ตอนที่7 ชื่อเจ้าของเสียงปริศนา

“แล้วเจ้าจักได้เห็นเมื่อพลังบุญมากพอ หากมีอันใดให้ข้าได้ช่วยเหลือ เจ้าจงบอก”

“ข้าเข้าใจแล้ว อาภรณ์ของท่าน งดงามเหลือเกิน” เมื่อคลายความสงสัยว่าตัวเองเป็นใครไปหนึ่งเปราะ นิสัยของผู้ที่เกิดเป็นหญิงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชมถึงอาภรณ์สีแดงสดผืนงามที่นางไม้สวมใส่อยู่ไม่ได้

“ผู้คนที่นี่เรียกว่าชุดไทย หากเจ้าอยากสวมอาภรณ์ของข้า เจ้าก็มาหยิบไปใช้สอยได้เลย ข้าอนุญาต”

“ขอบใจท่านมาก ข้าจักทำหน้าที่ของร่างนี้ให้ดีดั่งที่ท่านบอก แลจักหมั่นสั่งสมความดีให้มากที่สุด”

นางไม้ยิ้มกว้าง เธอพยักหน้าน้อยๆ ให้กับดวงจิตของเงือกสาวที่อยู่ในร่างของมนุษย์ สาลิการับรู้ได้ว่ายังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เงือกสาวจะต้องเจอ ทว่าเธอก็ไม่สามารถที่จะบอกอะไรได้ เพราะมันจะผิดกฎของสวรรค์ จากนั้นแสงที่เปล่งประกายก็ค่อยๆ หายเข้าไปในต้นไม้

มนตรามัจฉาเห็นเช่นนั้นเธอก็รีบเอื้อมมือไปหยิบชุดไทยสีเดียวกับที่นางไม้สาลิกาสวมใส่มาไว้ในอ้อมแขน ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านชุดในมือของเธอก็ถูกใครบางคนดึงเอาไป

“อ้าววี”

“พี่จะทำอะไร”

“นางไม้ให้พี่ยืมชุดไปใส่ได้”

“อะไรนะ ที่พี่ยืนพูดคนเดียวเมื่อกี้พี่คุยกับนางไม้เหรอ” โชติรวีหน้าถอดสี เขาไม่กล้าแม้แต่จะปลายหางตาไปมองต้นไม้ใหญ่

“ใช่”

รู้ดังนั้นชายหนุ่มก็ยัดชุดไทยกลับเข้าไปในมือของพี่สาวคนรอง ก่อนจะรีบสับฝีเท้าเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้มนตรามัจฉามองตามหลังด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงนหนัก เพราะไม่รู้ว่าโชติรวีมีอาการตื่นกลัวเรื่องอะไร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก “พี่ชบาเปิดห้องหน่อย”

ชื่นชีวาผุดลุกออกจากเตียงหลังจากล้มตัวนอนลงไม่ถึงสิบนาที ไม่รู้ว่าน้องชายของเธอไปสร้างเรื่องอะไรอีกถึงได้มาเคาะห้องในเวลานี้

“อะไรของแกวี ไม่ใช่ว่าไปก่อเรื่องแล้วให้พี่ไปเคลียร์อีกล่ะ” เปิดประตูเห็นน้องชายหน้าตาตื่นมาแบบนี้เธอก็อดคิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนอกจากน้องเธอจะเอาเรื่องเดือดร้อนมาให้เช่นครั้งก่อนๆ

“ไม่ใช่ แต่เป็นพี่ชมพู พี่ชมพูเดินออกจากบ้านไปพูดคนเดียวที่ต้นไม้ใหญ่หน้าหอ แล้วก็ยังดึงชุดที่คนเอามาไหว้ลงมาด้วย ผมถามก็บอกว่านางไม้ให้ยืมชุดไปใส่ได้ ผมว่าพี่ชมพูหนักแล้วนะ พาไปหาหมอผีดีไหม ผมเคยฟังรายการนึงมา เขาว่ากันว่ามันอาจจะมีผีมาแฝงตอนเรากำลังเจ็บป่วยได้นะพี่ชบา” ประโยคหลังโชติรวีกระซิบกระซาบ เพราะเขาเชื่อในเรื่องลี้ลับร้อยเปอร์เซ็นต์

“อย่าเพ้อเจ้อน่า ชมพูก็แค่ป่วย รอไปสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“ใช่เหรอ”

“เออน่า กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว พี่จะนอน” ยกมือทั้งสองปัดไล่น้องชายให้หันหลังกลับไป

“แต่...”

