LOGINAkala ko simpleng gabi lang ‘yon. Pero isang sulyap sa kanya—at tuluyan nang nagbago ang mundo ko. He’s the kind of man everyone fears—cold, powerful, dangerously irresistible. CEO sa umaga, mafia boss sa gabi. Isang titig pa lang, alam kong delikado siya. Pero paano kung ‘yung panganib na ‘yon ang siya ring nagbigay-buhay sa’kin? Sabi niya, “Stay away.” Pero sa bawat halik, bawat haplos, lalo lang akong nilalapit sa kanya. Sa mundo niya, walang puwang ang kahinaan. Pero sa piling niya, natutunan kong minsan, ang pag-ibig mismo ang pinakamapanganib na armas. Sa mata ng iba, isa siyang halimaw—walang puso, walang awa. Pero ako lang ang nakakakita ng lalaking may sugatang kaluluwa, na marunong magmahal kahit mali, kahit masakit. Ngayon, nahulog na ako nang tuluyan. At alam kong wala nang balikan. Dahil sa puso ng isang mafia boss, pag pag-ibig ang pinag-usapan… wala nang ligtas. “My Lover Is a Mafia Boss” — isang dark romance na puno ng pagnanasa, lihim, at pag-ibig na handang lumaban kahit sa dilim.
View MoreAkala ko simpleng gabi lang ‘yon — another corporate event I had to attend for work. Fake smiles, expensive wine, and people pretending they actually cared about business when all they really wanted was power.
I hated these parties. Pero wala akong choice. It’s part of my job as a PR consultant for one of the biggest companies in the city.
I was halfway through my second glass of wine when everything changed.
The doors opened.
And he walked in.
Parang may malamig na hangin na dumaan sa buong ballroom. Conversations stopped. Heads turned. Even the orchestra seemed to falter for a second.
He moved like he owned the place — tall, broad shoulders, crisp black suit that fit him too perfectly. His presence screamed money, danger, and something else I couldn’t name.
Everyone whispered his name.
“That’s him…”
“Alessandro Vallerio.”
“The CEO of Vallerio Group.”
“The mafia boss.”
My heart pounded in my chest. I’d heard stories about him — ruthless, cold, the kind of man you don’t cross if you want to stay alive.
Pero bakit ganon? Sa halip na matakot ako, hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya.
He didn’t look like the monster people described. He looked like sin wrapped in perfection. His eyes — dark gray, sharp as a blade — scanned the crowd until they landed on me.
And just like that, I forgot how to breathe.
Our eyes locked.
For a moment, everything else faded — the music, the people, even the air. It was just him. And me.
He started walking toward my direction. Every step felt deliberate, heavy, dangerous.
“Are you always this obvious when staring?” he said when he finally stood in front of me. His voice was deep, smooth, but there was something in it that made my spine tingle — like a warning.
My throat went dry. “I—uh, sorry. Didn’t mean to—”
He smirked. God, that smirk.
My heart skipped a beat. Hindi ko alam kung ano ‘yung like that na tinutukoy niya, pero ramdam kong delikado.
He reached for the wine glass I was holding, his fingers brushing mine — a touch so light, yet it burned.
I managed a shaky laugh. “It’s supposed to calm nerves.”
“Does it work?”
“Not anymore,” I whispered.
His smirk deepened. “Then maybe you need something stronger.”
Before I could answer, a waiter appeared beside us.
He didn’t move right away. Instead, he leaned closer, his breath ghosting against my ear.
“Eliara,” I said softly.
He repeated it, slowly, deliberately.
He walked away after that, leaving me breathless and confused.
Pero kahit lumayo na siya, ramdam ko pa rin ang bigat ng presensiya niya. Parang naiwan ang anino niya sa paligid ko — dark, magnetic, inescapable.
I tried to focus on the rest of the evening, but my mind kept replaying that moment — the way his eyes pierced through me, how my body reacted without permission.
Who was this man really? The CEO everyone respected… or the mafia boss everyone feared?
Later that night, habang palabas na ako ng hotel, nakita ko siya ulit. He was standing near the entrance, talking on his phone, his expression unreadable. The night lights cast sharp shadows on his face, highlighting the danger that came with his perfection.
Then his gaze flicked toward me — as if he could feel me looking.
I froze.
He ended his call and started walking closer. Each step echoed in the empty hallway, heavy and slow.
“You followed me?” he asked when he reached me.
I frowned. “No. I was leaving.”
He tilted his head, eyes studying me like I was some puzzle he wanted to solve.
“Complicated?”
His lips curled into that dangerous smirk again. “You don’t want to get involved with me, Eliara.”
“And why’s that?”
“Because people who do…” He leaned in, his voice dropping to a whisper. “…never walk away the same.”
My breath hitched. There was no threat in his tone — just a dark promise.
For a second, I thought he was going to leave. But instead, he reached out and tucked a loose strand of hair behind my ear.
I stood there, frozen, my heart racing uncontrollably.
I should’ve felt fear. But what I felt was something far more dangerous.
Curiosity.
