บทที่ 45

“ตอนนั้นที่ลาออกจากมหาลัยไม่ใช่เพราะอยากหนีหน้าไนล์หรอกนะ” จู่ๆ ฉันก็เอ่ยออกมา นัยน์ตามองไปยังนิ้วชี้ของฉันที่เกลี่ยอยู่บนหลังมือใหญ่ ย้อนนึกไปเหตุการณ์ช่วงนั้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว ไนล์ขยับตัวเล็กน้อยเป็นเชิงพร้อมจะตั้งใจฟัง

“ที่จริงตอนนั้นที่บ้านค่อนข้างลำบาก ถึงพ่อกับแม่จะไม่พูดอะไรแต่คนเป็นลูกก็รับรู้ได้ใช่มั้ยล่ะ นับแต้มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำให้ครอบครัวลำบาก ค่าใช้จ่ายที่คณะก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไหนจะต้องทำงานกลางคืนอีก ไนล์ก็รู้ว่านับแต้มหัวไม่ค่อยดี ใจนึงก็อยากเรียนอีกใจก็กลัวว่าจะเรียนไม่จบ ที่บ้านก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องเรียนของเราขนาดนั้น ตอนนั้นมันผสมปนเปกันหลายเรื่องมากๆ จนนับแต้มเรียงลำดับมันไม่ไหว ชีวิตตอนนั้นเลยยุ่งเหยิงไปหมด...”

ปกติฉันมีนิสัยทำตามลำดับขั้นตอนที่อยู่ในหัว แม้จะไม่ถึงขนาดลิสต์ออกมาเป็นตารางเหมือนตอนเด็กๆ แล้วแต่ก็ยังติดนิสัยการทำทีละอย่างให้เสร็จ ถ้าทำไม่ได้ก็จะติดอยู่ในหัวค้างอยู่แบบนั้น พอขึ้นปีสองวิชาที่เรียนก็หนักขึ้น อาจารย์เปลี่ยนเวลาการเข้าคลาสแทบจะวีคต่อวีค บางทีก็ประกาศเรียนตอนค่ำปุบปับ จึงทำให้ทุกอย่างมันรวนไปหมดทั้งเรื่องเรียน เรื่องเงิน เรื่องงาน