LOGIN“Eliara, are you even listening?”
Napabalik ako sa realidad nang marinig ko ‘yung boses ni Lianne, officemate ko at best friend na rin. Nasa harap kami ng table sa café malapit sa office — pero sa totoo lang, kanina pa lumilipad utak ko.
“Ha? Sorry, anong sabi mo?”
She sighed, rolling her eyes. “You’ve been spacing out since we got here. Spill it. Sino ‘yung iniisip mo?”
Napangiti ako ng mahina, sabay inom ng kape. “Wala.”
“Wala daw, oh! Girl, come on. You’ve had that dazed look since last night. Wait—don’t tell me may nakilala ka sa event?”
Hindi ko alam kung paano ko sasabihin. Kasi paano ko nga ba ipapaliwanag na the man I met last night wasn’t just someone… but the Alessandro Vallerio?
“Lianne,” I started, hesitant, “do you believe in love at first sight?”
She laughed. “Wow. You? Miss logical? Miss ‘love is a chemical reaction’? What happened?”
I smiled weakly. “Maybe I saw something I shouldn’t have.”
“Hmm,” she teased. “Or someone.”
Tama siya. Someone.
Pag-uwi ko kagabi, I couldn’t sleep. Lahat ng nangyari — ‘yung titig niya, ‘yung boses niya, the way he said my name like it meant something — paulit-ulit lang sa utak ko.
I hated it. I barely knew him. Pero bakit parang kilala ko na siya? Bakit parang may koneksyon na hindi ko maipaliwanag?
“Anyway,” Lianne said, pulling me out of my thoughts again, “we have a client meeting at ten. Don’t forget the file, okay?”
“Yeah, got it.”
After breakfast, bumalik na kami sa office. The usual noise welcomed us — phones ringing, keyboards clicking, people rushing with coffee.
Pero kahit anong gawin ko, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ‘yung gabing ‘yon.
At lalo pa akong nabigla nang marinig ko ang boss naming si Ms. Ortega sa hallway.
“Team, we’ve been requested to handle a special project for a new partner company — Vallerio Group.”
Tumigil ang mundo ko.
“Vallerio…?” I whispered.
“Yes,” sabi ni Ms. Ortega. “Their CEO personally requested to meet with our department today.”
Lianne turned to me, eyes wide. “Wait. Isn’t that the guy from last night?”
I swallowed hard. “Yeah…”
Bago pa ako makapag-react, may kumatok sa glass door. A tall man in a black suit entered, flanked by two others.
And there he was.
Alessandro Vallerio.
In broad daylight, he looked even more intimidating — crisp white shirt, expensive watch, expression unreadable. Pero nang magtagpo ulit ang mga mata namin, doon ko lang narealize kung gaano kalalim ‘yung epekto niya sa’kin.
“Good morning,” he greeted, voice smooth and confident. “I believe we have business to discuss.”
Ms. Ortega smiled nervously. “Yes, Mr. Vallerio. Please, have a seat.”
Habang nag-uusap sila tungkol sa project, halos hindi ako makahinga. His eyes would occasionally flick toward me, like he knew exactly what he was doing.
Then, in the middle of the discussion, he spoke again. “Actually, I’d like to work directly with your team’s PR consultant… Ms. Eliara, was it?”
Lahat ng mata, napunta sa akin.
“Me?” I stammered.
“Yes,” he said simply, lips curling into that familiar smirk. “You made quite an impression.”
Lianne kicked me under the table, whispering, “Girl, anong nangyayari?!”
I couldn’t even answer.
After the meeting, lumapit siya sa desk ko habang abala ang iba.
“You look surprised,” he said softly.
“I didn’t expect to see you here,” sagot ko.
He tilted his head, that dark amusement glinting in his eyes. “Fate, maybe?”
“Or coincidence,” I countered.
“Nothing about me is coincidence, bella mia.”
That word again. Bella mia. My beautiful one. The way he said it made my heart skip a beat — and scared me at the same time.
“What do you really want, Mr. Vallerio?”
His expression turned serious. “Let’s just say I don’t let go of things that interest me.”
Before I could respond, tinawag siya ni Ms. Ortega. He gave me one last look — intense, knowing — then walked away.
