Ch. 5: I want you

    Alas-singko na ng hapon, kakakatapos lang ni Ciara magluto ng hapunan nang marinig niya ang ugong ng kotse sa garahe. Agad niyang pinatay ang kalan at nagpunas ng kamay, saka nagmamadaling lumabas ng kusina.

    Pagpasok sa sala, nadatnan niya si Luca na pagod na pagod, hinuhubad ang necktie habang pabagsak na naupo sa sofa.

    Umupo si Ciara sa tabi nito. “Bakit hindi ka sumipot kanina sa clinic ni Dr. Collins?” tanong nito, ​she managed to control and calm her voice, even though she was clearly irritated.

    “Tumawag ang office,” sagot ni Luca na parang walang pakialam, binubuksan na isa-isa ang butones ng polo. “Pabalik na sana ako sa clinic pero tinawagan ako ni Mama, sabi niya umuwi ka na raw.”

    Napakunot ang noo ni Ciara. “Paano ka natawagan ni Mama kung patay naman phone mo buong hapon?”

    Napangisi naman si Luca, hindi na sineryoso ang tanong nito. “Huwag mo na akong kinukwestyon, Ciara.”

    Humigpit naman ang hawak ni Ciara sa laylayan ng damit nito. “Dapat sinamahan mo ako, Luca.”

    Bigla naman itong nilingon ni Luca, at tinapunan siya  ng masamang tingin. “Kung ako ang sasama sa’yo lagi, sino pa ang magtatrabaho? Huwag kang spoiled brat! Hindi ako boss na pwedeng basta mag-absent. Regular employee lang ako.”

    Bigla namang itinikom ni Ciara ang bibig at yumuko na lang. Plano sana niyang magreklamo pero siya pa ang napagalitan.

    “Nagdrama ka na agad dahil isang beses lang na hindi kita nasamahan? May next appointment naman tayo kay Dr. Collins. Weekend, sure na makakapunta na ako,” dagdag pa ni Luca na inis na inis na.

    “Sorry.” Humingi nalang siya ng paumanhin kahit wala naman siyang kasalanan.

    “’Wag mong paiinitin ang ulo ko, kararating ko lang galing trabaho.”

    Sumingkit naman ang mga mata ni Ciara sa kanya. “Eh kahit naman hindi ka pagod, lagi ka namang mainit ang ulo.”

    “Enough!” singhal ni Luca at bigla nalang tumayo. “Imbes na kuhanan mo ako ng inumin, ang dami mong reklamo. Pagod na pagod na ako.”

    Napakagat-labi naman si Ciara. Kapag ipagpapatuloy pa niya ito, baka kung saan na naman umabot ang boses nila sa subrang lakas nito. Kaya ang ginawa niya, iniba nalang niya ang usapan. “Anong gusto mong gawin ko, kape o tsaa?”

    “Kahit ano. Dalhin mo na lang sa kwarto, gusto ko nang magpahinga.” Sabi nito at naglakad na papuntang kuwarto.

    Naiwan naman si Ciara sa sala, nakatanaw sa papalayong likod ng asawa. Malalim ang pagbuntong-hininga nito. Dalawang taon na silang kasal pero hindi na nagbabago si Luca. Lagi na lang siyang may dahilan para magalit, kahit sa pinakamaliit na bagay magagalit. Para siyang bomba na nakaset sa limang minuto lang, pagkatapos nun sasabog agad.

    Pagbalik ni Ciara sa kwarto, nadatnan na niyang nakahiga si Luca sa kama, naka-boxers na lang ito.

    “Here’s your coffee, Luca,” mahina niyang sabi at inilapag ang baso sa gilid.

    Agad naman siyang hinila ni Luca, madiin din ang hawak sa braso niya. “Forget the coffee. I want you. Now.”

    Napatigil si Ciara, biglaang bumilis ang tibok ng puso nito. “Mag-shower ka muna, Luca. Please.”

    Naningkit naman ang mata ni Luca. “You’re rejecting me, now?” inilapit nito ang mukha sa kanya, halos magdikit na ang kanilang ilong. “Ako ‘to, Ciara. Asawa mo. Walang dahilan para tanggihan mo ako.”

     “I’m not rejecting you, okay. I just think you should take a shower first, that’s all.”

    Biglang tumawa ng mapait si Luca, pero madilim pa rin ang titig nito. “Two years na tayong kasal, ngayon ka lang naglalagay ng kondisyon. Kanina pa ako gutom sa’yo, tapos sasabihan mo akong maliligo muna?” Humigpit pa ang hawak nito, halos maramdaman niya ang init ng palad nito na nanunuot sa mga ugat niya.

    “Mas mabuti lang 'yun, Luca,” sagot nito, na kumakawala sa higpit ng hawak nito. “Galing ka sa labas—”

    “Stop making excuses!” singhal ni Luca, sabay hatak ulit sa kanya pabalik sa kama. Buti nalang nailapag na niya kanina ang kape sa gilid ng table. “Wala akong pakialam kung pagod ako o marumi pa ako. I’m your husband. You should always be ready for me.”

    Ramdam na ni Ciara ang kaba. “Hindi ako naghahanap ng dahilan, Luca. I just don’t like this habit. Please.”

    He fixed her with a heavy gaze, as if scrutinizing every part of her. After a moment, he let her go, his words falling in a sharp whisper.

    “Don’t push me, Ciara. Don’t ever make me feel like you don’t want me. Dahil ayokong isipin na may iba ka pang iniisip bukod sa’kin.”

