ตอนที่27 บุกรุก

ชื่นชีวาเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี ทั้งกลิ่นธูปควันเทียนก็เริ่มขโมง เธอจึงต้องรีบพุ่งตัวเข้าไปหยุดสถานการณ์ตรงหน้าก่อน

“ทุกคนกำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลอยู่นะคะ หยุดจุดธูปกันเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“แต่พวกเราอยากถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเหมือนนังน้อยบ้างนี่นา จะเก็บเงินพวกเราก็ได้ แต่ขอให้เราได้ขอหวยจากต้นไม้นี้ก่อนได้ไหม หรือไม่ถ้าไม่ให้ขอหนูชมพูก็บอกหวยพวกเรามาสิ ได้ข่าวว่าคุยกับนางไม้ได้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่/ใช่” เมื่อหัวโจกเอ่ยนำ เหล่าคนพื้นที่ที่มารวมตัวกันก็ว่าตาม

“ไปกันใหญ่แล้วค่ะ ชมพูจะไปสื่อสารกับนางไม้ได้ยังไง ถ้าพวกป้าๆ ลุงๆ อยากจะมาขอหวยที่นี่ฉันก็มีข้อแม้ค่ะ”

“ยังไงว่ามาเลย”

ชื่นชีวาหันมามองหน้าชมชีวันที่อยู่อยู่ไกลๆ เพราะเธอก็ยังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน หากจะไล่ผู้คนเหล่านี้ออกไปเลยก็คงจะทำได้ยาก ทว่าจะให้มาจุดธูปจุดเทียนก็กลัวกลิ่นธูปควันเทียนจะรบกวนลูกหอ หากเลวร้ายกว่านั้นก็อาจจะเกิดอัคคีภัยได้ เพราะใต้ต้นไม้ใหญ่ค่อนข้างมีใบไม้แห้งเยอะพอสมควร

“บอกผู้คนเหล่านี้ว่าจักสื่อสารกับข้ามิต้องใช้ธูปเทียน ใช้เพียงใจที่บริสุทธิ์ คนที่จักให้ข้าช่วยต้องเป็นคนที่มีบุญบารมี แลมิใช่ทุกคนจะได้โชคจากการซื้อหวย คนที่ข้าจักช่วย ข้าจักไปเข้าฝันคนผู้นั้นเอง”

“เจ้าค่ะ” มนตรามัจฉาตอบรับเสียงของสาลิกาที่ดังแว่วเข้ามาในหู จากนั้นเธอก็เดินนำหน้าป้าน้อยเข้าไปหาชื่นชีวาในทันที

“ทุกคนเชื่อใช่ไหมคะว่าฉันสื่อสารกับนางไม้ได้”

ทุกคนหันมามองหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาเป็นตาเดียว “ก็ต้องเชื่อสิ ไม่เชื่อเราจะมาเหรอ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ฟังนะคะ นางไม้ท่านนี้ชื่อสาลิกา ท่านบอกว่าไม่ต้องการให้เอาธูปเทียนมากราบไหว้ และจะไม่ได้ให้โชคกับทุกคน จะให้กับคนที่มีบุญถึงแล้วเท่านั้น และจะไปเข้าฝันคนคนนั้นเองว่าจะช่วยเหลือ”

“ได้ยินแล้วใช่ไหมคะ ใครยังฝืนอยู่ที่นี่ทำสิ่งที่นางไม้ไม่ชอบอีกอาจจะไม่ได้โชคดี แต่อาจจะได้โชคร้ายกลับไปก็ได้ค่ะ” ชื่นชีวาเอ่ยเสริม แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่าน้องสาวสื่อสารกับนางไม้ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ

“พวกเรารีบดับไฟธูปเร็ว”

เมื่อเหล่าคนนอกพื้นที่เริ่มว่าง่าย ชื่นชีวาก็พอจะหายใจหายคอได้โล่ง ทว่าคนที่เธอจะต้องจัดการก็คือสามีของป้าน้อย “ลุงหมานนะลุงหมาน แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนคะป้าน้อย”