Naiwan akong nakatulala, still catching my breath.
Lianne appeared beside me. “Girl, spill. What was that?”
I shook my head, half in disbelief. “I honestly don’t know.”
But deep inside, I knew this wasn’t the end.
That night, habang naglalakad ako papuntang parking lot, may narinig akong boses sa likod ko.
“Eliara.”
I froze. Kilala ko na agad ‘yung boses na ‘yon.
I turned — and there he was again, standing beside a black car, the city lights reflecting in his eyes.
“I told you,” he said quietly. “People don’t just walk away from me.”
My heart raced. “What are you doing here?”
He smiled faintly. “Making sure you got home safe.”
“Why?”
“Because whether you like it or not…” He stepped closer, his voice lowering. “…you’re already part of my world.”
And for the first time, I saw something in his eyes — not just danger, but loneliness. Darkness wrapped in longing.
And that’s when I realized —
Eliara’s POV“Eliara… you need to breathe.”Narinig ko ang boses ni Matteo, pero parang malayo.Blurred.Parang nasa ilalim ako ng tubig.Humigpit ang dibdib ko, hawak-hawak ko ang gilid ng mesa.Pakiramdam ko tutumba ako.Serena’s voice.Serena’s trap.Serena claiming she had Alessandro.Hindi ko kaya.Hindi ko alam kung alin ang mas masakit —ang takot na baka hawak nga nila siya…o ang posibilidad na alam niya ang isang bagay na hindi ko alam.Natakpan ko ang mukha ko.“H-hindi ko alam, Matteo. What if… what if she’s telling the truth?”Umiling siya, nagpupumilit na manatiling kalmado kahit nakikita ko ang tensyon sa panga niya.“Hindi natin puwedeng i-assume ‘yon. Hindi lahat ng sinasabi niya totoo.”“Pero may alam siya,” sagot ko, mahina, halos pabulong. “Paano niya nalaman? Bakit parang… personal?”Suminghap si Matteo.“Because Serena studies her enemies. She manipulates. She lies. ‘Yun ang trabaho niya.”Tama siya.Alam ko naman iyon.Pero bakit gano’n?Bakit parang may ibang t
Eliara’s POV“Alessandro… saan ka na?”Pangatlong ulit ko na ‘yun.Ilang oras na mula nang mawala ang signal niya. Ilang oras na akong naglalakad pabalik-balik sa loob ng safehouse, parang mababaliw.Matteo tried to calm me down kanina, pero halos walang pumapasok sa isip ko kundi ang isang bagay:What if he didn’t make it out?What if the Hunter got to him first?Humigpit ang dibdib ko.Pinilit kong huminga… pero ang hirap.I was about to replay his last audio message — ‘yung may static, may tunog ng paghinga niya, may boses niyang halos paos pero buhay —Nang biglang kumurap ang lahat ng screen sa safehouse.Lahat.Kasabay na namatay ang ilaw.“Matteo!” sigaw ko.He ran into the main room, gun raised.“Ano ‘yan? May pumasok ba?”“Hindi ko alam—”And then it came.A voice.A distorted, broken, chillingly familiar voice.“E…lia…ra…”Napakapit ako sa mesa.Hindi.Hindi ito totoo.“M-Matteo…”Nanginginig ang boses ko. “Narinig mo ‘yun, ‘di ba?”He swallowed hard.“Oo. Narinig ko.”The v
Alessandro’s POVThe Hunter lunged.Metal claws, red optics, humming blades — lahat sabay-sabay na gustong punitin ako.Pero wala akong ibang iniisip kundi ang isang bagay:Kailangan niyang makalayo. Kailangan mabuhay si Eliara.Umilag ako sa unang slash ng Hunter, sumayad ang blade sa pader at nagkalat ng apoy at sparks.Napaatras ako, gumulong sa sahig, at agad hinagis ang isang flash pellet.BOOM—!Kumislap ang puting liwanag.Pero hindi ito sapat.“FLASH COUNTERMEASURE DETECTED.”“ADJUSTING.”“Tangina ka,” bulong ko sa ilalim ng hininga ko.Tumakbo ako, mabilis, sinamantala ang ilang segundo ng blindness niya.Pero narinig ko ang thud-thud-thud ng metal limbs na makahabol sa rhythm ko.“TARGET VELOCITY: 8.2 M/S”“PURSUIT INITIATED.”Mas mabilis siya. Mas malakas. Mas walang pagod.Pero ako ang mas may pinaglalaban.Tumalon ako sa isang platform, kumapit sa railing, at lumusot sa maintenance bridge.Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pag-ikot ng dugo sa ulo ko — adrenaline, takot,
