสนิท หากแต่ภาพเบื้องหน้าที่เห็นอยู่นี้แทนที่จะเป็นความเงียบที่สงัดกลับกลายเป็นภาพของพ่อค้าแม่ขายที่กำลังตั้งแผงร้านของตัวเองกันอยู่ บ่งบอกเวลาได้เป็นอย่างดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงนี้แสงของเช้าวันใหม่คงมาเยือน

ฉันเดินผ่านจุดที่ตั้งของตลาดแล้วเดินเข้ามาภายในตรอกซอยหนึ่ง สองข้างทางมีบ้านของคนในพื้นที่สลับกับอะพาร์ตเมนต์น้อยใหญ่ หนึ่งในนั้นคือตึกเดี่ยวสี่ชั้นสภาพดูเก่าทรุดโทรมไปตามกาลเวลา แต่ก็ไม่ถึงกับแย่มากมายอะไรนักเมื่อเทียบกับค่าเช่าประมาณเดือนละพันต้นๆ ซึ่งถือว่าหายากมากในทำเลแบบนี้ ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ฉันใช้ซุกหัวนอนมาตลอดเป็นเวลาหลายเดือนนับตั้งแต่หลังจากจบปีหนึ่งเนื่องจากหอพักมหาวิทยาลัยอนุญาตให้นักศึกษาปีหนึ่งเข้าพักได้เพียงเท่านั้น

ไม่มีที่สำหรับจอดรถ ไม่มีคีย์การ์ดหรือพี่ยามเหมือนที่อื่นๆ เขา ที่นี่มีแต่ป้าตุ้มที่เฝ้าอยู่ด้านล่างด้วยสภาพสะลึมสะลือเสมอ แน่นอนว่ามันดูไม่ค่อยปลอดภัยนักหากมันก็แลกมากับค่าเช่าที่เอื้อมถึง ฉันเดินผ่านป้าที่น่าจะกำลังฝันหวานอยู่ พาตัวเองขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุดของตึก ทางเดินที่คับแคบชนิดที่ว่าหากต้องเดินสวนกันต้องเอียงตัวหลบ ยังดีที่ห้องของฉันอยู่ห้องแรกสุดทำให้ไม่ต้องเจอกับเหตุการณ์เช่นนั้นบ่อยนัก

ฉันเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจห้องขึ้นมาไขประตู

หากแต่ประตูไม่ได้ล็อก

ฉันเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋าตามเดิมก่อนจะค่อยบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปภายในห้อง ห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องกวาดสายตามองก็สามารถเห็นพื้นที่ของห้องได้หมด ฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ใช้มันเป็นทั้งโต๊ะหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้งและบางครั้งก็เป็นโต๊ะกินข้าวในตัวเดียวกัน ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ วางคางลงบนมือทั้งสองที่ประสานตั้งไว้อยู่บนพนักเก้าอี้ หันหน้าไปทางเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งที่มีใครบางคนกำลังนอนอยู่

“ไนล์” ฉันเรียกเจ้าของแผ่นหลังกว้างตรงหน้า

ไนล์เป็นแฟนหนุ่มที่พัฒนาจากการเป็นเพื่อนร่วมภาควิชาเคมีของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เราเริ่มคุยกันเมื่อตอนรับน้องก่อนจะตกลงคบกันในฐานะคนรักอย่างเปิดเผยเมื่อปลายปีก่อนนั่นคือหลังจากการสอบไฟนอลเทอมแรกของปีหนึ่งได้เสร็จสิ้น นับดูแล้วนี่ก็ใกล้จะปีครึ่งแล้วเห็นจะได้ที่เราคบกันมา

ไม่น่าเชื่อเลย

“มาแล้วเหรอ” ไนล์ส่งเสียงเบาก่อนจะพลิกตัวกลับมา ฉันพยักหน้าตอบเขาท่ามกลางความมืดสลัว ลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งจากเก้าอี้ไปยังเตียงนอน

มือหนาเปิดโคมไฟ

“เหนื่อยมั้ยนับแต้ม” ไม่มีคำถามว่าทำไมถึงกลับดึก นัยน์ตาดำขลับนั้นยังฉายชัดถึงความเป็นห่วงดั่งเช่นเสมอมา

ชื่อของฉันฟังดูอ่อนหวานเสมอเมื่อหลุดออกมาจากริมฝีปากของอีกฝ่าย ฉันส่ายหน้าพลางคลี่ยิ้มบาง เอื้อมมือไปทาบกับแก้มของไนล์แล้วจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์ ดูจากนัยน์ตาสีนิลที่ดูล้าของเจ้าตัวแล้วพนันได้เลยว่าอีกฝ่ายคงนอนรอฉันจนเผลอหลับไปอีกแล้ว

“ไนล์ล่ะ?”

“หืม?”

