ตอนที่15 เหมือนแม่มากจริงๆ

ชมชีวันมาถึงตำหนักของชลามัจฉาก็วิ่งไปรอบตำหนัก เพราะที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงต้นไม้ใหญ่ที่เป็นที่อยู่หลับนอนเท่านั้น แต่หลังตำหนักมีรากไม้ขนาดใหญ่ขดโอบล้อมเกิดเป็นบ่อน้ำสีฟ้าสวยและรอบๆ ก็มีไม้ดอกหลากสีสันเป็นที่น่ามองอีกด้วย

“ข้าชอบสระน้ำนี้เจ้าค่ะท่านน้า ข้ามาหาท่านบ่อยๆ ได้ไหมเจ้าคะ”

“เรือนหอของเจ้าจักมีเช่นกัน หลังเจ้าร่วมหอกับท่านปักษิณสิงขร รากไม้จากตำหนักจักขยายรากเกิดเป็นบ่อน้ำให้เจ้าได้แหวกว่ายยามคะนึงหาเมืองเกิดที่จากมา”

“แต่ข้าอยากมาที่นี่” ที่พูดออกไปเมื่อครู่เพียงต้องการหาข้ออ้างมาอยู่ใกล้ชลามัจฉาเท่านั้น

“ตามใจเจ้าเถิด”

“ท่านพี่อยากมาหาข้าใช่ฤาไม่เล่า” มีนามัจฉาอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ด้วยรู้ว่าญาติผู้พี่ต้องอยากพาเธอไปหาอะไรทำสนุกๆ เช่นครั้งที่เธอกลับไปเยี่ยมเยียนถึงมหาสมุทรกว้างใหญ่แน่นอน ที่นั่นเป็นถิ่นของมนตรามัจฉา แต่ที่นี่เป็นถิ่นของเธอ มีหลายอย่างเลยที่เธออยากให้มนตรามัจฉาไปพบไปเห็นเหมือนกับสิ่งที่เธอได้เห็นในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล

“ให้จำเอาไว้ว่าเจ้าจักพาพี่เจ้าซนมิได้แล้วหนา” ชลามัจฉาเหมือนจะรู้ทันว่าลูกสาวของเธอกำลังคิดอะไรจึงต้องเอ่ยปากปรามเอาไว้ก่อน เพราะหลังจากนี้มนตรามัจฉาจะกลายเป็นราชินีองค์ต่อไปของเมืองนี้ หากทำสิ่งใดให้มีข้อกังขากับสัตว์หลายตนที่นี่จะมีปัญหาในตอนขึ้นรับตำแหน่งในภายภาคหน้า

“ข้าเข้าใจท่านแม่ แต่หากมิมีผู้ใดรู้ว่าพวกเราทำอันใด ก็มิเป็นไรใช่ฤาไม่”

ชมชีวันได้ยินเช่นนั้นก็ส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับมีนามัจฉา ดูท่าญาติผู้น้องของมนตรามัจฉาตนนี้จะมีนิสัยไม่ได้ต่างจากเธอเท่าไรนัก ทั้งยังพูดถูกใจเธออีกต่างหาก

“พวกเจ้านี่หนา” ชลามัจฉาส่ายหัวน้อยๆ เมื่อเห็นสายตาของลูกและหลานที่กำลังจ้องมองกัน

“ไปยกเครื่องพิธีมาเถิดมีนา ข้าจักต้องสอนพี่เจ้าแล้ว”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

“ให้ข้าช่วยฤาไม่” ชลามัจฉาดึงมือของหลานสาวเอาไว้ไม่ให้เดินตามลูกสาวเธอไป

“เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า”

“เรื่องอันใดฤาท่านน้า”

“ข้ารู้เรื่องของเจ้าทุกอย่าง ข้าสื่อสารกับท่านพ่อแลท่านแม่เจ้าได้ แม้นในร่างนี้จักมิใช่หลานของข้า แต่ข้าจักดูแลเจ้าอย่างดีที่สุด แลข้าจักช่วยเจ้าทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าได้กลับไปยังที่เจ้าจากมา”

“ท่านรู้ก็ดีแล้ว ท่านรู้ไหมว่าท่านเหมือนกับแม่ของข้ามากแค่ไหน”

“หากเจ้าอยากเคารพข้าเหมือนแม้ของเจ้า ข้าก็มิว่า ข้าพูดไปแล้วว่าอยู่ที่นี่ ข้าจักเป็นแม่ให้เจ้า เจ้าจงปรับตัวเข้ากับทุกตนที่นี่ให้ได้มากที่สุด แล้วเจ้าจักอยู่ได้อย่างสบาย”

ชมชีวันโผกอดชลามัจฉาอีกครั้ง ไม่เพียงรูปร่างหน้าตาของชลามัจฉาจะละม้ายคล้ายกับแม่ของเธอเท่านั้น อีกอย่างที่เหมือนกันมากก็คือความใจดีมีเมตตาต่อผู้อื่น จะว่าไปหากถึงวันที่เธอจะต้องจากที่นี่ไป คงมีความทุกข์ใจไม่น้อย เพราะตอนนี้เธอเหมือนได้แม่กลับคืนมา ทว่าวันที่ต้องกลับไปเธอก็ต้องเสียแม่ของเธอไปเหมือนเดิม