Eliara’s POV“Eliara… kailangan mong tumakbo nang mag-isa.”Parang biglang nawala ang hangin sa paligid.Para akong tinusok ng sampung kutsilyo sa isang iglap.“Ano?” halos hindi lumabas ang boses ko.“Hindi pwede. Hindi ko gagawin ‘yan.”“Makinig ka.” Lumapit siya, hawak ang pisngi ko sa dalawang kamay, mariin pero nanginginig. “Hinuhuli ng Hunter ang pattern natin — bilang duo. Kailangan nating sirain ‘yon. Kapag naghiwalay tayo, magke-collapse ang calculation niya. Hindi niya alam sino ang uunahin.”“Pero ikaw ang hahabulin!” sagot ko, mas malakas kaysa sa inaasahan ko.“Ikaw ang pinakamalaking threat. Ikaw ang target.”Sumilay ang pilit na ngiti sa labi niya, pero alam kong masakit iyon.“I’m always the target.”Napapikit ako, pilit pinipigilan ang luha.“Alessandro… hindi ko kayang iwan ka sa ganitong sitwasyon. Hindi ko kaya na—”Hinila niya ako papasok sa isang narrow gap sa pagitan ng dalawang sirang server racks, halos magkadikit ang katawan namin.Mainit ang hininga niya sa
Eliara’s POVHumahabol ang tibok ng puso ko sa bilis ng mga hakbang namin.Madilim ang hallway, amoy alikabok at kuryente ang hangin, at bawat ingay—kahit mahina—parang may katapat na kamatayan.“Alessandro—this way!” hila ko sa braso niya.Pero bago pa kami makaliko—THUD.Tumama ang isang bagay sa kisame sa likod namin.Malakas.Metallic.Paglingon ko—Walang tao.Pero may malalim na uka ang bakal, parang kinamot ng isang higante.“Sh*t…” bulong ko.“Huwag kang lilingon,” sabi ni Alessandro, tinutulak ako sa kanan. “Gusto niya tayo mag-panic.”“Hindi ba tayo nagpa-panic!?”“Not enough,” sagot niya, at kahit sa gitna ng impyernong ‘to, nasingit pa niya iyon.Pero ang totoo?Hindi pa ito ang pinakamasama.Kasi naririnig ko na siya.Hindi hakbang.Hindi hininga.Hindi kahit simpleng ingay.Isang faint na tunog:tik. tik. tik.Parang clock.Pero hindi galing sa dingding.Nasa hangin…Nasa paligid…Nasa amin.“Ticking sound?” tanong ni Alessandro, napatingin sa akin.Tumango ako.“From e
Eliara’s POVMadilim.Hindi ‘yung tipong wala lang ilaw — pero ‘yung dilim na parang may humawak sa paligid at sinakal ang liwanag.Ang dilim na may buhay.Ang dilim na may nagmamasid.“Alessandro…” bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko.Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.“Stay close. Huwag kang bibitaw.”Pero kahit hawak niya ako, kahit ramdam ko ang init ng palad niya… may malamig na presensya sa paligid namin.Parang may humahaplos sa hangin.Parang may humihinga sa likod ko.Tapos—CLANG.May tumama sa pader sa kanan namin.Malakas.Metal sa metal.At mabilis.Parang pumalo ang isang bagay… o may tumalon?“Don’t move,” utos ni Alessandro, boses mababa pero ramdam ko ang tensyon.Bumukas sandali ang emergency light — pumikit-pikit, kulay pula.Enough to show it.Isang anino.Hindi tao.Hindi animal.Something tall.Something bent in unnatural angles.At pag-kurap ng ilaw—wala na siya.“Alessandro…”Umangat ang boses ko.“I saw something—”Naglakad siya palapit sa akin, p







