Kabanata 2

Tahimik akong umuwi sa condo, walang imik, walang emosyon. Ang ingay ng lungsod ay tila naging alingawngaw na lamang sa tenga ko. Habang naglalakad ako sa hallway, ramdam ko ang bigat ng katawan ko—hindi dahil sa pagod sa trabaho, kundi dahil sa bigat ng damdamin. Hindi ko na kayang dalhin ang sakit na ito.

Pagpasok ko sa loob ng unit, tuloy-tuloy lang ako sa kusina. Binuksan ko ang overhead cabinet at kinuha ang bote ng red wine—isang mamahaling regalo mula sa isa sa mga producer ng pelikula ko, na dapat sana'y iinumin ko sa isang celebratory night. Pero hindi celebration ang dahilan ngayon—kundi pagtakas.

Tahimik akong nagbukas ng bote, inilapat ang labi ng baso sa alak, at walang segundo ang lumipas ay naupos ko na agad ang una. Sumunod ang isa pa, hanggang sa napalitan na ito ng direktang lagok mula sa bote.

Hindi ko na napigilan ang pagdaloy ng luha ko. Isa-isa silang bumagsak sa pisngi ko, malamig at mahapdi. Isinandal ko ang ulo ko sa mesa, pinagmamasdan ang bote ng alak habang tuluyang natutunaw ang natitira kong lakas.

“Tangina naman, Arnold...” bulong ko, halos hindi marinig sa pagitan ng hikbi ko. “Bakit mo ako niloko? Bakit si Maica pa?”

Tinutulak ko ang bote ng alak palayo habang pilit kinakalma ang sarili, pero mas lalo lang akong nauhaw sa pait ng gabi.

***

Pagkalipas ng ilang oras, naroon na ako sa isang bar sa Makati—isa sa mga high-end lounge na madalas kong iwasan dahil ayokong ma-recognize ng media. Pero ngayong gabi, wala na akong pakialam. Nakatakip ang mukha ko ng cap at loose jacket, pero ang sakit sa dibdib ko ay lantad na lantad.

Uminom ako ng tequila, ng vodka, ng kung ano-ano pang hindi ko na maalala. Gusto ko lang mawala. Gusto ko lang makalimutan. Sa gitna ng usok, ng ilaw, at ng malakas na musika, doon ko nakita ang isang lalaki—tall, fair-skinned, may defined jawline at matalim na titig na parang kayang basahin ang buong kaluluwa mo. Hindi siya tipikal na lalaki sa bar. Wala siyang flashy na accessories, hindi siya pasigaw kung makipag-usap. Naka-simple lang siyang polo at slacks, pero halatang makapangyarihan. Iba ang aura niya—hindi basta mayaman lang, kundi may kontrol. May awtoridad. Parang alam niya kung paano ka buuin at sirain sa isang tingin.

“Mind if I sit here?” tanong niya, habang inilalapit ang sarili sa table ko.

Bahagya akong tumango kahit medyo malabo na ang paningin ko. Hindi ko alam kung dahil lasing na ako o sadyang gusto ko lang ng presensya ng isang estranghero. Basta ang alam ko, sa titig pa lang niya, alam kong hindi ako ligtas—at hindi ko rin ginusto maging ligtas.

“You look like you’ve had a long day,” sabi niya, sabay senyas sa bartender.

“Long week,” sagot ko habang nilalaro ang baso sa harapan ko. “Long life, actually.”

Ngumiti siya, isang uri ng ngiting hindi ko maipinta—tila puno ng lihim, ng karanasan, at ng panganib. “Sometimes, we need to forget. Even just for one night.”

Hindi ko alam kung bakit, pero tinanggap ko ang alok niya. Hindi ako nagtanong ng pangalan niya, at hindi rin siya nagtanong ng sa akin. Parang may silent agreement kami—isang gabi ng pagtakas.

Naglakad kami palabas ng bar ng tahimik. Sa elevator ng isang mamahaling hotel, naramdaman ko ang init ng kamay niya habang marahan niyang hinawakan ang baywang ko. Hindi siya nagsalita, pero ramdam ko ang intensyon sa bawat galaw niya.

Ang gabi ay naging isang malabong alaala ng init, laman, at alak. Wala akong hinanap kundi makalimot—kalimutan ang sakit, ang galit, ang pagkakanulo. Sa pagitan ng halik at ungol, binalot kami ng dilim at kahibangan. Ibinigay ko ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko kilala, hindi dahil sa pagnanasa, kundi dahil gusto kong patunayan sa sarili kong kaya ko ring makalimot. Kaya ko ring maging mapusok. Kaya ko ring magloko, gaya ng panlolokong ginawa ni Arnold sa akin.

Sa bawat haplos niya, pilit kong pinapatay ang kirot sa puso ko. Sa bawat ungol na binibitiwan ko, pilit kong tinatakpan ang sigaw ng konsensya. Hanggang sa pumikit na lang ako, tuluyan nang nilamon ng kawalan.

Pagmulat ko, unang bumungad sa akin ang kisame ng kwartong hindi ko pamilyar. Puti ang pintura, mamahalin ang ilaw sa kisame, at may malambot na linen na bumabalot sa katawan ko. Ramdam ko agad ang bigat ng ulo ko—sintigas ng bato, habang ang lalamunan ko’y tuyong-tuyo, parang disyerto sa ilalim ng araw.

Napansin kong panloob na damit ko lang ang suot ko—isang manipis na lace bra at itim na panty. Napakagat ako sa labi. Saka ko lang naisipang bumaling pakaliwa.

Doon ako muntik mapasigaw kasabay ng pagtaas ng pulso ko at mabilis na paghigpit ng dibdib ko ay ang pagbasa ng pangalan sa gilit ng dokumentong nakapatong sa nightstand.

Atty. Luigi Salazar.

Muntik na akong mawalan ng hininga.

Si Uncle Luigi ang lalaking kasama ko kagabi. Ang lalaking minsa’y naka-akbay sa nanay ko sa mga family gatherings. Ang lalaking tinatawag kong "Uncle Luigi" buong buhay ko.

Nanatili akong nakatitig sa kanya, hindi makagalaw. Hindi ako makapaniwala. Paanong ang lalaking tinuring kong tiyuhin, kapatid ng nanay ko, ang lalaking dapat ay nagbibigay ng proteksyon—siya pala ang kasama ko sa gabi ng kahinaan ko?

Mas lalo akong nanlumo nang unti-unti siyang gumalaw. Dahan-dahang bumukas ang kanyang mga mata—matatalim, mapanlikha, at puno ng kumpiyansa. Hindi siya mukhang nagulat. Hindi siya mukhang nagsisisi. At ang pinakanakakakilabot sa lahat… ngumiti siya.

Isang ngiting hindi dapat ipakita ng isang tiyuhin sa pamangkin niya. Isang ngiting may tinatagong pag-angkin.

“Gising ka na pala,” mahinang bulong niya, habang bumaling sa akin. “You slept like a baby, Maya.”

Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ako makapagsalita. Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang unti-unting bumabalik ang mga alaala ng gabi—ang mapanuksong titig niya, ang haplos sa beywang ko, ang pamilyar ngunit hindi ko ma-pinpoint na boses niya sa dilim. God. Bakit hindi ko nakilala?

“U-Uncle?” pautal kong tanong, halos hindi marinig ang sarili kong boses.

Pero imbes na gulat o hiya ang makita sa mukha niya, tumango lang siya.

“Maya,” aniya, saka marahang hinaplos ang buhok ko. “You’re more beautiful than I ever imagined.”

Para akong binagsakan ng langit at lupa. Hindi ito dapat nangyari. Hindi ito dapat totoo.

“A-Anong... anong ibig sabihin nito? Bakit—bakit hindi mo sinabi? Bakit hindi mo ako pinigilan?” nanginginig kong tanong, halos sumisigaw sa loob.

“Because you wanted it,” sagot niya, hindi man lang kumurap. “And I did too. From the moment I saw you, Maya, I’ve always wanted you.”

“Hindi... Tiyuhin kita... pamilya tayo!”

“Hindi kita itinuturing na pamangkin,” bulong niya. “At sa tingin ko, simula kagabi… alam mo na rin ’yon."

Hindi ako makapagsalita.

“Hindi mo ako matatakasan, Maya,” malamig, ngunit puno ng damdaming bulong ni Uncle Luigi. “Simula ngayong gabi… akin ka na.”

Tuluyan akong napaatras sa kama, nanginginig, nalilito, at punong-puno ng takot at galit sa sarili.