Hindi ako mapakali buong araw. Since the meeting kanina, Alessandro Vallerio’s presence had lingered like perfume sa hangin — mahirap burahin, kahit anong gawin ko.
Ang mas nakakainis? Ako pa mismo ang napili niyang katrabaho. Out of everyone, ako.
Habang nagpa-pack up ako sa desk ko, may lumapit na assistant ni Ms. Ortega.
“Miss Eliara, Mr. Vallerio requested if you could meet him tonight for a private dinner. He said it’s to discuss project details.”
Napahinto ako. Dinner?
“Uhm… tonight?”
“Yes, ma’am. He’ll send a car for you at seven.”
“Okay…” I managed to say, kahit halata sa boses ko ang kaba.
Pag-alis ng assistant, agad akong tinabihan ni Lianne.
“Girl, are you serious? Private dinner? That’s not just business — that’s something else!”
I sighed. “I know. But what choice do I have? He’s our client.”
“Yeah, but he’s also—”
“The mafia boss, I know.” Naputol ko siya. “Trust me, I haven’t forgotten.”
Pero kahit sabihin kong aware ako, hindi ko kayang itanggi na may excitement sa dibdib ko. A kind of thrill that made no sense — dangerous, but addictive.
7:00 PM.
Naghihintay ako sa lobby ng condo ko nang dumating ang black luxury car. Binuksan ako ng driver ng pinto.
“Miss Eliara, Mr. Vallerio is waiting.”
Pagpasok ko, amoy ko agad ang leather interior, at sa kabilang side ng sasakyan — he was there. Sitting casually in his tailored black suit, holding a glass of whiskey like he owned time itself.
“You’re on time,” he said, eyes meeting mine.
“I figured you’re not the kind of man who likes waiting,” I replied.
A small smile tugged at his lips. “You learn fast.”
The car ride was silent, but the tension was loud. Every time our eyes met, may kuryenteng dumadaloy sa pagitan namin. I tried to focus on the city lights outside, but his presence was magnetic. Nakakabaliw.
Pagdating namin sa restaurant, halata pa lang sa ambiance na hindi ‘to basta-bastang lugar — dim lights, expensive wines, and privacy.
He guided me to our table, his hand resting lightly on the small of my back. A simple touch, pero parang apoy.
“You didn’t tell me we’d be dining somewhere like this,” I said softly.
He raised a brow. “Would you have said no if I did?”
“Maybe.”
“Then I made the right choice.”
Napailing ako, pero hindi ko maitago ang ngiti. There was something dangerously charming about him — the way he spoke, the way he moved, parang lahat ay planado.
Habang kumakain kami, I tried to focus on work. “So, about the campaign—”
“Let’s not talk business tonight,” he interrupted gently. “Tell me about you.”
“Me?”
“Yes. What makes you blush when no one’s watching?”
I blinked, taken aback. “That’s… a strange question.”
“Strange,” he murmured, “but honest.”
I hesitated, then laughed softly. “I don’t know. Maybe I blush when I’m caught staring.”
“Like last night?” he teased, his smirk returning.
My cheeks burned. “You’re not letting that go, are you?”
“Never.”
There was silence again — comfortable this time. His eyes never left mine. Parang binabasa niya ‘yung mga iniisip ko.
“You fascinate me, Eliara,” he said suddenly. “You’re not like most people I meet.”
“How so?”
“Most people fear me. But you… you look at me as if you’re trying to see past the mask.”
I swallowed. “Maybe I am.”
“And what do you see?”
I met his gaze. “Someone who hides his loneliness behind power.”
For a moment, his expression softened. He leaned back, studying me like I just said something no one dared to before.
“Careful, bella mia,” he whispered. “You might see too much.”
“Maybe I already have.”
He chuckled lowly, but there was something in his eyes — something real. Vulnerable, even.
After dinner, he insisted on driving me home. Sa loob ng kotse, tahimik ulit. Pero iba na ‘yung katahimikan ngayon — may halong init, may unspoken tension.
Habang tumatakbo ang sasakyan, bigla siyang nagsalita.
“You make me forget things, Eliara.”
“Like what?”
“That I shouldn’t feel this way.”
I froze, my heart pounding. “Feel what?”
He looked at me, eyes dark and burning. “This.”
And before I could react, he reached out — gently brushing his thumb against my lips.
I gasped softly. The world outside faded.
“Do you always look at your clients like this?” he murmured.
“Only when they’re dangerous,” I whispered back.
He smiled faintly. “Then you should run from me.”
“Maybe I should.”
“But you won’t,” he said, voice low and certain. “Because deep down, you already know... I don’t let go of the things I want.”
When the car stopped in front of my building, neither of us moved for a few seconds.
Finally, he said, “Goodnight, bella mia. Sleep while you still can.”
I stepped out, legs trembling slightly. As the car drove away, I caught my reflection sa glass door — flushed cheeks, racing heartbeat, trembling hands.
And that’s when I admitted it to myself.
I was falling.
Not just into his world…
But into him.
[Eliara’s POV]Matagal bago tuluyang nawala ang amoy ng usok.Sa bawat paghinga ko, parang naririnig ko pa rin ang mga sigaw, ang mga putok ng baril, ang mga alaala ng gabing iyon.Ngayon, tahimik na.Tahimik na ang mundo — pero hindi ang puso ko.Nasa isang villa kami sa labas ng Palermo.Malayo sa lungsod, malayo sa lahat.Tahimik ang umaga, tanging alon lang sa dalampasigan ang naririnig.Nakatayo ako sa balkonahe, hawak ang tasa ng kape, at pinagmamasdan ang araw na unti-unting sumisilip.Ang liwanag ay malambot, hindi masakit sa mata — parang paalala na matapos ang lahat ng dilim, may liwanag pa ring babalik.Narinig ko ang mga yabag sa likod ko.“Gising ka na pala,” sabi ni Alessandro, bagong gising, may benda pa rin sa braso.May pagod pa sa mukha niya, pero sa unang pagkakataon, nakita ko siyang… payapa.“Hindi ako makatulog,” sabi ko.He came closer, stood beside me, and looked out at the sea.“Matagal na rin akong hindi nakakakita ng umagang ganito,” sabi niya, mahina. “Tahi
[Eliara’s POV]The night was silent — too silent.Hangin lang ang gumagalaw, malamig at mabigat, habang nakasilip kami sa likod ng mga abandonadong truck ilang metro mula sa compound ni De Rossi.Ang ilaw ng mga floodlight ay tumatama sa bakal na gate, at bawat anino ng guwardiya ay parang halimaw na nag-aabang.Matteo’s voice crackled sa comms.“All units, standby. East team ready.”Alessandro looked at me, his eyes steady. “Remember, no hesitation. You see an opening, take it.”Huminga ako nang malalim. “Got it.”He squeezed my hand once. “We finish this tonight.”“Move!”Bumukas ang dilim sa isang sabay-sabay na pagsalakay.Matteo’s team breached the east tunnel — sabay ng mga putok ng baril na umalingawngaw sa buong compound.Nagkaroon ng kaguluhan. Mga tauhan ni De Rossi nagtakbuhan, sigawan, sabog ng bala sa lahat ng direksyon.Alessandro led the charge through the main gate, his movements precise, calculated — parang sanay na sanay na makipaglaro sa kamatayan.Sumunod ako sa ka
[Eliara’s POV]Pagmulat ng mga mata ko, unang pumasok sa isip ko ay ang tunog ng hangin sa labas. Tahimik na, wala nang ulan. Pero sa dibdib ko, ramdam ko pa rin ang bagyo — hindi ng panahon, kundi ng mga susunod naming hakbang.Paglingon ko, si Alessandro ay gising na.Nakatayo siya sa may bintana, nakasuot ng itim na long-sleeves, hawak ang baril, at nakatingin sa labas na parang pinag-aaralan ang buong mundo.“Hindi ka man lang nagpahinga,” sabi ko, tumayo at lumapit sa kanya.He turned to me with that familiar half-smile.“I’ve rested enough. Now it’s time to end this.”“End what?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.“Everything De Rossi built,” sabi niya, malamig ang boses. “Every piece of the empire that tried to destroy us.”Habang nakatingin siya sa mapa sa lamesa — puro markang pula, mga ruta, mga pangalan ng tauhan ni De Rossi — napansin kong may kakaiba sa kanya ngayon.Hindi na siya ‘yung Alessandro na puno ng galit.Ito na ‘yung lalaking desididong lumaban hindi lang p
[Eliara’s POV]Tahimik lang ang paligid.Tanging tunog ng ulan sa labas ng maliit na kubo ang maririnig, parang musika ng gabing puno ng pagod at takot.Nasa isang lumang hideout kami sa labas ng Palermo — isang bahay na parang nakalimutan na ng mundo.Ang sahig ay gawa sa kahoy, ang hangin malamig, at ang amoy ng lumang alak at kahapon ay nananatili sa bawat sulok.Sa gitna ng dilim, si Alessandro ay nakahiga sa kama, duguan at maputla.Ang puting tela na ginamit ko para takpan ang sugat niya sa tagiliran ay unti-unting namumula ulit.“Don’t move,” sabi ko habang pinipiga ang tuwalya sa malamig na tubig.“I wasn’t planning to,” sagot niya, mahinang tumawa. Pero halata sa bawat hinga ang sakit.Lumapit ako, pinunasan ang pawis sa noo niya.“Bakit ba ang tigas ng ulo mo?” tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili.“You could’ve died, Alessandro.”He looked at me — those eyes, dark but softer now.“I told you before,” mahina niyang sabi. “Death stopped scaring me the day I met you.”Napah
[Eliara’s POV]Bago pa man ako makapagsalita, pumutok na ang unang bala.Tumama ito sa pader sa likod namin, at agad akong napayuko habang hinatak ni Alessandro ang braso ko.“Down!” sigaw niya, habang pinaputukan ang mga guwardiyang papalapit.Ang echo ng mga baril ay parang halimaw na sumisigaw sa madilim na basement.“Eliara, what the hell are you doing here?!” galit niyang sabi habang sinisilip ang hallway.“Rescuing you!” sigaw ko pabalik, kahit nanginginig ang boses ko. “You think I’d just sit and wait while they kill you?”Natawa siya ng mapait kahit gitna ng putukan. “You’re insane.”“Then you made me this way,” sagot ko, sabay ngiti — isang ngiting handang mamatay para sa kanya.Lumapit siya, tinulungan akong tumayo.“Take this,” sabi niya, iniabot sa akin ang isang baril mula sa isang patay na bantay. “Just aim and breathe. Don’t think.”Hinila niya ako palapit sa pader, at magkasabay kaming sumilip.Dalawang lalaking armado ang paparating mula sa kanan, isa sa kaliwa.“Thre
[Eliara’s POV]Ang ulan ay patuloy na bumubuhos sa bubong ng lumang garahe kung saan kami nagtago ni Matteo.Ang tunog nito ay parang orasan na unti-unting nauubusan ng oras — bawat patak, paalala na habang nandito kami, si Alessandro ay nakakadena sa ilalim ng villa ng mga halimaw.Nakaupo ako sa kahoy na mesa, hawak ang mapa ng estate na nilatag ni Matteo.Ang mga kamay ko nanginginig, pero hindi dahil sa takot.Ito ay dahil sa galit — galit sa mga taong gustong sirain ang lalaking mahal ko.“May tatlong bantay sa pasilyo ng basement,” sabi ni Matteo habang itinuturo ang mga linya sa mapa. “Dalawa sa likod ng silid kung saan nakakulong si Boss. Bukas ng madaling araw, ililipat siya sa convoy papunta sa palasyo ni De Rossi.”“Kung gano’n,” sabat ko, “kailangan nating kumilos bago sila umalis.”Tumango si Matteo. “Exactly. Pero kailangan natin ng distraction. Once they notice something wrong, they’ll shoot on sight. Walang tanong, walang awa.”Napabuntong-hininga ako. “Sanay na ako sa