Makahula ng susunod na mangyayare bibigyan ko 100 pesos gc@sh, game? Comment niyo na, pero sa mismong comment section, ah, hindi dito sa comment per chapter, sa mismong book details kayo maglagay ng mga hula niyo sa mga mangyayare kila Azrael at Cheska. Maliit lang ang 100, pero baka gusto niyo lang manghula hahaha
Chapter 70Malawak ang lupain ng mga Salvatore, kaya hindi na siya nagtaka nang ginabi na sila talaga. Pero kahit gaano pa kalawak ang lupain nila, mas malawak ang pagkalito niya sa nararamdaman. Parang gusto niyang umiyak pero galit siya. Parang gusto niyang sumigaw pero baka matalo pa siya ng sariling damdamin.“Ihahatid ko lang ang kabayo sa—”Hindi na natapos ni Lorenzo ang sasabihin niya nang biglang bumaba si Evelyn nang tumapat sila sa mismong entrada ng mansion. Walang salitang lumundag siya mula sa kabayo at marahas na lumakad palayo rito, parang sinindihan ng apoy ang bawat hakbang niya.Nagulat si Lorenzo at saka muling napahilot sa sintido, he thought they were already okay, nagkabati na, nagkabiruan pa kanina. Pero ngayon? Bigla na naman?“Hey—” tawag niya, pero hindi ito lumingon.“Ayokong katabi ka ngayon! Bahala ka sa buhay mo!” iritang sigaw ni Evelyn habang diretsong naglalakad papasok. Her entire body felt consumed by rage, each step she took weighed down by raw emo
Chapter 69 & 70 Naisandal ni Evelyn ang katawan niya kay Lorenzo, dumidikit ang init ng balat niya sa likod nito habang patuloy ang alon ng sensasyon sa katawan niya. She gripped his shoulder tighter when she felt that familiar surge—that something na papalapit na naman, dumadaloy mula sa kaibuturan niya papunta sa kanyang mga ugat, at kailangan niya ng masasandalan. Kailangan niya ng aalalay sa kanya habang inaabot niya ang rurok ng ligaya gamit lang ang mga daliri ni Lorenzo.“Hmm,” daing pa niya, namumungay na ang mga mata habang pinipigilan ang ungol. “L-Lorenzo, malapit na ‘ko—” bulong pa niya, halos hindi na niya makontrol ang sarili, kaya’t kinagat niya ang labi niya habang pilit nilalabanan ang panginginig ng tuhod.Ngunit halos maglag ang panga niya nang biglang tanggalin ni Lorenzo ang kamay nito sa paghaplos at pagpasok sa pagkababae niya.“W-What the—”Napasinghap siya sa pagkabigla, agad na lumiyad at napakapit pa lalo. Binitiwan siya nito, naiwan siyang nanggigigil at
Napasinghap siya, napakislot, napakagat-labi. She wanted to be mad—desperately wanted to be mad—but the heat of his breath, the weight of his touch, and the way his voice dropped low and dangerous was sending her over the edge.At kahit anong pilit niyang tanggalin ang kamay nito mula sa hita niya, tila ba lalo lamang itong dumidiin. Lalo pang nagiging mapangahas. Hindi lang simpleng haplos—tila ba bawat galaw ng kanyang kamay ay pag-aangkin, isang uri ng babala.“Baliw ka ba—” naiiyak na siyang tanong, pero natigilan siya sa sunod nitong sinabi.“You're mine,” ani Lorenzo, malalim ang tinig, puno ng pag-angkin. Parang utos. Parang sumpa.“Hindi ka rin pwedeng magwapuhan sa iba, understand?” dagdag pa nito, humahalinghing na ang boses habang palalim nang palalim ang tono, at tila mas nagiging delikado. Bawat salita nito ay parang tanikala na dahan-dahang pumupulupot sa kanya, hindi para saktan, kundi para ikulong sa init na siya ring kinatatakutan niya.“Lorenzo, your fucking hand!” mu
Chapters 67 and 68 (Expanded)“Hold my hand,” ani pa ni Lorenzo habang inaabot ang kamay niya kay Evelyn, inaakay ito para makasakay sa kabayo. Pero tinalikuran siya ni Evelyn. Hindi niya tinanggap ang alok.Napailing si Lorenzo, pero hindi na rin nagpumilit.Hindi rin maintindihan ni Evelyn kung bakit parang pamilyar sa kanya ang lahat. Ang kabayo. Ang pagkilos ng katawan niya. Ang pagbalanse sa likod ng hayop. Hindi man niya ito maalala nang malinaw, pero tila may muscle memory siyang sinusunod—like she had done this before.Walang kahirap-hirap siyang sumampa. Nanlaki pa ang mga mata niya nang mapagtanto iyon, ngunit hindi pa siya nakakabawi sa gulat ay bigla na lang siyang napasinghap nang naramdaman niyang sumampa rin si Lorenzo.Ngayon, nasa likod na niya ito—ramdam niya ang init ng katawan ng lalaki na parang apoy na bumabalot sa likod niya, ang bigat ng presensya nitong parang alon ng tensyong hindi niya matakasan.Ang hininga nito sa batok niya ay tila bulong na nagpapayanig s
She kept telling herself she needed to forget him, but why was it so hard? A simple view was all it took to flood her mind with memories of his expressive eyes, of his touch that once chased away all her fears. She couldn’t understand whether it was still part of the trauma, or a kind of love that stubbornly refused to leave."Nababaliw ka na, Evelyn," mahina niyang sabi habang pinipilit itago ang mga luha na namumuo sa gilid ng kanyang mga mata. Pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na dapat nang tapusin ang damdaming ito. Mali na."Evelyn."Halos mapatalon siya nang marinig ang boses na mula sa likuran."Grabe ka naman! Bakit ka ba nanggugulat?" tanong niya kay Donny, pilit na pinapatawa ang sarili. Umawang ang kanyang labi sa banayad na pag-ngiti, sabay irap para pagtakpan ang gulat at sakit na sandaling naalimpungatan.Natawa si Donny, sabay sulyap sa malawak na dagat sa harapan nila, muling bumalik din tulay ang tingin ni Evelyn doon.“Gusto mo ba ang pangalang iyan?” tanong nito m
Chapter 65“Kung ganoon ay ikaw ang binabanggit nila Nanay na sinagip nila at nawalan ng memorya? Sana lang ay maayos ang lagay mo sa mansion ng mga Salvatore at hindi ka sinisigaw-sigawan ni Sir Lorenzo,” rinig ang nag-aalalang boses ni Donny, anak nina Manang Vilma at Manong Hulyo.Kumakain na sila ngayon sa kahoy na lamesa sa tapat ng bahay, simple lang ang nakahain, pero ramdam ang saya sa pamilyang ito. Dahil nagsimula na silang kumain, hindi na talaga maiiwasan ang kwentuhan habang nagsasalu-salo.Magkaedad pala si Donny at si Lorenzo, at laking gulat ni Evelyn nang malamang dati silang magkalaro noong bata pa, palagi sa mansion noon si Donny dahil silang dalawa at ang isa pang kapatid na babae ni Lorenzo ay talaga namang naging kaibigan niya.Pero ayon kay Donny, mula nang mangyari ang isang insidente, ang subrang malagim na trahedya sa buhay ng mga Salvatore ay biglang nag-iba si Lorenzo at unti-unting lumayo. nagtayo ito ng pader, hindi lang kay Donny kundi sa lahat ng nakapal