MasukCHAPTER 3
“You may now kiss the bride.” Nataranta si Belinda nang marinig iyon, pero hindi niya pinahalata. Hindi niya lubos akalain na ibang tao ang unang mahahalikan niya dahil kahit kailan ay hindi siya nagpahalik kay Danilo.
Tinaas ni Van ang veil ni Belinda. Napapamura na lang si Belinda sa isip niya nang makita ang paglapit ng mukha nito. Ayaw niya sana dahil alam naman nito na walang pagmamahal sa pagitan niya, pero alam niya rin na magtataka ang lahat kapag hindi siya pumayag dahil maraming matang nakatingin sa kanila.
Napapikit siya at hinintay ang halik, pero napamulat siya ng tingin nang maramdaman ang halik sa noo niya imbes na sa labi. Nagulat siya, pero parang wala lang kay Van dahil agad itong humarap sa mga tao.
Matapos ang kasal, maraming bulungan sa paligid at karamihan ay kamag-anak ni Belinda na dumalo. Nakasimangot ang dalawang kapatid niya at masama ang tingin sa kanya.
“Ano ba ‘yan. Talagang hindi mahal ni Edward ang anak niyang ito kahit siya naman ang totoong kadugo niya. Kasal ng anak niya, pero wala siya?” Isa iyon sa narinig ni Belinda na bulungan sa paligid na sinubukan niyang huwag pansinin.
Bumalik sa ospital ang Lola niya dahil sa limitadong oras na binigay ng doktor para dumalo.
Napaiwas si Belinda nang kausapin siya ng mga kaibigan at pamilya ni Van. Hindi pa rin siya makapaniwala na ikinasal siya sa isang estranghero. Tama si Belinda nang isipin niyang lolo ito ni Van.
Mababait ang mga kaibigan at kamag-anak ni Van na lumapit kay Belinda. Hindi tuloy makapaniwala si Belinda.
“Anong kalokohan 'to? Hindi ako naniniwalang totoo ang kasal na 'to!” sabi ng isa sa mga kamag-anak ni Belinda, ang Tita Gia niya nang tuluyang lubayan si Belinda ng mga kaibigan at kamag anak ni Van.
“Palabas lang ba 'to para hindi ka mapahiya na hindi ka na papakasalan ng tagapagmana ng mga Reymondo?” dagdag pa ng pinsan ni Belinda na kaedad niya lang.
Sasabihin na sana ni Belinda ang kanyang saloobin pero may dumausdos na kamay sa bewang niya. Gulat na tiningnan niya si Van.
“We're married now, paanong palabas?” tanong ni Van, sinuri ang mga nakapaligid sa kanya.
Walang naglakas-loob na magsalita pero napasulyap ang lahat kay Dani nang lumapit ito mula sa pagkakaupo sa gilid.
“You did not kiss her on her lips! Hindi totoo ang kasal niyo. You just did this ceremony para hindi mapahiya si Belinda sa pag-atras mg totoong mapapangasawa niya.
“Dani—”
“Stop with your lies, everything is just a show! Ibang lalake ang mapapangasawa mo, pero hindi natuloy kaya humila ka ng iba!” Malakas na sambit ni Bianca, na pati ang ibang bisita ay napatingin na sa kanila.
Hindi maiwasang mahiya nang tignan siya ng mga bisita dahil alam niyang ang iba sa kanila ay alam ang bagay na iyon.
“Please, stop, Dani—” Sinubukang patigilin ni Belinda si Bianca, pero may nagsalita ulit mula sa kamag-anak niya.
“Why are you stopping her? It's true that this is just a show. A useless and fake marriage!”
“So this is all about the kiss? She is my wife already, but you all assumed that this is just a show?” Ang baritonong boses ni Van ang nangibabaw.
Napalunok si Belinda, hindi naman kailangan ni Van na ipagtanggol siya.
“You can't kiss her and I'm sure she won't let you. Hindi nga niya magawang magpahalik kay Danilo, sa iyo pa kaya? She's not you—”
Everyone went silent when Van pulled Belinda and claimed her lips. Gulat at halos mapakapit na si Belinda sa damit ni Van nang maramdaman pa niya ang pagparte ni Van sa kanyang nakatikom na mga labi at pagpasok ng dila. Hindi napigilan ni Belinda ang sariling mapabangon sa kakaibang pakiramdam na naramdaman niya sa unang pagkakataon.
“I'm sorry about that.” Paghingi ng paumanhin ng stepmom ni Belinda kay Van nang malaman ang ginawa ng anak niya at ng iba. Umalis kasi ito saglit kanina kaya hindi niya nasaksihan ang nangyari.
——
“Fix yourself, we're going somewhere.” Gulat na napatingin si Belinda nang pumasok si Van.
“Saan?” Takang tanong niya, pero hindi siya sinagot ni Van.
