ตอนที่8 คงต้องพึ่งจิตแพทย์

มื้อเช้านี้อาหารบนโต๊ะเต็มไปด้วยผัก ไม่ว่าจะเป็นผัดผักรวม ผักต้ม สลัดผัก มีเมนูที่เป็นเนื้อก็คือหมูพะโล้ กับข้าวต้มกุ้ง มนตรามัจฉาดูจะเจริญอาหารกว่ามื้อเย็นเมื่อวานเป็นที่สุด เพราะเธออร่อยกับผักต้มถาดใหญ่จิ้มกับเกลือ สองพี่น้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้แต่ตักข้าวต้มเข้าปากกันช้าๆ พลางมองไปยังคนอีกฝั่งที่กำลังอร่อยกับผักต้มจิ้มเกลือไม่วางตา

“อร่อยนะ ลองสิ” มนตรามัจฉาหยิบคะน้าฮ่องกงต้มจิ้มเกลือเล็กน้อยแล้ววางไปยังถ้วยข้าวต้มของชื่นชีวาและโชติรวี เพราะจำได้ว่าเวลารับประทานอาหารต้องตักอาหารให้กันเป็นมารยาท

“ผักต้มจิ้มเกลือเนี่ยนะ” โชติรวีขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองไปยังผักที่พี่สาวคนรองหยิบมาวางในถ้วยของตัวเอง

“กินๆ ไปเถอะ” ชื่นชีวาถลึงตาใส่น้องชาย ไม่อยากให้โชติรวีพูดอะไรออกมาที่ทำให้ชมชีวันรู้สึกว่าตัวเองแปลก เธออยากจะให้น้องสาวแสดงพฤติกรรมทุกอย่างออกมาโดยไม่คิดจะห้ามอะไร เพราะเธออยากจะเก็บรายละเอียดพฤติกรรมของชมชีวันเพื่อปรึกษากับหมออีกที

“เมื่อคืนชมพูไปทำอะไรที่ต้นไม้ใหญ่หน้าหอเหรอ” ชื่นชีวาเปรยถามกับคนที่ก้มหน้าก้มตามรับประทานผักต้มด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

“ไปคุยกับนางไม้ ท่านชื่อสาลิกา พี่ชบาเคยเจอไหม แต่ท่านบอกฉันว่าท่านไม่ค่อยให้ผู้คนได้พบเห็น แล้วท่านก็ให้ฉันเอาชุดของท่านมาใส่ได้ด้วย พี่ชบาอยากใส่ไหม ฉันจะไปขอท่านให้”

“ไม่เอาหรอก พี่ไม่ชอบใส่ชุดไทยน่ะ แล้วมันก็ไม่ใช่ชุดที่คนอื่นเขาใส่กันปกติ ชุดไทยจะเอาไว้ให้พวกนางรำหรือไม่ก็เจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงาน”

“ทำไมคนอื่นไม่ชอบใส่ ฉันว่าชุดไทยสวยมาก”

“ก็ เอ่อ... ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคนส่วนมากไม่ใส่ชุดไทยถ้าไม่ได้มีงานสำคัญ”

“ตอนนี้ฉันรู้แล้วนะว่าชื่อของฉันคือ มนตรามัจฉา ฉันเป็นธิดาของเงือก ถึงฉันจะจำอะไรเกี่ยวกับตอนที่เป็นเงือกไม่ได้ แต่ก็เข้าใจแล้วว่าที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้เพราะฉันเป็นเงือกอยู่ในมหาสมุทร”

ชื่นชีวาและโชติรวีวางช้อนพร้อมกันเพราะรู้สึกกลืนอะไรไม่ลงคอ จากนั้นทั้งสองก็หันมามองหน้ากันเงียบๆ แค่บอกว่าคุยกับนางไม้ได้ก็ว่าแปลกมากๆ แล้ว เรื่องที่บอกว่าตัวเองคือธิดาของเงือกได้ พวกเขาทั้งสองคิดว่ามันไม่ปกติและคนที่จะช่วยให้ชมชีวันหายจากอาการนี้น่าจะต้องพึ่งจิตแพทย์แล้ว

“โอเค แต่ในเมื่อมนตรามัจฉาอยู่ในร่างของชมพู ก็ต้องเข้าใจว่าตัวเองชื่อชมพู โอเคไหม” ชื่นชีวาพยายามทำใจดีเข้าสู้ แม้ตอนนี้หน้าของเธอจะถอดสีไปแล้วก็ตาม

“โอเคแปลว่าตกลง ฉันเข้าใจค่ะ” มนตรามัจฉาพยักหน้าน้อยๆ ให้ชื่นชีวาก่อนจะก้มหน้าก้มตารับประทานผักต้มจิ้มเกลืออย่างไม่มีท่าทีที่จะอิ่ม

จบมื้ออาหารเรียบร้อยโชติรวีและชื่นชีวาก็เก็บถ้วยชามเข้ามาล้างในครัว ปล่อยให้ชมชีวันนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น

“พี่รีบพาพี่ชมพูไปหาหมอเลย ผมไม่กล้านอนบ้านเดียวกับพี่ชมพูแล้วนะ”

“รู้แล้วน่ะ”

“ไม่รู้แหละ ถ้าพี่ชมพูยังไม่หายผมจะไปนอนที่ออฟฟิศ”

“แล้วแต่แกเลย แต่พี่หยุดได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น อาทิตย์หน้าแกต้องดูแลชมพู”

“อ้าว ทำไมเป็นผมล่ะ”

“ก็พี่ลางานได้แค่อาทิตย์เดียว หรือว่าแกจะให้พี่ลาออกแล้วให้แกเลี้ยงล่ะเอาไหม”

“โห่...อะไรกันครับเนี่ย” สีหน้าชายหนุ่มห่อเหี่ยวกะทันหัน ก่อนหน้านี้ไม่ได้ติดใจที่จะดูแลพี่สาวคนรองแม้แต่น้อย ทว่าเมื่อรู้ว่าชมชีวันติดต่อพูดคุยกับนางไม้ได้ก็ไม่กล้าจะอยู่ใกล้พี่สาวของเขาอีก ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนพี่สาวคนรองของเขาจะอาการดีขึ้นเลย

ชื่นชีวาเข้ามาทำหน้าที่แจกใบแจ้งหนี้ค่าเช่าห้องให้ลูกหอแทนชมชีวัน สีหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเป็นกังวล เพราะครุ่นคิดเรื่องอาการของน้องสาวไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่แก่นแก้วไม่เกรงกลัวหน้าไหนอย่างชมชีวันจะกลายเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมยังเอาเรื่องลี้ลับขึ้นมาพูด คราแรกว่าจะรอให้ถึงวันนัดตรวจร่างกายถึงจะพาชมชีวันไปโรงพยาบาล ทว่าเห็นทีคงรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้ว

สาวเจ้าทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยก็ลงมาที่สำนักงานของหอพัก เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้ารูปบานใหญ่ของพ่อกับแม่ ดวงตาคู่สวยมองภาพนั้นตาละห้อย หากตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอยังอยู่คงดี แม้ท่านทั้งสองจะช่วยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ ทว่าอ้อมกอดอบอุ่นของพวกเขาคงทำให้หัวใจของเธอแข็งแรงขึ้นกว่านี้เยอะ

เป็นพี่คนโตมันไม่ได้ง่ายเลยสำหรับเธอ “แม่คะพ่อคะ ชบาจะทำยังไงต่อดีคะ”

พูดจบก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่เคยได้นอนหนุนตักคนเป็นแม่ยามเหนื่อยจากการเรียนและการทำงาน หลังจากที่พ่อแม่เสียไป เธอก็ต้องกลายมาเป็นหัวหน้าครอบครัวในวัยที่ยังไม่ถึงยี่สิบห้าปี ในตอนที่น้องทั้งสองคนยังเรียนไม่จบ เธอทั้งทำงานไปด้วย ดูแลหอพัก และดูแลน้องทั้งสองที่ดูจะแก่นแก้วกันทั้งหญิงทั้งชาย กว่าจะมาถึงวันนี้มันไม่ง่ายเลย คิดว่าน้องทั้งสองเรียนจบจะไม่มีเรื่องอะไรให้เธอต้องหนักใจแล้วเสียอีก ทว่าปัญหาที่เธอจะต้องปวดหัวมีมาไม่เว้นระยะเลยจริงๆ

“เฮ้อ...” ชื่นชีวาพ่นลมหายใจก่อนจะลุกขึ้นฮึดสู้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะรู้ตัวว่าตอนนี้เธอจะอ่อนแอนานไม่ได้

หญิงสาวเดินออกมาจากสำนักงาน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรถSUVสีดำคันหรูที่คุ้นตา และคนที่เพิ่งลงรถมาไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือปกป้องหนุ่มหล่อเข้มสูงโปร่งกำยำแบบชายไทย เป็นรุ่นพี่ของเธอและเป็นเจ้าของโรงเรียนสอนศิลปะที่ชมชีวันทำงานด้วย เมื่อเห็นว่าเขากำลังหอบของพะลุงพะลังลงมาจากรถก็รีบเดินเข้าไปทักทาย

“พี่ป้องสวัสดีค่ะ ฉันช่วยค่ะ” เธอเข้าไปช่วยชายหนุ่มถือถุงผลไม้

“ขอบคุณครับ พี่เพิ่งกลับมาเชียงใหม่ ได้ข่าวว่าชมพูกับคุณอัคเกิดอุบัติเหตุเลยมาเยี่ยมครับ แล้วชมพูเป็นอะไรมากรึเปล่า”

“เอ่อ... ตัวของชมพูไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่อาจจะช็อกจนความจำเสื่อมนิดหน่อย แต่คุณอัคสามีชมพูหนักอยู่ค่ะ ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย”

“ชมพูคงเสียใจแย่สินะครับ”

“ชมพูจำอะไรไม่ได้ค่ะพี่ป้อง ก็เลยไม่ได้เสียใจ” สาวเจ้ายิ้มแหย ทำให้อีกฝ่ายรับรู้อารมณ์ของเธอจากทางสีหน้าได้เป็นอย่างดี