บทที่ 32 โลกกลมมีจริง

“แล้วลูกละคะ”  อิสริยาถามเมื่อเดินลงมาจากห้องพักผู้ป่วยเพื่อกลับบ้าน 

“พี่พาน้องเพียงไปฝากที่บ้านป๊าน่ะ  แล้วเลยมาหาเอ๋ที่นี่เพราะไม่รู้ว่าเรื่องจะยุ่งยากมากแค่ไหน”  สกนธีพาลูกไปฝากไว้ที่บ้านพ่อตาโดยอธิบายเรื่องสั้นๆ  ซึ่งทุกคนที่บ้านนั้นก็เข้าใจดี  เพราะต่างก็คุ้นเคยกับเพื่อนกลุ่มนี้ของลูกสาว

คืนนี้ณาราจะอยู่เฝ้าติยากร  โดยที่อีกสักครู่แฟนหนุ่มของณาราจะมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยอีกคน  เพื่อนสาวยืนยันให้อิสริยากลับไปพักที่บ้านเพราะเห็นว่าเพื่อนมีลูกเล็กและขอบคุณที่เธอมาทันทีที่โทรไปหา

“แกอยู่ได้แน่นะ”  อิสริยายังคงเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรอยู่ได้  อีกแป๊บนึงเดี๋ยวแฟนฉันก็มาแกกลับไปพักเถอะ  ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนกัน” 

“ขอบใจทำไม  ไอ้ติมก็เพื่อนฉันไหม  แกพักบ้างนะณางั้นฉันกลับก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้มาเปลี่ยนกะแกอยู่เป็นเพื่อนติมมัน” 

“อ้าว  เราไม่ไปรับลูกเหรอพี่เก่ง”  หญิงสาวถามหลังจากที่เงยหน้ามองถนนและทันเห็นว่าเขาขับรถผ่านซอยบ้านเธอไปพอดี

“ม้าไลน์มาบอกว่าน้องเพียงหลับแล้ว  ไม่ต้องมารับเดี๋ยวจะงอแงให้เราไปรับลูกพรุ่งนี้”   ชายหนุ่มอธิบาย  เห็นเธอขมวดคิ้วก็รีบพูดต่อ

“ม้าไลน์มาบอกในกลุ่มครอบครัว  เอ๋เปิดดูสิ”

หญิงสาวเปิดแอปพลิเคชันสีเขียวดูทันที  และเห็นว่ามารดาไลน์เข้ามาในกลุ่มจริงแบบที่ชายหนุ่มบอก  นอกจากนั้นยังมีภาพของเด็กหญิงสุพิชชาที่หลับบนเตียงในห้องนอนที่บ้านโน้นส่งมายืนยันอีกด้วย

“เอ๋หิวไหม  จะแวะกินอะไรก่อนหรือเปล่าหรือจะกลับไปอุ่นกับข้าวที่บ้าน”  ตอนที่เขามาส่งเธอที่โรงพยาบาล  อิสริยายังไม่ได้รับประทานอะไรเลย  และตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมาหลายชั่วโมงแล้ว

“แวะกินข้าวต้มก็ได้ค่ะ  กลับบ้านไปก็อยากนอนแล้วขี้เกียจอุ่น ต้องเก็บล้างอีก” 

“พี่ทำให้ก็ได้  แต่ถ้าเอ๋อยากแวะร้านนี้ก็แวะ พี่ตามใจ”  สกนธีผู้รับหน้าที่ล้างจานมาครึ่งปีเอ่ยขึ้น  พร้อมกับที่เลี้ยวรถไปจอดหน้าร้านข้าวต้มชื่อดังซึ่งขายแบบโต้รุ่ง 

วันรุ่งขึ้นพวกเขาไปหาน้องเพียงที่บ้านตายาย  อิสริยาจึงได้คุยกับเสี่ยกวงเรื่องติยากร  เสี่ยกวงแนะนำให้ทนายจัดการเรื่องนี้ให้ทั้งหมด

“พวกลื้อไปโรงพยาบาลกันก่อน  ไม่ต้องเอาน้องเพียงไปหรอก เด็กๆ ถ้าไม่ป่วยก็ไม่ควรไปที่นั่น  แล้วได้เรื่องยังไงก็กลับมาคุยกันอีกที” 

ตกบ่ายสกนธีได้เห็นรูปของคนรักของติยากร  เพราะเจ้าตัวฟื้นแล้วและมีสติดี  เขารู้สึกคุ้นอย่างประหลาดจึงถามชื่อนามสกุลและก็ได้รู้ว่าโลกนี้มันกลมอย่างเหลือเชื่อ

“ไอ้หมอนี่เป็นคนที่พี่ให้ทนายฟ้องอยู่พอดีเลย” 

อิสริยาและณารามองหน้ากัน  “ฟ้องเรื่องอะไรคะพี่เก่ง”  ณาราถามเองเพราะทนอยากรู้ไม่ไหว

“คดีที่มันเอาชื่อพี่ไปสวมปลอมลายเซ็นแบบบ้านครับ  พี่เพิ่งเช็กเจอเพราะสรรพากรแจ้งมาว่าพี่มีรายได้เพิ่มเติมจากที่แจ้งไปหลายล้าน  เลยค้นจากฐานข้อมูลที่หัก ณ ที่จ่ายชื่อพี่ไปรวมๆ แล้วยอดรายรับก็หลายล้านอยู่” 

“ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยค่ะ”  อิสริยากล่าว 

“เรื่องมันอยู่ในช่วงที่ให้ทนายดำเนินการน่ะเอ๋  มีจำเลยหลายคนส่วนไอ้นี่รับเต็มๆ เพราะมันเป็นผู้รับเหมา” 

“ใช่ค่ะ  แฟนติมเป็นผู้รับเหมาติมเคยเล่าว่าทำโครงการใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ”  ณาราพูดเสริม

“ก็นั่นล่ะ โครงการใหญ่  ค่าเขียนแบบก็หลายล้านพี่ก็ต้องฟ้องหมดฟ้องทุกคน”  สกนธีพูดต่อ 

“เคนเคยถามเรื่องพี่เก่งกับติมด้วยค่ะ  ไม่คิดว่าเขาจะเอาชื่อพี่ไปทำแบบนั้น” 

ติยากรนึกออกได้เรื่องหนึ่งว่าปีที่แล้วที่เธอพาเคนไปแนะนำกับกลุ่มเพื่อน  เพื่อนก็ยังแซวกันว่าหากจะปลูกเรือนหอเมื่อไหร่ก็ให้ไปเป็นลูกค้าของสกนธีเพราะว่าเป็นเพื่อนเขยในกลุ่ม  ซึ่งตอนนั้นหลังจากกลับมาถึงห้องเขาก็ถามถึงเรื่องของสกนธีอีกหลายอย่าง  โดยที่บอกว่าอาจจะส่งงานเขียนแบบให้เพราะเป็นสามีเพื่อนสนิทของเธอเอง

“แล้วตกลงเรื่องมันยังไงน่ะ  เล่ามาทีสิติมว่าเกิดอะไรขึ้น”  อิสริยาเปลี่ยนเรื่อง

“เขานอกใจฉันพอฉันจับได้มันก็ซ้อมฉัน  กับเอาเงินในเซฟกับของมีค่าไปหมด  แถมบอกว่าจะ...”  ติยากรพูดค้างหยุดร้องไห้  ณาราที่อยู่ใกล้หยิบกระดาษเช็ดน้ำตาให้เพื่อน  เธอใช้เวลาอีกครู่กว่าจะพูดต่อได้

“มันบอกว่าจะปล่อยคลิปฉันที่มันตั้งกล้องแอบถ่ายไว้  ถ้าฉันไม่โอนเงินให้มันอีกตามที่มันเรียก” 

“เลวมาก”  อิสริยาผรุสวาททันที  “แล้วมันจะเอาเงินค่าเลิกกับแกเหรอติม” 

“ฮื่อ  มันบอกว่ามันจะเอาอีกห้าล้านให้ฉันหาให้มัน  ถ้าไม่ให้มันจะปล่อยคลิปฉันลงเน็ต  ฉันไม่มีทางออกเลยคิดสั้น  อยากหลับไม่ตื่นไม่ต้องมารับรู้เรื่องนี้อีก” 

“ชั่วมาก  นี่เหรอแฟนกัน”  ณาราโกรธแทนจนร้องไห้  เธอหันไปถามทนายที่สกนธีพามา  “แบบนี้เราเอาผิดมันได้ไหมคะ” 

“ได้ครับ  อย่างน้อยก็ข่มขู่กรรโชกทรัพย์  ทำร้ายร่างกาย” 

“อืมม พี่เรียกมันห้าล้าน  มันก็มาไถผู้หญิงห้าล้าน  ไอ้นี่มันชั่วจริง”  สกนธีพึมพำ เขาพูดต่อกับคนเจ็บ  “พี่ว่าติมน่าจะตรวจร่างกายแบบละเอียดว่ามันทำร้ายร่างกายยังไง  เผื่อจะเก็บหลักฐานทัน” 

“เห็นด้วยครับ  ยังไงเดี๋ยวผมติดต่อแจ้งทางคุณหมอให้  เพราะตรวจแบบเก็บหลักฐานในคดีต้องใช้เอกสารด้วย” 

ทนายแยกตัวไปทำงานสกนธีก็แยกตัวไปคุยเรื่องงาน  ในห้องจึงเหลือสามสาวกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง 

“ขอบใจแกสองคนมากนะที่มา  แล้วเอ๋แกดีกับพี่เก่งแล้วใช่ไหม”  ติยากรขอบใจเพื่อนและถามความเป็นไปไปในคราวเดียว

“ก็ไม่เชิงดีกัน  แต่ก็คงเรียกว่าดี ฉันก็พูดไม่ถูกหรอก  เอาเป็นว่าเรายังไม่ได้กลับมาเป็นสามีภรรยากันน่ะ”  อิสริยาตอบในแบบที่เพื่อนเข้าใจยาก  เพราะตัวเธอเองก็เริ่มไม่เข้าใจเช่นกันก่อนจะถามต่อ

“ว่าแต่เรื่องของแกเถอะ  จะทำไงต่อแล้วจะกลับไปอยู่ที่ห้องไหม”

“ฉันว่าแกอย่าเพิ่งกลับไปที่นั่นเลย  ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นจะย้อนมาทำร้ายแกวันไหน”   ณาราออกความเห็น

“จริง  ฉันว่ามันน่าห่วงนะ”  อิสริยาคิดตรงกัน

“ฉันก็ไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว  อยากขายทิ้งไปเลยด้วยซ้ำแต่คงใช้เวลากว่าจะขายได้”