Hindi pa sila nakakapag-usap ng maayos. Hindi pa nila nagagawang pag-usapan kung paano magiging buhay nila. Hindi rin alam ni Belinda kung talaga bang legal ang nangyari sa kasal dahil hindi naman basta-basta mababago ang mga dokumento sa isang gabi lang.
“Salamat kanina.” Hindi na mapigilang sabihin ni Belinda nang nasa kotse na sila.
Sinulyapan siya ni Van. “Saan? Sa halik?” Narinig ni Belinda ang kaunting pag-aasar ni Van nang sabihin niya iyon, hindi niya alam kung mahihiya ba siya nang maalala iyon o maiinis dahil sa ginawa pa niyang pang-aasar.
“Hindi. Nagpapasalamat ako kasi pinagtanggol mo ako kanina,” mahina niyang sinabi.
“You're my wife now so that's my responsibility as your husband. Hindi pwede sa akin ang inaapi ang asawa ko.”
Asawa.
Nagulat si Belinda nang marinig iyon kay Van.
“But we know what we are. Baka nga fake rin iyong—”
“Everything is legal. You're my wife now. Noong inalok kita, seryoso ako,” sabi niya at seryosong tiningnan si Belinda.
Meron pang gustong sabihin si Belinda, pero hindi na niya nagawa nang tumigil si Van sa isang pamilyar na lugar.
“You want to spend more time with your lola, right? I already talked to his doctor, kinuhanan ko na rin siya ng sarili niyang nurse na magbabantay sa kanya 24/7 para mapanatag ka.”
Napabalik balik ang tingin ni Belinda sa ospital at kay Van. Hindi siya makapaniwala sa narinig.
“Bakit?” Iyon lang ang tanong na lumabas sa labi niya.
“Because you're my wife,” he simply said and ready to leave the car, but Belinda held Van's hand.
“Ano pang alam mo sa akin?” Hindi alam ni Belinda, pero pakiramdam niya marami nang alam si Van sa buhay niya.
Binasa ni Van ang labi at saka sumagot.
“Belinda Juarez, 25 years old. Your parents got divorce when you were 5 and in the same year, your dad remarried. You lived with them for a year, but you were sent to your grandmother's house when you're 6. I investigated you because we are getting married.”
“In just a short period of time?”
“Well, I already know you, we already saw each other in the company,” sambit nito at inalis ang tingin kay Belinda.
“But you didn't remember me,” mahinang dugtong nito na hindi narinig ni Belinda.
Belinda didn't pay attention to that, but right now, her mind is clear, she suddenly remembers the company where she works.
Villariva. It's the surname of the owner of the company she's working with!
“Let's go. Your lola are waiting for you.” Naunang lumabas si Van habang siya ay medyo nawawala pa sa sarili sa napagtanto.
Magtatanong sana siya kung related ba siya sa may ari ng kompanya, pero hindi niya naituloy nang mapagtanto na baka ka-apelyido lang dahil marami naman ang magkaka-apelyido sa mundo.
“Spend time with your lola, then after that, we'll go home.” Sabi ni Van. Napatingin ulit si Belinda kay Van, pero bumaba ang tingin niya sa kamay niya nang hawakan ito ni Van.
Van intertwined their hands and pulled Belinda to go inside.
Halos maramdaman ni Dia ang bawat salita, tila bumabalot sa kanya at pinipilit baguhin ang nakaraan, habang ang damdamin ni Paul ay sumasabay sa bawat titig at paghinga niya. Ang bigat ng pag-iyak ni Paul, ang init ng kanyang katawan, at ang sincerity ng kanyang boses ay bumabalot sa buong silid, nag-iiwan ng kakaibang init at tensyon na hindi kayang ipaliwanag ni Dia.Nakagat ni Dia ang labi niya at saka muling sinubukang lumayo, ang puso niya ay tumitibok nang mabilis sa halip na humupa.Ngunit and this time, Paul let her. Nagkaroon ng distansya sa pagitan nila, sapat para huminga, pero ramdam pa rin ang presensya nito. Napatitig si Dia kay Paul nang yumuko pa ito na parang bata sa harap niya, eyes glistening with unshed tears, at ramdam ang bigat ng pag-iyak sa paligid.Ang kanyang mga mata ay puno ng halo ng lungkot, galit, at pangungulila.Bigla tuloy nawalan ng salita si Dia. Napapikit siya at bumuntong hininga, nag-ipon ng lakas bago muling magsalita. Ramdam niya ang bigat ng ba
“Mag-uusap tayo ng ganyan? Can you at least wear your shirt? Dinalhan na nga kita,” umiirap na sambit ni Dia habang nakapameywang, halatang naiirita na dahil hindi man lang nagawang magsuot ni Paul ng damit at nanatili lang sa kinatatayuan na para bang handa na siya sa anumang sasabihin ni Dia.Ang bawat salita niya ay may halong galit, kaba, at kaunting pangungulila na hindi niya kayang itago, ramdam ng tension sa bawat titig at galaw ng kanyang katawan.Napasulyap si Paul sa katawan niya, parang sinusukat bawat linya, bawat kurba, at naramdaman ni Dia ang init ng tingin nito. Para bang ang bawat titig ay nagbubunsod ng init sa kanyang balat, na tila binabalot siya ng init ng araw sa tanghaling tapat, ngunit mas matindi at nakakapangilabot dahil sa matinding emosyon ni Paul.“What’s wrong with my body? Distracted ka?” Tanong pa ni Paul, na ikinangiwi ni Dia, halatang naiinis sa paraan ng pagsasalita nito, ngunit may bahid ng kaba sa kanyang boses.Hindi niya alam kung paano haharapin
