#1

ISABEL POV.

"Wala ka talagang kwenta! Ang bobo mo talaga! Ginawa naman namin ang lahat para sa 'yo Isabel pero bakit lagi ka na lang bumabagsak! Dapat talaga hindi ka na kumuha ng exam para maging isang doctor pinahiya mo lang ang apelyedo Guades sa ginawa mo! Bakit ba naman kasi pumasa ka pa sa nursing! Tapos sa simpleng exam para maging doctor ka bagsak ka naman! Sana hindi ka na lang nag-aaral!" sigaw ni Dad. Halos mapayuko na lang ako dahil hindi ko kaya ang mga naririnig ko.

"Dad, wala po akong kasalanan, nawala ko po talaga ang papel ko," sambit ko sa aking isipan. Wala kong lakas upang sumagot pa. Wala rin naman magiging saysay ang mga sasabihin ko at ako pa ang magmumukhang bastos sa kaniya.

"Dad, stop that please. Hayaan niyo na po ang kapatid ko. Pwede pa naman siyang mag-take next time Dad. Please, huwag niyo na pong sigawan ang kapatid ko," pangungusap ng ate ko si Ate Princess. Mabuti na lang naging ate ko siya dahil palagi siyang naririto para sa akin.

"Ayan Isabel! Mabuti pa ang ate mo kahit isang beses ay hindi pumalpak! Ang ate mo lang yata ang may lakas para palakihin pa ang Guades Company!" Muling sigaw ng Dad ko at tinuro-turo pa niya ako.

"Dad, that's enough. Walang kasalanan si Isabel. Hindi pa po niya kaya. Tama na po Daddy, nasasaktan na po ang kapatid ko," sabay yakap sa akin ni ate.

Hindi ko mapigilan ang mga luhang nais lumabas sa mga mata ko. Halos hindi ko nga magawa ang makapagsalita.

"Princess para sa 'yo titigilan ko na ang kapatid mo. Pero, kapag maulit pa ito patay na talaga siya sa akin!" Malalim ang titig ni Dad sa akin. Sa simpleng pagkakamali ko lang lubos na ang galit niya sa akin. Umalis siyang masama ang loob sa akin.

"Isabel, hayaan mo na si Dad. Mainit lang ang ulo niya kaya nasabi niya 'yon sa 'yo. Nagtitiwala si ate na kaya mo. Nagtitiwala si ate na magiging doctor ka at magaling pa. Don't worry, ako na ang bahala kay Dad. Ngayon naman ay magtungo ka na sa kwarto mo para makapagpahinga, okay?" pag-aalala ni ate sa akin. Napayakap naman ako sa kaniya. Tanging siya lang talaga ang naging kakampi ko sa bahay na 'to.

"Salamat po ate. Ang swerte ko po talaga sa 'yo ate," sabay matamis na ngiti ko.

"Hmm, sige na Isabel." Tumango naman ako kay ate.

Agad akong nagtungo sa kwarto ko. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Kaya napahiga na lang ako sa kama ko. Pumasok naman sa isip ko si Dad.

"Dad, hindi ko alam kung bakit ka ganyan sa akin. Simula nang mamatay si Mommy sa pag-anak sa akin. Wala po akong naramdaman na pagmamahal galing sa 'yo. Dad, mabuti pa si ate kahit hindi ko siya tunay na kapatid palagi pa rin niya akong sinusuportahan." Hindi ko namalayan ang pagtulo ng mga luha ko habang binabanggit ito.

Minsan talaga hindi ko maintindihan si Dad. Basta ang nararamdaman ko lang ay labis ang galit niya sa akin. Mula pagkabata ay tinaggap ko na ang lahat. Tinaggap ko ang masasakit na salita at masasakit na karanasan sa kamay ng Daddy ko.

"Cring! Cring! Cring!" tunog ng cellphone ko. Nang nakita ko kung sino ay agad akong napaupo sa kama ko at sinagot ito.

"Ohh, bakit ka napatawag?" mahinang tanong ko. Tila wala akong lakas ngayon.

"Isabel, narinig ko ang nangyari. Hindi ka raw nakapasa? Bakit ano ang nangyari? Halos akot award ka nga sa school dahil sa katalinuhan mo, tapos bumagsak ka sa exam bilang doctor? Anyare?" pag-aalala niya sa akin. Muli akong napahiga sa kama ko.

"Hindi ko rin alam ehh. Nang makita ko ang papel ko, hindi ko sulat kamay 'yon. Hindi ko alam kung bakit naging ganun ang papel ko," walang ganang sagot ko.

"What? Ibig mo bang sabihin ay may nagpalit ng papel mo?" gulat na tanong nito.

"Oum, parang ganun na nga."

"Kung ganun, ede ipaliwanag mo sa dad mo ang nangyari. Tiyak akong sinaktan ka na naman niya. Ang higpit talaga ng Dad mo nohh."

"Ano ba, ayos lang ako. Isa pa, kahit ipaliwanag ko pa sa kaniya alam kong hindi siya maniniwala sa akin."

"Ayon lang. Pero, anak ka naman niya ehh. Bakit ba ganyan siya sayo. Tsk! Mabuti pa ang ate mo kinakampihan niya palagi."

"Ano ka ba, ayos lang naman sa akin 'yon. Isa pa, matalino ang ate ko ehh wala akong laban sa kaniya. Mabait din ang ate ko sa akin, siya nga lang ang kakampi ko rito."

"Mabait? Nahihibang ka na talaga. Wala akong tiwala sa ate mo. Kung tutuusin mas matalino ka pa sa kaniya. Tapos siya pa ang pinapaburan ng Dad mo? Tsk! Bakit ba naman kasi, hindi mo ipakita sa Dad mo ang mga naging award ko sa school?????"

"Hindi na 'yon kailangan. Ni isang beses naman, hindi niya nagawang umakyat sa stage para sa pagtanggap ng awards ko." Labis ang lungkot ko sa mga araw ng graduation ko. Dahil kahit kailangan hindi ko naranasan ang samahan ng Dad ko. Kaya lahat ng awards ko ay itinago ko na lang sa sariling bahay ko. Dahil, wala naman halaga ang baga na 'yon para sa kaniya.

"Alam mo, ikaw talaga ang sobrang kawawa nito. Walang tiwala sayo ang Dad mo. Isabel, palagi lang akong naririto. Mula nang maliit pa tayo palagi kong nakikita kung paano ka umakyat sa stage ng mag-isa. Kaya may tiwala akong malakas ang loob mo, kaya mo yan." Pagpapalakas niya ng loob ko.

Ilang minuto pa ibinaba ko na ang cellphone ko. Naka-hilata ako sa higaan ko habang iniisip ang lahat kung bakit nga ba ganito ang mga nangyayari sa buhay ko.

Paano ba kasi nawala ang papel ko. Tiyak ako at sigurado-sigurado na na-ipasa ko talaga 'yon bago pa ako umalis.

Pangarap ko talaga sa buhay ang maging isang doctor dahil gusto kong tulungan ang mga tao na hindi na gawa ng ibang doctor noon sa minamahal kong Ina. Kaso nga lang, hindi ko man lang maramdaman ang suporta ng Daddy ko at siya pa ang nagiging hadlang nito.

Gusto kong mabuhay nang malaya ayaw ko ng kompanya at ayaw ko nang malaking pera. Nais ko lang maging ordinaryo pero bakit ipinagkakait 'yon sa akin ng mundo.