“คงไปเมาที่ไหนสักที่นั่นแหละ แต่ป้าไล่มันออกจากบ้านไปแล้ว ต่อไปนี้ป้าจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับมันอีก ตั้งแต่อยู่กันมาก็สร้างแต่ปัญหาจนลูกเต้าเข้าหน้าไม่ติด ที่ทางที่จะเก็บเอาไว้ให้ลูกมันก็เอาไปค้ำประกันกู้หนี้จนจะถูกยึด ดีที่ได้หนูชมพูช่วย ไม่อย่างงั้นป้าก็ไม่รู้เลยว่าจะเครียดแค่ไหน”

“เรื่องนี้ปรึกษากับลูกๆ แล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่จ้ะ”

“งั้นป้าน้อยก็กลับไปพักเถอะค่ะ พวกฉันจะไปพักผ่อนเหมือนกัน”

“จ้ะ”

หญิงร่างท้วมเดินกลับไปที่พักของตัวเองได้ สองสาวก็ยืนมองรอให้คนที่มาบุกรุกเหล่านั้นกลับกันหมด จากนั้นชื่นชีวาก็จูงมือน้องสาวเข้าไปคุยกันในห้องนั่งเล่น เพราะเธออยากจะถามชมชีวันให้แน่ชัดว่าน้องสาวเธอสื่อสารกับสิ่งที่มองไม่เห็นได้จริงอย่างที่พูดหรือไม่

“พี่สงสัย” ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาได้ก็เริ่มเกริ่นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคก็ถูกน้องสาวเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

“เรื่องนางไม้ใช่ไหม”

ชื่นชีวาพยักหน้ารับคำ ทั้งยังจับจ้องไปยังใบหน้าน้องสาวเธอไม่วางตา ก่อนหน้านี้เธอเลือกตัดสินที่จะไม่เชื่อว่าน้องสาวสื่อสารกับสิ่งที่มองไม่เห็นได้ แต่เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เธอชักไม่ค่อยแน่ใจ

“ฉันรู้ว่าพี่ชบาไม่เชื่อ แล้วฉันก็อยากให้พี่ชบารู้ด้วยว่าฉันไม่ได้มีความผิดปกติทางจิตอะไรทั้งนั้น แต่ฉันเห็นนางไม้แล้วก็สื่อสารกับท่านได้จริงๆ ไม่อย่างงั้นจะช่วยป้าน้อยได้ยังไง”

“เอาเป็นว่าพี่จะทำใจให้เชื่อแล้วกัน แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ชมพูจะต้องไปสื่อสารกับสิ่งที่ทมองไม่เห็นเพื่อช่วยคนอื่นไหมล่ะ หรือถ้าเราสื่อสารกับพวกเขามากๆ ชีวิตเราจะเป็นอะไรไหม”

“ชมพูอยากได้บุญ อยากช่วยคน เอาเป็นว่าถ้าอะไรที่จะทำให้ชมพูต้องเดือดร้อนมากๆ ชมพูจะไม่ทำ แล้วก็จะจัดการกับคนเหล่านั้นเอง โอเคไหม”

“เฮ้อ...ก็ได้ งั้นเราไปนอนกันเถอะ”

“ค่ะ”

มนตรามัจฉาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง แม้ตอนนี้จะดึกแล้วแต่เรื่องราวเมื่อครู่ก็ทำให้เธอนอนไม่หลับ

“คิดมากฤา”

“ท่านสาลิกา ข้าควรจักทำเยี่ยงไรดี”

“เรื่องคนที่ข้าจักช่วย ข้าจักไปหาคนเหล่านั้นเอง แลต้องให้เจ้าคอยเป็นคนส่งสารให้ข้า ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาให้เจ้ากับข้าช่วยอาจมีมาก เจ้าพอจักรู้ใช่ฤาไม่”

“เจ้าค่ะ” เห็นจำนวนผู้คนที่เข้ามากราบไหว้ต้นไม้ใหญ่กันเมื่อครู่เธอก็พอจะเข้าใจที่สาลิกาพูด แม้ภาระจะหนักแค่ไหนเธอก็จะไม่บ่น ขอแค่ได้บุญเพื่อช่วยอัคคี และช่วยให้เธอได้กลับไปยังที่ที่จากมาได้เท่านั้น