ตอนที่28 การสูญเสีย

เช้าของวันใหม่ไม่ค่อยเป็นที่น่าสดใสนัก มนตรามัจฉาตื่นขึ้นมาก็มารับรู้เรื่องที่น่าเศร้าสลดขึ้น เพราะสมานได้จากโลกนี้ไปแล้ว เท่าที่เจ้าหน้าที่สันนิษฐานเป็นเพราะดื่มเหล้ามากเกินไปทำให้มีปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดสูงจนทำให้หัวใจวายเสียชีวิตในค่ำคืนที่ผ่านมา

มนตรามัจฉาในชุดเสื้อเชิ้ตพร้อมกางเกงขายาวสีดำ เธอสะพายกระเป๋าเตรียมตัวที่จะไปช่วยงานป้าน้อยที่วัดในช่วงบ่าย ทว่าก่อนไปก็เดินเข้ามายืนที่หน้าต้นไม้ใหญ่ เพราะยังมีเรื่องที่ยังค้างคาใจที่จะต้องคุยกับนางไม้

“ท่านบอกข้าว่าจักจัดการสามีของป้าน้อยเอง เหตุที่ทำให้ลุงหมานต้องตาย เป็นเพราะ...”

“มิใช่ข้าที่ทำให้คนผู้นั้นตาย” สาลิกาปรากฎกายให้มนตรามัจฉาได้เห็นก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยคำถามจบ “คนผู้นั้นถึงคราวตายแล้วต่างหาก ถึงเพลาที่คนผู้นั้นจักต้องกลับไปชดใช้กรรมของตัวเองแล้ว ข้ามิมีสิทธิ์ทำให้ใครอยู่หรือใครตายหรอกหนา”

“ข้าขออภัยที่คิดเช่นนั้น”

“ข้าเข้าใจเจ้า เจ้าจักเดินทางไปที่วัดใช่ฤาไม่”

“เจ้าค่ะ ข้าอยากไปช่วยป้าน้อย”

“จักมีหญิงสาวนามว่ากระถินมาหาเจ้า หากเจ้าอยากรู้สิ่งใดให้นึกถึงข้าในใจ ถึงข้าจักไปหาเจ้ามิได้ แต่ก็พอจักสื่อสารกับเจ้าได้”

“เป็นคนที่ข้าต้องช่วยใช่ฤาไม่เจ้าคะ”

ใบหน้าอันงดงามของสาลิกาค่อยๆ พยักหน้ารับเล็กน้อยจากนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายเข้าไปในต้นไม้ใหญ่

มนตรามัจฉาเดินตรงไปยังรถเก๋งคู่ใจของชมชีวัน หญิงสาวเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยก็หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พรางนึกถึงวัฏจักรของชีวิตมนุษย์ที่เปราะบางไม่ได้ต่างจากชีวิตของเธอในโลกมิติ ทุกคนมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย แม้ในโลกของเธอนั้นจะมีคนมีวิชาอาคมสามารถรักษาเนื้อรักษาตัวหรือช่วยชีวิตสรรพสัตว์ตนอื่นได้ ทว่าก็ไม่มีใครหนีพ้นการตายได้เช่นกัน เพราะฉะนั้นหากวันนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอก็จะขอทำตัวให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

มนตรามัจฉาขับรถเข้ามาจอดที่ใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่กำลังออกดอกสีเหลืองนวลบานสะพรั่ง วัดแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และลานดินกว้าง หน้าศาลาการเปรียญตอนนี้เริ่มมีคนเข้ามาประปราย มนตรามัจฉาลงจากรถได้เธอก็รีบเดินไปยังศาลาการเปรียญทันที

ในระหว่างที่มนตรามัจฉากำลังเดินเข้าไปในศาลาการเปรียญเธอก็สังเกตเห็นว่าผู้คนที่กำลังจับกล่ามพูดคุยทักทายกันคราแรกได้หยุดการสนทนาก่อนจะปรายสายตามองมายังเธอกันเป็นตาเดียว อีกทั้งสายตาที่มองมานั้นเหมือนว่ากำลังตื่นกลัวอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอเองก็เดาไม่ออกว่าทำไมเธอถึงได้สายตาเหล่านั้นมา

