Good morning! The more comment the more updates tayo ngayon dahil last day ng June.
“What did I do wrong again?” takang tanong ni Lorenzo, kunot ang noo. Masyado ring malumanay ang boses nito, parang genuine ang pagkalito, kaya napapairap na lang si Evelyn. Mas lalo siyang nainis dahil ang bait ng tono nito pero siya ay nagngingitngit na.“Yun lang? After mong guluhin ang utak ko, magpahinga sa kandungan ko na para bang... para bang tayo?” Tumawa siya—pero hindi ito masaya. “Then ‘thanks’? That’s all?”She expected more—way more. A confession? An apology? Even a joke to ease the tension. Pero iyon lang talaga? Isang thank you?"What---"“Sabihin mo nga, Lorenzo,” dagdag niya, ang boses ay unti-unting tumataas, “ano bang tingin mo sa akin? Therapist? Throw pillow? Placeholder?”Evelyn stood up at agad na binaybay ang pagitan nila, ang mga mata’y halos naglalagablab sa dami ng emosyong kinikimkim. Mabilis ang lakad niya—puno ng frustration, galit, at... damdaming ni hindi niya maipinta. Gulong-gulo siya. Hindi na niya alam kung ano ang mas matimbang—ang sakit, ang selo
Chapter 73Sinubukan ni Evelyn na magbasa, pero halos hindi niya maunawaan ang binabasa niya dahil kay Lorenzo. Paulit-ulit lang siyang tumitingin sa parehong linya ng libro, pero wala siyang naaalala sa binabasa. Ang ingay ng isipan niya ay walang ibang laman kundi ang lalaki nakahiga sa kandungan niya."I’m mad yet I’m letting you there? What the hell?" iritang ani niya, pero napanguso rin siya kalaunan.Tulog na naman ito, at parang wala siyang laban dito. Pinaglaruan niya ang buhok ni Lorezno, parang may may sariling desisyon ang kamay niya—malambot ng buhok nito.Maya-maya, ibinaba na rin niya ang librong hawak niya at nag-focus na lang dito.She sighed, again. Hindi niya naman nakikita ang mukha nito dahil sa nakaharap ito sa tyan niya, pero nadedepina ang matangos na ilong nito. Napalunok an alng tuloy siya.Nagseselos siya—oo, sa katotohanang may mahal pa itong iba.Pero mas masakit ang katotohanang parang hindi na niya kayang hayaan itong makitang may kasamang ibang babae. Ay
Umiwas na lang siya ng tingin, umirap at naglakad paakyat. Wala naman siyang narinig mula sa lalaki, pero ramdam niya. Ramdam niya ang malamig pero matalim na titig nito sa likod niya, kaya mas binilisan pa niya ang hakbang, parang may hinahabol na hindi niya maintindihan."Kaya kong hindi ka kausapin kahit isang taon," mariing ani niya pagpasok na pagpasok niya sa kwarto niya.Pero napailing na lang din sa nasambit dahil na naman ay sana bumalik na rin ang memorya niya para makabalik na siya sa tunay na pagkatao niya, parang iyon ang mas madaling paraan para makaalis siya at makalayo na dito at hindi lalong mabaliw at mahulog sa taong may mahal naman na iba.Nang dumating na ang hapon, nagdesisyon siyang maglakad-lakad sa tabing-dagat. She needed air. Space. Clarity. She grabbed a mat, some snacks, and even a book.As she descended the stairs, she caught a glimpse of Lorenzo sitting on the couch, mukhang maghapon na siya roon, kumunot ang noo ni Evelyn, pero pinilit niyang huwag mags
Chapter 71 and 72It’s been days since that night, and Evelyn had done everything to avoid him. She wanted to shield herself from the pain, to guard her heart against the chaos she herself had ignited. Alam niyang sa simula pa lang ay naglalaro na siya sa apoy, na siya pa nga ang nagsimulang maglaro ng apoy at nagustuhan niya iyon, pero ngayon? Pakiramdam niya'y unti-unti na siyang nilalamon ng mga apoy na siya rin ang nagsindi.Alam niyang hindi pa naman ito gaanong malalim. It was still something she could escape from, if she really wanted to. So for now, she told herself she had to be smart, open her mind, and think clearly.Hindi siya magpapakatanga. Hindi siya magiging martir, gaya ng mga nababasa niya sa mga nobela, hindi siya magiging ganoon.Napakunot ang noo niya nang muling makakita ng pagkain sa lamesa. Despite avoiding him, Lorenzo still cooked every morning, and somehow, breakfast still appeared. She knew it was him, wala namang ibang tao sa bahay.Si Manang ay wala, at s
Chapter 70Malawak ang lupain ng mga Salvatore, kaya hindi na siya nagtaka nang ginabi na sila talaga. Pero kahit gaano pa kalawak ang lupain nila, mas malawak ang pagkalito niya sa nararamdaman. Parang gusto niyang umiyak pero galit siya. Parang gusto niyang sumigaw pero baka matalo pa siya ng sariling damdamin.“Ihahatid ko lang ang kabayo sa—”Hindi na natapos ni Lorenzo ang sasabihin niya nang biglang bumaba si Evelyn nang tumapat sila sa mismong entrada ng mansion. Walang salitang lumundag siya mula sa kabayo at marahas na lumakad palayo rito, parang sinindihan ng apoy ang bawat hakbang niya.Nagulat si Lorenzo at saka muling napahilot sa sintido, he thought they were already okay, nagkabati na, nagkabiruan pa kanina. Pero ngayon? Bigla na naman?“Hey—” tawag niya, pero hindi ito lumingon.“Ayokong katabi ka ngayon! Bahala ka sa buhay mo!” iritang sigaw ni Evelyn habang diretsong naglalakad papasok. Her entire body felt consumed by rage, each step she took weighed down by raw emo
Chapter 69 & 70 Naisandal ni Evelyn ang katawan niya kay Lorenzo, dumidikit ang init ng balat niya sa likod nito habang patuloy ang alon ng sensasyon sa katawan niya. She gripped his shoulder tighter when she felt that familiar surge—that something na papalapit na naman, dumadaloy mula sa kaibuturan niya papunta sa kanyang mga ugat, at kailangan niya ng masasandalan. Kailangan niya ng aalalay sa kanya habang inaabot niya ang rurok ng ligaya gamit lang ang mga daliri ni Lorenzo.“Hmm,” daing pa niya, namumungay na ang mga mata habang pinipigilan ang ungol. “L-Lorenzo, malapit na ‘ko—” bulong pa niya, halos hindi na niya makontrol ang sarili, kaya’t kinagat niya ang labi niya habang pilit nilalabanan ang panginginig ng tuhod.Ngunit halos maglag ang panga niya nang biglang tanggalin ni Lorenzo ang kamay nito sa paghaplos at pagpasok sa pagkababae niya.“W-What the—”Napasinghap siya sa pagkabigla, agad na lumiyad at napakapit pa lalo. Binitiwan siya nito, naiwan siyang nanggigigil at