ตอนที่17 อย่างกับถอดแบบกันมา

เจ้านากตัวกลมกระโจนไปมายังโถงใหญ่ของตำหนักหลายครั้งหลายครา ทว่าก็เรียกร้องความสนใจให้สายตาของเงือกสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอยหันมามองตนไม่ได้

“เหตุใดวันนี้ท่านจึงดูเงียบ ฤาท่านไม่พอใจที่เช้านี้ได้กินแต่ผัก”

“เปล่าหรอก ข้าแค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ”

“เรื่องอันใดฤาเจ้าหญิง”

“เจ้าเชื่อเรื่องสลับร่างฤาไม่สามน”

“ข้ามิเคยได้ยิน แต่ข้าเคยคิดว่าเรื่องที่ท่านว่าสามารถเป็นไปได้ หากข้าได้เล่าเรียนวิชาจากท่านผู้เฒ่าทรงกลดได้นานกว่านี้ ข้าจักถามท่านผู้เฒ่าในข้อนี้เช่นกัน”

ชมชีวันอมยิ้มอ่อน เธออยากให้สามนได้รู้ว่าเรื่องที่สามนกำลังสงสัยมันเกิดขึ้นได้จริง ทว่าก็ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะพูดออกไปตอนนี้ และที่เธอกำลังนั่งนิ่งอยู่นั้นไม่เพียงนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทว่าเธอกำลังรับรู้ถึงความทรงจำของมนตรามัจฉาอยู่ต่างหาก และยิ่งรู้ความรู้สึกนึกคิดของเจ้าของร่างกายนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งสงสารมนตรามัจฉามากเท่านั้น

ตั้งแต่เล็กจนโตมนตรามัจฉาถูกจำกัดพื้นที่โดยที่ไม่รู้เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ไม่แปลกเลยที่เธอจะรู้สึกอึดอัดและเสียใจที่ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อิสระเช่นเงือกตนอื่นๆ จึงทำให้เธอได้แอบหนีมาท่องเที่ยวเพื่อดูโลกภายนอกจนต้องถูกลงโทษจับขังเอาไว้ หากเป็นเธอก็คงจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน ทว่าตอนนี้เธอก็เชื่อว่ามนตรามัจฉารู้ยังไม่รู้ความจริงว่าทำไมท่านพ่อกับท่านแม่ถึงได้จำกัดบริเวณแบบนั้น หากเป็นไปได้เธอก็อยากให้เจ้าของร่างกายได้รับรู้ เพราะความรู้สึกน้อยใจพ่อกับแม่ของเธอจะได้หายไป และได้รู้เจตนาที่ดีขององค์ราชาและราชินีเงือกสมุทรเสียที

“ท่านพี่”

ได้ยินเสียงมีนามัจฉา เงือกสาวก็ผุดลุกไปยืนหลังติดกำแพงในทันที ดวงตาคู่สวยฉายแววตระหนกไม่น้อยเมื่อเห็นหน้าญาติผู้น้องของตน เพราะไม่รู้ว่ามีนามัจฉาจะมาตามเธอไปเรียนรู้อะไรเพิ่มอีก

“มาหาข้ามีอันใด เมื่อวานยังสอนเรื่องพิธีการมิหมดฤา”

“มิใช่ ท่านแม่ให้ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนท่านพี่ ข้าเอาคันฉ่องมาให้ท่านด้วย เห็นท่านบอกข้าว่าที่ตำหนักมิมี”

รู้ดังนั้นชมชีวันก็ค่อยหายใจหายคอได้คล่อง “ขอบใจเจ้ามาก มานั่งก่อนสิ” ชมชีวันเดินเข้ามารับคันฉ่องทรงกลมสีเงินจากมือของมีนามัจฉา

“เจ้าค่ะ สามน มานั่งบนตักข้า” นั่งลงได้มีนามัจฉาก็เรียกเจ้านากทะเลตัวกลมให้มานั่งบนตัก นานแล้วที่ไม่ได้เจอเพื่อนตัวน้อยจึงขอกอดให้ชื่นใจเสียหน่อย

ชมชีวันหย่อนก้นนั่งลงได้เธอก็รีบยกคันฉ่องขึ้นมาส่องใบหน้า วินาทีแรกที่ได้เห็นใบหน้าของมนตรามัจฉา แววตาก็เริ่มฉายแววความฉงน “ใบหน้านี้...” เหมือนกับใบหน้าของเธอราวกับถอดแบบกันมา เป็นไปได้ยังไงกัน

เมื่อนเกิดความสงสัยหนักเข้า ก็มิวายนึกถึงเรื่องแลปกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ในเมื่อดวงจิตของเธอก็มาอยู่ในร่างของเงือกสาวได้ ก็ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องตกใจกับเรื่องบังเอิญเท่าไรนัก โลกนี้มีอะไรมากกว่าที่เธอรับรู้เช่นที่ผู้เฒ่าทรงกลดพูดจริงๆ นั่นแหละ

