ตอนพิเศษ 2

 

วันนั้นทั้งอังกูรและณิช‍ชาเหมือนได้ย้อนกลับไปเติมเต็มความสัมพันธ์ส่วนที่ขาดหายไประหว่างเขาสองคน  นั่นคือการ ‘จีบ’ กันนั่นเอง  ชายหนุ่มพาเธอไปดูหนังที่โรงภาพยนตร์  จากนั้นก็เป็นการไปใช้เวลาละเลียดอาหารและขนมอร่อยในร้านที่ณิช‍ชาเป็นฝ่ายเลือกและปิดท้ายด้วยการไปช็อปปิง

“เอาเสื้อแบบนี้ไปบ้างไหมคะ  สดใสดี” 

ณิช‍ชาทาบเสื้อฮาวายพื้นขาวมีลายสีน้ำทะเลลงบนไหล่สามี  เหตุเพราะว่าอังกูรมีแต่เสื้อผ้าสีพื้นในตู้  ไม่ว่าจะเป็นสีขาวล้วน  เทาล้วน น้ำเงินล้วน หรือดำสนิทก็ตามและสูทหรือเนกไทก็มักจะเป็นไปในทางเดียวกัน

“ถ้าณิชว่าดีก็เลือกมาให้เฮียหน่อย”  ปีนี้เขาอายุสามสิบเจ็ดย่างสามสิบแปดอยู่แล้วในขณะที่ณิช‍ชาอ่อนวัยกว่าถึงสิบปีเต็ม  อังกูรจึงเริ่มอยากหันมาดูแลตัวเองเพราะไม่อยากให้ดูว่าอายุมาก  ในขณะที่ณิช‍ชากำลังเป็นสาวสะพรั่งเต็มเนื้อเต็มตัว

ณิช‍ชาเลือกเสื้อผ้าให้เขาใหม่หนึ่งเซตใหญ่  ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชุดลำลองสำหรับวันพักผ่อนหรือไปเที่ยวไหนกับครอบครัว  ส่วนเสื้อผ้าทำงานของเขาเธอมองว่าเหมาะสมดีอยู่แล้ว

จากนั้นอังกูรพาณิช‍ชาไปร้านจิวเวลลี่เพื่อหาแหวนเพชรวงเล็กๆ สำหรับให้เธอใส่ได้ทุกวัน  เพราะว่าหญิงสาวเคยบอกว่าแหวนแต่งงานที่ได้ตกทอดมาจากแม่สามีวงใหญ่เกินไป  เกรงว่าหากใส่เป็นประจำจะทำหายสักวันแน่ๆ 

“ณิชชอบแบบไหนเลือกเลย  เอาเป็นแหวนคู่นะเฮียก็จะเปลี่ยนเหมือนกัน” 

ณิช‍ชาเลือกอยู่ครู่หนึ่ง  เธอจึงขอพนักงานดูแหวนเพชรวงเล็กขนาดเพชรเม็ดไม่ใหญ่มาก  คิดว่าน่าจะใส่ติดมือได้ทุกวัน

“สองวงนี้เป็นแหวนคู่ค่ะ  น้ำหนักหนึ่งจุดสิบห้ากะรัตนะคะคุณผู้หญิง  เป็นเพชรแบบไร้ตำหนิเกรดเจียระไนน้ำสวยมากเลยค่ะ” 

“สวยดี  ณิชชอบแบบนี้ใช่ไหมงั้นเอาวงนี้เลยก็ได้” 

ณิช‍ชาพิจารณาครู่หนึ่ง  “ราคาเท่าไหร่คะคู่นี้” 

“คู่นี้แหวนคุณผู้หญิงวงละห้าแสนส่วนอีกวงเป็นแหวนผู้ชายราคาอยู่ที่ห้าแสนห้าค่ะรับคู่ก็หนึ่งล้านถ้วนเท่านั้น” 

พนักงานขายสาวสวยตอบอย่างนอบน้อมส่วนณิช‍ชาอ้าปากค้างไปแล้ว

“รับครับ  ผมใส่ได้พอดีเลยไม่ต้องแก้” 

ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตให้ทางร้านอย่างรวดเร็ว ณิช‍ชาหันไปทำท่าจะแย้‍งแต่เขาอมยิ้ม

“วงนี้ล่ะณิช  สวยดี  น้อยแต่มาก”

ตกเย็นออกจากที่นั่นพวกเขาก็ตรงไปยังบ้านสวนของณิช‍ชาที่ฝั่งธนฯ ทันที  เพราะว่าคู่แต่งงานใหม่มีแพลนจะไปค้างคืนที่นั่นในระยะนี้ 

“เฮียโอเคแน่นะคะที่ช่วงนี้เราจะอยู่บ้านนี้” 

ช่วงนี้ของเธอหมายถึงช่วงฮันนีมูนที่สองหนุ่มสาวตัดสินใจอยู่บ้านสวนเพื่อพักผ่อน  โดยที่ไม่ได้เดินทางไปต่างจังหวัดหรือที่ไหนไกลๆ

“เฮียโอเค  ถ้าณิชไม่ได้อยากไปเที่ยวที่อื่นนะ” 

“ยังไม่อยากไปไหนไกลเลยค่ะ  ไปก็เหนื่อยเดินทางอยากพักสบายๆ มากกว่า” 

อังกูรพยัก‍หน้า  นับว่าณิช‍ชากับเขาคิดไปในทางเดียวกันเกือบทุกเรื่อง  ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาสบายใจมากที่เราสองคนมีความสุขกับชีวิตในแบบเดียวกัน

“เฮียก็คิดแบบนั้น  ปกติเราก็เดินทางบ่อยมากจนเอียน  จนแอบคิดว่าถ้าเราอยากพักผ่อนเราก็ควรอยู่บ้าน” 

อังกูรจอดรถยนต์ที่หน้าบ้านเมื่อมาถึง  ตอนนี้บ้านเก่าถูกรีโนเวตใหม่แต่ยังคงสภาพเดิมไว้เป็นส่วนมากตามความทรงจำที่ณิช‍ชาจำได้  แค่ปรับบางส่วนให้ทันสมัยและใช้ชีวิตให้ง่ายขึ้นตามกาลเวลาที่เปลี่ยนไป  ส่วนพื้นที่รอบนอกก็ถูกจัดให้ดูเรียบร้อยขึ้น  ด้านหน้าบ้านหญ้าที่ขึ้นจนรกก็ถูกตัดให้ดูสวยงามขึ้น  มีการปลูกซ่อมดอกไม้ ต้นไม้ที่เคยเหี่ยวแห้งตายไปเนื่องจากขาดการดูแลให้กลับมาดูมีชีวิตชีวา

ส่วนในสวนก็เป็นเพียงการปรับพื้นที่ให้ใช้งานได้ดีขึ้น  เช่นการขุดลอกร่องสวนให้เก็บน้ำได้ดีขึ้น  ทำความสะอาดเก็บกวาดโคนต้นไม้ให้สะอาดถอนหญ้าและวัชพืชออก  ซ่อมสะพานข้ามท้องร่องให้แข็งแรงปรับปรุงห้องเก็บของและที่นั่งพักในสวนให้ดูดีขึ้นกว่าเดิม 

ณิช‍ชาลงจากรถมองไปรอบๆ อย่างพอใจ  เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าจะได้มีโอกาสกลับมาอยู่ที่นี่อีก  หลังจากที่เคยทำใจให้เสียบ้านหลังนี้ไปเมื่อเกือบสิบปีก่อน

“สวยจังค่ะ”  เธอมองบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ที่ภายนอกถูกทาสีใหม่จนดูสวยขึ้นมาก  หญิงสาวมองเลยเข้าไปด้านหลังบ้านจึงเดินเข้าไปยังสวนด้านใน  มีอังกูรที่เดินตามเข้าไปแบบเอื่อยๆ  

“เฮียทำบ้านต้นไม้ใหม่เหรอคะ  ดีจังเลยค่ะ”  ณิช‍ชาหยุดใต้ต้นชมพู่ต้นใหญ่  บ้านต้นไม้ที่เมื่อก่อนเป็นบ้านไม้กว้างเพียงเมตรกว่าๆ นั้นตอนนี้มีการขยายออกให้กว้างขึ้น  โดยการเชื่อมกิ่งไม้ใหญ่จากต้นไม้สองต้นเข้าด้วยกัน  มีการทำเสารับน้ำหนักอีกหนึ่งต้นที่พื้นดินมันจึงกลายเป็นบ้านต้นไม้ที่กว้างกว่าเดิม  ขนาดเท่ากับห้องขนาดเล็กและมั่นคงแข็งแรงขึ้น 

“ขึ้นไปดูไหม  เพิ่งตกแต่งเสร็จไม่กี่วัน”  อังกูรถามแต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจเอง  “อย่าเพิ่งดีกว่าณิชท้องอยู่  เอาไว้คลอดแล้วค่อยมาดู” 

“อยากขึ้นค่ะ  แต่ยังไม่อยากปีน”  เธอตอบยิ้มๆ แม้ว่าตอนนี้จะมีบันไดเวียนขึ้นบ้านต้นไม้แล้วก็ตาม 

“อ้าวณิชเพิ่งมาถึงเหรอลูก”  นางน้อยที่ช่วงนี้ได้หยุดเพราะเด็กๆ ไม่อยู่  นางจึงขอลากลับมาอยู่บ้านสวนเช่นกันทักขึ้น

“ค่ะป้า  นั่นทำอะไรคะ”  เธอเดินไปหาอีกฝ่ายที่กำลังตัดใบตองอย่างชำนาญ

“ตัดใบตองไปทำห่อหมกกับขนมลูก  พรุ่งนี้ป้าจะไปวัดแล้วณิชกับพ่อต้นล่ะจะกินด้วยไหม  เดี๋ยวป้าเอาไปฝากให้ที่บ้านให้นังนิลเอาไปให้ตอนค่ำๆ” 

“กำลังอยากกินเลยค่ะ  ห่อหมกใบยอเหรอคะ”  หญิงสาวเกาะรั้วคุยกับหญิงสูงวัย

“ใช่  นานๆ ทีจะได้กลับมาตัดใบยอทำ  ในกรุงเทพฯ ส่วนมากก็มีแต่พวกใบโหระพากับกระหล่ำ” 

“อยากกินค่ะ ขอบคุณนะคะ”  หญิงสาวขอบคุณล่วงหน้า

“ไม่เป็นไรลูก  เข้าบ้านกันได้แล้วมั้งยุงใกล้มาละนี่  เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงป้าให้นิลเอาไปให้ที่บ้านนะลูก” 

นางพูดถึงหลานสาวที่ณิช‍ชาจ้างทำความสะอาดและดูแลบ้านสวนที่นี่อยู่แล้ว

ค่ำวันนั้นณิช‍ชาเข้าครัวเองโดยมีอังกูรเป็นลูกมือ  พวกเขาแวะซื้อของสดมาจากตลาดก่อนเข้าบ้าน

“มีเตาอบด้วยเหรอคะ  งั้นพรุ่งนี้ณิชจะทำซี่โครงอบสับปะรดนะคะ  ไม่ได้กินนานแล้วตั้งแต่แม่ไม่อยู่”  เธอชวนคุยมือก็คนหม้อต้มจับฉ่ายไปด้วย

“แม่ณิชท่าทางจะทำกับข้าวเก่ง”  ชายหนุ่มคาด

“ค่ะ  ตอนแม่ยังอยู่แม่รับทำกับข้าวพวกข้าวกล่อง จัดเบรก มีทำขนมด้วยนะคะ” 

“มิน่าตอนนั้นเด็กๆ ถึงพูดว่าแม่จะชวนปลูกดอกไม้กินได้”  อังกูรเพิ่งถึงบางอ้อเรื่องที่เด็กๆ อยากชวนเขาไปซื้อต้นพันธุ์ดอกไม้มาปลูกที่บ้านที่กทม.  แต่ก็มีแต่เรื่องยุ่งๆ จนไม่ได้ทำสักที

“ใช่ค่ะ  ณิชเคยเล่าให้วินกับหวาน‍หวานฟัง  แต่ตอนนี้ไม่ต้องทำที่โน่นแล้วก็ได้  ที่นี่เพิ่งมีลงดอกไม้ไปก็ทำที่นี่พอ  นานๆ ทีเราค่อยมาดู” 

พวกเขาช่วยกันทำอาหารและรับประทานมื้อค่ำด้วยกัน  คืนนั้นมีแสงไฟที่เปิดสว่างขึ้นภายในบ้านหลังนั้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่มีคนอยู่ที่นั่นมานาน  มีเสียงพูดคุยกันเบาๆ ของสองหนุ่มสาวปนกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข  แว่วออกมาเป็นระยะจนกระทั่งดึกทุกอย่างจึงอยู่ในความสงบของยามรัตติกาล