ตอนที่16 ความทรงจำเจ้าของร่าง

เงือกสาวยืนปั้นหน้าให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่รู้ว่าวีรกรรมของเธอจะไปถึงหูองค์ราชาและราชินีผู้ปกครองเมืองนี้หรือยัง

“ท่านมิควรทำเยี่ยงนี้เลยเจ้าหญิง หากท่านยังคงทำเรื่องมิสมควร ข้าจักต้องรายงานท่านเจ้าเมือง”

เมื่อความผิดถูกละเว้นเงือกสาวก็พอจะยิ้มออก จากนั้นจึงรีบคุกเข่าคำนับองครักษ์หนุ่มเป็นการขอบคุณ “ข้าขออภัย ข้าจักไม่ทำอีก”

ร่างของรณจักรปักษาสลายหายไปกับอากาศ ตัวของเจ้านาคทะเลก็ลงมากองกับพื้น

ชมชีวันค่อยๆ เงยหน้าเปิดตาทีละข้างเมื่อรู้ว่ารณจักรปักษาไม่อยู่แล้วก็ทิ้งตัวนั่งกับพื้นด้วยสีหน้าโล่งใจ ก่อนจะหันไปขมวดคิ้วใส่เจ้านาคทะเลที่นอนหงออยู่ตรงหน้า

“ไปทำยังไงให้จับได้ล่ะสามน”

“ก็ข้ามิรู้ว่าท่านรณจักร จักเห็นข้าด้วย ข้ากลัวแทบตายเจ้าหญิงยังมิวายบ่นข้าอีกฤา” สามนสะบัดหน้าหนีเจ้านายตน เขากลัวจนแทบหยุดหายใจเมื่อถูกรณจักรปักษาดึงหลังคอขณะที่กำลังปีนป่ายตามหาปักษิณสิงขร

“ข้าปลอบเจ้าก็ได้” ชมชีวันอุ้มเจ้านาคทะเลตัวกลมมากอดปลอบ ด้วยรู้ว่าตัวเองอยากรู้อยากเห็นจนลืมใส่ใจความรู้สึกของเพื่อนตัวน้อยไป

“ชิ...”

“อย่างอนข้านักเลยน่า ข้าขอโทษ แล้วได้เห็นว่าที่สวามีข้าฤาไม่”

“แค่ข้าย่างกายเข้าตำหนัก ยังไม่ขึ้นไปถึงหอนอนข้าก็ถูกหิ้วออกมาแล้ว อ่อ... ข้าเห็นว่าตอนนี้ตำหนักของท่านปักษิณกำลังตกแต่งเป็นเรือนหอ มีผ้าผืนงามสีสันสดใส รวมถึงไม้ดอกสีงามประดับประดาอยู่ทั่วตำหนักด้วย”

“เตรียมต้อนรับดีขนาดนี้แสดงว่าเขาต้องอยากอภิเษกกับข้ามากเลยใช่ฤาไม่”

“ว่ากันว่าท่านปักษิณต้องมีเจ้าหญิงเคียงข้างจึงจักมองเห็น คงอยากอภิเสกกับท่านเพราะเหตุผลนี้นี่แหละ”

“แต่ข้ามิได้อยากอภิเษกกับท่านปักษิณแม้แต่น้อย”

“ข้ารู้ ถ้าเจ้าหญิงอยากจักออกไปจากที่นี่ก็มีเพียงไม่กี่วิธีที่ท่านจักได้ออกไป”

“อย่างไร” ชมชีวันถลึงตามองเจ้านาคทะเลอย่างมีความหวัง

“มีชู้ ฤาไม่ก็ปลิดชีวิตสวามีของเจ้าหญิง”

รอยยิ้มความหวังที่เพิ่งจะมีเหือดหายไปจากสีหน้าของชมชีวัน “ทีหลังไม่ต้องออกความเห็นก็ได้” เอ่ยจบเธอก็ปล่อยเจ้านาคตัวกลมล่วงผล็อยไปกับพื้นตามเดิม

“ก็ข้าพูดเรื่องจริง ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่ข้าด้วย”

“ถ้าข้าทำเช่นนั้นเผ่าพันธ์เงือกได้เสื่อมเสีย รวมไปถึงชีวิตของข้าก็จักเสียไปด้วย ข้ามิอยากคุยกับเจ้าแล้ว”

สามนยกมือเล็กทั้งสองเกาหัวแกรกๆ จากนั้นก็กระโจนออกไปนอนพักอยู่บนฟูกนอนของตัวเอง

ชมชีวันไปนั่งที่ขอบหน้าต่าง มองทอดไปยังบริเวณรอบๆ ด้วยใจห่อเหี่ยว ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวของเธอที่อยู่ในโลกปัจจุบันจะเป็นยังไงบ้าง หากมนตรามัจฉาไปอยู่ในร่างของเธอตามที่ท่านผู้เฒ่าเต่าบอกจริงๆ ตอนนี้จะสับสนแค่ไหน อีกทั้งเรื่องที่เธอไม่ได้เป็นภรรยาของอัคคีจริงๆ นั่นอีก ไม่รู้ว่าตอนนี้ความลับแตกไปแล้วหรือยัง ยิ่งคิดก็อดที่จะกังวลไม่ได้

“เอ๋...” ในระหว่างที่นั่งทอดสายตาไปยังรอบตำหนักที่เต็มไปด้วยพืชพรรณใหญ่เล็ก จู่ๆ สมองของเธอก็ฉายภาพวันเก่าๆ ขึ้นมา ทว่าเรื่องราวในความทรงจำนั้นไม่ใช่ของเธอ

“ความทรงจำของคุณเหรอมนตรามัจฉา” ภาพที่เธอเห็นเป็นภาพสรรพสัตว์ในท้องทะเลที่เข้ามาทักทายมนตรามัจฉายามได้ออกไปแหวกว่ายตามท้องมหาสมุทร อีกทั้งภาพวันที่มนตรามัจฉาได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับองค์ราชาและราชินีก็ยังส่งความรู้สึกอบอุ่นหัวใจมาให้เธอด้วย

“ท่านว่าอันใดฤา” สามนผงกหัวขึ้นเมื่อได้ยินเจ้านายตนพึงพำออกมาเบาๆ

“เมื่อก่อนข้าซุกซนมากใช่ฤาไม่สามน”

“ใช่ เจ้าหญิงซุกซนมาก แม่ข้าเคยเล่าว่าตอนข้าเพิ่งเกิด เจ้าหญิงขโมยข้าไปเลี้ยงด้วย ตอนนั้นบ้านข้าเลยวุ่นวายไปหมด”

“ใช่สิ ตอนนั้นเจ้ายังพูดไม่ได้ เอาแต่ร้องอย่างเดียว” ชมชีวันเอ่ยปนขบขัน เพราะเรื่องนี้เธอก็รับรู้ได้จากความทรงจำของมนตรามัจฉาเช่นกัน

“ตอนนั้นข้าตีเจ้า แต่เจ้าจำมิได้หรอก”

“มิต้องปดข้าหรอกเจ้าหญิง ถึงแม้ท่านจักซุกซนเพียงใด แต่ท่านก็มิเคยคิดร้ายกับใคร”

“แต่ตอนนี้ข้ามิใช่เงือกสาวตนเดิมอีกแล้ว”

“ข้ารู้ องค์ราชาบอกกับข้าว่าเจ้าหญิงไม่เหมือนเงือกตนเดิม แต่ว่าก็สั่งให้ข้าดูแลเจ้าหญิงด้วยชีวิต ข้าก็จักทำเช่นที่เคยรับปากองค์ราชา”

“ข้ามิต้องให้ใครมาดูแลหรอกน่า แต่เจ้ามาอยู่เป็นเพื่อนข้า ข้าก็ดีใจมากแล้ว อ่อ...แล้วทำไมเจ้าจึงไม่กลายร่างเหมือนข้า หรือสัตว์ตนอื่นๆ”

“ข้ามิอยากให้ใครเห็นหน้าตาของข้า เพราะข้ารูปงาม กลัวตนอื่นหวั่นไหว”

“โหย...” ชมชีวันส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปนอกหน้าต่าง อยากจะพูดเหลือเกินว่ามีสัตว์หนึ่งตนกำลังหลงตัวเอง ทว่าพูดไปอีกฝ่ายก็ไม่ได้เข้าใจอยู่ดี ตอนนี้เธอกำลังสนใจกับการจับความทรงจำและความรู้สึกของมนตรามัจฉามากกว่า

ร่างสูงใหญ่เจ้าของเรือนผมดำขลับหยิกยาวประบ่าเปลือยท่อนบนนุ่งเตี่ยวสีแดงเดินเท้าเปล่าเข้ามานั่งต่อหน้าองครักษ์หนุ่มที่เพิ่งเข้ามาหาเขาในถ้ำน้ำตก แม้นดวงตาจะมองไม่เห็น ทว่าประสาทสัมผัสของปักษิณสิงขรก็ดีเยี่ยม ฟังน้ำเสียงฝีก้าวขององครักษ์ที่เข้ามาหาไม่นานก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร

“นางแปลกประหลาดเช่นที่เขาพูดกันฤาไม่ท่านรณจักร” ปักษิณสิงขรเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบ

“ถึงนางจักแปลกประหลาดทางวาจาแลกิริยา แต่แววตาของนางดูมิมีพิษภัย ท่านวางใจได้”

“เรื่องนางข้ามิได้กังวลมากมายนัก แต่หากข้ามองเห็น ข้าคงมิได้อยู่เฉยเช่นนี้”

“มีเหล่าสรรพสัตว์มากมายที่อยากให้ท่านได้ปกป้อง เมื่อมีกำลังก็จงจักใช้กำลังให้คุ้มค่าเถิด”

“ข้ารู้ ข้ากำลังทำใจ” บุตรของครุฑชนชั้นปกครองที่ต้องระหกระเหินจากสวรรค์วิมานมาอยู่กลางป่ากลางดงเช่นเขา ก็ไม่พ้นหน้าที่ปกป้องดูแลเหล่าสรรพสัตว์ในป่า ตอบแทนที่ทุกตนได้เลี้ยงดูฟูมฟัก เรื่องกำลังของการปกป้องเขาไม่เคยคิดอิดออด ทว่าเรื่องที่หนักใจก็เพราะรู้ว่าหากเขาสามารถมองเห็นได้แล้ว ปัญหามากมายจุกจิกนอกเหนือจากการดูแลความเรียบร้อยของผืนป่าจะมาหาเขาไม่ขาดสาย ดูได้จากการที่มีทั้งสองเผ่าพันธุ์ส่งบุตรีมารอเป็นสนมให้กับเขา โดยที่เขาไม่ได้ต้องการ เหตุผลก็เพราะสัตว์เหล่านั้นต้องการที่จะมีอำนาจ และการกระหายอำนาจโดยที่ไม่จำเป็นนี่แหละที่จะนำพาซึ่งความสูญเสีย