Kinabukasan, maaga kaming umalis.Tahimik si Alessandro sa biyahe, at kahit gusto kong magtanong, pinili kong manahimik muna. His face was unreadable — eyes focused on the road, jaw set, hands steady on the wheel.Three hours later, lumabas kami sa highway papunta sa isang lugar na parang nasa dulo ng mapa. Walang masyadong bahay, puro bundok, at hangin lang ang maririnig.“Where are we?” tanong ko, habang unti-unti kong nakikita ang isang lumang estate sa malayo — malaki, eleganteng mansion na parang galing sa ibang panahon.He slowed the car and said quietly, “Home.”Pagbaba ko ng sasakyan, napatingala ako. The house was breathtaking but sad — beautiful in the way something broken could still be.“The Vallerio Estate,” he said, walking beside me. “This is where it all started.”Pagpasok namin sa loob, tahimik lahat.High ceilings, marble floors, portraits of stern-looking men — his ancestors, siguro.Parang bawat sulok ng bahay ay may kwentong hindi dapat marinig.“Hindi na ako naka
Last Updated : 2025-10-10 Read more