Chapter 45

Silence filled the whole place.

No one dared to say something after we told them everything that happened including our child's death. Shock was evident on his mother's face. Ni isa mula sa mga kaibigan niya ay hindi nagbalak magsalita, tahimik na nakikiramdam sa paligid. Niyuko ko ang ulo, wala ng masabi. Reilan stayed silent while caressing my waist. Alam kong kahit siya ay gulat pa rin sa nalaman. Sa diin ng kanyang bawat salita habang nakikipag-usap sa mga magulang ay ramdam ko ang poot doon. He is having a hard time controlling his anger. Hindi man niya sabihin, ramdam ko ang galit na nararamdaman niya. 

I know because I also felt that kind of anger the moment I knew about it.

Naputol ang katahimikan nang malakas na tumunog ang cellphone ni Reilan. Nanatili siya sa tabi ko nang sagutin ang tawag.

"It was Major Bonifacio," he said after the call. Nagtangis ang bagang niya, halos durugin ang teleponong hawak sa pinipigilang galit. I hold his hand