“บอกว่าให้ไป หรืออยากโดนด่าฮะ!”

เมื่อพี่สาวคนโตเริ่มมีน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ โชติรวีจึงต้องเดินหน้าบึ้งตึงคอตกกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ชื่นชีวาปิดประตูเรียบร้อยก็ยืนกอดอกพิงหลังกับประตู คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นขึ้น เพราะกำลังใช้ความคิดจากเรื่องที่น้องชายเล่าให้ฟัง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อเรื่องลี้ลับ ทว่าเธอก็ยังไม่อยากให้โชติรวีกระโตกกระตาก กลัวว่าเรื่องราวมันจะไปถึงหูคนอื่นๆ แล้วชมชีวันจะถูกกล่าวหาว่าเป็นบ้า เรื่องนี้ยังไงเธอก็ต้องปรึกษากับหมอวายุเงียบๆ เพราะเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด

มนตรามัจฉามองชุดไทยที่เธอเพิ่งแขวนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าด้วยสายตาชื่นชม ริมฝีปากบางฉีกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเดินลงไปทิ้งตัวนอนบนเตียง จากนั้นก็เอื้อมมือปิดสวิตช์ไฟบนหัวนอน

“ช่วยด้วย มีใครได้ยินผมไหม มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับผมเนี่ย”

เมื่อหัวถึงหมอนไม่ทันไรเสียงของผู้ชายปริศนาที่เธอเคยได้ยินก็ดังขึ้น หญิงสาวรีบเอื้อมมือเปิดไฟอีกครั้งก่อนกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องด้วยสีหน้าตระหนก ทว่าก็มองไปไม่เห็นเจ้าของเสียงอีกเช่นเคย

“ฉันได้ยินคุณอีกแล้ว คุณใช่ไหมที่เคยคุยกับฉัน”

“น่าจะใช่นะ เพราะผมได้ยินแต่เสียงของคุณ ผมดีใจมากเลยรู้ไหมที่ได้ยินเสียงคุณน่ะ”

“ฉันอยากช่วยคุณนะ ฉันถามท่านสาลิกามาแล้วเรื่องของคุณ ท่านสาลิกาบอกว่าถ้าฉันหมั่นสั่งสมบุญ ฉันก็จะช่วยคุณได้ คุณรอฉันหน่อยนะ”

“ผมไม่อยากอยู่ที่มืดๆ แบบนี้คนเดียว ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่ ผมสับสนไปหมด แล้วก็รู้สึกกลัวมากด้วย แล้วท่านสาลิกาคือใคร”

“ไม่รู้สิ เป็นนางไม้ และน่าจะเป็นผู้วิเศษ”

“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”

“ตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน เอาเป็นว่าถ้าคุณรู้สึกกลัวให้นึกถึงฉัน ฉันชื่อมนตรามัจฉา แล้วคุณล่ะชื่ออะไร”

“ผมชื่ออัคคี เพิ่งจะนึกชื่อตัวเองออกไม่นานมานี้เอง แล้วผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ผมก็มาอยู่ที่นี่ ผมรู้แค่ว่าผมอยากกลับบ้าน แต่ก็จำไม่ได้ว่าทางกลับบ้านไปยังไง”

“คุณก็คงไม่ต่างอะไรจากฉัน เพียงแค่ฉันไม่ได้อยู่ในที่มืดเหมือนคุณ แล้วคุณพอจะจำอะไรได้อีกไหมคุณอัคคี” สาวเจ้าพยายามเงี่ยหูฟังเสียงนั้นตอบกลับมาอีกรอบ ทว่าก็ไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกเลย

“คุณยังได้ยินฉันอยู่ไหมคุณอัคคี หายไปอีกแล้วเหรอ” มนตรามัจฉาบุ้ยปากก่อนจะเอื้อมมือปิดไฟในห้องแล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง

“อัคคี ทำไมชื่อนี้เหมือนกับชื่อสามีของชมพูเลยล่ะ” เธอพึมพำอยู่ในห้องมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากไฟด้านนอกผ่านม่านของหน้าต่างเข้ามาเท่านั้น จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าของเสียงที่เธอได้ยินจะเป็นสามีของชมชีวัน ทว่าคนที่นอนป่วยไม่รู้สึกตัวในโรงพยาบาลแบบนั้นจะส่งเสียงมาหาเธอได้อย่างไร บนโลกนี้ช่างมีความเข้าใจยากสำหรับเธอเสียเหลือเกิน