“มีอันใดฤาท่านพี่”

“เปล่าหรอก ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าอยู่พอดี”

“เรื่องใดฤาท่านพี่”

“ข้าอยากรู้ว่าท่านปักษิณสิงขรหน้าตาเป็นเช่นไร เมื่อวานข้ามิกล้าถามต่อหน้าท่านน้า”

“ท่านพี่ปักษิณมีรูปงาม แต่ท่านพี่มิค่อยออกมาให้ใครได้เห็น”

“รูปงามของเจ้า งามขนาดไหน มีซิกแพค มีกล้ามโตไหม นิสัยเป็นยังไง”

“ข้ามิเข้าใจคำว่าซิกแพค กล้ามแขนก็ปกติทั่วไป ท่านพี่ปักษิณมีรูปร่างสูงใหญ่ คล้ายท่านรณจักรปักษา ส่วนอุปนิสัยท่านพี่ชอบเก็บตัว อาจเป็นเพราะมองโลกภายนอกมิเห็น”

“แล้วเจ้าชู้ไหม ได้ยินว่าท่านปักษิณสิงขรมีสนมตั้งสองตน”

“พวกนางถูกส่งมาเป็นสนมก็จริง แต่ก็มิเคยได้รับใช้ท่านพี่ปักษิณ”

“เป็นไปได้ยังไง หรือว่าอีตานี่ไม่ชอบผู้หญิง” คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นขึ้นเพราะเกิดความกังขาในใจเรื่องความนิยมชมชอบของโอรสเจ้าเมือง

“ว่าอันใดฤาท่านพี่”

“อ๋อ...เปล่า เอ่อ ตำหนักนี้เขาห้ามส่งเนื้อสัตว์ฤา ทำไมข้าสั่งอาหารที่มีเนื้อสัตว์ไม่เคยได้มาเลย ได้มาแต่ผัก ข้าได้กินเนื้อปลาจากตำหนักของเจ้าเมื่อวานนี้เอง”

“มีสิท่านพี่ สัตว์ทุกตนที่ประจำอยู่ในโรงครัวล้วนขอเนื้อสัตว์ได้ทุกอย่าง”

“แสดงว่าพวกโรงครัวมิคิดจักทำให้ข้า” รู้ดังนั้นชมชีวันก็กำหมัดแน่น

“แต่ท่านแม่เคยเล่าว่า ตามวิสัยของเงือก มิชอบกินเนื้อสัตว์ตนอื่น เมื่อวานที่ข้าเห็นท่านพี่กินเนื้อปลาข้าก็แปลกใจเหมือนกัน”

“แล้วเจ้าเคยกินฤาไม่”

“เคยสิท่านพี่ ข้าเป็นลูกครึ่งนกยักษ์ ข้ากินมาแทบทุกอย่างแล้ว”

“ถ้าอย่างงั้นวันนี้เจ้าพาข้าเข้าไปในโรงครัวได้ฤาไม่”

“ได้สิท่านพี่ ท่านอยากไปที่ใด ข้าจักพาท่านไปทุกแห่งหน”

“พวกท่านทั้งสองจักพากันซนมิได้หนา” สามนต้องรีบปรามสองพี่น้องที่กำลังมองหน้ากันด้วยสายตามีเลศนัย หากเกิดเรื่องผิดพลาดประการใดกับเจ้าหญิงแห่งเมืองเงือกสมุทรก็เท่ากับว่าเขาทำหน้าที่บกพร่อง เสื่อมเสียชื่อเสียงของนากทะเลอย่างเขา

“ได้ ถ้ามิมีใครรู้”

“ถูกต้องที่สุด”

“เฮ้อ...” สามนเห็นสองพี่น้องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเช่นนี้เห็นทีภายภาคหน้าเขาได้เหนื่อยแน่นอน

สองพี่น้องพากันเดินตรงไปยังโรงครัวใหญ่ท้ายป่าที่รายล้อมไปด้วยพืชพรรณหลากหลายชนิด ชมชีวันมองพวกพืชพรรณเหล่านั้นด้วยความตื่นตา เพราะที่แห่งนี้มีทั้งท้องทุ่งกว้างใช้ในการทำเกษตรเหมือนกับโลกที่เธอได้จากมา อีกทั้งพืชพรรณบางชนิดก็เป็นที่คุ้นตา และอีกหลายชนิดที่เธอไม่เคยรู้จัก ทว่าพื้นที่กว้างใหญ่นี้กลับเหมือนไร้ผู้ดูแล

“ที่นี่มิมีใครมาดูแลฤา”