And that was the night I realized…
Eliara’s POV“Eliara… you need to breathe.”Narinig ko ang boses ni Matteo, pero parang malayo.Blurred.Parang nasa ilalim ako ng tubig.Humigpit ang dibdib ko, hawak-hawak ko ang gilid ng mesa.Pakiramdam ko tutumba ako.Serena’s voice.Serena’s trap.Serena claiming she had Alessandro.Hindi ko kaya.Hindi ko alam kung alin ang mas masakit —ang takot na baka hawak nga nila siya…o ang posibilidad na alam niya ang isang bagay na hindi ko alam.Natakpan ko ang mukha ko.“H-hindi ko alam, Matteo. What if… what if she’s telling the truth?”Umiling siya, nagpupumilit na manatiling kalmado kahit nakikita ko ang tensyon sa panga niya.“Hindi natin puwedeng i-assume ‘yon. Hindi lahat ng sinasabi niya totoo.”“Pero may alam siya,” sagot ko, mahina, halos pabulong. “Paano niya nalaman? Bakit parang… personal?”Suminghap si Matteo.“Because Serena studies her enemies. She manipulates. She lies. ‘Yun ang trabaho niya.”Tama siya.Alam ko naman iyon.Pero bakit gano’n?Bakit parang may ibang t
Eliara’s POV“Alessandro… saan ka na?”Pangatlong ulit ko na ‘yun.Ilang oras na mula nang mawala ang signal niya. Ilang oras na akong naglalakad pabalik-balik sa loob ng safehouse, parang mababaliw.Matteo tried to calm me down kanina, pero halos walang pumapasok sa isip ko kundi ang isang bagay:What if he didn’t make it out?What if the Hunter got to him first?Humigpit ang dibdib ko.Pinilit kong huminga… pero ang hirap.I was about to replay his last audio message — ‘yung may static, may tunog ng paghinga niya, may boses niyang halos paos pero buhay —Nang biglang kumurap ang lahat ng screen sa safehouse.Lahat.Kasabay na namatay ang ilaw.“Matteo!” sigaw ko.He ran into the main room, gun raised.“Ano ‘yan? May pumasok ba?”“Hindi ko alam—”And then it came.A voice.A distorted, broken, chillingly familiar voice.“E…lia…ra…”Napakapit ako sa mesa.Hindi.Hindi ito totoo.“M-Matteo…”Nanginginig ang boses ko. “Narinig mo ‘yun, ‘di ba?”He swallowed hard.“Oo. Narinig ko.”The v
Alessandro’s POVThe Hunter lunged.Metal claws, red optics, humming blades — lahat sabay-sabay na gustong punitin ako.Pero wala akong ibang iniisip kundi ang isang bagay:Kailangan niyang makalayo. Kailangan mabuhay si Eliara.Umilag ako sa unang slash ng Hunter, sumayad ang blade sa pader at nagkalat ng apoy at sparks.Napaatras ako, gumulong sa sahig, at agad hinagis ang isang flash pellet.BOOM—!Kumislap ang puting liwanag.Pero hindi ito sapat.“FLASH COUNTERMEASURE DETECTED.”“ADJUSTING.”“Tangina ka,” bulong ko sa ilalim ng hininga ko.Tumakbo ako, mabilis, sinamantala ang ilang segundo ng blindness niya.Pero narinig ko ang thud-thud-thud ng metal limbs na makahabol sa rhythm ko.“TARGET VELOCITY: 8.2 M/S”“PURSUIT INITIATED.”Mas mabilis siya. Mas malakas. Mas walang pagod.Pero ako ang mas may pinaglalaban.Tumalon ako sa isang platform, kumapit sa railing, at lumusot sa maintenance bridge.Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pag-ikot ng dugo sa ulo ko — adrenaline, takot,
Eliara’s POV“Eliara… kailangan mong tumakbo nang mag-isa.”Parang biglang nawala ang hangin sa paligid.Para akong tinusok ng sampung kutsilyo sa isang iglap.“Ano?” halos hindi lumabas ang boses ko.“Hindi pwede. Hindi ko gagawin ‘yan.”“Makinig ka.” Lumapit siya, hawak ang pisngi ko sa dalawang kamay, mariin pero nanginginig. “Hinuhuli ng Hunter ang pattern natin — bilang duo. Kailangan nating sirain ‘yon. Kapag naghiwalay tayo, magke-collapse ang calculation niya. Hindi niya alam sino ang uunahin.”“Pero ikaw ang hahabulin!” sagot ko, mas malakas kaysa sa inaasahan ko.“Ikaw ang pinakamalaking threat. Ikaw ang target.”Sumilay ang pilit na ngiti sa labi niya, pero alam kong masakit iyon.“I’m always the target.”Napapikit ako, pilit pinipigilan ang luha.“Alessandro… hindi ko kayang iwan ka sa ganitong sitwasyon. Hindi ko kaya na—”Hinila niya ako papasok sa isang narrow gap sa pagitan ng dalawang sirang server racks, halos magkadikit ang katawan namin.Mainit ang hininga niya sa






Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.