His chair screeched loudly against the floor as he stood, fists clenched so tight that his knuckles turned white.“What? At hinayaan niyo ang gago?!” hindi makapaniwalang tanong ni Paul habang halos naguugat na ang leeg sa galit. His voice thundered across the room, echoing in the tense silence. His heart was pounding like thunder, his breathing shallow and ragged. He took a few steps forward, glaring at the couple as if demanding an explanation for every silent year that passed without him knowing.“You let him do that to her?! You knew she was hurting and you did nothing?! Pvtang ina, edi umiyak siya?” Hindi pa makapaniwalang tanong ni Paul habang iniisip na ang mga posibleng nangyare.“Relax, hindi ba dapat masaya ka? Hindi siya kasal kaya naman pwedeng pwede ka pa—” but before Lorenzo could finish, Paul cut him off, his voice breaking.“Paano ako magrerelax kung ginago siya tapos wala kayong ginawa?!” he shouted, his voice raw with pain. “Dia don’t fvcking deserve na takbuhan! At a
Sa lahat ng iniiwasan niyang marinig, ito pa ang tumama sa kanya nang hindi man lang siya handa. Naalala niya bigla ang mga gabi kung saan iniisip niya kung nasaan na si Dia, kung masaya ba ito, kung may kasama bang iba. And now, all those fears turned into something tangible, something that tore him apart. He slumped back into the sofa, staring blankly at nothing, pero sa loob-loob niya, umaalon ang damdamin. Pero nanatili siyang tahimik, nilulunok ang bawat pait. The memory of Dia’s smile, her laughter, and the way she used to look at him all came rushing back, stabbing him deeper than he could handle. In that moment, Paul realized that no matter how much time had passed, his heart had never truly moved on. And now, knowing she had a child only reminded him how far he had fallen behind, at kung gaano siya katanga para hayaang mawala ang babaeng iyon sa kanya.Paul chuckled, but it was no humor at all. Tahimik ang mag-asawa habang si Cassandra ay bumalik na sa paglalaro. Napapikit s
Chapter 235 and 236Paul let the water flow on his body and was still thinking about what just happened now. He was completely in shock, his mind unable to process everything that Dia told him.Pakiramdam niya ay nananaginip lang siya at kahit ilang beses niyang ipikit at imulat ang mga mata niya, ay gano’n pa rin ang nararamdaman niya, parang hindi totoo ang lahat.Para siyang nakalutang na hindi niya maintindihan.His thoughts were tangled, his chest tightening, and the cold water didn’t even help to calm him down. Instead, parang mas lalo lang siyang giniginaw sa bawat patak ng tubig na tumatama sa balat niya.Each drop felt like a reminder of all the moments he lost, the birthdays, the laughter, the nights he could’ve been there to tuck his daughter into bed. Hindi niya maiwasang isipin ang mga nasayang na pagkakataon na pagiging ama niya sa anak niya.Gusto niyang magsaya dahil may anak na siya, na may anak pala siya kay Dia, isang bagay na minsan lang mangyari sa buhay ng isang t
The door was opened when Dia was already upstairs kaya naman kitang-kita niya si Paul na ngayon ay nakaupo sa tabi ng kama ni Alys. Tulog na si Alys, and Paul was just staring at Alys like he is still not believing that Alys is really his daughter at nasa harap na nito ngayon. May kakaibang lungkot at pag-aalinlangan sa mga mata nito, na para bang sinusubukan pang unawain ang bigat ng mga taon na nawala sa kanya. His shoulders looked heavy, and kahit hindi man ito nagsasalita, ramdam ni Dia ang bawat emosyong pilit nitong kinakasalo. Pinanood ni Dia kung paano hinaplos ni Paul ang gilid ng mukha ni Alys para ilagay ang takas na buhok sa gilid ng tenga nito, para hindi matabunan ang mukha nito. Mabagal, maingat, na para bang takot siyang magising ito at baka mawala ulit sa harap niya. His hand even trembled a little habang ginagawa iyon, and it was the kind of gesture na hindi kayang itago ng isang taong sobrang nagsisisi. Kinagat ni Dia ang labi at hindi na alam kung itutuloy







