Comment hereeee for moreeee
Chapter 77“Kainis talaga ang lalakeng iyon,” bulong niya, pero bago pa siya makapag-isip pa ng iba, gulat na lang siya nang biglang may humawak sa kanyang bewang.“Ahhh!” sigaw niya, may bahid ng gulat at pagtatanggol sa sarili. Tumaas ang kamay niya, handang manampal o manuntok kung kinakailangan. Pero napakurap-kurap siya, at ilang saglit lang ay luminaw na sa paningin niya kung sino ang nasa harapan niya.It was Lorenzo. Nakangiti ito nang bahagya, pero halatang sinadyang gulatin siya. Mukhang lumangoy ito papunta sa kanya nang hindi niya namalayan, at ngayon ay kalmadong lumulutang habang ang mga kamay ay nakahawak pa rin sa kanyang baywang. Agad siyang napahawak sa balikat nito para kumalma at maibalanse ang sarili.“Muntik na kitang suntukin! Baliw ka ba? Nangugulat ka, kainis!” iritang sambit niya, kasabay ng pagkunot ng kanyang noo. Pero sa kabila ng inis ay hindi na niya napigilan ang ngiti nang maalalang kaya na niyang lumutang sa tubig.“I can swim na! Mukhang marunong nam
Chapter 75Chapter 75“Hey! Nakikinig ka ba o ano?” Hindi pa rin tinignan ni Lorenzo si Paul sa video call, he was just looking and staring at Evelyn habang nasa dagat at naliligo. Ang init ng araw ay tumatama sa balat ni Evelyn, and the way her wet hair clung to her neck made Lorenzo’s throat dry.Nasa mababaw na parte lang naman ito, pero ayaw lang talaga niyang manatili sa loob ng mansion habang naroon si Evelyn.Hindi siya mapalagay—baka mamaya ay mapalayo ang langoy nito at wala namang ibang tao ang sasagip sa kanya. Kahit simpleng paglangoy lang ito, para kay Lorenzo, delikado pa rin basta't si Evelyn ang nasa tubig, kapag naaalala niya pa lang ang muntikan nitong pagakalunod ay hindi na talaga siya mapakali.Gusto niyang pagbawalan ito na maligo, but he can't just stop her. Ayaw niyang kontrolin o pagbawalan ito, ayaw niyang maging gaya ng mga taong pumipigil dito.Kung anong gusto niya ay gusto niyang gawin nito. He wanted her to enjoy the sea, the sunshine, and everything tha
“What did I do wrong again?” takang tanong ni Lorenzo, kunot ang noo. Masyado ring malumanay ang boses nito, parang genuine ang pagkalito, kaya napapairap na lang si Evelyn. Mas lalo siyang nainis dahil ang bait ng tono nito pero siya ay nagngingitngit na.“Yun lang? After mong guluhin ang utak ko, magpahinga sa kandungan ko na para bang... para bang tayo?” Tumawa siya—pero hindi ito masaya. “Then ‘thanks’? That’s all?”She expected more—way more. A confession? An apology? Even a joke to ease the tension. Pero iyon lang talaga? Isang thank you?"What---"“Sabihin mo nga, Lorenzo,” dagdag niya, ang boses ay unti-unting tumataas, “ano bang tingin mo sa akin? Therapist? Throw pillow? Placeholder?”Evelyn stood up at agad na binaybay ang pagitan nila, ang mga mata’y halos naglalagablab sa dami ng emosyong kinikimkim. Mabilis ang lakad niya—puno ng frustration, galit, at... damdaming ni hindi niya maipinta. Gulong-gulo siya. Hindi na niya alam kung ano ang mas matimbang—ang sakit, ang selos
Chapter 73Sinubukan ni Evelyn na magbasa, pero halos hindi niya maunawaan ang binabasa niya dahil kay Lorenzo. Paulit-ulit lang siyang tumitingin sa parehong linya ng libro, pero wala siyang naaalala sa binabasa. Ang ingay ng isipan niya ay walang ibang laman kundi ang lalaki nakahiga sa kandungan niya."I’m mad yet I’m letting you there? What the hell?" iritang ani niya, pero napanguso rin siya kalaunan.Tulog na naman ito, at parang wala siyang laban dito. Pinaglaruan niya ang buhok ni Lorezno, parang may may sariling desisyon ang kamay niya—malambot ng buhok nito.Maya-maya, ibinaba na rin niya ang librong hawak niya at nag-focus na lang dito.She sighed, again. Hindi niya naman nakikita ang mukha nito dahil sa nakaharap ito sa tyan niya, pero nadedepina ang matangos na ilong nito. Napalunok an alng tuloy siya.Nagseselos siya—oo, sa katotohanang may mahal pa itong iba.Pero mas masakit ang katotohanang parang hindi na niya kayang hayaan itong makitang may kasamang ibang babae. Aya
Umiwas na lang siya ng tingin, umirap at naglakad paakyat. Wala naman siyang narinig mula sa lalaki, pero ramdam niya. Ramdam niya ang malamig pero matalim na titig nito sa likod niya, kaya mas binilisan pa niya ang hakbang, parang may hinahabol na hindi niya maintindihan."Kaya kong hindi ka kausapin kahit isang taon," mariing ani niya pagpasok na pagpasok niya sa kwarto niya.Pero napailing na lang din sa nasambit dahil na naman ay sana bumalik na rin ang memorya niya para makabalik na siya sa tunay na pagkatao niya, parang iyon ang mas madaling paraan para makaalis siya at makalayo na dito at hindi lalong mabaliw at mahulog sa taong may mahal naman na iba.Nang dumating na ang hapon, nagdesisyon siyang maglakad-lakad sa tabing-dagat. She needed air. Space. Clarity. She grabbed a mat, some snacks, and even a book.As she descended the stairs, she caught a glimpse of Lorenzo sitting on the couch, mukhang maghapon na siya roon, kumunot ang noo ni Evelyn, pero pinilit niyang huwag magsa
Chapter 71 and 72It’s been days since that night, and Evelyn had done everything to avoid him. She wanted to shield herself from the pain, to guard her heart against the chaos she herself had ignited. Alam niyang sa simula pa lang ay naglalaro na siya sa apoy, na siya pa nga ang nagsimulang maglaro ng apoy at nagustuhan niya iyon, pero ngayon? Pakiramdam niya'y unti-unti na siyang nilalamon ng mga apoy na siya rin ang nagsindi.Alam niyang hindi pa naman ito gaanong malalim. It was still something she could escape from, if she really wanted to. So for now, she told herself she had to be smart, open her mind, and think clearly.Hindi siya magpapakatanga. Hindi siya magiging martir, gaya ng mga nababasa niya sa mga nobela, hindi siya magiging ganoon.Napakunot ang noo niya nang muling makakita ng pagkain sa lamesa. Despite avoiding him, Lorenzo still cooked every morning, and somehow, breakfast still appeared. She knew it was him, wala namang ibang tao sa bahay.Si Manang ay wala, at si