    Umiling naman kaagad si Ciara. “Wala akong iniisip na iba. Ikaw lang.”

    Ngumisi na ulit si Luca, pero hindi na umabot sa mga mata nito. “Good. Tandaan mo ‘yan.”

    Tinalikuran na siya ni Ciara at naglakad na palabas ng kwarto na nanginginig ang buong katawan. Naiwan naman si Luca, nakapikit na ang mata at galit na galit sa pagkabitin.

    “Damn it,” mura nalang nito, sabay hampas ng unan sa kama. “She’s mine. At wala siyang karapatang tanggihan ako.”

    Samantala, nakahinga nang maluwag si Ciara habang nakaupo na sa dining table. For once, hindi siya bumigay. Lagi na lang kasi itong sumusunod na para bang wala siyang sariling boses. Pero ano nga bang silbi ng pagsunod kung siya lang ang laging hindi masaya?

    The quiet was broken by the sudden ringing of her phone. It was her mother calling.

    “Hello, ma?” sagot niya at ngumiti ng peki at ginawa pang normal ang tono nito.

    “Anak, kumusta ka? Busy ka ba?”

    “Hindi po, Ma. Why?”

    “Wala naman. Miss lang kita. Gusto lang makipag-usap.”

    “Akala ko kung ano na, Ma.”

    “Ayos ka lang ba? Wala ka bang sakit?”

    “Okay lang ako. Kayo ni papa?”

    “Mabuti naman. Ah, may narinig ako kay Zelda, nagpatingin na raw kayo ni Luca sa bagong OB? Kumusta naman?”

    “Hmmp. Oo, Ma. Pero wala pa naman. Nagsisimula pa lang kami magpa-consult. Babalik ulit kami sa Sunday.”

    “Sana this time mag-work out na, ano. Sabik na sabik na rin kami ng tatay mo magka-apo. Pag nabuntis ka na, umuwi ka muna dito sa bahay. Para makapirma ka na rin ng papeles para sa mana mo.”

    Napakunot naman ang noo ni Ciara. “So soon, ma? Wala pa ngang bata.”

    “Okay lang ‘yon. Utos nga ng tatay mo. Ipapa-transfer na sa pangalan mo ang lupa, palayan, at paupahang bahay. Matanda na kami, anak. Kayo naman ng asawa mo ang magpatuloy.”

    Hindi naman nakasagot kaagad si Ciara. Ang bigat ng dinadala niyang pressure, mula sa asawa, hanggang sa pamilya.

    Ciara fell silent.

    “What’s wrong, anak?” tanong ng nanay nito mula sa kabilang linya.

    “Wala po, Ma. Thank you, sobra na nga ‘to. Tinanggap ko lang kasi alam kong hirap na din kayo.”

    “It’s our duty as parents to pass everything to you, our only child. Ikaw lang ang inaasahan namin. Besides, nakikita naming nahihirapan ka rin sa pagkakaroon ng anak,” sagot ng kanyang ina na puno ng lambing at pagmamahal.

    Napangiti naman si Ciara kahit pilit. Pero agad din itong nawala nang mapansin niyang lumalapit na si Luca sa kanya.

    “Who’s that?” tanong nito, parang hindi na natutuwa na may kausap pa siyang iba bukod sa kanya.

    “Si mama,” mabilis na sagot ni Ciara. Kaagad naman itong nagpaalam sa mama niya, “ma, hanggang dito na lang po muna. Maghahanda pa ako ng pagkain para kay Luca.”

    “Alright, dear. Kumain ka na rin. Ingat ka diyan.” Saka lang binaba ng ina ang tawag.

    Pagkalapag ni Ciara ng kaserola ng gulay sa mesa, nagsalita na si Luca.

    “What did she say?”

    “About children,” mahinang sagot nito, iwas na iwas ang tingin sa kanya. “Normal na sa kanila 'yun, both my parents and yours really want grandchildren.”

    Biglang namang lumapad ang ngiti si Luca. “Then we’ll keep seeing Dr. Collins. Para mas mapabilis ang process ng pagbubuntis mo.”

    Naguluhan naman si Ciara at napakunot ang noo. The way he smiled, it didn’t feel right. Hindi ito ang ngiti ng isang lalaking pagod o inis. May kakaibang kislap sa mga mata nito, na para bang may alam siyang hindi niya sinasabi.

    “Luca…” maingat niyang sambit. “Kanina lang, halos magalit ka kasi tumanggi ako sayo. Ngayon parang, ang gaan na ng pakiramdam mo?”

    Umangat naman ang kilay ni Luca, bahagyang tumawa ng nakakaloko. “Bakit? Hindi ba’t ito naman ang gusto mo? Kaya magiging masaya nalang ako sa idea na magkaka-baby tayo.”

    “Hindi naman sa gano’n—”

    “Then stop questioning me,” putol niya kaagad, leaning closer across the table. “Kung ang parents mo gustong magka-apo, at si Mama na rin, wala ka ng choice. We’ll do this until it happens.”

    Napalunok naman si Ciara. The way he said no choice made her chest tighten.

    Hindi nalang kumibo si Ciara at umupo nalang sa harap ni Luca, pinilit nalang niyang maglagay ng kanin sa plato. Pero ramdam niya pa rin ang titig ni Luca sa kanya ng mataman, parang bantay na bantay bawat galaw niya. Nakangiti rin ito, pero hindi ito ang ngiti ng naglalambing na asawa. It was a smile that made her skin crawl.