สองแม่ลูกจัดเตรียมตั้งโต๊ะพร้อมวางเครื่องเงินให้เหมือนของใช้ในวันงานพิธีมากที่สุด ชมชีวันมองไปยังเครื่องเงินที่รูปทรงคล้ายพวกชุดชงน้ำชาไม่ละสายตา ทั้งกังขาในใจว่าหรือพิธีแต่งงานของที่นี่จะมีพิธียกน้ำชาเหมือนพิธีของคนไทยเชื้อสายจีนทำกัน

“ของพวกนี้คือชุดชงชาใช่ฤาไม่เจ้าคะท่านน้า”

“ชุดชงชาคืออันใดข้ามิเข้าใจ แต่ของพวกนี้คือหม้อต้มน้ำว่านโชคดี ในวันอภิเสกสมรสเครื่องใช้พวกนี้จักเป็นชุดทองเหลือง เจ้าแลท่านปักษิณจักต้องเป็นผู้บรรจงลงว่านแห่งความโชคดีลงไปในหม้อต้มก่อนจักเริ่มทำพิธิอันเป็นมงคล แลหลังจบพิธี เจ้ากับท่านปักษิณก็จักต้องเป็นผู้มอบน้ำว่านโชคดีให้ทุกตนที่มาจากเผ่าต่างๆ ได้ดื่มกันครบ”

“หม้อนิดเดียว แสดงว่ามากันไม่เยอะใช่ฤาไม่เจ้าคะ”

“หม้อทองเหลืองจากการประทานขององค์อิศวร มิมีวันหมดจนกว่าจักถึงแขกตนสุดท้ายของงาน”

“ท่านพ่อเล่าให้ข้าฟังว่า วันอภิเสกของพวกท่านทั้งสองต้องยืนแจกจ่ายน้ำว่านกันร่วมสามวันสามคืนเลยหนาท่านพี่”

“ฮะ!” มือเรียวยกทาบอกก่อนจะทิ้งก้นลงไปกับม้านั่งตัวยาว แขกที่มาหาดื่มเองแบบบุฟเฟต์ไม่ได้หรือยังไงจึงต้องให้เธอและเจ้าบ่าวยืนแจก พิธีนี้ล้มเลิกไปได้ไหมเนี่ย

สองแม่ลูกยืนขบขันเงือกสาวที่กำลังแสดงอาการตกใจออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด เพราะพิธีการข้อนี้นี่แหละที่ทำให้มีนามัจฉาเองไม่อยากจะมีคู่ครองเช่นนกยักษ์ในรุ่นราวคราวเดียวกันที่ออกเรือนกันไปนักต่อนัก

วันทั้งวันชมชีวันถูกชลามัจฉาและมีนามัจฉาสอนให้เรียนรู้ถึงพิธีการอย่างละเอียดจนแทบจะไม่ได้นั่ง ทว่าดีอย่างหนึ่งที่เธอได้รับประทานเนื้อสัตว์และของหวานต่างจากวันอื่นที่มีแต่ผักลงไปในท้อง

ชมชีวันกลับมาถึงหอนอนก็ทิ้งตังลงบนฟูกแสนนุ่ม สายตาของเธอว่างเปล่าเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ทว่าอย่างน้อยเธอก็พอจะโล่งใจได้ไปหนึ่งเปราะเรื่องงานพิธี ด้วยข้อที่ว่าเธอไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดเรื่องพิธีการมากหากปักษิณสิงขรเห็นตรงกับเธอ ทว่าเรื่องสำคัญที่ต้องระวังก็คือในระหว่างที่อยู่ในพิธี เธอห้ามถูกเนื้อต้องตัวของปักษิณสิงขรเด็ดขาด เพราะหากยังไม่เข้าหอ ก็เท่ากับว่าการแต่งงานของเธอกับปักษิณสิงขรยังไม่เป็นอันจบสิ้น

เมื่อความกังวลเรื่องงานพิธีจบลง บางเรื่องที่เธอลืมไปเสียสนิทก็ทำให้ต้องดีดตัวผึงลุกออกมาจากฟูกนอนแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง

“สามนยังไม่กลับมาอีกเหรอ” เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่ามอบหน้าที่ให้สามนไปทำอะไรให้ ทว่าก็ต้องมีสีหน้าแปลกใจเมื่อพ้นหนึ่งชั่วยามมานานมากแล้ว เจ้านากทะเลยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย

“แอบไปเที่ยวที่ไหนจนเพลินแล้วมั้งเนี่ย”

“ข้าอยู่นี่เจ้าหญิง”

ชมชีวันมองตามเสียงของสามนไม่กี่ลมหายใจองครักษ์รูปงามร่างสูงใหญ่ที่นุ่งเตี่ยวสีน้ำตาลเพียงตัวเดียวก็หิ้วคอเจ้านากทะเลออกมาจากมุมมืดของหอนอน

“เอ่อ...” ชมชีวันพูดอะไรไม่ออกเพราะจำได้ว่าคนที่กำลังหิ้วสามนอยู่นั่นคือรณจักรปักษา องครักษ์คู่กายของปักษิณสิงขร เท่ากับว่าแผนของเธอแตกแล้วสินะ