#2

Nilakasan ko ang loob ko na bumalik sa hospital upang alamin ang buong katotohanan. Nagtitiwala kong hindi basta-basta nawala ang papel ko. Tiyak akong may nagwala nito. Kaya dapat lang na mahanap ko siya at matiris ng pino-pino. Wala siyang karapatan upang banggain ako.

"Ahmm, miss? Miss?" Hindi ko alam kung ako ba talaga ang tinatawag ng taong 'to. Basta ang alam ko lang ay dumeretso sa lalakarin ko.

"Teka lang miss? Nakikinig ka ba miss?" Dito na ako natigilan sa paglalakad dahil humarang na talaga siya sa harapan ko.

Dahil matapang ako ay hinarap ko siya na may malalim na tingin.

"Ano ba? Kanina ka pa ahh," lakas loob kong wika sa kaniya. Ngunit, may kunting panginginig sa loob ko. Hindi naman ako magaling maging masungit. Pero kailangan para mapilitan silang ilabas ang papel ko.

"Pasenya na po miss ahh. Naapakan mo kasi ang tali. Miss, sa pasensya po kasi 'yan." Agad na nanlaki ang mata ko. Dahan-dahan akong humarap sa likuran ko. Laking gulat ko na lang na makita ang isang pasente na kulang na lang ay mahubaran na. Nakalatay ang isang tali sa paa ko galing sa damit niya.

Wahhhh! Isang malaking kahihiyan ang ginawa ko ngayon! Hindi 'to nararapat!

"Hehehe, sorry, sorry, sorry..." Paulit-ulit kong paghingi nang tawad habang paulit-ulit din na yumuko.

"Sa susunod po mag-ingat na po kayo," nakangiti na tugon ng Nurs.

"Opo, mweheheh..."

Agad akong nagpatuloy sa paglalakad at dali-dali na ako sa aking paghakbang. Ang hilis ng takbo ng puso ko kahit hindi ako nasaktan ahh. Ganito pala 'to. Nakakahiya naman ako. Ang lakas pa naman ng loob ko para magsalita nang ganun sa ibang tao tapos ako pa pala ang may kasalanan. Nakakatuwa talaga ako, lubos na nakakatuwa at nakaka-proud ang tulad ko. Hindi bale na nga noon ko pa naman 'to napagtanto sa aking sarili.

Sa aking paglalakad, nakarating ako sa kwarto kung saan doon ako nag take ng exam. Lagot kayo sa akin ngayon. Lakas loob kong binuksan ng malakas ang pintuan nang walang katok-katok.

"ILABAS NIYO ANG PAPEL KO!" isang malakas na sigaw na pinakawala ko habang nakapikit ang mata ko.

Sumigaw lang naman ako nang ganun pero bakit mas lalong bumilis ang takbo ng puso ko.

"ISA! KAPAG HINDI NIYO NILABAS ANG PAPEL KO! MALALAGOT KAYONG LAHAT SA AKIN! ALAM KO NAMAN NA PINASA KO 'YON AT ALAM KONG MAPAPASA AKO BILANG DOCTOR! PERO KAYO ANG NAGWALA NG PAPEL KO TAPOS SASABIHIN NIYONG BAGSAK AKO! ABA ISANG MALAKING KALOKOHAN ANG BAGAY NA 'YAN! HINDI ITO MAKATARUNGAN!" muling malakas na sigaw ko. Subalit ay hindi pa rin sila umiimik.

May problema ba 'tong tenga ko? Hindi ko marinig na may nagsasalita sa kanila. Nag-umpisa nang mas kumabog ang puso ko. Kaya, dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Hanggang sa hindi ko inakala ang makikita ko.

Isang meeting? Kasama pa talaga si Ninong, ang finance ng ate ko na isa rin sa idol kong magaling at sikat na doctor.

Wahhhhhhhh!!!!!!! Malaking kahihiyan! Tiyak akong malalagot na naman ako nito ni Dad kapag isumbong ako ni Ninong!

"What are you doing, M I S S ????" isang malalim na tinig ni Ninong. Lagot na mukhang ginalit ko siya. Pero bakit naman miss ang tawag niya sa akin? Nabagok ba siya at hindi na niya ako nakikilala pa?

Hindi ako sumagot subalit puno lang nang pagtataka ko siyang tinitigan.

"Hmm, I think this is misunderstanding. Miss, you can leave. May malaking meeting kami rito," kalmado na tugon sa akin ng isang babae. Professional din siya, tiyak na malaki din ang katayuan niya rito sa hospital.

"Opo, sorry po. Mali po ata ang kwartong napasukan ko," nakayukong paghingi ko nang tawad dahil sa kahihiyan ko.

Agad naman akong tumalikod sa kanila. Hayts dapat talaga nag-ingat ako ehh.

"Stop." Tipid at malamig muling boses ni Ninong. Kabado talaga ako kapag siya ang kaharap ko. Maloloko talaga ako nito.

Hindi pa nga ako nakakatatlong hakbang ehh, tinatawag na agad ako. Ano ba gusto niya!

"Isabel, go to my office. Wait for me, I'll talk to you after this," seryosong boses nito. Lagot na talaga ehh.

"Huh? Bakit naman? Ninong, uuwi na lang ako basta huwag mo akong isumbong kay Dad at kay Ate, ahhh..." sambit ko pa habang nakatalikod sa kaniya.

"Are you talking to me? Ganyan ka na makipag-usap sa akin?" Nakakatakot talaga siya!

"Mweheheh," napaharap ako sa kaniya sabay kamot sa batok ko.

"Sundin mo ang sinabi ko. Go to my office right now!" He seriously shouted. Pati mga itsura ng mga ka meeting niya nagulat at natakot.

"Opo, ito na pupunta na..." Dali-dali akong tumakbo papalabas ng kwarto hanggang sa makalayo ako.

Hingal na hingal akong napasandal sa isang room. Ito na yata ang opisina ni Ninong. Pwede kaya akong pumasok dito. Siya na din naman ang nagsabi diba? Bahala na, papasok na ako, sinabi niyang hintayin ko siya ehh.

Lakas loob akong pumasok sa room niya. Masyadong plain ang opisina niya. Ganito ba siya kalungkot. Kawawa naman pala ang Ninong ko. Nagawa kong maglibot-libot rito sa loob upang hindi ako mabagot hanggang sa mapangiti na lang ako sa nakita kong litrato.

"Ano ba ang ginagawa nito dito. Si Ninong talaga, tinago niya talaga ang litrato ko kasama siya. Hmmm, ang liit ko talaga. Parang hindi ako tumangkad ahh," marahan kong hinawakan ang ulo ko upang sukatin ito.

"Hayts! Oo na kayo na ang matangkad. Kaya nga ako lumiit ehh kasi ipinagdamot niyo sa akin ang height niyo!" Naiinis ako, ang tangkad naman ni Mom at Dad, pero ako hindi. Buti pa si ate.

Tama! Bakit hindi ko man lang makita kung may litrato rito si ate kasama ni Ninong? Anyare?

Maganda naman rito kahit plain. Kaso lang isa lang talaga ang litratong naririto ehh. Tapos ang litrato pa namin ni Ninong. Tila sampong taon yata ang agwat namin' dalawa.

Hahaha, ang tanda mo na Ninong mabuti nagustuhan ka ni ate. Si ate nga 25 palang tapos ikaw 30 na. Hindi ko mapigilan ang pagngisi at pagtawa ko. Hanggang sa may kung anong bagay ang lumapat sa likuran ko.