“...เหนื่อยไหม” ฉันถามเสียงกระซิบแล้วลูบแก้มของอีกฝ่ายไปมา ถามเสร็จก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอจนเม้มปากตัวเองไว้แน่น

ทั้งโล่งอกที่ได้ถามและทั้งหวาดกลัวในคำตอบ

“ไม่เห...”

“โกหก”

ก่อนที่ปากหยักจะเอ่ยคำโกหกออกมาอีกฉันก็โน้มหน้าเข้าไปดูดดึงคำโกหกนั่นเอาไว้เสียเอง คำตอบของไนล์ก็ยังเหมือนเดิม เป็นคำตอบที่ทำให้ฉันใจชื้นแต่ทว่าหนักอึ้งไปพร้อมๆ กัน อีกฝ่ายพยายามผละออกไป หากเป็นฉันเสียเองที่หลงใหลกับคำโป้ปดแสนหวานนั่น

ความพยายามของฉันได้ผลเมื่อมือหนาที่ก่อนหน้านี้ได้ทำหน้าที่ผลักฉันออกตอนนี้กลับร่นมาอยู่ตรงเอวและโอบฉันให้เข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น เป็นอีกครั้งที่เสียงครางอื้ออึงเริ่มดังขึ้นภายในห้องแห่งนี้ ต่างฝ่ายต่างผละออกมามองหน้ากันและเก็บเกี่ยวอากาศหายใจก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าหากันอีกครั้งและแนบชิดยิ่งกว่าเคย

เป็นลิ้นหยุ่นของฉันที่เข้าไปควานหาคำโกหกของอีกฝ่ายก่อน ช่างขยัน ช่างเสาะหา หากแม้เจออีกฉันจะกลืนคำเหล่านั้นลงท้องตัวเองให้หมด เสื้อยืดตัวโคร่งถูกถอดออกไปจากร่างกายของฉันเผยให้เห็นถึงเสื้อสายเดี่ยวสีดำที่สวมเอาไว้ก่อนหน้านี้

ไนล์ชะงัก แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งฉันก็เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามแต่เขาก็ไม่ปริปากออกมา ร่างสูงถอดเสื้อของตัวเองออกเป็นลำดับถัดมา ผิวขาวของเจ้าตัวต้องกับแสงสีส้มของโคมไฟดูน่ามองยิ่งกว่าเดิมในความคิดของฉัน เขายิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเห็นฉันจ้องเขาไม่กะพริบ

“ไนล์รักนับแต้มนะ”

เสียงบอกรัก...

“นับแต้ม”

เสียงเรียกชื่อฉัน...

“นับแต้ม!!”

ฉันคงไม่มีวันได้ยินมันอีกแล้ว...

“นับแต้ม บอสเรียก!”

เหมือนถูกดูดเข้าหลุมดำแล้วหลุดเข้ามาอีกในโลกหนึ่ง โลกของความเป็นจริง...ฉันสะดุ้งจนตัวโยนแล้วมองไปรอบๆ ไม่มีห้องแคบๆ ไม่มีโคมไฟแสงนวล ไม่มีโต๊ะหนังสือที่คุ้นเคยและไม่มีเขาในอ้อมกอด...

“ฝันกลางวันอยู่เหรอเรา”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนพูดก่อนจะส่งสายตาลุขอโทษไปให้ เธอคือพี่ปิ่นหัวหน้าแผนกการตลาดของบริษัทผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางและสกินแคร์ชื่อดังแห่งนี้ ส่วนฉันก็คือเด็กฝึกงานตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเข้ามารายงานตัวอยู่ในบริษัทยักษ์ใหญ่นี้เป็นวันแรก

“ขอโทษค่ะพี่ปิ่น”

“ตามฉันมา”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอไปก่อเรื่องอะไรมาหรือเปล่า” พี่ปิ่นมีสีหน้าปั้นยากขณะมองฉันอย่างต้องการเค้นความจริง ฉันได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพิ่งเข้ามาฝึกงานที่นี่ไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำขออย่าให้มีเรื่องเซอร์ไพรส์กับเธอนักเลย แค่เจอใครคนนั้นมาก็เกือบจะหนีกลับบ้านอยู่รอมร่อแล้ว

ฉันคิดอย่างปลงๆ แล้วขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นผู้บริหารที่อยู่บนสุดพร้อมกับพี่ปิ่น นึกแล้วก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัด อุตส่าห์ดีใจที่ได้มาฝึกงานในบริษัทใหญ่โตแบบนี้แต่มาก็ดันเจอดีปะกับคนที่ใจไม่พร้อมเจอตั้งแต่เช้า

“น้องฝึกงานมาแล้วค่ะท่านประธาน” พี่ปิ่นว่าหลังจากเคาะประตูห้องประธานกรรมการบริหาร

“ผมบอกให้เรียกผมว่ายังไงนะ”

เสียงนี้มัน...อย่าบอกนะว่า!

“ขอโทษค่ะบอส”

ไนล์!!!