ยิ่งหนียิ่งเจอ

{UNNA PART}

ฉันนั่งฟุบหน้าร้องไห้ใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้าน ด้วยการใช้เข่าของตัวเองเช็ดน้ำตา เหมือนที่โบราณว่าไว้ไม่มีผิด เพราะคำพูดของตองเก้ามันยังฝังแน่นติดอยู่ในสมองของฉัน จนไม่สามารถจะสลัดมันออกไปจากใจได้เลย

'กูไม่เคยรักน้องสาวของมึง ไม่เคยพิศวาสยัยนั่นเลยสักนิด แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงเต็มที ทุกครั้งที่กูมีอะไรกับน้องมึง กูก็แค่อยากระบายความใคร่ตามประสาผู้ชาย เหมือนที่มึงเคยทำกับพี่สาวของกูไง แล้วที่กูทำกับน้องสาวของมึงไปทั้งหมดนั่น มันก็คือการเล่นละครทั้งนั้น น้องมึงมันหลอกง่าย กูเบื่อเมื่อไหร่กูก็ว่าจะเขี่ยทิ้งอยู่เหมือนกัน'

เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดนี้ แต่บางทีมันอาจทำให้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ ที่เข้มแข็งได้ในวันข้างหน้า

แต่ทว่า ฉันต้องใช้เวลาอีกกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ถึงทำให้ฉันลืมความรักครั้งนี้ของฉันได้....

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ เพราะทุกสิ่งที่เราเคยทำร่วมกัน มันลึกซึ้งจนยากที่จะลืมเลือน ...

ฉันใช้หลังมือเช็ดใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาออกไป พลางคิดว่าในเมื่อฉันสวยเลือกได้แล้วทำไมฉันต้องแคร์ แค่หาผู้ชายหล่อๆ มาคอยปลอบใจ ฉันคงลืมเขาได้ไม่ยาก

หากเวลานี้มีผู้ชายหล่อๆ มานั่งปลอบใจอ