บทที่ 35 โอกาสครั้งที่ 2

การก่อสร้างห้างใหม่กว่าจะแล้วเสร็จใช้เวลาหนึ่งปีพอดี  ในวันเปิดงานหลังเทศกาลขึ้นปีใหม่ปีถัดมา  นั้นก็เป็นเวลาแห่งการเฉลิมฉลองเข้าศกใหม่และย้ายโกดัง  สำนักงานและสินค้าทั้งหมดเข้าห้างใหม่ไปในเวลาเดียวกัน

กรรมการบริหาร หุ้นส่วน  พนักงานและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการก่อสร้างล้วนถูกเชิญให้มาร่วมในงานทำบุญเปิดห้างเพื่อเป็นสิริมงคลในการเริ่มต้นศักราชใหม่  ซึ่งรวมถึงอิสริยาและสกนธีกับทีมงานของเขาก็มาร่วมงานในวันนี้เช่นกัน

“แม่ขาหนูสวยยังคะ”  น้องเพียงในวัยหกขวบหมุนตัวไปมาให้มารดาดู  เธอสวมชุดเจ้าหญิงฟูฟ่องสีชมพูที่เธอร้องอยากได้และคุณพ่อเป็นคนซื้อให้ตามสัญญา

“สวยแล้วค่ะ อยู่นิ่งๆ ก่อนนะคะ  รอพระสวดเสร็จก่อนลูก”  หญิงสาวปรามลูกไม่ให้ขยับตัวไปมาเยอะจนเป็นการรบกวนคนอื่นให้เสียสมาธิในการรับพร

“หนูจะไปหาคุณพ่อ”  ว่าแล้วเธอก็วิ่งปรู๊ดไปหาสกนธีที่กำลังคุยกับเสี่ยกวงและอังกูร  พ่อและพี่ชายของภรรยา

“ขอบใจมากนะอาเก่ง  ลื้อเก่งจริงๆ ดูสิเป็นรูปเป็นร่างได้ขนาดนี้” เสี่ยกวงขอบใจพ่อของหลานสาวที่เป็นธุระเรื่องการสร้างห้างใหม่ให้

ชายหนุ่มก้มศีรษะน้อมรับคำชมนั้น  ซึ่งไม่ใช่เขาคนเดียวที่ทำให้งานสำเร็จลงได้  การก่อสร้างโพรเจกต์งานขนาดใหญ่คราวนี้เป็นความร่วมมือจากหลายๆ บริษัทซึ่งเป็นพรรคพวกเพื่อนกันทั้งสิ้น

“ดีใจที่ป๊าชอบครับ” 

เสี่ยกวงยิ้มอารมณ์ดีก่อนจะเอ่ยอย่างใจป้ำ  “อั๊วมีรางวัลสมนาคุณให้พวกลื้อทุกคน  เป็นบัตรเงินสดของห้างนี้ให้ลื้อเอาไปแจกลูกน้อง แจกเพื่อนๆ ลื้อใช้แทนเงินสดได้เลย  ส่วนลื้ออั๊วให้สิทธิพิเศษขอได้ว่าอยากได้อะไร  อะไรก็ได้ถ้าอั๊วมี” 

“อะไรก็ได้นะครับป๊า  งั้นผมขอลูกสาวป๊าได้ไหม” 

เสี่ยกวงชะงักหันไปมองหน้าลูกชายที่ยืนอยู่ด้วย

“ก็ต้องไปถามเจ้าตัวเขา  ว่าเขาจะโอเคหรือยัง”  อังกูรตอบแทนกลั้นยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าดีใจของน้องเขยที่ปิดแทบไม่มิด 

“ขอบคุณครับป๊า  ขอบคุณที่ไว้ใจผม  ผมจะไม่ทำให้เอ๋ผิดหวังอีกแล้ว”  เขายกมือไหว้บิดาของอิสริยาอย่างดีใจ พอดีกับที่ลูกสาววิ่งมาหา

“พ่อขา  อากง  คุณลุงหนูมาแล้วค่ะ” 

สกนธีอุ้มร่างลูกสาวขึ้นมาอย่างมีความสุข  “แม่ละคะลูก” 

“แม่อยู่ตรงโน้นค่ะ”  เด็กหญิงชี้มือไปยังทิศที่เธอเพิ่งเดินมา

 “พ่อมีเรื่องจะถามแม่  หนูอยู่ตรงนี้กับอากงก่อนนะคะ”  ชายหนุ่มหอมแก้มลูกสาวก่อนจะวางร่างแกลงยืน  แล้ววิ่งไปหาอิสริยาท่ามกลางสายตาของน้องเพียงที่มองตามอย่างงงๆ 

“พ่อไปไหนเหรอคะอากง”  เธอหันมาถามเสี่ยกวง  ชายสูงวัยหัวเราะเบาๆ 

“พ่อเขาคงไปถามแม่น้องเพียงว่าจะให้ของขวัญเขาได้ไหมน่ะลูก” 

“ของขวัญ  ของขวัญวันเกิดเหรอคะ”  เด็กหญิงงงแต่ก็เลิกสนใจบิดาเมื่ออังกูรจูงพาเธอไปดูขนมในงานแทน

“เอ๋” 

อิสริยามองสกนธีที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาเธออย่างแปลกใจ 

“มีอะไรคะพี่เก่ง  แล้วทำไมต้องวิ่ง” 

“เอ๋  เมื่อกี้ป๊าถามว่าพี่อยากได้อะไรพิเศษไหม  ขอได้” 

“คะ  แล้ว...”  เธอถามต่อแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ  หรือเขาอาจจะอยากให้เธอช่วยคิดว่าขออะไรดี

“พี่เลยขอ...”  เขาหยุดพูดไป คนรอบข้างก็พลอยลุ้นไปด้วย  “พี่ขอลูกสาวป๊ามาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย” 

เสียงคนฮือฮาขณะที่สกนธีคุกเข่าลงตรงนั้นดื้อๆ 

“พี่เก่งลุกมาก่อนค่ะ  ทำไรเนี่ย”  อิสริยาเขินเป็นครั้งแรกในรอบปี  ส่วนคนอื่นๆ ต่างรอลุ้นฟังไปด้วย

“แต่งงานกับพี่อีกครั้ง  จดทะเบียนสมรสกันได้ไหมครับ ป๊าอนุญาตแล้ว” 

“แหวนล่ะ   ขอแต่งงานต้องมีแหวนสิมึง”  ชานนท์ที่อยู่ใกล้ๆ ขัดคอขึ้น  สกนธีจึงทำท่านึกขึ้นได้

“เออว่ะ  ไม่มีแหวนเอาไงดี”  ชายหนุ่มหันรีหันขวาง  ในที่สุดเขาก็เห็นบางอย่างบนโต๊ะ  สกนธีลุกไปคว้ากุหลาบแดงบนโต๊ะที่อยู่ในแจกันมา

“แหวนไม่มี  มันฉุกละหุก  วันนี้พี่ใช้ดอกไม้ขอแต่งงานก่อนนะครับ เดี๋ยวออกไปซื้อแหวนกัน” 

ทุกคนทั้งขำและทั้งรอคำตอบจากฝ่ายหญิง  ลุ้นไปตามๆ กัน  อิสริยายกมือขึ้นปาดน้ำตา  เธอหัวเราะและยื่นมือไปรับดอกกุหลาบแดงดอกนั้นพลางกะพริบตาถี่ๆ

“แต่งค่ะ” 

เสียงปรบมือดังขึ้นรอบทิศทาง  เสียงแสดงความยินดีดังขึ้นจนไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร  สกนธีลุกขึ้นรวบร่างเธอมากอด

“ขอบคุณครับ  ขอบคุณมากๆ พี่สัญญาจะไม่ทำให้เอ๋ผิดหวัง ไม่ทำให้เอ๋กับลูกเสียใจอีกแล้ว” 

“หนูอยากได้ดอกไม้ด้วยค่ะ  ทำไมพ่อไม่มีให้หนูคะ”  น้องเพียงมาจากไหนไม่รู้  แทรกกลางระหว่างพ่อและแม่และเอ่ยประโยคที่ทำให้ใครหลายคนหัวเราะด้วยความเอ็นดู

“ดอกไม้นี้พ่อให้แม่ได้คนเดียว  แต่เดี๋ยวโตขึ้นหนูก็จะได้มันเมื่อถึงเวลานะคะ”  สกนธีก้มลงพูดกับเด็กหญิงที่สุดท้ายเธอก็พยักหน้า  ไม่รู้ว่าเข้าใจไหมแต่เธอก็เลิกสนใจเรื่องดอกไม้  เธอพูดในสิ่งที่ถูกมอบหมายมาจากชายสูงวัยเจ้าของอาณาจักรนี้

“อากงฝากบอกพ่อว่าอยากให้หนูมีน้องสักที  หนูเองก็อยากมีแล้วค่ะพ่อ”  เธอพูดได้ครบแถมไปด้วยการเติมว่าตนเองก็อยากมี

อิสริยาหน้าแดงส่วนคนอื่นปรบมือกันอีกครั้ง  เพราะได้รับทราบทั่วหน้าว่าบิดาฝ่ายหญิงเปิดไฟเขียวให้ลูกเขยแล้ว

“มีแน่ๆ ค่ะ  หนูไปถามอากงทีว่าอยากมีหลานอีกกี่คนเดี๋ยวพ่อจัดให้นะคะ”  เขาฝากคำถามไปถึงพ่อตาซึ่งลูกสาวก็เป็นใจอย่างยิ่งด้วยการวิ่งไปถามอากงตามนั้น

“พี่เก่งพูดอะไรเนี่ย  พอแล้วค่ะอายเขา”   

“ได้โอกาสแล้วก็รักษาดีๆ  ไม่มีครั้งที่สามแล้วนะอาเก่ง”  เสี่ยกวงพูดเป็นการเป็นงานหลังจากกล่าวปิดงานก่อนที่ท่านจะเตรียมตัวกลับบ้าน  เพื่อปล่อยให้สาวๆ หนุ่มๆ อยู่กินเลี้ยงต่อแบบไม่เกร็ง

“ผมจะรักษาโอกาสนี้  เท่าชีวิตเลยครับป๊า” เขาพูดอย่างหนักแน่น  มือหนึ่งอุ้มเด็กหญิงสุพิชชาอีกมือก็จับมืออิสริยาไว้  เหมือนจะบอกว่าจะไม่มีการปล่อยมือกันอีกแล้ว

“ป๊ารักลื้อนะอาเอ๋  รักอาเพียงด้วย นอกจากที่อาเก่งพิสูจน์ตัวเองแล้วป๊าก็ยอมเพราะอยากให้ลูกหลานมีความสุขจริงๆ”  อิสริยายกมือไหว้บิดา  เสี่ยกวงลูบศีรษะลูกสาวคนกลางอย่างเมตตาและหันไปคุยกับสกนธีเป็นการปิดท้าย

“ลื้อเป็นสมาชิกในครอบครัวของเราแล้วนะอาเก่ง  เป็นคนในกงสีต่อไปเราถือเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน  มีอะไรก็จะช่วยเหลือสนับสนุนกัน  อั๊วอยากให้ลูกหลานเติบโตไปสร้างร่มเงาของตัวเองกันได้ทุกคน” 

“ขอบคุณครับป๊า”  ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาได้รับการยอมรับเป็นสมาชิกในครอบครัวของอิสริยา  ไม่ใช่เป็นเพียงสามีที่ถือเป็นคนนอกอีกแล้วและความรู้สึกนี้มันอบอุ่นมากกว่าที่คิดไว้มาก  เขาปล่อยให้ลูกสาวลงยืนกับพื้นเพื่อไปหาอากงตามที่ท่านเรียก

“อาน้องเพียง  อากงรักหนูมากๆ เลยนะ วันหลังชวนพ่อแม่ไปกินข้าวบ้านกงกันด้วย” 

“ค่ะอากง  หนูก็รักอากงม้ากมาก”  เธอไปส่งชายชราขึ้นรถยนต์  โบกมือบ๊ายบายจนรถยนต์ของเสี่ยกวงลับสายตา

สกนธีหันมามองอิสริยาที่ยืนข้างกัน 

“พี่ขอบคุณนะครับ ที่เอ๋ไว้ใจให้พี่ดูแลอีกครั้ง” 

“ขอบคุณเหมือนกันค่ะ  ขอบคุณที่กลับมาเป็นพี่เก่งคนเดิม”  เธอยิ้มให้เขาสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข