บทที่ 33 ย้ายกลับบ้าน

“แกไปอยู่ที่ตึกฉันก่อนไหมติม  คนเยอะด้วยไอ้หมอนั่นมันไม่กล้ามาวุ่นวายแน่”  เพราะว่าร้านของอิสริยามีลูกน้องผู้ชายตัวใหญ่ๆ ทำงานเข้าออกที่นั่นหลายคน  ซึ่งก็เป็นคนของเสี่ยกวงอีกทีและไว้ใจได้ทุกคนเพราะล้วนเป็นคนงานเก่าแก่

“ฉันเห็นด้วยนะ ที่นั่นก็ดี  อยู่ในชุมชนของกินของใช้ไม่ลำบาก  มีคนคอยเป็นหูเป็นตาเยอะ  ถึงจะไม่มีคีย์การ์ดก็ไม่มีปัญหา” 

ณาราค่อนข้างสบายใจหากติยากรยอมย้ายไปที่นั่น  เพราะเธอสังหรณ์ใจว่าไอ้คนหน้าตัวเมียแบบนั้นคงไม่ยอมจบง่าย 

“มีแล้วคีย์การ์ดน่ะ  พี่เก่งให้คนไปทำไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว  มีทั้งคีย์การ์ดทั้งใส่รหัสพินเปิดห้อง” 

สกนธีให้ช่างไปติดตั้งระบบประตูใหม่ตั้งแต่ปีก่อนที่เขารีโนเวตชั้นสามเป็นห้องทำงาน  โดยให้เหตุผลว่าชั้นบนเป็นที่พักอาศัยและเราก็มีลูกสาว มีลูกน้องผู้หญิงซึ่งเป็นแม่บ้านพักด้วย  ควรจะต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีกว่าเดิม

“งั้นก็ดีเลยสิ  ติมแกย้ายไปอยู่ที่นั่นเถอะ  ถ้าไม่กล้าอยู่คนเดียวเดี๋ยวฉันไปด้วย”  ณาราดีดนิ้วเปาะ 

“คนเดียวที่ไหน  เอ๋ก็เพิ่งบอกว่าคนเยอะมีแม่บ้านพักด้วยใช่ไหม”  ติยากรหันไปถามเพื่อน 

“ใช่ มีแม่บ้านพักอยู่สองคน  ห้องแม่บ้านก็อยู่ชั้นสอง แกก็อยู่ชั้นสองแหละ”  อิสริยาย้ำ 

          “แกโชคดีจังเอ๋  ได้ผัวดี๊ดี  ถึงจะเคยทำตัวไม่ดีก็ยังกลับตัวกลับใจได้  คนเราก็มีดีบ้างไม่ดีบ้างก็ธรรมดานะ” 

ณาราชมสามีเพื่อน  เธอรู้เรื่องของอิสริยาดีว่าทำไมช่วงหนึ่งเพื่อนจึงย้ายไปอยู่ที่ตึกนั่น 

          เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านที่สกนธีเคยละเลยไปไม่ใช่ประเด็นกับคนที่มีทรัพย์สินในมือแบบอิสริยา  แต่เรื่องความซื่อสัตย์ต่างหากที่เคยเข้าใจว่าเขานอกใจนั่นคือเรื่องที่คนเป็นเมียแบบเพื่อนเธอจะไม่ทน  แต่ในที่สุดสกนธีก็เคลียร์ตัวเองได้  ว่าเขาไม่เคยนอกใจภรรยานั่นเป็นประเด็นสำคัญที่สุดที่จะทำให้ทั้งสองคนเรียกคืนความสัมพันธ์  แต่ก็ขึ้นอยู่กับตัวชายหนุ่มว่าจะทำให้อีกคนมั่นใจแค่ไหน

          “จริง  ถ้าเทียบกับเรื่องของฉัน  พี่เก่งโคตรดีเลยเอ๋  คืนดีจริงๆ กับเขาเถอะ  เห็นหน้าจ๋อยๆ แล้วสงสาร”  ติยากรพูดบ้าง

          อิสริยานิ่งฟัง  หากเทียบกับเรื่องของติยากรเธอก็ชักเห็นความดีของสกนธีแล้วเหมือนกัน  แต่นั่นล่ะเธอคิดว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา

          “แกแค่โชคร้ายที่เจอคนอย่างไอ้หมอนั่นติม  ส่วนตอนนี้เขาก็หมดบุญที่จะอยู่กับคนดีๆ แบบแกแล้ว  พ้นจากไอ้เวรนี่เดี๋ยวแกก็ต้องเจอคนดีๆ เข้ามา” 

เธอปลอบใจเพื่อน  ให้มันรู้ไปว่าฟ้าหลังฝนจะไม่มีจริง

เมื่ออิสริยายกห้องชั้นสองของตึกให้เพื่อนอยู่  เธอจึงต้องไปเก็บของของตัวเองย้ายกลับบ้านที่เคยเป็นของสกนธี  แต่ตอนนี้เขายกให้เธอแล้วถูกต้องตามกฎหมาย 

“รถเราขนกันเองพอไหม  ถ้าไม่พอเดี๋ยวพี่เรียกลูกน้องมาช่วย”  สกนธีกระตือรือร้นมากสมกับที่รอวันนี้มานานเป็นปี  นึกขอบใจที่ติยากรยอมย้ายมาอยู่ที่นี่ทำให้อิสริยาต้องย้ายกลับ

“ไม่เป็นไรค่ะน่าจะพอไปกันเองได้  นี่ก็ว่าจะเอาไปเฉพาะพวกของใช้ส่วนตัวเสื้อผ้ากับพวกของในเซฟ”   เธอเลือกแต่ของจำเป็นไปส่วนพวกเฟอร์นิเจอร์หรืออุปกรณ์ของใช้ในบ้านในห้องครัวต่างๆ  ไม่ได้เอาไปเลยเพราะตั้งใจเอาไว้ให้เพื่อนใช้ 

          “แล้วทนายว่าคดีติมเป็นยังไงคะ  เราจะมีแนวโน้มชนะบ้างไหม”  เธอถามถึงคดีเพื่อนไปด้วยเก็บของไปด้วย

“มีน่ะมี  แต่มันเป็นคดีเล็กๆ ติดคุกก็สักกระทงละปีสองปี  นอกจากว่าเราจะพยายามทำให้มันได้รับโทษทุกข้อกล่าวหา  ก็ต้องหาหลักฐานกันมากหน่อย  ยิ่งถ้ามีหลักฐานว่ามันเอาคลิปติมไปลงเน็ตจริงก็มีข้อหาเพิ่ม” 

สกนธีบอกตามข้อกฎหมาย  แต่ตัวเขาเองก็คิดว่าจะให้ดีที่สุดขอให้คลิปที่เคนอ้างถึงนั้นไม่มีจริง  เพราะอะไรก็ตามที่ถูกอัปโหลดเข้าสู่ระบบออนไลน์ไปแล้ว  มันจะคงอยู่ไปตลอด  การจะตามลบไม่ให้มีหลงเหลือนั้นยากมากจนถึงอาจจะเป็นไปไม่ได้เลย

พวกเขาเก็บของเสร็จก็แวะไปรับลูกที่บ้านเสี่ยกวง  เด็กหญิงดีใจมากเมื่อรู้ว่าต่อไปนี้จะย้ายกลับมาอยู่บ้านแบบถาวร

“ดีใจจังเลยค่ะ  คุณแม่คุณพ่อดีกันแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ” 

          เด็กหญิงถามขณะอยู่บนรถ  อิสริยาทำสีหน้าแปลกใจ  เธอไม่เคยบอกลูกเสียหน่อยว่ายังไม่ได้คืนดีกับสกนธีจริงๆ แล้วลูกไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน

          “ทำไมหนูถามแบบนั้นล่ะคะ” 

          “หนูเห็นพ่อแม่นอนคนละห้องค่ะ  ไม่เห็นเหมือนเมื่อก่อนเลย”  เด็กหญิงพูดตามที่เธอเห็น  ซึ่งทำให้คุณแม่วางหน้าไม่ถูก

“ไม่เห็นเกี่ยวเลยลูก” เธอตอบแค่นั้นไม่รู้จะพูดอะไร  ยิ่งได้ยินสกนธีหัวเราะเบาๆ ก็หันไปค้อนใส่เขาที

“ไม่เกี่ยวหรอกครับลูก  พอดีวันที่หนูเห็นแม่เขาไม่สบายเลยไม่อยากให้พ่ออยู่ด้วย” 

“อ๋อ...  คุณแม่ไม่สบายเลยกลัวคุณพ่อติดไข้เหรอคะ”  น้องเพียงพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้ว 

“ค่ะลูก  แบบที่คุณพ่อบอกน่ะล่ะ”  อิสริยาตอบให้ลูกสบายใจ

การย้ายกลับมาอยู่บ้านแบบถาวรไม่ได้ทำให้อิสริยาต้องปรับตัวอะไรมากนัก  เพราะก่อนหน้านี้เธอมาค้างที่นี่ในวันหยุดพร้อมลูกเป็นเวลาเกินกว่าครึ่งปีแล้ว  แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปจากอดีตก่อนที่จะแตกหักกันนั้นคือพฤติกรรมของสกนธี  เขากลับมาเป็นสามีที่ใส่ใจเธอ  ช่วยทำงานบ้าน  ช่วยซัปพอร์ตเธอในเรื่องต่างๆ ได้เหมือนในตอนที่คบหาและแต่งงานกันใหม่ๆ

“พี่ช่วยจัดของเอ๋หมดแล้วนะ  เสื้อผ้าเอาใส่ตู้เสร็จเรียบร้อย เครื่องสำอางจัดให้แล้ว  ของใช้ในห้องน้ำก็จัดแล้ว  เอกสารเอาเก็บใส่ตู้หมดแล้วครับ”  เขาโผล่หน้ามาบอกขณะที่อิสริยาทำกิจกรรมกับลูกตอนก่อนนอน  นั่นคือการคุยกันว่าในวันนี้ลูกทำอะไร  เป็นอย่างไรบ้างซึ่งเป็นสิ่งที่อิสริยาทำทุกวันยกเว้นวันที่ป่วยหรือมีเหตุสุดวิสัยจริงๆ

“ขอบคุณค่ะ”  หญิงสาวหันมาสนใจลูกต่อ  “แล้วพอหนูบอกแบบนั้นอากงว่าไงคะลูก” 

เด็กหญิงกระชับผ้าห่มจนถึงหน้าอก  ขยับตัวยุกยิกมองพ่อที่เดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆ อีกฝั่งตรงข้ามกับอิสริยา  “อากงบอกว่าพ่อเก่งค่ะ  ห้างที่พ่อเป็นคนสร้างให้จะเสร็จแล้วค่ะ”  

อิสริยายิ้ม  เรื่องงานสกนธีเป็นคนเก่งเธอยอมรับ  “ค่ะลูก  เอาไว้ฉลองเปิดห้างเราไปกันนะคะ” 

“แม่ซื้อชุดสวยๆ ให้หนูด้วยนะคะ หนูอยากได้ชุดเจ้าหญิงสีชมพู”  เด็กหญิงอ้าปากหาว  ท่าทางง่วงมากจริงๆ  

“เดี๋ยวพ่อซื้อให้เองค่ะ  หนูอยากได้แบบไหนเดี๋ยวไปเลือกกัน”  สกนธีลูบศีรษะลูกเบาๆ รู้ว่าเด็กหญิงจะหลับแล้ว

“ได้เลยค่ะ  หนูนอนนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ”   คนเป็นแม่บอกราตรีสวัสดิ์และก้มลงหอมแก้ม 

“กู๊ดไนท์ค่ะลูก”  สกนธีหอมหน้าผากลูกสาวแล้วลุกขึ้นรอให้อิสริยาเดินออกมาจากห้องลูก  “พี่ปิดไฟเอง”