“Eliara, are you even listening?”
Napabalik ako sa realidad nang marinig ko ‘yung boses ni Lianne, officemate ko at best friend na rin. Nasa harap kami ng table sa café malapit sa office — pero sa totoo lang, kanina pa lumilipad utak ko.
“Ha? Sorry, anong sabi mo?”
She sighed, rolling her eyes. “You’ve been spacing out since we got here. Spill it. Sino ‘yung iniisip mo?”
Napangiti ako ng mahina, sabay inom ng kape. “Wala.”
“Wala daw, oh! Girl, come on. You’ve had that dazed look since last night. Wait—don’t tell me may nakilala ka sa event?”
Hindi ko alam kung paano ko sasabihin. Kasi paano ko nga ba ipapaliwanag na the man I met last night wasn’t just someone… but the Alessandro Vallerio?
“Lianne,” I started, hesitant, “do you believe in love at first sight?”
She laughed. “Wow. You? Miss logical? Miss ‘love is a chemical reaction’? What happened?”
I smiled weakly. “Maybe I saw something I shouldn’t have.”
“Hmm,” she teased. “Or someone.”
Tama siya. Someone.
Pag-uwi ko kagabi, I couldn’t sleep. Lahat ng nangyari — ‘yung titig niya, ‘yung boses niya, the way he said my name like it meant something — paulit-ulit lang sa utak ko.
I hated it. I barely knew him. Pero bakit parang kilala ko na siya? Bakit parang may koneksyon na hindi ko maipaliwanag?
“Anyway,” Lianne said, pulling me out of my thoughts again, “we have a client meeting at ten. Don’t forget the file, okay?”
“Yeah, got it.”
After breakfast, bumalik na kami sa office. The usual noise welcomed us — phones ringing, keyboards clicking, people rushing with coffee.
Pero kahit anong gawin ko, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ‘yung gabing ‘yon.
At lalo pa akong nabigla nang marinig ko ang boss naming si Ms. Ortega sa hallway.
“Team, we’ve been requested to handle a special project for a new partner company — Vallerio Group.”
Tumigil ang mundo ko.
“Vallerio…?” I whispered.
“Yes,” sabi ni Ms. Ortega. “Their CEO personally requested to meet with our department today.”
Lianne turned to me, eyes wide. “Wait. Isn’t that the guy from last night?”
I swallowed hard. “Yeah…”
Bago pa ako makapag-react, may kumatok sa glass door. A tall man in a black suit entered, flanked by two others.
And there he was.
Alessandro Vallerio.
In broad daylight, he looked even more intimidating — crisp white shirt, expensive watch, expression unreadable. Pero nang magtagpo ulit ang mga mata namin, doon ko lang narealize kung gaano kalalim ‘yung epekto niya sa’kin.
“Good morning,” he greeted, voice smooth and confident. “I believe we have business to discuss.”
Ms. Ortega smiled nervously. “Yes, Mr. Vallerio. Please, have a seat.”
Habang nag-uusap sila tungkol sa project, halos hindi ako makahinga. His eyes would occasionally flick toward me, like he knew exactly what he was doing.
Then, in the middle of the discussion, he spoke again. “Actually, I’d like to work directly with your team’s PR consultant… Ms. Eliara, was it?”
Lahat ng mata, napunta sa akin.
“Me?” I stammered.
“Yes,” he said simply, lips curling into that familiar smirk. “You made quite an impression.”
Lianne kicked me under the table, whispering, “Girl, anong nangyayari?!”
I couldn’t even answer.
After the meeting, lumapit siya sa desk ko habang abala ang iba.
“You look surprised,” he said softly.
“I didn’t expect to see you here,” sagot ko.
He tilted his head, that dark amusement glinting in his eyes. “Fate, maybe?”
“Or coincidence,” I countered.
“Nothing about me is coincidence, bella mia.”
That word again. Bella mia. My beautiful one. The way he said it made my heart skip a beat — and scared me at the same time.
“What do you really want, Mr. Vallerio?”
His expression turned serious. “Let’s just say I don’t let go of things that interest me.”
Before I could respond, tinawag siya ni Ms. Ortega. He gave me one last look — intense, knowing — then walked away.
Naiwan akong nakatulala, still catching my breath.
Lianne appeared beside me. “Girl, spill. What was that?”
I shook my head, half in disbelief. “I honestly don’t know.”
But deep inside, I knew this wasn’t the end.
That night, habang naglalakad ako papuntang parking lot, may narinig akong boses sa likod ko.
“Eliara.”
I froze. Kilala ko na agad ‘yung boses na ‘yon.
I turned — and there he was again, standing beside a black car, the city lights reflecting in his eyes.
“I told you,” he said quietly. “People don’t just walk away from me.”
My heart raced. “What are you doing here?”
He smiled faintly. “Making sure you got home safe.”
“Why?”
“Because whether you like it or not…” He stepped closer, his voice lowering. “…you’re already part of my world.”
And for the first time, I saw something in his eyes — not just danger, but loneliness. Darkness wrapped in longing.
And that’s when I realized —
[Eliara’s POV]Matagal bago tuluyang nawala ang amoy ng usok.Sa bawat paghinga ko, parang naririnig ko pa rin ang mga sigaw, ang mga putok ng baril, ang mga alaala ng gabing iyon.Ngayon, tahimik na.Tahimik na ang mundo — pero hindi ang puso ko.Nasa isang villa kami sa labas ng Palermo.Malayo sa lungsod, malayo sa lahat.Tahimik ang umaga, tanging alon lang sa dalampasigan ang naririnig.Nakatayo ako sa balkonahe, hawak ang tasa ng kape, at pinagmamasdan ang araw na unti-unting sumisilip.Ang liwanag ay malambot, hindi masakit sa mata — parang paalala na matapos ang lahat ng dilim, may liwanag pa ring babalik.Narinig ko ang mga yabag sa likod ko.“Gising ka na pala,” sabi ni Alessandro, bagong gising, may benda pa rin sa braso.May pagod pa sa mukha niya, pero sa unang pagkakataon, nakita ko siyang… payapa.“Hindi ako makatulog,” sabi ko.He came closer, stood beside me, and looked out at the sea.“Matagal na rin akong hindi nakakakita ng umagang ganito,” sabi niya, mahina. “Tahi
[Eliara’s POV]The night was silent — too silent.Hangin lang ang gumagalaw, malamig at mabigat, habang nakasilip kami sa likod ng mga abandonadong truck ilang metro mula sa compound ni De Rossi.Ang ilaw ng mga floodlight ay tumatama sa bakal na gate, at bawat anino ng guwardiya ay parang halimaw na nag-aabang.Matteo’s voice crackled sa comms.“All units, standby. East team ready.”Alessandro looked at me, his eyes steady. “Remember, no hesitation. You see an opening, take it.”Huminga ako nang malalim. “Got it.”He squeezed my hand once. “We finish this tonight.”“Move!”Bumukas ang dilim sa isang sabay-sabay na pagsalakay.Matteo’s team breached the east tunnel — sabay ng mga putok ng baril na umalingawngaw sa buong compound.Nagkaroon ng kaguluhan. Mga tauhan ni De Rossi nagtakbuhan, sigawan, sabog ng bala sa lahat ng direksyon.Alessandro led the charge through the main gate, his movements precise, calculated — parang sanay na sanay na makipaglaro sa kamatayan.Sumunod ako sa ka
[Eliara’s POV]Pagmulat ng mga mata ko, unang pumasok sa isip ko ay ang tunog ng hangin sa labas. Tahimik na, wala nang ulan. Pero sa dibdib ko, ramdam ko pa rin ang bagyo — hindi ng panahon, kundi ng mga susunod naming hakbang.Paglingon ko, si Alessandro ay gising na.Nakatayo siya sa may bintana, nakasuot ng itim na long-sleeves, hawak ang baril, at nakatingin sa labas na parang pinag-aaralan ang buong mundo.“Hindi ka man lang nagpahinga,” sabi ko, tumayo at lumapit sa kanya.He turned to me with that familiar half-smile.“I’ve rested enough. Now it’s time to end this.”“End what?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.“Everything De Rossi built,” sabi niya, malamig ang boses. “Every piece of the empire that tried to destroy us.”Habang nakatingin siya sa mapa sa lamesa — puro markang pula, mga ruta, mga pangalan ng tauhan ni De Rossi — napansin kong may kakaiba sa kanya ngayon.Hindi na siya ‘yung Alessandro na puno ng galit.Ito na ‘yung lalaking desididong lumaban hindi lang p
[Eliara’s POV]Tahimik lang ang paligid.Tanging tunog ng ulan sa labas ng maliit na kubo ang maririnig, parang musika ng gabing puno ng pagod at takot.Nasa isang lumang hideout kami sa labas ng Palermo — isang bahay na parang nakalimutan na ng mundo.Ang sahig ay gawa sa kahoy, ang hangin malamig, at ang amoy ng lumang alak at kahapon ay nananatili sa bawat sulok.Sa gitna ng dilim, si Alessandro ay nakahiga sa kama, duguan at maputla.Ang puting tela na ginamit ko para takpan ang sugat niya sa tagiliran ay unti-unting namumula ulit.“Don’t move,” sabi ko habang pinipiga ang tuwalya sa malamig na tubig.“I wasn’t planning to,” sagot niya, mahinang tumawa. Pero halata sa bawat hinga ang sakit.Lumapit ako, pinunasan ang pawis sa noo niya.“Bakit ba ang tigas ng ulo mo?” tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili.“You could’ve died, Alessandro.”He looked at me — those eyes, dark but softer now.“I told you before,” mahina niyang sabi. “Death stopped scaring me the day I met you.”Napah
[Eliara’s POV]Bago pa man ako makapagsalita, pumutok na ang unang bala.Tumama ito sa pader sa likod namin, at agad akong napayuko habang hinatak ni Alessandro ang braso ko.“Down!” sigaw niya, habang pinaputukan ang mga guwardiyang papalapit.Ang echo ng mga baril ay parang halimaw na sumisigaw sa madilim na basement.“Eliara, what the hell are you doing here?!” galit niyang sabi habang sinisilip ang hallway.“Rescuing you!” sigaw ko pabalik, kahit nanginginig ang boses ko. “You think I’d just sit and wait while they kill you?”Natawa siya ng mapait kahit gitna ng putukan. “You’re insane.”“Then you made me this way,” sagot ko, sabay ngiti — isang ngiting handang mamatay para sa kanya.Lumapit siya, tinulungan akong tumayo.“Take this,” sabi niya, iniabot sa akin ang isang baril mula sa isang patay na bantay. “Just aim and breathe. Don’t think.”Hinila niya ako palapit sa pader, at magkasabay kaming sumilip.Dalawang lalaking armado ang paparating mula sa kanan, isa sa kaliwa.“Thre
[Eliara’s POV]Ang ulan ay patuloy na bumubuhos sa bubong ng lumang garahe kung saan kami nagtago ni Matteo.Ang tunog nito ay parang orasan na unti-unting nauubusan ng oras — bawat patak, paalala na habang nandito kami, si Alessandro ay nakakadena sa ilalim ng villa ng mga halimaw.Nakaupo ako sa kahoy na mesa, hawak ang mapa ng estate na nilatag ni Matteo.Ang mga kamay ko nanginginig, pero hindi dahil sa takot.Ito ay dahil sa galit — galit sa mga taong gustong sirain ang lalaking mahal ko.“May tatlong bantay sa pasilyo ng basement,” sabi ni Matteo habang itinuturo ang mga linya sa mapa. “Dalawa sa likod ng silid kung saan nakakulong si Boss. Bukas ng madaling araw, ililipat siya sa convoy papunta sa palasyo ni De Rossi.”“Kung gano’n,” sabat ko, “kailangan nating kumilos bago sila umalis.”Tumango si Matteo. “Exactly. Pero kailangan natin ng distraction. Once they notice something wrong, they’ll shoot on sight. Walang tanong, walang awa.”Napabuntong-hininga ako. “Sanay na ako sa