บทที่ 9 สัญญาสลักหลังของคุณปู่

บ้านลุงปกรณ์

"ลุงกรณ์คะ คุณปู่บอกว่าศิลาจะไปต่างประเทศแล้วค่ะ" เสียงใส ๆ ของเด็กเอ่ยกับคุณลุงใจดีที่เธออาศัยอยู่ด้วย

"อืม... หนูอยากไปเจอเขามั้ย" ลุงปกรณ์ถามคนตัวเล็กยิ้ม ๆ

"ไปไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวศิลาเห็นเอาไว้ศิลากลับมาค่อยไปรับนะคะ" เด็กสาวว่าเสียงใสเพราะเธอเข้าใจว่าไปฝึกงานต่างประเทศแค่เทอมเดียวแล้วกลับมาเรียนต่อจนจบ เธอเลยกะว่าตอนนั้นเธอจะไปเซอร์ไพรส์ชายหนุ่มที่บ้านคุณป้าเอง

"อืม... เอางั้นก็ได้แล้วนี่หนูเปิดเทอมเมื่อไหร่นะลูก"

"วันจันทร์หน้าค่ะ คุณป้าบอกว่าวันเสาร์จะพาไปดูหอแล้วเตรียมซื้อของเข้าไป งือ... หนูต้องคิดถึงลุงกรณ์กับดุ๊กดิ๊กแน่ ๆ เลยค่ะ" เสียงเล็กตอบพลางทำหน้าอ้อน ๆ อย่างเอ็นดู

"นั่นสิ ลุงก็คงคิดถึงหนูเหมือนกันลูก เอาไงดีเราจะได้ไม่คิดถึงกัน" ลุงกรณ์ทำท่าปรึกษาหน้ายิ้ม ๆ เพราะคุยกับคุณปู่ของเด็กไว้ว่าอยากให้เด็กสาวอยู่บ้านที่นี่ด้วยเพราะไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ไปรับส่งได้และของขวัญเองก็เป็นเด็กกลัวฟ้าร้องคุณปู่เลยไม่อยากให้ไปอยู่หอพักให้ลำบากคนอื่น

"งั้น เดี๋ยวน้องขวัญขอคุณปู่อยู่กับลุงกรณ์ที่นี่ได้มั้ยคะ ใกล้โรงเรียนแล้วก็มีเพื่อนด้วยแล้วได้ไปเล่นกับน้ำหวานด้วย" เด็กสาวว่าอย่างยิ้มแย้มเธอก็อยากอยู่ที่นี่ เพราะมีเพื่อนมีหมาตัวเล็กที่ลุงกรณ์เก็บมาให้อยู่เป็นเพื่อน ได้ไปเล่นกับเด็กบ้านข้าง ๆ ที่บ้านเธอขายพวงมาลัยในตอนเย็นที่ชื่อน้ำหวานซึ่งเป็นเด็กรุ่นเดียวกันกับเธอ เธอก็สอนภาษาอังกฤษให้เพื่อนใหม่และเพื่อนใหม่ก็สอนภาษาไทยให้เธอ

"เอางั้นเหรอ อย่าพูดให้ลุงกรณ์ดีใจนะ" คุณลุงใจดีว่ายิ้ม ๆ

"จริง! น้องขวัญจะอยู่เป็นหลานลุงกรณ์ให้ลุงกรณ์เบื่อไปเลยดีมั้ยคะ" เด็กสาวว่าขำ ๆ

"ใครจะเบื่อหนูคิตตี้ของลุงกัน อยู่กับลุง ลุงจะได้มีเพื่อนแล้ววันไหนอยากไปนอนบ้านคุณปู่ลุงก็ไปส่งไงลูก ดีมั้ย"

"ดีค่ะ แต่ถ้าศิลาไปต่างประเทศแล้วน้องขวัญอยากไปเอาแท็ปเล็ตจังเลยค่ะ มือถือที่คุณป้าซื้อให้มันใช้ไม่ค่อยถนัดเลย จอมันเล็กมองหน้าหม่ามี้ไม่ชัดเลยค่ะ" เด็กสาวว่ายิ้ม ๆ เพราะที่ต่างประเทศเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้มือถือ หม่ามี้เลยซื้อแท็ปเล็ตไว้ให้ทำการบ้านและหาข้อมูลต่าง ๆ แค่นั้น

"โอ... นี่จอใหญ่ที่สุดแล้วนะ (ว่าพร้อมกับหยิบมือถือเครื่องหรูราคาเกินครึ่งแสนของเด็กสาวที่คุณป้าเธอซื้อให้มาดู) หนูจะได้เอาไปโรงเรียนได้ไงลูก เลิกเรียนก็โทรให้ลุงไปรับไงแล้วเนี่ย...วัยรุ่นเขาใช้กัน" ลุงกรณ์ว่ายิ้ม ๆ ชีวิตที่อยู่ไปวัน ๆ ก่อนหน้านั้นกลับมามีความสุขอีกครั้ง หลังจากที่มีเด็กคนนี้เข้ามาในบ้าน เจ้าตัวเล็กช่างเจรจาถึงภาษาไทยจะไม่ค่อยคล่องแต่ก็พยายามคุย พยายามถาม ว่าง ๆ ก็ขอให้สอนอ่านเขียนภาษาไทยซึ่งเหมือนความสุขที่ขาดหายได้รับการเติมเต็มจากเด็กสาว

..........//..........

บ้านเศรษฐทรัพย์ไพศาล

"พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วสิ" คุณปู่พูดขึ้นเนิบ ๆ กลางโต๊ะอาหารเย็นก่อนวันเดินทาง "ครับ"

"อืม... ถ้าไม่ไปไหนตามไปคุยกับปู่ที่ห้องทำงานซักเดี๋ยว" คุณปู่ว่าพลางลุกออกจากโต๊ะอาหารเย็นเดินเข้าห้องทำงาน ศิลาหันมามองหน้าพ่อกับแม่ ซึ่งท่านทั้ง 2 ต่างพยักหน้าให้ ชายหนุ่มเลยจำต้องลุกขึ้นเดินตามคุณปู่เข้าไปที่ห้องทำงานของท่านโดยมีพ่อกับแม่ตามเข้าไปสมทบ

"มานั่งนี่สิ" คุณปู่เอ่ยเรียกชายหนุ่มให้ไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานแล้วเลื่อนซองเอกสารสีน้ำตาลเก่า ๆ ไปตรงหน้าชายหนุ่ม "เปิดสิ"

ศิลาเปิดซองเอกสารออกอย่างระวังแล้วดึงกระดาษสีน้ำตาลที่ระบุวันที่ย้อนหลังไปกว่า 40 ปีออกมาอ่านอย่างละเอียดโดยที่มีคุณปู่นั่งมองหน้าหลานชายอยู่เงียบ ๆ

"อย่าบอกนะว่านี่เป็นสัญญาสลักหลังที่พี่ชายอาเนมหาอยู่" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นถามอย่างตกใจ

"อืม..." คุณปู่พยักหน้าเนิบ ๆ มองหน้าหลานชาย

"มันมี 2 ฉบับหรือครับ"

