CHAPTER 1
Masayang naglakad ng mabilis si Belinda paakyat sa pangalawang palapag kung nasaan ang magiging kwarto nila ng magiging asawa pagkatapos ng kasal.
Nakangiti ito at walang mapaglagyan ng saya ang nararamdaman niya dahil hindi siya makapaniwalang bukas na ang kasal nila ng taong mahal niya. Pero naglaho ang saya at napalitan ng kaba nang makarinig siya ng vngol.
"Sige pa--ah, Danilo. B-Bilisan mo pa!"
Sandali siyang natigilan sa paglalakad, pero nang muli niyang narinig ang halinghing at ungol na iyon, humigpit na lang ang hawak ni Belinda sa strap ng bag niya para kumuha ng lakas.
Sinubukan niyang huwag mag-isip ng masama. Tinapangan niya ang sarili at mabagal na naglakad papunta sa master bedroom kung saan nanggagaling ang ingay na iyon. Nakabukas ang pinto at sa mismong pintuan ay may pulang panty. Nanginig ang kamay niya habang tahimik na sumilip sa siwang at doon ay malinaw niyang nakita ang nangyayari sa loob.
"G-Ganyan nga! Ahh! Ang galing mo.... Ugh!"
Kitang-kita niya ang kababuyan ng mapapangasawa niya sa mismong kama na siya mismo ang pumili.
Bukas na ang kasal nila pero heto siya, nakatitig at halos mawalan ng malay dahil sa nakita. Iba ang saya na naramdaman niya noong dumating siya rito, pero ngayon, parang nawala na ang lahat ng ligaya nang makita niya kung gaano nagpapakasarap ang lalaking papakasalan niya sa ibang babae.
Hinawakan ng mahigpit ni Belinda ang strap ng bag nang marinig ulit ang ungol ng babae na nasa loob ng magiging kwarto nila bilang mag-asawa.
Bago pa makapag-isip ng tama si Belinda, agad na niyang binuksan nang malaki ang pinto, rason kaya tuluyang nakita ng dalawang taong nasa kama si Belinda.
“Babe!”
Nabigla at agad tumayo si Danilo para kunin ang kanyang shorts mula sa tabi habang tila walang pakialam ang babae at hinila lamang ang kumot para takpan ang katawan niya, na walang halong takot o kaba.
"B-Babe, let me expl—"
Isang sampal ang ibinigay ni Belinda kay Danilo nang lumapit siya, gamit ang natitirang lakas niya.
"Explain what? Ano bang magandang explain ang sasabihin mo sa kababuyang 'to, Danilo?"
"Naglalaro lang kami, she is just a friend," sambit ni Danilo at mariing pumikit na para bang nagsisi agad na iyon ang ginamit niyang dahilan.
Natawa ng sarkastiko si Belinda sa narinig.
"Anong tingin mo sa akin? Tanga? Bata? Magkapatong kayo, umuungol siya tapos sasabihin mong naglalaro kayo?"
Napapikit na lang siya nang maalala ang nakita nilang posisyon kanina. Naninikip ang dibdib niya at hindi matanggap ang lahat.
"Belinda—"
Mabilis niyang pinutol ang sasabihin ni Danilo gamit ang paos at basag na boses.
"Ikakasal na tayo bukas, D-Danilo!" Dumaloy ang sunod-sunod na luha sa mata niya pagkatapos niyang sabihin iyon.
Nilibot niya ang tingin sa paligid at tumigil ito sa litrato nila na nagtulungan pa silang ikabit noong isang araw.
"At ano? Magrarason ka pa talaga ng walang kwentang rason?!" Napalitan ng galit ang boses niya. Lumapit siya para itulak at hampasin ng buong lakas si Danilo.
"Ang sama mo! Ang sama-sama mo! Manloloko! Taksil—"
“Stop it. Just listen to me—”
“No! Gagò ka! Taksil ka!” Hindi tumigil si Belinda sa paghampas na kahit nanghihina ay ginawa niya pa rin ang lahat para hampasin si Danilo.
"Kasalanan mo!" Nanlaki ang mata ni Belinda sa biglaang pagsigaw ni Danilo. Hinawakan pa ni Danilo ang dalawang kamay ni Belinda para matigil ito sa paghampas sa kanya.
"Oo, taksil na kung taksil, pero kasalanan mo rin naman! Umiiyak-iyak ka dahil sa nakita mo? Kung hindi ka sana feeling high school student at hinahayaan mo akong halikan ka at angkinin ka, edi sana sa iyo ko iyon ginagawa! Kasalanan mo kung bakit ako nagtaksil kasi nagkulang ka! Lalake rin ako, Belinda. Alam kong alam mong may pangangailangan ako kaya huwag kang feeling biktima rito!"
Nanlaki ang mata ni Belinda nang marinig ang lahat ng tinuran ni Danilo sa kanya.
"At talagang sinisi mo pa sa akin iyang kataksilan mo? If you truly love me, you'll never do this shìt!”
Hindi inakala ni Belinda na masasabi ni Danilo ang mga bagay na iyon. Kahit kailan ay hindi niya naisip na masasabi iyon ng taong mahal niya.
At ang lakas pa ng loob niyang isisi ang pagiging taksil niya? Kung kanina ay mas lumamang ang pighati at sakit, ngayon ay tuluyan nang lumamang ang galit sa puso niya.
"Totoo naman, ah. And don't question my love for you because I am ready to marry you even if you are not that pretty and don't even know how to fix yourself."
Napapikit si Belinda sa narinig.
"Let's fvcking cancel the wedding," sambit niya nang napapikit dahil alam niyang kalokohan na lang ito.
"What the hell! You can't do that! You can't fvcking cancel the wedding!"
Hindi makapaniwalang tingin ang ipinukol ni Belinda kay Danilo pagkatapos marinig iyon.
"What makes you think that I can't?" Punung-puno ng panghahamon na sambit ni Belinda na siyang mas nagpagalit kay Danilo.
Sinubukang kumawala ni Belinda sa hawak ni Danilo, pero napadaing na lang siya nang maramdaman ang paghigpit nito.
Napadaing pa si Belinda sa sakit ng pagkakahawak niya, hanggang sa biglang naging haplos na lang iyon, pero sa puntong iyon, nandidiri na ito kay Danilo dahil kitang kita niya kanina kung paano nito ginamit ang kamay para hawakan ang babaeng iyon habang nagpapakasarap.
"Why don't we just forget this? Ikakasal na tayo bukas at ayaw mo naman sigurong malungkot ang lola mo, hindi ba? She already expects you to marry tomorrow, sobrang saya nga niya, hindi ba? Kapag nalaman niyang hindi matutuloy, malulungkot ang lola mo at alam kong hindi mo iyon hahayaang mangyari, hindi ba? Babe, let's forget that this happened, please."
Biglang naging malumanay ang boses niya nang sabihin niya ang mga ito.
Napayuko si Belinda nang maalala ang lola niyang binisita niya kanina lang na sobrang saya at sobrang excited sa darating na kasal niya. Habang nakayuko si Belinda, napangisi naman si Danilo dahil alam niyang hindi ititigil ni Belinda ang kasal nila bukas.
"You can't cancel the wedding, babe. Promise, give me a chance, hinding hindi na ako uulit," sambit ulit ni Danilo, at hawak pa rin ang kamay ni Belinda.
Halos hindi na makapag-isip si Belinda. Gusto niyang itigil na ito, pero naisip niya ang lola niya dahil tama si Danilo, na malaki ang magiging epekto iyon sa lola niya.
"Cancel your wedding with that cheater and marry me instead."
Gulat na napatingin si Belinda sa lalaking nagsalita sa likuran niya. Kakapasok lang nito sa kwarto at hindi niya alam kung saan ito galing at kung paano ito nakapasok.
"James!" Rinig na rin ang gulat na boses ng babae na kanina pa tahimik sa kama.
"Who the hell are you? She's my fiancé—"
"Oh? Fiancé ka pa ba niya? Didn't you hear what she said? She wants to cancel the wedding." That man said and stood up straight.
Lumapit siya kay Belinda at agad na hinila papunta sa tabi niya. That stranger placed his hand on Belinda's waist na talaga namang ikinagulat ni Belinda.
Napatitig na lang tuloy si Belinda sa lalaking iyon habang ang lalaki ay isang tingin lang ang ipinukol sa babae sa kama bago tuluyang hilahin si Belinda paalis sa lugar na iyon.
“L-Lorenzo, I want to know,” nanginginig na ang boses ni Thali, tila pinipigilan ang sariling umiyak. Pakiramdam niya’y siya na lang ang wala sa sirkulo ng isang mahalagang bagay.“I just told him how much I love you and that I will do everything for you,” bulong nito, mababa ngunit mariin. Napasinghap si Thali, hindi alam kung paano tutugon—inaasahan niyang mabigat ang sasabihin nito, ngunit biglang iyon ang maririnig niya mula dito.“P-Pinaglololoko mo ba akong gago ka?” Tanong na lang niya, halos nanginginig ang boses, dahil hindi na niya alam kung ano pa ang sunod na sasabihin.“Why? Hindi ka naniniwala na mahal kita at kaya kong gawin ang lahat para sa’yo?” He suddenly asked, his tone both serious and daring, making Thali freeze on the spot. Hindi na siya nakapagsalita pa—parang may humigop ng lahat ng lakas niya, kaba at pagkagulat ang tanging nararamdaman.“I’ll stay here tonight until tomorrow kaya huwag ka munang pumasok sa trabaho,” he murmured, his voice mababa pero puno ng
Chapter 116“Ma—” Natigilan si Thali nang hindi man lang siya pinansin ng ina at nauna na sa paglalakad palabas ng condo. Kumirot ang puso niya sa biglang pag-iwas nito, parang may malamig na pader na itinayo sa pagitan nila.Parang sinampal siya ng malamig na hangin sa tindi ng pag-iwas nito, ramdam niya ang bigat at sakit sa bawat hakbang ng ina palayo. Ang bawat yapak ay parang tunog ng pintong unti-unting nagsasara sa kanya.“Just let your Mama, her feelings was valid, sa inyong magkakapatid, ikaw ang hindi niya iisipin na gumawa ng lahat ng ito, pero hindi ka naman niya matitiis, ikaw ang unang prinsesa namin ng mama mo, hindi magtatagal ang tampo niya sayo,” mahinahong ani ng kanyang ama.Ang tono nito’y parang pilit na pinapakalma ang sitwasyon, pero naroon din ang lungkot na hindi maitago sa mga mata. Bahagyang lumapit ito, tila gusto ring yakapin siya ngunit piniling magbigay ng espasyo.Nag-init ang mata ni Thali at saka tinignan ang saradong pinto ng condo, pinipigilan ang
Napasinghab naman si Thali at hindi maiwasang panliitan at mas lalong mainis sa kapatid niya.“Ang luwang doon sa gilid, baliw ka ba?” sarkastikong sagot ni Thali, sabay taas ng isang kilay at matalim na tingin na parang matutulis na patalim.Ngunit hindi man lang siya sinulyapan ni River, bagkus ay dumiretso lamang ang matalim nitong tingin kay Lorenzo—tila may tahimik ngunit mabigat na laban na nag-uumpisa pa lang, ngunit ramdam na ramdam na ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.“Itutuloy natin mamaya ang inuman pagkatapos nating kumain, iyong usapan natin huwag mong kakalimutan,” seryosong paalala nito, para bang wala silang audience.“Okay,” tipid na tugon ni Lorenzo, pero hindi nakaligtas sa mata ni Thali ang sagot na iyon. She frowned instantly.“Ano iyon?” mabilis niyang tanong, curious at may halong pagdududa.“Don’t mind it,” mahinahong sagot ni Lorenzo, isang mapayapang tono na parang gustong putulin ang usapan bago pa humaba. Muli niyang tinangka na hawakan ang kamay ni Tha
“Hey, baby, relax, I’m fine,” mahinahong ani ni Lorenzo habang bahagyang nakayuko, sinasalo ang mata ni Thali na halatang susugod na sa direksyon ni River. Dahan-dahan niyang iniabot ang kamay niya at ipinatong iyon sa bewang ng dalaga, marahang hinila palapit sa kanya, para pigilan ang balak nitong umabante.Kitang-kita ni Lorenzo kung paano nanlilisik ang mga mata ni Thali habang nakatitig kay River. Ang kilay niya ay mahigpit na magkadikit, ang panga ay nakakuyom, at bawat hinga niya ay mabigat, na para bang pinipigilan lang ang sarili na sumabog. Hindi na nga nakapagtataka kung bakit siya biglang umastang parang leon na handang mangain ng buhay.Lorenzo, however, knew exactly why, pero hindi niya maiwasan na haplusin ang dibdib dahil talagang kitang kita ang pag-aalala ni Thali sa kanya. Ang suntok ni River kay Lorenzo ay naglikha ng malaking putok sa labi ni Lorenzo, sinuntok pa naman ito kanina ng mama ni Cheska, she knew her mother. Hindi basta-basta sumusuntok si Cheska. Kapa
Napalunok si Lorenzo. Para bang bawat salita ng matandang lalaki ay hindi lang dumidikit sa balat niya—dumudurog ito sa laman at tumatama diretso sa puso. Alam niyang hindi iyon pananakot; iyon ay babala na puno ng katotohanan at malasakit.At sa ilalim ng malamig na anyo ni Azrael, nakita ni Lorenzo ang isang ama na handang maging halimaw sa mata ng iba… kung iyon ang kailangan para mailigtas ang anak niya.Umigting ang panga ni Lorenzo, mahigpit ang kapit niya sa gilid ng mesa habang nakatitig sa baso ng wine na nasa harap niya.“Leave my daughter from now on and I promise you one thing—I’ll help you get your freedom, at lalo na ang inaasam mong higanti sa mga taong pumatay sa pamilya mo,” dugtong pa ni Azrael. Para bang tumigil ang oras sa pagitan nila. Kita ni Azrael ang bahagyang pag-angat ng kilay ni Lorenzo, ang bahagyang pagkislot ng labi, at ang mabilis na pagbabago ng ekspresyon mula gulat, galit, hanggang sa hindi maipaliwanag na sakit—isang sakit na pilit nitong ikinukubl
Chapter 112“Do you know that I want to punch you right now?”Pagkatapos ng sobrang katahimikan sa pagitan nila, sa wakas ay nagsalita na si Azrael. Mabigat ang boses nito, parang bawat salita ay may dalang bigat ng galit at awa, ngunit hindi ito sumisigaw—mas mabigat pa nga yata ang tono kaysa kung sumigaw siya. The kind of voice na mas nakakatakot kaysa galit na pasigaw, dahil ramdam mong kontrolado pero malalim ang pinanggagalingan.That line—iyon ang unang salitang lumabas sa bibig niya simula nang magkaharap sila. Walang introduction, walang tanong. Diretso lang ang ito.“I know, Sir,” walang takot na sambit ni Lorenzo, kahit ramdam niya ang tensyon na halos sumakal sa buong paligid nila.Of course, he knows that. Kahit sinong ama, iyon ang unang iisipin na gawin sa lalakeng sa tingin nila ay humihila pababa sa anak nila, at lalo na kung alam nitong may panganib sa relasyon na iyon. Alam niyang sa paningin ni Azrael, na ama ng taong mahal niya, isa siyang problema, hindi solusyo