Huwag na kasi kayong magalit para hindi na ako magkamali hahaha
“I–I know there’s something between you and that Lorenzo. Noong wala kang malay sa hospital, you kept saying his name, like he’s the only person in your world. Hindi ko pinansin iyon. The investigation kept failing, so I looked for another angle… and I saw my fiancée protecting a criminal. Gusto kong magalit, gusto kitang komprontahin… kasi ang gusto ko lang ay mahuli na ang lalaking iyon. But I kept my eyes closed because I was so in love with you… very much in love with you.Akala ko hindi mo na itutuloy ang kasal… but you said yes, and we started preparing. Do you know how happy I was? But that night,” biglang tumigil si Theo, mabigat ang hininga. “That night, I saw him… in your room, hindi o pinahalata, pero nakita ko siya sa loob ng kwarto mo."Parang nawalan ng pakiramdam ang mga daliri ni Thali, para bang biglang nawala ang dugo sa kanyang mga kamay. Nanlaki ang mga mata niya, at napalunok nang mariin, pilit hinahanap ang tamang salita.“T-Theo—” ang boses niya ay halos pabulon
Chapter 122 & 123 – Expanded“Do you remember this place?” Mahinahong tanong ni Thali kay Theo, habang dahan-dahan niyang iniikot ang tingin sa paligid ng soccer field—ang parehong lugar kung saan unang nagtagpo ang landas nila noong college.Ang hangin ay banayad na humahaplos sa buhok niya, dinadala ang amoy ng bagong gupit na damo at malayong tawanan ng mga estudyanteng kasalukuyang naglalaro roon, gaya rin noong araw na iyon, noong nagkakilala silang dalawa.Nakaupo siya sa isang lumang upuan sa ilalim ng lilim ng isang punong matagal nang nakatayo roon, tila saksi sa lahat ng alaala nila. May naririnig na mga yapak ng mga batang tumatakbo, sigaw ng referee, at hampas ng bola sa lupa. Pero sa pagitan nila? Tahimik. At sa katahimikang iyon, ramdam ni Thali ang bigat ng bawat segundo.Napatingin siya sa gilid nang iabot sa kaniya ni Theo ang isang malamig na bote ng maiinom. Kinuha niya iyon, bahagyang nanginginig ang daliri, at saka muling naupo si Theo sa tabi niya. Pero kahit mag
“We just want the best for you. Hindi siya nakakabuti sa’yo, hindi nakakabuti ang lalakeng hindi maayos ang buhay sa babaeng gaya mo na marami ng napatunayan. you are a Buenavista, a paramilitarty agent who—” panimula ng kanyang kapatid, ngunit bago pa nito matapos ang sasabihin, agad siyang pinutol ni Thali.“Shut up!” Bulyaw niya at wala ng pakealam kung subrang lakas non.Mata niya ay namumula, puno ng sama ng loob at hinanakit sa bawat letra na lumalabas sa bibig ng mga taong dapat sana’y kumakalinga sa kanya. She thought they had already accepted Lorenzo, that they would understand their love. But no—now, in her eyes, they were the villains in her own story, and she felt as if they were robbing her of the right to fight for the man she loved.“Matanda na ako at may sariling desisyon!” sigaw niya, matalim, puno ng pwersa, ang bawat salita ay parang suntok sa hangin na pilit niyang ipinapamukha sa lahat na kaya na niyang tumayo sa sariling paa. Ngunit halos sabayan iyon ng bulyaw n
Chapter 120 – Expanded“Thali, relax—” pilit na pinalumanay ni River ang boses niya, halos nanginginig na rin sa kaba, parang nagmamakaawa na huminahon ito.Kita sa mga mata ni River ang halong takot at pag-aalala, pero hindi iyon sapat para palamigin ang apoy sa dibdib ni Thali. Imbes na bumaba ang tono nito, mas lalo pa itong sumiklab, parang isang kandilang nilagyan ng mas maraming langis.“No! I want to know kung anong pinag-usapan niyo!” Mariin ang bawat salita, pinapatingkad ng panginginig ng labi at pamumula ng mukha. Humakbang siya palapit, tila handang wasakin ang anumang depensang susubukan ni River. “Kung ano ang mga sinabi niyo sa kanya! I know you said something to him that made him leave me!” Tumalsik ang bawat patak ng luha mula sa mga mata niya, mainit at walang tigil, punong-puno ng hinanakit na para bang sasabog na ang kanyang dibdib.Bawat hinga ni Thali ay mabigat, parang binabarena ng sakit ang loob niya. Sa likod ng boses niya ay halatang may bahid ng desperasyon
Namula si Thali, napakagat labi at umiwas ng tingin, pilit itinatago ang kilig na kumakabog sa dibdib niya. “Bolero,” mahina niyang tugon, halos pabulong.“Takot ka sa mantika pero sa bala, hindi? I researched about you—magaling ka raw na shooter, you are the best agent in your generation,” dagdag nito habang sanay na sanay na nagtitimpla ng kape, ang bawat galaw ay maingat at parang sinasadya niyang patagalin para mas matagal silang magkasama sa kusina.Umangat ang baba ni Thali, may halong yabang at pilyong ngiti. “See! Ang astig ko, ‘di ba?” sabay kunwaring tinutukan siya ng daliring parang baril, kumurap pa nang pa-cute.At sunod ay nagkunwari na siyang pinaputok iyon, pero halos matawa siya nang biglang magkunwari rin si Lorenzo na natamaan na sa pekeng baril, hawak pa ang dibdib na parang tinusok ng bala, at bumagsak nang may drama sa isang upuan."Para kang tanga," natatawa nang ani ni Thali dito, pero bigla na lang siyang kinindatan ni Lorenzo.“Sa sobrang galing mo, pati puso
Chapter 118 and 119“Mama!” Halos maiyak na si Thali habang pilit lumalapit sa palayok na may isda, halos magmistulang eksena ng batang takot masugatan pero pilit sumusubok.Tulog pa si Lorenzo, at sa katahimikan ng umaga, ramdam niya ang kakaibang pananabik na gawin ang simpleng bagay na ito para sa kanya. Naisip niyang magluto, kahit hindi siya sanay, para pagmulat nito ay may mainit na almusal na sasalubong—isang maliit ngunit taos-pusong paraan para ipakita ang kanyang pagmamahal, para iparamdam na kaya rin niyang maging maaalaga sa paraang simple ngunit makabuluhan.Hindi rin naman kasi palagi na magkasama sila sa umaga kaya naman gustong gusto na talaga niya ang matulog.Pero ngayon, habang nasa harap siya ng kalan, mas takot pa siya sa mantikang tumatalsik kaysa sa mga baril at bala na karaniwan niyang hinahawakan sa mga misyon. Parang ams mahirap pa ang magluto kaysa bumaril ng nasa center, mas madali pa ang bumaril ng lumilipad na ibon.“Bakit ba kasi ang hirap magluto!” inis