"มีฉบับเดียวนี่แหละ..." ตอบหลานชายพร้อมกับเริ่มเล่าที่มาของสัญญาให้หลานฟัง

"ปู่กับปู่อาจเป็นเพื่อนร่วมสาบานกันมาตั้งแต่สมัยเป็นเด็กวัดด้วยกัน เราช่วยกันทำงานเก็บหอมรอมริบจนได้เงินมาก้อนเลยไปลงทุนซื้อที่แล้วทำนากัน ปีแรกได้ข้าวดีเศรษฐีเลยมาขอซื้อนาแล้วให้ปูอาจสอนทำนาเขาได้ข้าวงามเขาก็ให้ปู่กับปู่อาจหาทำเลที่นาให้ช่วงนั้นกำไรดีมากใครก็คิดว่าเราดูที่นาเป็นก็ให้ปู่กับปู่อาจหาที่นาให้แล้วปู่อาจก็สอนวิธีทำนาให้ได้ข้าวงามด้วย เราก็ทำมาเรื่อย ๆ แล้วพอฝรั่งเข้ามาทำบ้านจัดสรรค์ขาย ปู่อาจเห็นว่าเราพอมีเงินมีที่ในเมืองเราก็เลยแบ่งที่เป็นแปลง ๆ ทำบ้านขายเหมือนฝรั่งจ้างคนด้วยทำเองด้วย ปู่อาจเขาเป็นคนขยันมากทำงานทั้งกลางวันกลางคืนเชียว จนเรามีเงินเก็บร่วมกันสมัยนั้นสิบล้านนี่ไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ เราเลยตั้งบริษัทร่วมกันด้วยเงินก้อนนั้น ก็ไม่รู้ว่าเงินใครเท่าไหร่เราเลยทำสัญญานี้ด้วยกันก่อนที่จะมีพ่อแกกับอาเนมซะอีก" คุณปู่เล่าให้หลานชายฟังเสียงเนิบมองหน้าชายหนุ่มอย่างพิจารณา

"แต่ในสัญญานี้ต้องให้ 2 ตระกูลเกี่ยวดองกันนี่ครับหุ้นใหญ่ถึงจะสมบูรณ์ตามกฎหมายแต่พ่อกับอาเนมเป็นผู้ชายทำไมไม่แบ่งกันไปคนละครึ่งล่ะครับ" หลานชายถามอย่างไม่เข้าใจ

"เพราะความตั้งใจของปู่อาจไม่ใช่แบบนั้นไงล่ะ จริง ๆ บริษัทนี้ตั้งขึ้นเพราะความคิดของปู่อาจไม่ใช่ปู่ ปู่เป็นคนไม่ได้เรื่องหรอกนะ ดูที่ก็ไม่เป็น ทำนาก็ไม่เป็นปู่อาจต้องคอยสอนให้ปู่ทำตาม ปู่อาจเป็นคนที่ถนัดลงมือแต่พูดไม่เก่ง แต่ปู่จะเป็นคนที่ลงมือไม่ค่อยเป็นแต่จะสังเกตสิ่งที่ปู่อาจทำแล้วอธิบายเป็นคำพูดได้ แล้วที่ปู่อาจเสนอให้ทำสัญญานี้ขึ้นเพราะเขาเคยให้คำมั่นว่าเขาจะไม่ทิ้งปู่ถึงแม้ว่าวันนึงบริษัทไปได้ดีแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ทิ้งปู่ไปทำให้ปู่ต้องดูแลบริหารรอเจ้าของที่แท้จริงตายไม่ได้อยู่นี่ไง"

"อ้าว..." หลานชายร้องอ้าวขึ้นทันที

"ศิลาฟังปู่นะ (คุณปู่มองหน้าหลานชายอย่างตัดสินใจ) ตอนนี้อาเนมล้มละลายทรัพย์สินต่าง ๆ ของไกรสิทธิรักษ์ ที่ไทยถูกถ่ายโอนเปลี่ยนมือไปหมด รวมถึงที่ต่างประเทศไอ้โตมรมันก็ปลอมแปลงเอกสารขายหมดแม้กระทั่งบ้านที่อาเนมอยู่ทุกวันนี้ บริษัทของอาเนมมันก็จ้างล็อบบี้จนโดนฟ้องล้มละลาย แม่กับพ่อของเรากำลังส่งทนายไปช่วยอาทางนั้นก่อนที่จะโดนศาลสั่ง"

"แล้วมันทำแบบนั้นทำไมครับ ทรัพย์สินของปู่อาจก็เป็นพันล้านนี่ครับ?"

