บทที่ 31 เหตุที่เข้ามาแทรก

น้องเพียงเริ่มเรียนออนไลน์อิสริยาจึงเลี่ยงมานอนพักเพราะเธอรู้สึกว่าตนเองคิดอะไรไม่เป็นเหตุเป็นผลพอ 

‘ไม่น่ากินไวน์เลยเรา  เมาง่ายก็น่าจะรู้’ 

เธอคิดโมโหตัวเอง  โมโหมากเข้าก็หลับไปอีกครั้งแต่ก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 

“เอ๋  แกว่างไหมวันนี้ โทษทีนะแต่ฉันไม่รู้จะโทรหาใครจริงๆ ไอ้ติมมันกินยาตายน่ะ  ฉันไปดูมันที่ห้องเพราะมันโพสแปลกๆ เลยพาส่งโรงบาลทัน” 

ณาราเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกัน ที่ยังคงติดต่อกันทางไลน์กลุ่มเนืองๆ  แต่ก็ห่างกันไปบ้างตั้งแต่ต่างคนต่างมีครอบครัว พูดถึงเพื่อนอีกคนคือติยากรว่าเธอกินยาเกินขนาด

อิสริยาหายงัวเงียทันที  ในกลุ่มพวกเธอรู้กันดีว่าถ้าไม่หนักหนาจริงๆ  จะไม่รบกวนกันแบบฉุกละหุกแบบนี้ 

“แกอยู่ไหน  โรงพยาบาลไหนกันเดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ครึ่งชั่วโมงต่อมาอิสริยาก็มาถึงโรงพยาบาลที่ติยากรพักรักษาตัว  เธอพบว่าณารารออยู่แล้วด้วยอาการกระวนกระวาย  เมื่อเธอไปถึงอีกฝ่ายก็โผเข้ากอดทันที

“แก  หมอยังไม่ออกมาเลย  ฉันกลัวไอ้ติมมันเป็นอะไรไปน่ะ” 

อิสริยาลูบหลังเพื่อนพร้อมกับถามรายละเอียดทั้งหมด

“เมื่อเช้าฉันเห็นไอ้ติมมันโพสรูปโพรไฟล์เป็นสีดำสนิท  ทักหามันก็ไม่อ่าน โทรหาไม่รับฉันเลยไปหามันที่คอนโดฯ” 

ณาราไปแจ้งนิติบุคคลของคอนโดว่าเป็นห่วงว่าเพื่อนจะเกิดเหตุร้าย  ขอคีย์การ์ดขึ้นไปเปิดห้อง  เจ้าหน้าที่ที่คุ้นหน้ากันดีจึงตัดสินใจขึ้นไปด้วยโดยมีเจ้าหน้าที่ต้อนรับของคอนโดและพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกหนึ่งคนขึ้นไปเป็นพยาน 

หลังจากที่เปิดประตูห้องพักแล้วเธอเห็นเพื่อนนอนนิ่งที่โซฟา  ใบหน้าขาวซีดคราบน้ำตาและมีร่องรอยถูกทำร้ายร่างกาย  ไม่รู้ว่าเธอหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว  ณาราสติแตกดีที่ยังมีเจ้าหน้าที่ที่ขึ้นไปด้วยช่วยกันนำติยากรส่งโรงพยาบาล  ต่อมาจึงไล่โทรหาเพื่อนและอิสริยาเป็นคนเดียวที่เธอติดต่อได้ในขณะนั้น

“แกทำใจดีๆ  ติมมันต้องไม่เป็นอะไร”  อิสริยาปลอบเพื่อนทั้งที่ตัวเองก็ใจคอไม่ดี  เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนกันแน่

“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  คืนก่อนมันโทรหาฉันบอกว่าอยากมาหา  ฉันก็ติดงานลูกค้าเลยบอกมันว่าแกก็มาสิ  แต่มันก็ไม่มา”  ณาราเล่าไปด้วยร้องไห้ไปด้วย  อิสริยาเองก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าช่วงที่ผ่านมาเธอสนใจแต่เรื่องของตัวเอง  แทบไม่ได้รู้เลยว่าชีวิตคนอื่นเป็นอย่างไร

“ฉันเองก็ผิด  ฉันมัวแต่สนใจเรื่องตัวเองไม่รู้เลยว่าติมมันมีปัญหาอะไร”  อิสริยาพูดขึ้นบ้าง 

คุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดี 

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ  เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะย้ายขึ้นไปที่ห้องพัก  ญาติไปติดต่อเรื่องห้องพักได้เลย” 

          ต่อมาเจ้าหน้าที่ย้ายติยากรเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว  โดยที่คนไข้ยังมีสายระโยงระยางต่อกับอุปกรณ์การแพทย์หลายอย่างและยังไม่ฟื้น  ที่มุมห้องอิสริยาคุยกับณาราอย่างเคร่งเครียด 

“ฉันโทรไปบอกพ่อแม่ของติมแล้ว  แต่พวกเขาบอกว่ายังมาไม่ได้” 

ณาราพูดเสียงเบาเกรงว่าคนป่วยจะฟื้นมาได้ยิน  ส่วนอิสริยาทำสีหน้าเข้าใจโดยที่ไม่พูดอะไร  พวกเธอคบกันมานานจนรู้ว่าครอบครัวของเพื่อนแต่ละคนเป็นอย่างไร  สำหรับบุพการีของติยากรคงใช้คำว่าพ่อแม่รักลูกทุกคนไม่ได้เพราะพวกเธอไม่เคยสัมผัสเห็น

“ไม่เป็นไร  ถ้ามาแล้วไม่ดีก็ไม่มาดีกว่า”  เธอออกความเห็น     ณาราพยักหน้าเห็นด้วย 

“ฉันก็ว่างั้น แต่ฉันโทรไปถามที่คอนโดฯ มาเผื่อมีเบาะแสว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ทางนั้นก็ตอบว่าไม่รู้เลยเพราะเมื่อคืนก็ยังเห็นติมมันเดินเข้าห้องไปกับแฟนมันปกติ” 

“เออ ละนี่แฟนมันไปไหน  แกติดต่อได้ไหม  เขารู้หรือยังว่าติมมัน...”  อิสริยานึกขึ้นได้ว่าเพื่อนมีคนรักที่คบกันมานานราวสองปี  พวกเธอเคยได้เจอกันครั้งสองครั้งในงานเลี้ยงรุ่น

“ไม่รู้จะติดต่อทางไหน  ฉันก็ถามไปที่คอนโดว่าติดต่อแฟนมันให้หน่อย  เขาบอกว่าไม่มีคอนแท็กต์เพราะห้องนั้นเป็นห้องติมมัน  มันเป็นคนติดต่อกับนิติคนเดียวตั้งแต่ทำเรื่องซื้อ  ส่วนแฟนมันเพิ่งไปๆ มาๆ ปีนี้เอง” 

          ทั้งสองคุยมาถึงตรงนี้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร   จึงคิดว่าเรื่องคนรักของติยากรคงต้องปล่อยไปก่อน  จังหวะนั้นเองที่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเพราะสกนธีโทรเข้ามา  หญิงสาวจึงนึกได้ว่าเธอบอกเขาไว้ว่าได้เรื่องอย่างไรจะโทรบอก

“ผัวโทรมาใช่ไหม  ไปรับสายก่อนก็ได้  ฉันเองก็จะโทรบอกแฟนเหมือนกัน”  เพราะห่วงเพื่อนณาราเองก็ลืมคนรักเช่นกัน

“ค่ะ”  เธอลุกมาอีกมุมและกดรับสายสกนธี

“เอ๋อยู่ตรงไหน  เพื่อนเป็นไงบ้างครับตอนนี้” 

“ติมปลอดภัยแล้วค่ะ  ตอนนี้เพิ่งย้ายเข้าห้องพัก” 

“ห้องไหนครับ  เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหา”   

เธอบอกตึกและเลขห้องไปอย่างงงๆ ยังไม่ทันถามอะไรต่อสกนธีก็วางสายไป  และอีกห้านาทีต่อจากนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง  ณาราเป็นคนลุกไปดู  หญิงสาวเปิดประตูเชิญให้สามีเพื่อนเข้ามาเพราะรู้จักกันดีอยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะพี่เก่ง  มารับเอ๋เหรอคะ” 

“พี่มาเยี่ยมติมครับ  เป็นยังไงบ้างต้องแจ้งตำรวจไหม”  เขาถาม ตัวสกนธีเองก็ค่อนข้างตกใจที่ทราบเรื่อง  เพราะเขาก็รู้จักติยากรมาเป็นสิบปีในฐานะเพื่อนสนิทของแฟนสาว  ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ กับเก้าอี้ตัวที่อิสริยานั่งอยู่

“คงไม่ต้องค่ะ  เพราะติมน่าจะกินยาเองหรือว่าเราควรแจ้งคะ”  อิสริยาเองก็ไม่แน่ใจ  ส่วนณาราเองก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อนจึงยังตัดสินใจไม่ได้

“ถ้ามีร่องรอยที่สงสัยว่าน่าจะถูกทำร้ายร่างกาย หมอคงแจ้ง  แต่พี่ว่าถ้าจะให้ชัดเจนแจ้งความก่อนก็ได้  หรือว่าเราจะรอติมฟื้นก่อน” 

นายแพทย์เจ้าของไข้มาพอดี  สกนธีจึงปรึกษาหมอเรื่องนี้ 

“ถ้าญาติติดใจแจ้งความก็ได้ครับ  เจ้าหน้าที่จะได้มาพิสูจน์ว่าคนไข้กินยาเองหรือว่ามีใครอยู่เบื้องหลังหรือเปล่า  ส่วนรอยแผล รอยช้ำตามตัวของคนไข้  ยังไม่ได้ตรวจละเอียดแต่เบื้องต้นคิดว่าน่าจะเกิดในช่วงเวลาใกล้เคียงหรือก่อนที่คนไข้กินยาไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมง” 

          ณาราและอิสริยามองหน้ากัน  หากรอครอบครัวของติยากรพวกเธอคิดว่าคงไม่ได้เรื่อง  แต่เธอจำได้ว่าคดีทำร้ายร่างกายหากไม่มีทนายจัดการให้เจ้าทุกข์ก็ต้องไปแจ้งความดำเนินคดีด้วยตัวเอง

          “พี่มีทนายแนะนำเรื่องนี้ได้  เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ทนายจัดการดีกว่า”  สกนธีบอกออกมาในที่สุด