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะป้าน้อย”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะหนูชมพู เตรียมศาลาเสร็จทุกอย่างแล้ว เหลือแค่รอให้ลูกป้าพาศพพ่อมันกลับมาแล้วก็รอร้านอาหารเอาอาหารชุดมาส่งเอาไว้ให้แขกที่มาเท่านั้น การมีเงินนี่มันทำให้ชีวิตง่ายขึ้นจริงๆ นะ”

“เอ่อ...แล้ว ป้าน้อยรู้ไหมคะว่าทำไมคนอื่นถึงมองฉันแปลกๆ”

“เฮ้อ...ก็คนพวกนั้นมันคิดว่าเป็นเพราะนางไม้โกรธตาหมานแล้วเอาชีวิตไปน่ะสิ”

“ไม่ใช่ฝีมือของนางไม้นะคะ” และแล้วเธอก็ได้คำตอบของสายตาตื่นกลัวของคนอื่นที่มองมายังเธอเสียที ทว่าเรื่องนี้เหมือนจะมีคนเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว

“ป้าก็เชื่อแบบนั้น แล้วป้าก็อธิบายไปแล้วด้วยว่าตาหมานตายเพราะกินเหล้า แต่ชาวบ้านก็คือชาวบ้าน อยากเชื่ออะไรก็จะเปลี่ยนความคิดยาก หนูชมพูเข้าใจนะลูก”

“ค่ะ แล้วป้าน้อยเสียใจไหมคะที่จู่ๆ ลุงหมานก็จากไป”

“ตอนแรกที่รู้ข่าวก็ใจหายนะ แต่ก็ถือว่าป้าหมดเวรหมดกรรมกันแล้ว”

“ป้าน้อยให้เอาของไว้ที่ไหนคะ”

ในขณะที่นั่งคุยกันอยู่ที่หน้าศาลาการเปรียญก็มีหญิงสาววัยรุ่นหน้าตาสะสวยรูปร่างผอมสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงวอมขายาวเดินเข้ามาหาทั้งสอง

“เอาขึ้นมาไว้หลังศาลาเลยลูก แล้วมาคนเดียวเหรอ”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวป้าไปช่วยขนนะ”

มนตรามัจฉาพอจะเดาออกแล้วว่าหญิงสาวน่าจะเข้ามาส่งอาหารที่ป้าน้อยเตรียมเอาไว้ให้แขกในวันนี้ เธอจึงเดินตามทั้งสองไปเอาของในท้ายรถกระบะ

เหล่าคนที่อยู่หน้าศาลาการเปรียญเห็นว่าพวกเธอกำลังขนอาหารไปเก็บไว้หลังศาลาการเปรียญทุกคนก็กรูกันเข้ามาช่วย ของจากท้ายรถกระบะทั้งหมดเลยเข้าไปอยู่ที่หลังศาลาการเปรียญภายในไม่ถึงสิบนาที หลังจากเสร็จงานตรงนี้คนอื่นๆ ก็แยกตัวไปนั่งจับกลุ่มคุยกันอีกครั้ง หากให้มนตรามัจฉาเดาก็คงไม่มีใครคิดอยากจะเข้าใกล้เธอด้วยกลัวว่าอาจจะทำอะไรให้เธอไม่พอใจแล้วคิดว่านางไม้จะมาลงโทษ

“พวกเขาคงจะกลัวฉันจริงๆ สินะคะ”

“หนูชมพูกังวลไหมลูก ถ้ากังวลป้าจะไปพูดกับพวกเขาอีกรอบ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้าน้อยบอกเองนี่คะว่าพวกเขาเชื่ออะไรก็จะเชื่อแบบนั้น”

“จ้ะๆ เดี๋ยวป้าขอไปซื้อซองขาวหน้าวัดก่อนนะ ต้องเอาไว้ใส่ปัจจัยให้พระน่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ค่ะ ป้าน้อยเดินหลายรอบแล้ว”

“ก็ได้จ้ะ ขอบใจนะ”

“ค่ะ”

มนตรามัจฉาเดินออกมาจากศาลาได้ก็มุ่งหน้าตรงไปยังร้านขายของหน้าวัด ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินได้กี่ก้าว หญิงสาวที่มาส่งอาหารให้ป้าน้อยก็เดินเข้ามาขวางหน้าของเธอเอาไว้ก่อน

“มีอะไรเหรอคะ”

“ฉันชื่อกระถิน นางไม้บอกให้ฉันมาหาพี่น่ะค่ะ”