"ใช่ เคยมีเป็นพันล้านที่ตอนนี้ใกล้หมดแล้วจากความโง่ของโตมรกับแม่มัน แต่สัญญาฉบับนี้ตอนนี้มันมีค่าเกินกว่าหมื่นล้าน เพราะมันคือ เคเอส กรุ๊ป ทั้งหมด" ท่านภูษิตบอกลูกชายสีหน้าจริงจัง

"แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับในเมื่อสัญญามันไม่สมบูรณ์" หลานชายเอ่ยถามงงๆ

"มันจะสมบูรณ์ถ้าหากครอบครัวฝั่งใดฝั่งหนึ่งแต่งงานกับตระกูลอื่นหุ้นทั้งหมดจะถูกถ่ายโอนไปให้อีกตระกูลทันที สัญญานี้มันสิ้นสุดแค่ที่ปู่กับปู่อาจตาย แล้วถ้าโตมรมันถือสัญญานี้ไว้แกแต่งงานเมื่อไหร่ เคเอส กรุ๊ป จะตกเป็นของ ไกรสิทธิรักษ์ ทันทีแล้วแน่นอนว่าไอ้โตมรมันต้องทำทุกทางให้อาเนมหมดสิทธิ์ในหุ้นนี้เหมือนที่มันกับแม่เคยทำ แล้วปู่จะบอกให้แกหายโง่อีกอย่างว่าที่ยายหนูแมรี่นั่นมาคบกับแกก็เพื่อให้แกพลาดแต่งงานกับคนตระกูลอื่น มันเป็นแผนของไอ้โตมรกับแม่ของมัน " คุณปู่พูดอย่างจริงจัง

"แล้วถ้าผมไม่แต่งกับใครล่ะครับ"

"ปู่จะเชื่อแกได้ซักแค่ไหนกัน ปู่ไม่อยากให้สิ่งที่ปู่กับปู่อาจร่วมสร้างกันมาต้องตกเป็นของคนชั่วอย่างโตมรกับแม่ของมันหรอกนะ" คุณปู่พูดขึ้นเนิบ ๆ

"เพราะแบบนี้หรือเปล่าครับคุณพ่อกับอาเนมถึงได้สร้างบริษัทตัวเองขึ้นมาด้วย" ชายหนุ่มว่าอย่างกระจ่าง

"อืม... เพราะพ่อเรากับอาเนมรู้ถึงข้อตกลงในสัญญาและยอมรับสัญญานี้ถึงได้สร้างเนื้อสร้างตัวของตัวเอง ก็ไม่ได้มั่นใจกับรุ่นแกนักหรอกเพราะแกกับของขวัญห่างกันมากแล้วอีกอย่าง เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้"

"อาเนมล้มละลาย... สาเหตุนี้หรือเปล่าที่ของขวัญได้มาเรียนที่ไทย" ชายหนุ่มกล่าวถึงเด็กสาวอย่างรู้สึกผิด

"อืม...แต่แกไม่ต้องคิดว่าน้องขวัญจะมาเป็นภาระแม่แกหรอกนะอาเนมมีเงินก้อนสุดท้ายที่อยู่ในบัญชีเป็นชื่อน้องพอจะให้เรียนได้จนจบ ป.ตรี นั่นแหละ ถึงตอนนั้นเนมมันคงสร้างตัวขึ้นมาใหม่ได้แล้วล่ะ" คุณปู่ว่า

"แล้วของขวัญรู้ถึงสัญญานี้มั้ยครับ?"

"ไม่หรอก ของขวัญยังเด็กมากแต่อาจจะรู้เรื่องสภาพครอบครัวตอนนี้ว่าขัดสนขึ้น แค่นั้น"

"ถ้าสัญญานี้มันมีค่าถึงหมื่นล้านจริง แล้วบริษัทนี้ก็เป็นของปู่อาจครึ่งหนึ่งมันต้องช่วยอาเนมได้สิครับปู่เพราะสัญญาข้อสุดท้ายบอกว่าถ้าตระกูลใดตระกูลหนึ่งตกระกำลำบากอีกแล้วอีกฝั่งยอมให้คำมั่นว่าจะเกี่ยวดองด้วย จะสามารถใช้สัญญานี้ค้ำประกันได้ทั้งหมด" ชายหนุ่มเอ่ยถึงข้อสุดท้ายของสัญญา

"ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับแกจะตัดสินใจแล้วศิลา"