Chapter 117

"Say Cas-san-dra. Cassandra." Ang pagtuturo kay Mateo ay parang pagtuturo sa batang nasa unang baitang sa eskwela.

Mula sa pagbabasa hanggang sa pagsusulat ay tinutukan ko ito.

Malaki ang ngiting pinagmasdan niya ang labi kong bumubuka habang sinasabi ang salitang nais kong ipabigkas sa kan'ya.

Natutuwa akong makita ang ngiti niyang iyon. Sa loob ng mahigit isang buwan ay nagkakapaglabas na siya ng emosyon sa mukha. Naigagalaw niya na rin ang ilang parte ng kan'yang katawan at nakakapaglakad na nang mag-isa.

Sa katunayan ay hindi na kami pinapabalik ng therapist niya sa ospital. Magaling na raw si Mateo.

Tinakpan ko ng isang supot ng chichirya ang aking bibig, pagkatapos ay muling nagsalita.

"Say Cas-san-dra."

Sumimangot siya at tinanggal iyon. Walang pag-aalangan niya akong pinatakan ng halik sa labi.

Mabilis akong pinamulahan ng pisngi at lumingon sa paligid. 

Nasa pandalawahang lamesa kami, na mayroong maliit na